Tja, waar zal ik mee beginnen? Met ons busritje? Met onze nacht of onze wandeling? Of onze grijze verleden, dat erg wazig is over wat we in 2016 met deze route hebben gedaan? Ik weet wel dat het allemaal gaat om klein leed en klein geluk! Er gebeuren in de wereld zoveel ergere dingen dan het kleine leed op de Camino. Maar lastig is het soms wel.
Misschien eerst de nacht maar. Zowel MijnMaatje als ik kunnen goed tegen weinig slaap! Dat is op de Camino maar goed ook! De kou, de hitte, het geluid van slapende medepelgrims, de bedden, maken de nacht tot een uitdaging!
Maar een bed als vannacht hebben we zelden gehad! Ik had er gisteren met Eva nog over gehad! Haar vriend komt en ze nemen eerst een hotel om de schrik van de herbergen niet te groot voor hem te laten zijn. Nu heeft ze een kamer met twee bedden en niet eens naast elkaar! In een pijpenla achter elkaar. Wij hebben bij toeval een ‘matrimonio cama’ bed voor gehuwden! Verschil moet er zijn! Hoewel het bed er prachtig uitziet, verandert het in een soepbord als je erin ligt. We rollen naar elkaar toe en als de ene omdraait, rolt de ander al in de ontstane kuil. Doordat het bed aan alle hoeken omhoog staat, glipt het te kleine hoeslaken van het matras af. Om 23:00 lig ik verstrengeld tussen lakens en dekens en benen die niet van mijn zijn. Ik maak MijnMaatje wakker en we maken het bed weer op. Ik sommeer MijnMaatje rustig te gaan liggen en rustig te bewegen. Om 24:00 uur is het al weer zover. En om 01:00 uur weer! Ik bedenk dat er in het midden iets onder moet, maar wat! Gelukkig hebben we een metalen prullenbak! MijnMaatje hijst het bed op en ik schuif de prullenbak er onder. Dat gaat een half uur goed! Als MijnMaatje zich weer eens in zijn slaap zich omdraait voel ik het bed weer naar beneden gaan. De prullenbak is geen oplossing, die is inmiddels ook 8 cm korter! Dan denk ik aan de boeken uit de Salon. Ik haal een forse stapel, maak MijnMaatje wakker en we schuiven de stapel boeken onder het bed. We maken het bed weer op en doen met frisse moed weer een poging! Deze lukt en we slapen van half drie tot aan de wekker!
Het eerste stuk gaan we met de bus. De route is lang en een stuk gaan we nog door de stad. We moeten moeten om 8 uur bij de bus zijn. Dat lukt goed en we wijn ruim op tijd. Naar de bus verschijnt niet. Een aardige Spaanse meneer brengt ons naar een andere lijn! Daar lukt het wel, maar we zijn er maar 4 km mee opgeschoten. We zijn de stad uit. Dan belanden we in surrealistisch landschap van
Oude verweerde fabrieken die rook uit spuwen op deze zonnige frisse ochtend. Hopen kolen en oude verroeste machines wisselen elkaar kilometers lang af! Het route boekje belooft na dit afschuwelijk landschap een pareltje. Ik kan me er niets bij voorstellen. Wel begrijp ik dat mensen deze etappe overslaan. Maar ergens geeft het ook een gevoel van solidariteit! We gebruiken wel het staal voor onze nieuwe fietsen, maar willen niet daar zijn waar het staal wordt gemaakt!
Tussen door zien we nog huizen en ze wekken de indruk dat er mensen in wonen! Ook kinderen, gezien het speelgoed! Als we het gebied uitlopen, zie we een oud Spaans mannetje zijn groentetuin bewerken. De palmkolen, preien en frisse blaadjes groene sla! Ik zou het niet durven eten!
De beloofde parel blijft uit naar mijn idee! Oké, het landschap is groen en de lucht is blauw! Maar we hebben mooiere etappes gehad! Om dit stukje parel hoef je de route niet te doen!
Na de semi parel, lopen we langzamerhand de voorstadjes van Aviles binnen. Weer fabrieken en grauwe arbeiderswijken. De route heeft ergens een omleiding. We lopen nog 2 km om, maar krijgen een glimp mee van een mooie grote stad!
Als we bij de herberg aankomen, wappert al een klein wit met bloemetjes herenonderbroekje aan de lijn! Deze verwelkomt ons vriendelijk! De Italiaanse grijze man is er ook!
De herberg is volgens het boekje Spartaans. Eerlijk gezegd vind ik het meevallen. De douche is heet, en niet onbelangrijk, het bed is recht en lekker stevig! Er zijn mensen hier achter de herberg, die vast Spartaanser wonen! We zitten nog een uurtje op het zonnige terras en koesteren ons in de zon! Ik wacht het avondeten af! We hebben nog een restje soep van gisteren. Oké, het is meer puree! Maar MijnMaatje maakt er nu echt soep van, heeft hij beloofd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten