Camino Retraite Dag 6 Wind voor en wind tegen....

Het was me het nachtje wel. Gisteravond kwam de pake van de camping vlak voor het slapen gaan nog even een praatje malen. Hij kwam net uit Oeganda voor een familie bezoek en was verreist en vol van indrukken. Het werd een lang gesprek. De familiezorgen daar zijn groot. Zijn zwager daar  is pas overleden. Er zijn jonge kinderen uit een huwelijk en en nog een kind uit een tweede relatie. De man had er een groot bloemen bedrijf met 350 werknemers. Het ziet er naar uit dat dat geregeld is, maar voor de familie niet. De buurman  daar heeft een bedrijf met rozen. Die gaan meestal naar Rusland. Nu dus niet meer en alle mensen hebben ontslag. Ook zo’n 300. Alle het graan dat Oeganda nodig heeft komt normaal uit de Oekraïne. Hoe dat allemaal moet? Ze zijn de schade van de Corona nog niet te boven en nu dit. Voor de bevolking, waarvan er velen toch al zo arm zijn, vreselijk. Ik zucht al als de havermout van 59 naar 69 cent gaat. Geen opwekkend gesprek op de late avond. Maar bovendien werd ik erg koud.  Kreeg steenkoude voeten en deze kreeg ik vannacht niet meer warm. Hoe ik in slaap ben gekomen? 

Maar vanmorgen scheen de zon. Om 8 uur stond ik in mijn hardloop kleren naast de tent. Was na 35 minuten weer terug. Geen hele snelle tijd, maar wel al wat beter dan zondag. Ik raak de tel kwijt? Zondag?  Weer bij de tent dacht ik pas aan mijn oefeningen. In de zon heb ik ze alsnog gedaan. Meestal doe ik ze in bed. Dat werkt goed. Maar het lukte ook buiten. Dat is ook echt al een vooruitgang. . Mijn hartcohorentie zit nu gemiddeld al een paar weken tussen de 50 en de 70! In november vorig jaar was het tussen de 15 en de 20. Het gaat dus echt veel beter lichamelijk. Geestelijk is het nog wel een wankel evenwicht. Als ik maar trouw de magnesium slik en de oefeningen doe, gaat het goed. 

Ik zet koffie en maak een thermoskan met heet water. Neem het yoghurtje en pak het boek. Het tweede boek. De verloren kinderen van Diney Costeloe. Binnen no time  zit ik helemaal in het verhaal. Het is een afschuwelijk verhaal. Hoewel het een verhalend boek is, blijken er meer dan 150.000 kinderen na de Tweede wereld oorlog en ook daarvoor naar Australië te zijn gestuurd. Naar weeshuizen! Om zo te zorgen dat dit land meer blanken kreeg.... niet te geloven. Het is een boek waar een recent schreef” Als je er aan begint kun je het niet meer weg leggen!’ Dat klopt. Ik ben inmiddels halverwege. 

Rond 11 uur ga ik toch maar eens wat doen. Ik wilde met de bus naar Sneek, maar er is een estafette staking. Ik kom vandaag dus niet met de bus in Sneek. Dan maar de fiets. De zon schijnt en op de heenweg heb ik de wind tegen en terug de wind voor. 20 km is een eitje als je vaker fietst. Het is wel een gedoe als je alleen bent. Je moet overal aan denken. Een rok voor als het nog warmer wordt. De borstrok vooral het kouder wordt. Pasta als lunch. Nog twee wortels in stukjes gesneden. Thermoskan met koffie. Regenjas, powerbank... en dan ben ik eindelijk zover. Ik fiets heel relaxt weg. Er is een matig windje, dus het ritje is goed te doen.

In het bos bij Witmarsum rijd ik wel 3 x verkeerd.Hoe is het mogelijk. We komen er dagelijks... bij de afslag Bolsward pak ik ook de verkeerde weg. Ik kom uiteindelijk in Bolsward. Dat is geen probleem. Ik zit dromend op de fiets. Half in gedachten bij het gesprek van gisteravond en  half in het boek, beland ik in Sneek. Moet eigenlijk naar een toilet. Ik zie bordjes en volg deze en kom bij een haventje. Met toilet en bankje. Ik eet de pasta en een broodje met het boek. Koffietje erbij. Mmmm. Ik ben hier gekomen zonder plan. Wat nu? De kringloop. Helaas dicht. Ik kijk wat winkels, maar wordt een beetje depri van alle spullen.... niet goed voor mijn Retraite. Er blijkt een Museum te zijn. Deze is prachtig. Wel twee uur dwaal ik rond. Er is ook een kinderafdeling. Met een leslokaal. Met allerlei proefjes. Jammer dat het zover weg is, maar wat ontzettend leuk voor school.

Bij de entree hoorde ook een kop koffie. Ik drink de koffie weer met boek. Wat een verhaal.  Een moeder (weduwe) die onder dwang van een tweede man haar eerste kinderen in een tehuis laat plaatsen. Als ze bij zinnen komt blijkt ze adoptie papieren te hebben ingevuld. Het gaat om een meisje van 5 en een van 8. Ik zie dan gelijk kinderen van deze leeftijd van school voor me. Jeee, dat volwassen mensen dit bedachten. 

Na het museum loop ik nog even door Sneek. Ga langs de Waterpoort. Hoewel goed weer beloofd, is de lucht dreigend. Hoe komt het toch dat het me steeds lukt om zo langs de grenzen te gaan?  Ik besluit om richting huis te gaan. Wind voor! Ik ben bijna Sneek uit of het gaat toch plenzen. Ik zie een snackbar en besluit gauw daar naar binnen te gaan. Bestel alleen een frietje, klein, zonder majo. Heb geen zin in een plumb Spa rood of zo. Gelukkig heb ik het boek. Ik zit wel een uur. Als ik op kijk zie ik aan de auto’s dat er geen ruitenwissers worden gebruikt. Ik pak gauw alles in en vertrek. Na 500 meter begint het weer te plenzen. In 2 minuten ben ik helemaal zeiknat. Gelukkig heb ik wel een regenjas. En ook gelukkig, ik heb mijn teva’s aan. Die drogen ten minste snel. Lang verhaal kort, 20 km in de regen is een vreselijk ding! Bij de camping pak ik uit de tent wat ik nodig heb om te douchen. Wat een geluk dat mijn dikke kringloop badlaken droog is. Ik douche uitgebreid, nee geen 30 minuten, maar 4. Maar dat is wel de dubbele tijd die ik normaal gebruik. Moet een keer kunnen toch?

Rozige beland ik in de kantine/ huiskamer. Soep al klaar. In plaats van witte bonen had ik per ongeluk witte bonen in tomatensaus gepakt in de winkel bij het boodschappen doen. Nu komen ze goed van pas. Deze samen met sla en nog een stukje brood, heerlijk! Na het eten lees ik weer. En zo komt het dat ik om 21.30 uur nog dit blog aan het typen ben. Nu warm, droog en rozige. Straks nog even een poosje lezen! Een goede twee dag alleen. 

Camino Retraite Dag 5 Van een briesje naar windstilte

Vandaag was de eerste retraite dag alleen. Een dag zonder plan. Ik had het vannacht heerlijk warm met de slaapzak van MijnMaatje. Zo warm dat halverwege de nacht ik hem hem afgedaan. Maar nog steeds in borstrok en legging met nachthemd. Ik was een beetje brak na de wandeling van gisteren. 20 km op gympen was iets te veel voor de benen en de rug. Het regende vannacht ook nog af en toe stevig. Maar toen ik opstond was het droog. Wat doe je dan, zo zonder plan. Ik heb eerst de douche maar eens aangegrepen als start van de dag. Daarna was het redelijk droog. Het hardlooproute lonkte, maar ik heb hem wandelend gedaan. Ik had de regenjas als voorzorg bij me. Die heb ik ik na 100 meter aangedaan. Niet voor de regen, maar voor de kou en de wind. Ik heb uitvoerig foto’s gemaakt van de Kuierkunstroute. Erg mooi! Een vriendin heb ik geappt om een spreuk te vertalen. Gedichten in het Fries zijn te moeilijk...

De Vertellisvraag van afgelopen  Vrijdag was; doe iets wat je nog nooit gedaan hebt. Dat is toch ook toeval. Doe ik deze week net iets wat ik nog nooit heb gedaan. Alleen kamperen in het fietstentje. Vannacht alleen naar de wc was een beetje eng. Niet zo zeer, omdat ik bang ben, maar omdat hier overal fietsjes liggen van de kinderen en vannacht waren alle lichten uit. Je zult maar lang uit gaan hier. Samen is leuker, maar alleen lukt ook wel. Je bent wel heel druk, want ik moet nu overal alleen aan denken en elke keer weer terug lopen naar d tent, want dan ben ik weer iets vergeten voor het koken.

Thuis bij terugkomst,  nou ja, op de camping, zorgboerderij, was iedereen al druk aan het werk. Ze hebben jongeren met een beperking die op maandag komen helpen. Ik geniet van de gesprekken. Alleen al de discussie hoe je een verfkwast moet afstrijken aan een pot, zodat de verf in de pot komt en niet er naast. Prachtig. Ik zag een jonge de hele tijd oefenen met alleen he5 afstrijken aan de pot. Ontroerend. Maar het is droog en de zon schijnt. Ik maak me een kop koffie en pak het yoghurtje en zit een poosje in de zon. Ik werk even aan mijn haakwerk en dan herinner ik me dat ik nog twee leuke boeken in het boekenkasten van de buren zag staan. Ik haal ze met de fiets en ik lees een hele poos in de zon. Eerst nog met regenjas en dan met Jack en vervolgens in mijn ‘t shirt. Heerlijk. Ik wilde eigenlijk naar Exmora naar de kunsttuinen. Maar de zon is zo heerlijk. Ik besluit om de lunch hier ook nog maar te doen. Tijdens het maken van de lunch zie ik 12 prachtige tomaten in de afvalbak. Ik haal ze er uit en was ze af. Ik kan geen plekje vinden. Er wordt hier door de gasten vreselijk veel eten weg gegooid. Ik kan het bijna niet verdragen. Maar dit is mij te gortig. Na een fikse discussie via app met Zuslief, liggen ze toch weer in de afvalbak. Er zijn grenzen. Ik verbaas me over dit gedrag. Ik zag ook elke dag het grote flessen krat gevuld met lege wijnflessen. Je praat over 7 campers en caravans en vanochtend waren er 32 flessen. Gisteren ook meer dan 25... ook toen we hier in het huisje waren, stonden er bv 2 campers en samen goed voor 7 flessen per dag....

Als ze vertrekken halen ze volgens mij de koelkast leeg en alles verdwijnt in de afvalbak.....Tja...

Inmiddels is de dag zonder plan al half om. Ik besluit naar de tentoonstelling te gaan. Neem mijn zwempak mee, want dan kan ik na afloop nog gaan zwemmen. Als richting Witmarsum fiets bedenk ik me, dan het zwembad om 16.30 dicht gaat. Waarom niet eerst zwemmen? In het zwembad zwem in gedachteloos een fiks aantal banen. Heerlijk! De zon schijnt en ik wentel me in de warme zonnestralen. Ik zag later op de fitbit dat ik 1500 meter heb gezwommen in 50 minuten. Is 60 banen. Ik besluit gewoon bij het zwembad te blijven. Ik krijg zelfs een kopje koffie van de badjuf. Lastig hoor, er komt steeds barjuffrouw te staan. De IPad typet al voor me uit. 

In de kantine/huiskamer hoor je de wc’s en de douche. Lange plas, korte plas, handen wassen, geen handen wassen. De douche gaat uit. Ik weet niet wat mensen onder de douche doen, maar deze was zeker 35 minuten aan het douchen. Of mensen denken, ik neem het ervan. Ik mag hier net zo lang douchen als ik wil of mensen douchen gewoon zo lang. Sinds ons debacle met het gasbedrijf weten wij exact wat bij ons thuis een douchebeurt of een een pannenkoeken bakken kost qua gas. Daar schrik je van. Maar nog afgezien van het gas, wat een water..... gewoon liters schoon drinkwater. In 3 minuten heb je een emmer van 10 liter water vol. Dus een half uur douche kost 100 liter.

Ik lees bijna het boek uit. Eenvoudig, maar leuk boek. Ik bedacht me dat het 1,5 jaar geleden is dat ik ook een boek heb gelezen. ‘  Wild’ gekregen van Manon, een relatie via het werk. Gaat over de trektocht, trail  van de grens van Mexico tot aan Canada. Deze heb ik ook in een adem uitgelezen. En daarvoor heb ik zeker in geen 10 jaar een roman gelezen. Ik luister wel veel, maar lezen? Ik kan mijn aandacht er niet bij houden. Ik heb het druk met ander dingen, maar heb ook het geduld er slecht voor. Dat ik dan een boek uit lees is een unicum. Afgezien van eten, wandelen, hardlopen, zwemmen, haken  en wat fietsen, nou ja is eigenlijk al heel wat, kan ik hier niet zo veel met ICT zaken. Ik merk dat ik kan toegeven aan gewoon niets doen. Komt het vandaag niet, dan morgen maar, toch? 

Na het zwemmen doe ik nog even een boodschap voor het eten. Na terugkomst uit de winkel, zie ik tot mijn schrik mijn handdoek( ja, wel die van de kringloop) niet in mijn fietstas. Nu is de handdoek niet zo’n brand maar mijn zwempak. Als een haas fiets ik de route terug. Ik zie net dat iemand iets oppakt en ik zie iets paarsig..... mijn zwempak. Waarschijnlijk gedachteloos achterop de fiets gelegd. Maar gelukkig, hij is er weer! De heerlijke handdoek en mijn paarse badpak. 

Thuis kook ik uitgebreid. Soep, pasta met spinazie, salade zonder de tomaten en een klein yoghurtje voor toe. Gelijk de yoghurt voor morgenvroeg en de lucht voor morgenmiddag,. Er is een dienblad en ik laad alles op en eet heerlijk buiten in de zon bij de tent!!! Na afloop lees ik het boek uit en breng hem terug! Het is windstil. Je hoort de vogels en door de regen van de afgelopen nacht is de lucht heldere. Je kunt bij de inwoners van Arum op hun tafel kijken! Wat een retraite dag! 

I

 

Camino Retraite Dag 4 Lopen in ijzige wind

Het was zo leuk bedacht,  toch? Ik heb beelden van  een stralende zon! Blauwe luchten en witte wolken. Maar het is grijs, grauw en koud! We hebben nog maar een keer even een poosje op de stoeltjes buiten gezeten!  Misschien komt het ook door de naam: retraite. Daar hoort toch kou, kleumen en afzien bij? Dan lijkt het ook nog een beetje op een echte Camino, want ondanks alles pret en vreugde is het ook gewoon afzien! 

MijnMaatje heef5 beduidend meer slaap nodig dan ik en hij kan toch niet hardlopen, dus om 8 uur staat in naast de tent! Dat kan snel wat mij legging heb ik vannacht aan gehouden. Ik  bedenk me onderweg pas dat ik nog niets heb gedronken. Ik ren voor mijn gevoel een stevig rondje Pingjum. Het rondje was wel stevig, maar niet door de tijd:  36.15 min. In de tent leek het bijna windvrij, maar het bleek toch flink te waaien. 

Het gaat me ook niet om de tijd, maar om het lopen. Dat was geweldig. Beetje in de hamstrings en een stijve rug. Maar het ging. Wel nat geregend, maar ik was warm genoeg. Thuis lekker onder de douche met het nieuwe badlaken van de kringloop. Maar niet verder denken of het schoon is of zo. Hij rook naar wasmiddel, dus ik denk dat het mee viel. Maar heerlijk hoor in vergelijking met mijn anders grote vaatdoek.

We ontbijten rond tienen met het yoghurtje en chillen wat weg. De kinderen van de camping familie hebben ons ontdekt in de kantine annex campinghuiskamer. Wat ik aan het maken was? Waarom ik dat deed? Of ik dat allang deed. We komen op de Kunst  Kuierroute. Waren zij gisteravond met hun vader even heen gefietst. We hadden het gistermorgen gezien. Ze wisten ook precies een aantal mooie werken te beschrijven. Ze hadden het kuiken van klei gezien, dat MijnMaatje gemaakt had van de klei uit de klei emmers om zelf een kunst werk te maken. Dat was echt kunst volgens de middelste van 7 uit de familie. Op mijn vraag wat kunst dan precies was had ze een prachtige definitie “ Kunst is alles wat nog  nooit eerder is bedacht! Anders is het namaak. Ook knap, maar geen kunst. Op mijn vraag of mijn haakwerk kunst is schut ze resoluut het hoofd. “ Nee, geen kunst, want iemand heeft al de steken bedacht. “ Zo super geweldig. Praten met een kind van  7 jaar of wat je boeit in de werken die je onderweg zag. Zij vond het hoofd met de vlinders het mooist. Haar broertje de Flessenpost. Had hij op school gemaakt. Allerlei plastic flesjes versierd door kinderen en vervolgens aan elkaar geregen. Ik vond de glazen torens van afval glas  het mooist. Wat leuk dat ouders tijd maken met hun kinderen voor kunst! De moeder vertelt dat over 3 weken hier in het weekend er kunstworkshops voor kinderen hier op de boerderij zijn. Muziek, speksteen en klei. Als afsluiting van de Kunst Kuierroute! 

Vanmorgen in een meditatie van You tube werd de vraag gesteld: waar verlies je energie en waar krijg je energie van. Heel helder en scherp ontvouwt zich deze ochtend het antwoord: ik krijg energie van kinderen en ik verlies energie aan regels, verantwoordingen en afspraken. Wat is het fijn om te weten dat ik volgend schooljaar dingen mag doen waar ik energie van krijg. 

Dan breekt toch het uur aan dat MijnMaatje richting huis moet gaan. Raar en vreemd voelt dat. We zijn als we kamperen altijd samen. Maar nu alleen. Ik denk dat het goed is om af en toe dingen alleen te doen. Ons leven staat heel vaak in het teken van samen. Dat is iets om dankbaar voor te zijn. Maar om te weten wie je zelf nu bent, is het soms ook goed om alleen te zijn. Alleen dingen te ondernemen. Ik zit nu een tot donderdag avond hier alleen. In een klein tentje, met een wandelbroek en legging, zwempak, sportschoenen, haakwerk, IPad en fiets.....Het is dat hier een kleine kantine is met koelkast en stroom. Anders was het wel heel basic. Dat is het nog wel. We eten samen de laatste broodjes en wat soep en dan breng ik MijnMaatje naar Harlingen naar de trein. Lange “preken” over voorzichtig doen en alle plaatsen waar reserve sleutels liggen en zo. Ik heb niet zoveel weerwoord, want de vorige keer liep mijn dag alleen zijn af in het ziekenhuis. Dan vertrekken we dapper tegen de fikse ijzige wind in richting Harlingen. Er rijdt geen bus op zondag en bij elkaar achterop de fiets  is ook niets. Als we van het erf zijn weten we niet hoe snel we de regenjassen aan moeten doen. Zo veel wind en kou. Na precies  8 km belanden we net op tijd voor een trein een uur eerder dan gepland. Een zoen en weg rijdt de trein met MijnMaatje. Ik kuier Harlingen even in. Haal een kop koffie en een ijsje. Ga naar een toilet en vang dan de reis terug naar huis aan. Ik besluit langs de zee te gaan. Heerlijk! De sjaal voor mooi is niet toe reikend en buiten Harlingen bind ik hem om mijn hoofd. Mijn haar waait van mijn hoofd, zo voelt het. Het lijkt als of ik in mijn onderbroek loopt. De wandelbroek flubbert om mijn benen.  Koud..........koud. Grijzige luchten. Grijze zee. Ik loop op mijn hardloopschoenen. Mijn blote voeten erin. Heb ik altijd. Ik durfde geen sokken aan, want ik ben dan bang dat de schoenen te klein zijn. Maar wonder boven wonder, geen eindelijke blaar. Ook geen bui die echt de moeite waard is. Blaren is een ding, maar mijn enige paar schoenen helemaal nat in een probleem. Het valt allemaal niet mee. Ik ben er ook wel een kanjer in om weer de grens van mijn kunnen op te zoeken. De “mooie” route blijkt uiteindelijk 20 km te zijn. Het is zo koud, dat ik me ondanks borstrok( Raar woord eigenlijk, ik zoek het op. Het klopt wel. Een duurder woord is kamizol. Je vindt nog patronen op internet en Pinterest) van de Decathlon en mijn shirt en mijn jas en mijn regenjas het nog koud heb. Trillend en bibberend kom ik op de camping. Blijkt dat MijnMaatje al hoog en droog in huis zit. Hij kon sneller met de trein van Harlingen naar Hengelo Gld. dan ik van Harlingen naar Pingjum. Ik heb over 20 km 4 uur gedaan. Een prima tijd. Maar ik ben afgepeigerd. De koud en ook al het hardlooprondje vragen hun tol. “Wat ga je morgen doen,” vraagt MijnMaatje. “Ik heb een dag zonder plan.”  Ik zie wel. Nu is het zitten op de houten bank, zere benen en alles waar een mens last van kan hebben genoeg. Nog even haken en dan naar bed.. Spannend,  een nacht alleen in de tent! 

Het lijkt zo mooi, maar....

Als je goed kijkt: de regenboog!

Camino Retraite Dag 3 vervolg

Ik werk nu op mijn IPad, want de laptop is natuurlijk thuis. Op de Ipad ben ik niet zo handig. Ik wilde het verhaal aanpassen, maar lukt me niet op de IPad. Nu maar gewoon het vervolg. 

Hardlopen lukt even niet en daarom beginnen we aan een ochtend wandeling. Ons vertrouwde rondje rond Pingjum. Is er een Kunstkuier route. Ik word hier blij van! Zo origineel en prachtig. Langs een schelpenpad en een betonpad langs het dorp staat om de 30 meter kunst werken. Van allerlei soorten kunst. Toren van oud glaswerk, art intelligentie, foto’ s spreuken. Ik zet er nu zo maar wat in, maar ik zal nog een keer langs de route gaan en de mooiste gaan fotograferen.

Ik word altijd zo blij van mooie dingen. Creatieve dingen. Ik hoe ze niet  te hebben, maar maken vind ik ook prachtig. Er was ook iets bij van lege plastic  flessen. Ook super leuk. Ik heb een diep respect voor creativiteit. Ik houd van dingen maken, maar had altijd te weinig tijd. Door mijn jeugd moest alles vooral praktisch zijn. Hoewel mijn moeder ook gek was van musea en dergelijk. Maar er kwam veel te weinig van. Ik hoop straks als ik meer tijd heb weer te kunnen naaien. Heb nog een prachtig stofje liggen voor nieuwe kussenhoezen voor de tuinstoelen. Wordt wel erg retro, want de stoelen hebben we in 1989 gekocht. Af en toe kopen we bij de kringloop nog weer een stoel erbij. Mensen gaan nu voor een lounge set, maar wij hebben gewoon nog oude stoelen die nog niet af zijn. 

 Inmiddels is de tas met eten leeg en moeten we ook wel wat zaken halen. Dus we fietsen naar Harlingen, stevige in de wind. We fietsen binnendijks, zodat we geen last hebben van de wind. In Harlingen kopen we een broodje met radijsjes. Radijsje voor mij, niet besteed aan MijnMaatje. We zoeken een plekje in de stad. Boeiend, boeiend. We zitten naast een familie met opa, oma, dochter, en kleindochter. Een proto type familie, ik mag het niet zeggen, maar waar je  alle gezondheid- en opvoed clichés  op los kunt laten. Rokende hoestende opa, een graatmager oma, rokend en met patat, een te zware dochter met een groot blikje chocomelk  en een kleuter, die niet luistert met een grote milkshake. . Ze zitten net als wij bij het water. Kleindochter wil naar het water. Ik snap dat ouders dat niet willen, maar het kind doet het wel. “ Als je bij het water blijft, gaan we naar huis” uiteraard gaan ze niet naar huis. Kleuter dreinst... oma grijpt in en trekt het kind bij de kant weg en zakt puffend weer op het bankje. Dochter moppert tegen moeder, waar ze zich mee bemoeid.  Blijf weg gilt moeder tegen kind. Kind loopt weer naar het randje. Geen uitleg over gevaar, geen afleidingsmanoeuvre ....

Wat zie je hier wat voor je ogen gebeuren aan gezondheidsverlegenheid en opvoedingsverlegenheid. 

Wij zitten aan ons broodje met nog een restje kaas( oké, kun je inmiddels als het gaat om gezondheid en duurzaamheid je vragen over hebben) en ik nog met mijn radijs uit een plastic zakje( ook daar voel ik me tegenwoordig bijna bezwaard over) . De naast gezeten familie gooide hun zakjes in het water....

Ik heb maar een brillendoos bij me. Dat is niet handig. Overdag kan ik met een, maar met bril in een klein tentje zonder doos... De brik heb ik nog niet zo lang dus zit niet in mijn systeem. Op de naar de kringloop. Eerst eens kijken of er tweedehands iets is. Bovendien heb ik geen sjaal bij me en het is erg koud. Ik heb mijn legging aan en daarover mijn wandelbroek en nog een zweethemd van MijnMaatje. En als we toch bij de kringloop zijn is een handdoek ook handig. Ik heb nu een handdoek voor een fietsvakantie bij me. Ter grote van 2 vaatdoeken. Kan als het droog wee is, maar nu deze week ik ook graag wil zwemmen een beetje lastig. Het kan, maar het is erg primitief.

Wat een geluk! We vinden bij de kringloop een ronde brillendoos, een prachtig mooi zijden onpraktisch sjaaltje in paars roze wit en zwart. Staat prachtig bij mijn paarse jas. Bovendien ook een rode/ roze grote lange warme sjaal. En een dik badlaken. Het ruikt schoon en ziet er schoon uit. Voor de somma van 5 euro ga ik met mijn schatten naar de fiets. Wat een geluk! Missie geslaagd. 

Op de terugweg gaan we langs de supermarkt en met 2 dikke tassen voor boodschappen die de halve koelkast gaan vullen. Dan hoef ik deze week geen boodschappen meer te doen en kan MijnMaatje ook wat mee naar huis krijgen. We koken een grote pan pasta, waarvan we tijdens het eten besluiten dat we deze nu voor de helft eten en morgenavond. MijnMaatje neemt een bak mee naar huis, samen met de yoghurt. Dat is hij de eerste uren klaar. 

Wat een prachtige dag! De mooie tentoonstelling en dan nog met zon naar Harlingen, leuke sjaals en een boek voor Zoonlief. Om voor te lezen aan Kleinkind. 

Ik stop nu. We zitten op een houten bank. Dat is voor rug en billen als het te lang duurt een pijnlijke geschiedenis. 

Camino Retraite Dag 3 Koude wind in Pingjum

Het veel niet mee vannacht! Een retraite is Eem bezinningsmoment. Het laat je nadenken over je bestaan en datgene wat je doet. Nou, daar had ik vannacht wel tijd voor. Ik werd wakker van de kou. Ik moest eigenlijk plassen, maar waagde me niet buiten de tent. Uiteindelijk heb ik de stoute schoenen ( slippers) aangetrokken en ben toch gegaan. Ik heb mijn voeten in mijn jas gewikkeld en mijn hoofd in de capuchon van de slaapzak. Rond 8 uur werden we wakker. Ik had 8,5 uur geslapen uiteindelijk. Ik merk dat er af en toe een straaltje zon langs komt. Ik wil wel graag even eeennhardlop rondje doen, maar Mijn!aatje klungelt met zijn slijmbeurs in zijn heup, dus we gaan voor de wandeling. Bovendien zijn we beide stram en beurs na de barre tocht van de afgelopen 2 dagen. We maken wel vaker tochten van deze lengte, maar deze wind..........Dit hebben we zelden mee gemaakt. Kou, regen, hitte, klimmen, dalen, alles gedaan. Maar dit was de vreselijkste wind ever.

Langzamerhand wordt het lopen beter. We lopen met de klok mee rondje Pingjum. Goed voor 4 km. Dan worden we blij verrast! 

Camino retraite dag 2. Stormwind tot aan Pingjum.

Was er gisteren sprake van wind vanaf het westen, nu is er noordwestenwind. Windkracht 5. Bij tijd en wijle ga je achteruit in plaats van vooruit. Rond half negen zaten we op de fiets. Keurig op schema. MijnMaatje had trek. Normaal eten we tussen 10 en 11 uur, maar de wraps van gisteren waren niet genoeg voor MijnMaatje. We doen het vaker. Als we een paar dagen weggaan, maken we van alle restjes uit de koelkast wraps. Vinden we heerlijk en is reuze gemakkelijk voor onderweg. Maar een dag fietsen op 3 wraps pp en twee handjesvol pinda’s en een banaan waren die toereikend. Daarom gaan we bij de eerste winkel die we tegen komen  aan voor yoghurt en brood. En dat moet gelijk worden gegeten. Dat betekent dat we eigenlijk pas rond half elf op de route zitten. Met volgens Min Maat nog 97,5 km te gaan, nog een heavy dagje. Ik twijfel, want toen ik de routes down loade las ik toch echt 178 km totaal voor de kortste route en 188 km voor de mooiste route. Ik laat het los. Er moet gefietst worden. En heel heel stevig ook. Het is niet alleen de tegenwind, maar ook de wind rond ken hoofd en het geluid. We gaan via Vollenhove, Marknesse, Luttelgeest naar Lemmer. Door de polder die er schitterend groen uit ziet. Rond elke boerderij heb je bomen en dan is de wind even weg. Onze afspraak is altijd 2 uur fietsen of 30 km. Dit keer is het 2 uur. We hebben dan nog maar 30 op de teller staan. Jongens dit wordt wat. Ik heb geen last van de rug, maar de rechterarm en borst wel. Ook het zitten wordt lastig. Precies op de rand van de onderbroek. Elke keer opstappen begint wat pijnlijk te worden.Miepen helpt niet, want waar moet je heen? 

In Lemmer vinden we ondanks de drukte van kermis een paar bakjes. Een beetje uit de wind. We verorberen het brood als of we in weken niet hebben gegeten. Ik pak de kaart erbij. MijnMaatje is van de sporen op zijn fietscomputer. Hopeloos is dat, je ziet niet hoever je bent. Map out van mijn mobiel is te klein om precies te bekijken hoeveel we nog moeten. Met de kaart erbij heb je een beter beeld. De schrik slaat me om het hart! Nog wel zestig of zo te gaan???? Mijn arme billen en ander ongemak van de. In zadel, oei, oei! Onze plannen zijn prima met mooi weer. Maar nu gevoelservaring windkracht 12 wordt het echt een ander verhaal.

Na Lemmer gaan we toch voor de route mooi, want deze is meer uit de wind. Via Folger, Woudsend, Heeg bereiken we Oudega. De teller ben ik kwijt, maar ik weet dat Tjerkwerd Pingjum 13 km is. Maar Oudega Tjerkwerd. Het is een afschuwelijke tegenwind, maar de lengte valt mee. Vanaf Tjerkwerd Bolsward hebben we het van de windas warempel. Met 2 vingers in de neus bereiken we Bolsward. Bolsward Pingjum is 10 km maar te overzien. We weten inmiddels dat over land de wind vreselijk is, maar op het erf valt het dan mee. Het op en afstappen begint een drama te worden. Nee, ik szeg het niet goed, het op stappen is een drama. Moeten we voor een paar bruggetjes er nog weer van de fiets af. Ik kan wel gillen van pijn. 

Rond 16.30 uur zijn we in Pingjum. Alsof we niet weg zijn geweest. Het trekkersveld is heerlijk beschut.

De stoelen die we voor ons Tiny hous hier gebruikte staan nog net zo als we ze hebben achtergelaten, 10 dagen geleden. Uitgeput zitten we eerst een poos in de zon. We mogen niet mopperen, want de berichten gaven regen. We hadden niet de hele dag een strakke blauwe lucht, maar het bleef gelukkig droog. 

Dan komt Jan, de eigenaars ons hartelijk begroten. We zijn van harte welkom bij zijn Bierproeverij.... deze laten we graag aan ons voorbij gaan. Maar wie weet, voor de live muziek dan? We knikken wat.  Ik ga eerst maar eens onder de douche. De eerlijkheid gebied me te bekennen, dat het iets langer was dan 5 minuten. Maaar zo heerlijk. Ja, ik heb blaren. Ik denk wel een stuk of 6 ...... ik smeer ze in met dikke vette uierzalf. Een schone onderbroek en we duimen voor het beste. Geen auto, geen wandelschoenen, dan ben je toch echt op je fiets aangewezen de komende week.

Van de allerlaatste restjes uit de koelkast thuis maak ik nog gauw een pasta in de kantine, die we vrij mogen gebruiken.  Daarna zitten we nog zeker tot 9 uur buiten voor de tent in de zon. Lekker.

We gaan nog even kijken bij de live muziek. Het was geweldig. Nee geen bier, maar een warme kop thee hielp bij het open houden van de ogen..Jan kan prachtig zingen: folk in Fries( beetje lastig voor ons) Nederlands en Engels. Maar na een uur haak ik, haken we, af... 

Camino Retraite Dag 1 De wind van opzij naar Heetveld bij Vollenhove.

 Ik was het niet van plan, maar bloed kruipt... Dit blog weer schrijven. Ik dacht even zal ik het plaatsen op Mijn fiets en ik? Maar het is eigenlijk geen fietsvakantie. De aanleiding is platvloers: Hepi vakantie. Voor mensen die nu de clou ontgaat: vakantie van Hemelvaart tot en met Pinksteren. Ik ben vrij. MijnMijnMaatje niet. Ik had geen zin in een hotel of alleen rond fietsen bij Vrienden op de Fiets en zo ontstond het idee van  deze RetraiteCamino. Op de fiets naar Friesland, MijnMaatje met de trein terug, ik blijf achter en MijnMaatje komt vrijdag of donderdag en we fietsen dan samen naar Hoogersmilde, Zuidwolde en dan naar huis. Maandag willen wij, moeten wij, weer thuis zijn. Ik word dan 60! Een speciale leeftijd! Mijn moeder heeft hem net gehaald. Ik wilde graag toch de komende vakantie dagen benutten, maar wat kan je alleen? Of beter gezegd, wat wil je alleen? Er zijn veel mensen die alleen gang. Op de Camino zie ik dat ook wel. Maar daar is in principe alles zo georganiseerd, dat het bijna geen uitdaging meer is. We hebben geen caravan. Nog wel een vouwwagen. Maar die staat al sinds 2015 in de stalling. Sentimenten zijn het, maar weg doen is nog geen optie. En dat voor mij die het altijd heeft over “ ontspullen”. Maar we hebben een klein tentje. Maar ik en nog nooit alleen met het kleine tentje weg geweest. We zijn helemaal ingericht op fietsen met z’n tweeën. Maar het idee van samen heen fietsen en MijnMaatje met de trein even naar huis, bleek een optie. En zo belandden we we hier. Eerlijkheid gebied, dat, omdat ik niet wilde schrijven, ik dit blog pas op de derde dag begin.  

Ik was ook niet van plan te schrijven, maar we beleven weer zoveel. Ik merk dat ik dan gewoon de behoefte heb om te schrijven. Het is ook een soort van ordening van gedachten.
Ik schrijf dit blog in de kantine, want is toch wel fris buiten. Grappig is dat de deur dicht doen, die toch echt dicht zit, voor sommige afwassers niet aan de orde is. Dan slingert de koude toch zo naar binnen. Ik sta voor de 100ste keer op om hem te sluiten. Geeft niks! Is beweging en dat is nodig na deze fietskilometers
Gezien de drukte van de dagen voor ons vertrek, was het wel een dingetje om weg te k9men. Alle spullen uit de winteropslag, de kruiden, afwasmiddel, niet te vergeten paracetamol, bij elkaar zoeken was toch een heel ding. Opruimen gaat sneller heeft de ervaring geleerd.
Maar om 9.15 uur zitten we op de fiets. Met een redelijk tegenwindje. Het was toch nog spannend, want gisteren knapte een spaak terwijl we op weg naar een receptie waren.  Onze fietsenmaker had al vakantie. Maar we hadden erg veel gelukkig, want de eerste fietsenmaker in Doetinchem kon de spaak maken en had een leenfietsen. Wij naar de receptie, oud collega ging met pensioen, terwijl de fiets  werd gemaakt. Was nog wel even een dingetje, het weerzien met veel oud collega’s , maar de therapie wierp zijn vruchten af!
Maar de fiets is klaar en de fietsenmaker weigerde mijn grote fooi! “ Was niet nodig” zei hij! Ik kon hem wel zoenen. Mijn retraite zag ik al in het water vallen. 
Zo vertrekken we met een behoorlijk zijwindje richting het Friesland. Ik had twee routes. Een knooppunten en een “ de snelste route” . Gedownload in Map out via een mailadres. Wat een uitvinding! De route komt in mijn mobiel en die van MijnMaatje. We combineren snel en mooi. Het gaat goed. Het weer is fris, maar zonnig. Geen toestanden aan mijn rug. Alleen in mijn rechterborst. Ik ben immers de tweede nacht na mijn valpartij in Friesland ook nog van de trap gevallen. We fietsen langs Wichmond, eten bij de IJsselbrug de yoghurt en rond 12.00 uur eten we  voorbij Welsum aan de IJssel. We fietsen aan de westelijke kant. Dan bakkeleien we een poos over snel en mooi. MijnMaatje “  wint “ en we gaan voor mooi. Inmiddels hebben we er 70 km opzitten. De wind neemt toe en we hebben vanaf Zwolle het pal tegen de wind in. Ons doel was overnachten boven Vollenhove, maar dat is te ambitieus. 
Uitgeput na 97,5 km belanden we op een kleine SVR camping, die niet zo klein blijkt te zijn. De eigenaar doet wat vaag, maar geeft niets, we hebben een plek. Tot grote hilariteit wijst hij ons expliciet naar he5 chemisch toilet. Misschien opgevouwen in een van de fietstassen? We nemen een heerlijke douche sinds ons gepruts met onze gasleveranciers, is douchen een luxe. We krijgen hier 5 minuten een heerlijke straal. Rozige van de wind en de douche liggen we om 21.15 uur in bed. ‘S Nachts word ik een keer wakker van een nat hoofd. Het waait zo, dat de binnenrent tegen de buiten tent aan komt. Ik graag is anders liggen en merk ‘s morgens pas dat het kussen en zo wat vochtig is. Maar verder niets van gemerkt.  

Foto’s zijn op de IPad wat lastig. Dus deze volgen later

Camino Anders dan anders III Dag 32 Tot slot: Genieten vind ik een bijverschijnsel

Wat een prachtige spreuk voor deze laatst Camino dag! "Gieneten vind ik een bijverschijnsel van je ding doen. Ik ben een bever die een dam bouwt en ik geniet van het vorderen van de werken.". Een spreuk uit de Gelukskalender die me deze Camino heeft begeleid. 
Ik ga op reis, nee niet meer op de vlucht voor de pollen, en wat brengt me deze reis weer veel. Het prachtige weer, de ontmoetingen in het "open" Friesland. De lucht is heerlijk. Je kunt heel ver kijken. De blijk vanuit het huisje over de velden is elke dag weer prachtig. We zagen de kuikens uit hun eieren komen, de zwaluwen nesten bouwen, de boeren de aardappels poten. Het getoet van de meerkoeten zal ik overal bovenuit herkennen. De fruitbomen zagen we in bloei komen en hun bloei weer verliezen. De vruchten zijn in ontwikkeling. Niet gestoord door de vorst! 

We genieten we altijd weer van het wonen in het kleine simpele, maar van alle gemakken voorziene tiny house. De thuiskomst in het grote huis is dan weer overweldigend. Wat een spullen en wat een kamers. We zitten maar op een stoel, we liggen in een bed. Dus waarom al deze spullen?

In zag in mijn mail dat er een nieuwe Ultrea( nieuwsbrief van het Jacobs genoootschap) zit. Dat is mooi! Het verhaal van de Camino Anders dan anders eindigt, maar digitaal lezend, kunnen  we genieten van andermans verhalen. De tocht naar Kevelaer staat er in. Maar ook het verhaal van Imre, die net een dag voor Rome in zijn slaap is gestorven. Bijzonder!

Terwijl ik dit stukje thuis type vliegen de meikevers achter het huis in grote getale rond..... grrrr. Dat betekent weer larven in onze tuin. Die zag er prachtig uit. Misschien kun je zeggen, dat wat nu groeit, overleeft de larven. Onze verbena's die vorig jaar uitbundig bloeienden en onze tuin 5 maanden voorzagen met bijen, insecten en vlinders zijn weer overvloedig opgekomen. Mooi. De natuur is hier ver heen. 

Op de tafel staat trots een prachtig boeket te pronken. In Friesland gekregen en al 14 dagen heeft het daar de kamer gesierd. Genieten, doe ik daarvan. Ik kon er geen afscheid van nemen. Dus ik heb het in een krant gewikkeld, met natte keukenrolpapier en mooi weer meegenomen. Thuis de  takken weer schuin afgesneden. Misschien doet hij het nog een weekje.

De auto was vol, maar ook zo leeg. Er moeit nog een was gedraaid worden, maar dat kan nog wel en zo zijn de fysieke zaken van Friesland al weer verdwenen.

Morgen roept de arbeid weer. Ik tel dan 6,5 week af en dan is ook dat voorbij. En wat er dan komt?

Volgend jaar Spanje? Of toch weer Friesland? We zitten niet meer vast aan een tijd. Dus hoop ik: alle tijd, als ons dat gegeven is. We gaan onze dingen doen die op ons pad komen en genieten is een bijverschijnsel daarvan!

Camino Anders dan anders III Dag 31 Wandelen werkt verslavend...

De laatste dag in het Friesland met het gezonde lucht. Afgezien de lucht rond de tulpenvelden. Door alle bestrijdingsmiddelen mogelijk niet zo gezond. Je kijkt toch even met andere ogen naar de tulpen. Het zijn wel bloemen die ik snel voor mezelf koop, want ze zijn zo goedkoop. Maar ja, voor welke prijs in dit landschap. 

De laatste dag en met weemoed kijk ik terug. Wat gaat de tijd snel! De dagen vliegen voorbij. Het was ontzettend fijn dat we deze laatste twee dagen samen nog een heerlijke wandeling konden maken en een heerlijke fietstocht. De spreuk van vandaag komt uit de Gezondheidskalender. De Gelukskalender was totaal niet passend voor deze dag.  Maar "Wandelend werkt verslavend" is toch een mooie spreuk voor deze laatste dag van deze wonderlijke Camino. In 2012 was de eerste kennismaking met de Camino door het vrijwilligerswerk in de herberg. Ik had van een Camino nog nooit gehoord. De voorwaarde was toen: "Kom lopend aan..., dan weet je wat pelgrims doormaken. " Ik weet nog toen ik een paar uur op pad was dacht, "Wat jammer dat ik afgesproken heb in de herberg te helpen. Ik zou nu door willen lopen tot Santiago." Sindsdien is lopen een essentiële levensbehoefte. En fietsen volgens mij ook, al is dit dat al veel langer zo'n behoefte. 

Vanmorgen zijn we gestart met ons hardlooprondje. Inmiddels ook zo'n verslavende activiteit. Met paracetamol, moet ik toegeven. 3 Minuten hardlopen,  1 minuut lopen, 3 minuten hard enz. en de laatste 10 minuten achter elkaar. Het ging en de 5 km durf ik, ondanks de zere billen,  volgende week wel aan. Jammer van de 10. Maar we kunnen ons nog opgeven tot vrijdag, dus ik heb nog even tijd. Misschien zit het er toch nog in?

In de zon daarna lekker onze yoghurt genomen. Even genieten van het moment. Het is prachtig weer. In fietsbroek met t shirt gaan we op weg.   Vervolgens zijn we min of meer tegen de wind in richting de Zwarte Haan gefietst.  Na Minnertsga komen we bij een Kloostertuin. Volgens mij gewoon een naam voor de gemeenschappelijke groente-en fruittuin van het dorp. Super leuk. Omdat Friesland in de Middeleeuwen bol stond van kloosters, zal daar wel naar vernoemd zijn.

In St Jacobiparochie voor de kerk troffen we een vakantiefietser. De vrouw kwam uit Frankrijk en fietst naar de Noordkaap via Noorwegen en via de grens van Finland terug. Ik denk zo'n 6000 km om alleen al  bij de Noordkaap te komen. Helemaal alleen en al gepensioneerd. Dus rond  de 60 of zo of ouder. Ik weet niet of ik het zou durven. Maar het was geweldig om een poos met haar te praten. Ze wist niets van het Camino gebeuren. Had geen benul dat ze op een Nederlands startpunt zat. Ze mopperde aardig over de campingprijzen hier in Nederland. En dat klopt. Ze had inmiddels ontdekt dat de kleine boerencampings voor fietsers het fijnste zijn.  Dat klopt, dat vinden wij ook! Wat ontzettend leuk, deze ontmoeting en op de laatste dag van deze Camino die natuurlijk niet helemaal een echte Camino is.

Maar als Pelgrim leven, doe je dat niet alleen als je onderweg weg. Het gewone leven is ook een reis. Wat dat betreft was deze Camino ook een ervaring. Geen stil en leeg Friesland, maar een druk en levendig Friesland. Met alles open wat maar open kon zijn! Musea restaurants, zwembad! Heerlijk!

Door de valpartij met de fiets, ook een week van stilstand. In eens leven in een rustiger tempo. Ik kreeg net deze week te horen dat een oud collega, twee jaar jonger dan wij, een tia heeft gehad. Dat kan ook. Ogenschijnlijk lijkt het of hij er niks van over heeft gehouden. Maar hij is al weken aan het re-integreren. De angst dat het weer gebeurt blijft hem parten spelen. Zijn verhaal kwam wel even binnen.
Het rustiger leven dat weekje na de val lukte goed. We beginnen er aan te wennen.

Vanaf de Zwarte Haan ging het als een speer naar huis. Wind in de rug, MijnMaatje die steeds roept "Rooster" dan kan ik even op de trappers staan en knallen de hobbels niet in mijn rug. 67,50 Km staat er op de teller als we weer bij het tiny hous zijn. Ja, we hebben echt een Talent om steeds onze grenzen op te zoeken. Ik blaas uit op het bankje voor het huis uit de wind. MijnMaatje maakt van alle restjes groenten en bonen een vulling voor de wraps. We gaan morgen met een zo goed als lege levensmiddelen krat weer naar huis. We ruimen nog niets op en doen gewoon of we morgen nog niet weg gaan! Nog een half dagje....

Camino Anders dan anders III Dag 30 Iedereen heeft talent!

Afgepeigerd en warm van het eten en de lekkere douche hang ik op het roze bankje in het tiny house om een blogje te maken over deze TOPDAG.  Afgepeigerd, omdat we er een talent voor hebben om net nog even meer te doen, dan dat we eigenlijk willen of kunnen. Het leek toen we opstonden een prachtige dag te worden. Plannen waren hardlopen en dan ergens wandelen. Er moet toch getraind worden voor de wedstrijd van de bucketlist voor volgende week zondag. Maar we besloten, omdat het weer zo prachtig was, toch nog te proberen om een etappe van het Elfsteden pad te lopen. Deze hadden we gepland staan voor de dag na mijn valpartij. Het is een route van 15 km en dat moet toch lukken?

We hadden eigenlijk geen lunchsalade en geen brood, dus om 8 uur stond ik nog gauw een couscoussalade te maken en een pan soep te koken van allerlei restjes groenten. Gisteravond zijn we uit eten geweest. Bij de "Beste Pizzeria van Nederland." Ik moet toegeven, ik heb nog nooit zo'n lekker pizza gehad en het toetje pavlova was overheerlijk! Maar ook gewoon het er zijn, was geweldig. Mensen komen van heinde en verre voor deze pizzeria. Er schijnen mensen dit huisje te boeken om dan in Pingjum te kunnen eten. 

We besloten om gewoon vandaag relaxt te doen.  Mijn billen zijn nog niet weer helemaal op orde, dus het moet niet te gek worden en daarom hebben we eerst nog heerlijk het yoghurtje buiten gegeten. Daarna op de fiets naar Bolsward om de bus te kunnen nemen naar Workum. Met de wind in de rug fietsen we naar Bolsward. We zijn veel te vroeg en we gaan nog een poosje op de trappen bij de gracht zitten. Ik loop even een winkel binnen. Wat een kleding en wat een spullen. Door het basic leven van de afgelopen weken ben ik eigenlijk helemaal niet meer gericht op de kleding. Ik koop eigenlijk überhaupt nooit meer nieuwe kleren. Altijd tweedehands en dat gaat ook prima.

MijnMaatje tref ik op de trappen in gesprek met een oudere man. Hij raapt al sinds 1985 afval in Bolsward. Boeiend en bevlogen verteld hij over zijn missie. Dat is toch een waar talent dat je zolang doorgaat met opruimen. Je zou denken dat je dat je de moed verliest, als dit zolang nodig blijkt te zijn. Ja, sinds er statiegeld op de flesjes zit vindt hij die niet meer zo vaak. Dus de maatregel helpt echt.

Na een klein kwartier met de bus belanden we in Workum. Een stralende blauwe lucht, dwars door het land met koeien. Het is een geweldige route.  Het weer is fantastisch. Ik gebin met lange broek en jas en ik eindig met wandelroek en hemdje! We houden lange pauzes, want mijn billen vragen wel enige voorzichtigheid. Vanaf Aaldfours hebben we twee opties. De echte route, maar deze gaat langs de weg of via de dijk. Maar deze is wel 2 tot 3 km langer. Met twee paracetamol gaan we toch voor de dijk. Super geweldig. Wat was het prachtig. I heb echt van heel dichtbij kievieten gezien. Ik dacht dat ze veel groter waren, maar hij zijn kleine vogels. Ze waren erg agressief naar ons, wat we kwamen denk ik te dicht in de buurt van hun nest. Bij een veld met grutto's wachtte ons een prachtig schouwspel. Een roofvogel aasde op de eieren en kuikens. Hij werd toch belaagd door een zwerm van grutto's. Bijzonder om te zien.

Uiteindelijk bleek de route geen 15, maar nu bijna 21 km. Toen moesten we ook nog terugfietsen, tegen de wind in. Nu ik paracetamol had genomen had ik geen centje pijn. Het klauteren over hekken en zo is wel een ding. Aankleden, trap op lopen, zitten  is nog steeds flink pijnlijk. Maar fietsen, mits geen kuil of verhoging gaat goed, lopen ook wel, maar niet te ver en zwemmen wil prima. 

Op het menu vandaag stond ook nog nasi met tofu. Dat is nog wel een bewerkelijke maaltijd. De pindasaus brandde ook nog flink aan. Dat inductie koken is echt nog wel een ding voor mij. Ik heb daar niet een twee drie een talent voor.  Aanbranden betekent ook weer flink poetsen en daar zat ik nu echt niet op te wachtten. Het eten was overigens heerlijk. Maar daar hebben we nooit problemen mee. Sinds we suikervrij en puur eten, eten we fantastisch. Morgen hebben we weer een lunch van de nasi die over is en we maken 's avonds wraps van alle groenten die er nog zijn. We gaan met een bijna lege koelkast weer naar huis. Maandag roept het gewone leven weer. 

De mevrouw van het huisje kwam ook nog even. Ze was al twee dagen ons achterna aan het lopen voor schone theedoeken en zo. Ze zullen ons wel vreemde gasten vinden. We doen namelijk wel vaker dan 1 keer met onze handdoeken. Als we zouden willen kunnen we elke dag nieuwe krijgen. Maar dat vind ik onzin. Doe ik thuis ook niet. En al dat wassen, is zo slecht voor het milieu. Thuis willen we proberen om onze cv installatie zo lang mogelijk uit te laten. Dit in kader van de gasrekening.  Maar de eerlijkheid gebied dat we we ook de smaak te pakken hebben van hoe we nog meer kunnen besparen op gas. Wat dat betreft zijn MijnMaatje en ik aardig aan elkaar gewaagd. Als we iets bedenken, dan gaan we meestal beide er voluit voor.

De spreuk van vandaag is "Iedereen heeft ene talent. Het is een kwestie van in beweging blijven tot je het gevonden hebt." En de opdracht is: "Wat is je grootste talent en doe daar vandaag iets mee!"

Ja mijn grootste talent? Ik denk wel doorzetten en aanpakken. Maar als je zou vragen: "Waar word je blij van? " Dan is denk het antwoord. Iets maken, iets bedenken, creatief zijn....  Daar doe ik denk ik ook elke dag wel iets mee. Wat dacht je van de aangebrande pan schoonmaken met koffiedik bij gebrek aan een schuurspons? Ik had eens gehoord dat koffiedik werkt als een schuurmiddel. Het werkte inderdaad. 

Een ander talent is ook dat ik niet kan stoppen met waar ik mee bezig ben. Zelfs nu ik knikkebollend hang over mijn blog vind ik het lastig om er een eind aan te breien. Vandaar dat het geen blogje is vandaan, maar toch weer een BLOG.  Maar nu stop ik echt. We gaan naar bed: 21.30 uur. MijnMaatje hangt al knikkebollend als een oud manneke in zijn stoel en ik val ook bij boven mijn laptop in slap.
Morgen is er weer een dag! De laatste van deze Camino!

Camino Anders dan anders III Dag 29 "Een goed leven is het grootste gevaar voor een geweldig leven."

Wat een weer is het hier. Uit de wind heerlijk warm en zonnig, maar in de wind minstens windkracht 5...  Wat een heftigheid. De hele tijd hoor je de wind. Het blaast door het huisje heen. Ik moet weer denken aan de weken in de blokhut 2 jaar terug. We sliepen toen met een muts op. Nou, dat kan hier momenteel ook.

Zo langzamerhand loopt deze Camino tot zijn einde. Bizar vind ik het dat ik hier zo gezond ben en in de Achterhoek ziek. Ik hoop dat het pollenseizoen voor mij daar voorbij is. De ene jaar is dat wel zo en het andere jaar niet. Ik leer steeds meer van hoe het verloop van de pollen per soort verloopt. Denk ik dat ik goed zit in Friesland, blijken de twee afgelopen jaren "milde" berkenpollenjaren te zijn. Maar goed, afgezien van de valpartij, heb ik, hebben wij hier een goede tijd.

Misschien was de valpartij ook wel nodig. Ik werd nu echt gedwongen tot een versnelling lager leven. Geen hardlopen en vervolgens 23 km lopen of hardlopen en 90 km fietsen. Ik loop kippeneindjes, haak, lees de Margriet van de camping, luister naar luisterboeken. Alleen echt een boek lezen is lastig. Vind veel romans gewoon niet leuk meer. Ik kan me er niet bij "dulden". 

Na 14 dagen kan ik inmiddels weer  wat kilometers lopen. Niet te lange stukken fietsen gaat ook. Zwemmen gaat als een tierelier. Maar aankleden en op een been of lang zitten....dat is nog wel een ding.

Vandaag was ik weer alleen. En had ook geen auto. Ik had geen plan voor een TOPDAG. Na een dag Leeuwarden gisteren, was een rustdag ook een betere optie. We zijn beginnen met hardlopen, maar dan 2 minuten hardlopen afwisselen met 2 minuten wandelen. Vervolgens vertrok MijnMaat naar zijn afspraak. Ik heb een paar uur gewerkt. Toen naar het zwembad gelopen. Een fikse wandeling, foei wat een wind. De fiets was geen optie. Ik heb bij 50 minuten gezwommen. 1425 meter en 57 banen volgens de Fittbit. Het moeten er altijd een even aantal zijn. Dus 58?? Daarna heerlijk in de beschutting bij het zwembad een uur in de zon gehaakt. Heerlijk. Vervolgens zag i in de app dat MijnMaatje alweer bij Bolsward was. Ik heb me gauw aangekleed en van de rand van het dorp kon ik met hem richting het tiny hous. 

Aan de ene kant baal ik van het feit dat ik niet kan lopen. Had graag het Odolphus pad afgemaakt en begonnen aan het Elfstedenpad. Maar de winst zit het goed kunnen slapen, geduld hebben om een halve zak walnoten kraken in de zon, na het zwemmen een uurtje haken en zo. Ik denk dat het leven van de afgelopen dagen was, zo als de psycholoog het bedoeld had.  Ik denk dat ik, ondanks dat het geen fysieke Camino was, toch weer zeer opgeladen thuis kom. We hebben goede weken gehad. 

Een versnelling lager leven hebben we hier flink kunnen oefenen. MijnMaatje hoorde toevallig vandaag net over een podcast " Het derde leven". Het blijkt dat toch een groot deel van de mensen in een gaat vallen. We denken dat we daar niet zo'n last van zullen hebben. We hebben veel hobby's en denken ergens ook nog wel weer wat werk te kunnen doen. We laten ons verrassen.

Maar ook zo'n leven hier heeft ook Camino kenmerken. De ontmoetingen die we dagelijks hebben zijn veel. Zo heeft de eigenaar van de camping ook in het onderwijs gewerkt en heeft de Nationale Onderwijsprijs in 2017 gewonnen. Met een prachtig project dat nu eigenlijk door heel Nederland wordt gebruikt. Het badpersoneel van het zwembad zijn ook geweldige bevlogen en betrokken mensen. De fietsers die hier aan komen. De opa met de kleindochter. Het bezoek aan het Repair Café in Bolsward.  De meneer uit de gevangenis gisteren. De zangeres uit het toneelstuk "Sperrgebiet" Wat een inspiratie en ervaring! 

De spreuk van vandaag komt van de mensen van Vertellis. Ook zo'n inspirerende groep. Het leven is goed hier. Maar zei zeggen:. "Vaak blijven we in onze comfortzone zitten. Veilig en vertrouwd. Maar de lessen, magische momenten en unieke gebeurtenissen liggen juist BUITEN onze comfortzone." Dus bij deze de opdracht: Wat voor iets spannends zou jij de komende tijd kunnen ondernemen?  Wij gaan per 1 augustus stoppen met onze banen. Wat we gaan doen??? Geen idee! Het goede leven laten we los, we gaan voor een geweldig leven. Hoe dat er uit ziet? Geen idee, we laten het gebeuren.

Voorlopig gaan we nog 2 dagen voor het goede leven! Met vanavond al iets heerlijks: uit eten! Voor het eerst in deze 3 jaar Friesland. Maar het geweldige leven komt nog wel! Na de zomer!

De uitleg bij de Spreuk van Vertellis

De pollenkalender vandaag. Veel rood, maar er is wind van zee en daar zijn geen pollen.

Hier wordt zichtbaar dat 2022 een mild polenjaar was. Zie de roodbruine golven.

Camino Anders dan anders III Dag 28 Groene bladgroenten

Wat een dagje vandaag! Van de ene ervaring in de andere ervaring. Ontmoetingen en ontdekkingen. We hadden een dagje Leeuwarden op de agenda staan. Op de groene manier ons vervoerd! Met fiets naar Franeker, met trein naar Leeuwarden. Geen gezeur met parkeren en fiets op het dak en zo! Gewoon trein. Thermoskan mee, yoghurtjes mee. In Franeker broodjes en een zak wortels gehaald. Onze brandnetel quiche van gisteren, was zo lekker, dat we deze in een keer hebben op gegeten. Dus er was geen lunch.  Vandaar de broodjes. Met de vega kaas en eieren een lekker lunch! Zonder plan gaan we op pad.

Na het station worden we ontvangen door het groene loof van wandelende bomen. 1000 Bomen worden deze zomer door de stad verplaats op 11 punten. De bomen staan in bakken. Deze worden dus steeds verplaats. Een kunstproject.

Het is een mega drukke dag. Het lijkt wel of iedereen een personeelsfeest heeft. Wat een drukte. We zien liever het groene blad op het ruime platteland. 

Als eerste belanden we in het Fries museum. Altijd leuk. Tentoonstelling over het Franse licht. De  aangekochte Rembrandt "De Vaandeldrager" gezien. Ik wist niet dat het er was. Maar het was een gelukje om dit toevallig te treffen. Kosten €175 miljoen. Dit schilderij gaat allerlei musea langs, want het is gekocht door de regering. Leeuwarden mag als eerste, want de vrouw van Rembrandt Saskia, kwam uit Leeuwarden. Wist ik niet, maar vandaag geleerd. Er was een schoolklas en deze kreeg uitleg! Reuze handig! Ik wist wel dat zijn tweede vrouw Hendrikje Stoffels bij ons uit de buurt kwam. Wist niet precies waar...  Maar dat ze kunstverkoopster was? Ik dacht de huishoudster....Wiki pedia zegt: 

"Hendrickje Stoffels of Hendrickje Jegers (Bredevoort, 1626 – Amsterdam, juli 1663) was dienstbode en kunstverkoopster. Zij was een tijdlang de officiële werkgever van de Hollandse kunstschilder Rembrandt van Rijn (1606-1669), vanwege diens financiële problemen. Zij was tevens Rembrandts liefdespartner, de moeder van een van zijn drie dochters (die allen de naam Cornelia droegen) en mogelijk ook een van zijn schildersmodellen."

Ook was er een tentoonstelling hoe we duurzamer met plaatselijk materialen kunnen eten en bonen en wonen. Super interessant!  Fertile Grounds: een nieuwe blik op Friese veenweide met Christien Meindertsma. Heel erg interessant!

Een groot deel van Fryslân bestaat uit veenweidegebied. Veen speelt een essentiële rol in de globale klimaatcrisis, want verspreid over de aarde bevatten de veengebieden twee keer zoveel CO2 als alle bossen tezamen. Ook het VN-milieuprogramma herinnert ons eraan: de draslanden zijn de stille helden van het klimaatprobleem. Ondanks hun ecologische sleutelrol zijn de gebieden in gevaar. Turfwinning, intensieve landbouw en melkveehouderij hebben ervoor gezorgd dat het veen in rap tempo uitdroogt. Dat leidt tot de uitstoot van broeikasgassen en het verlies van biodiversiteit. Volgens klimaatexperts is het opnieuw nat maken van de veenweidegebieden de enige optie voor een duurzame toekomst. 

In het Verzetsmuseum, onderdeel van het Fries museum ging ik opzoek naar de bevrijdingsrokken. Ik was teleurgesteld dat ik ze niet kon vinden. Toen we de jassen aandeden, zag MijnMaatje ze in de hal. 15 verhalen van rokken met foto's! Prachtig. 
Klik hier voor de link voor verhalen.

Bij de Dille en Kamile scoorden we even een puimsteen voor de hakken van MijnMaatje. Is ook goed om de wc te poetsen. Ik kan me er niets bij voorstellen? Zo'n harde steen? Er blijft van het glazuur toch niets over. Maar ook je truien kan je er mee ontpillen! Dat zijn we natuurlijk ook echt nodig, met onze supersonische wandel outfit. Maar goed, als het maar helpt voor de hakken. Volgens mij had mijn moeder zo'n ding om de messen te slijpen, als ik het goed heb. Van de wc, naar messen. Je maakt wat mee!

In de hal zag ik toevallig een folder van een tentoonstelling "Noorderbreedte viert de vrijheid Verhalen die niet verloren mogen gaan" in de Blokhuisport. We hadden geen idee wat we konden verwachten. En zo belanden we in de "bak". Het blijkt een oude gevangenis te zijn. Tot 1988 was er geen sanitair. Gevangenen hadden een emmer in hun cel!  Maar nu is het een broeinest van leuke inspirerende activiteiten. 

DE BLOKHUISPOORT IS EEN CULTUREEL BEDRIJVENCENTRUM DAT GEVESTIGD IS IN HET LEVENDIGE CENTRUM VAN LEEUWARDEN. WAAR VROEGER GEDETINEERDEN ZATEN, WERKEN NU DE CREATIEVE GEESTEN DIE SCHUILGAAN ACHTER DE BEDRIJVEN DIE HIER GEVESTIGD ZIJN. IN EEN INSPIRERENDE OMGEVING WERKEN ROND DE 100 CREATIEVELINGEN APART VAN ELKAAR MAAR OOK VAAK SAMEN.

Klik hier voor de link 

De tentoonstelling Noorderbreedte was aardig. Ieder jaar rond 4 en 5 mei komen er levendige herinneringen aan de bevrijding naar boven bij de bewoners van de Noorder Breedte. Mooie herinneringen, maar ook hartverscheurende momenten, die diepe sporen hebben nagelaten in het levensverhaal van deze mensen. Er is een boek van gemaakt. De foto's zijn levensgroot afgedrukt en hangen in de gangen. 

Mensen zeggen wel eens dat Friezen stug zijn. Dat is onze ervaring niet. Elke gids hier is in voor een praatje en zo belanden we bij een gids, die geen bewakers is geweest, maar een gedetineerde. Een boeiend verhaal van een onschuldig gezeten gevangene. Hij kent de wereld dus van binnen uit. Hij heeft gezeten in Veenhuizen. Of wij dat kenden? Natuurlijk, kennen we dat. Ook gezeten? Dat niet, we hebben we vroeger gezongen met ons koor. Wat een verhaal! 
Het is te veel om op te noemen. Ook nog een verhaal over dat Verzetsmensen  gevangen heeft helpen ontsnappen. "Overval over de Blokhuispoort in Leeuwarden." Klik hier voor de link 

Er is in het gebouw ook een prachtige bied. Daar stuiten we op de "Zaadbibliotheek" toen ik het opzocht op internet kwam ik bij spermabanken. Dat was niet de bedoeling.  Maar ook weer reuze interessant Dit is een plek waar je gratis zaden kunt lenen en ruilen. Elke zadenbieblocatie heeft een wisselend assortiment zaden. Het zijn zaden van groenten, kruiden en bloemen. De zadencollectie bestaat uit zaden die terug zijn gebracht door leners, door tuiniers die hebben geoogst uit hun tuinen. Soms zijn er ook restanten van overgebleven biologische zaden van telers. Ik heb palmkoolzaad uit Joure geleend, platte peterselie uit Leeuwarden en bieslook uit Joure. Je mag de zaden gratis lenen. Als je zelf zaden hebt dan lever je weer wat in.

Helemaal "munt" van alle indrukken, gaan we weer naar ons groene vervoer, de trein. Met het stalen ros, gaan we pal tegen de wind in naar het tiny hous. In tegenstelling tot gisteren schijnt de zon vredig en uit de stevig wind eten we het toetje buiten. Wat een verschil. 

Ps: Gisteren waren er Franse fietskampeerders met een kind uit Lille. Brrrr.. Ik heb nog nooit zo slecht weer mee gemaakt voor fietskamperen!

Ps: De Gezondheidskalender zegt: Groene bladgroenten verlagen de kans op kanker!  

De groene bomen laan

De vaandeldrager van Rembrandt

Tentoonstelling bevrijdingsrokken

Puimsteen

De Blokhuistoren

Zadenbibliotheek

De zaden

Noorderbreedte

 

Camino Anders dan anders III Dag 27 Geld hebben is mooi, zolang

Wat een weer. Het regent heer vreselijk. Het waait er ook nog eens bij! Zeker windkracht 5 misschien wel 6. Vanmiddag hebben we heerlijk wel een uur bij het zwembad gezeten in de zon. Af en toe een wolkje, maar wel uit de wind. Super lekker. Gratis en voor niks! Een geniet momentje.

Vanmorgen heb ik gewerkt. Hadden online gesprekken over de formatie en zo. Toen nog allerlei zaken geregeld voor weer een e herkenning. En dat lukte eigenlijk zo maar in een keer. We hebben heerlijk in de zon achter de heg het yoghurtje gegeten. Een heerlijk weertje.

MijnMaatje had het druk. Hij heeft yoghurt gemaakt. Dat liep niet helemaal soepeltjes, want hij had de melk te koud laten worden. Met kruiken heeft hij de yoghurt weer gewarmd en i.p.v. van 4 uur hebben we de yoghurt wel 8 uur in de isotas gehad.  Maar uiteindelijk: prima voorelkaar!

Ik zag ergens hier in een winkel een slowcooker, daar kun je ook yoghurt in maken. Dan houdt het kooktoestel het precies op temperatuur. Erg handig Maar kost natuurlijk wel weer stroom. Dan is een hooikist of isolatietas natuurlijk duurzamer. We moeten nu ook maar eens nadenken over inductieplaat. We komen op gas, maar betallen momenteel bijna 3 euro voor een kub.

Het gaat hier te keer... We merken dat de ramen kletteren en het regent. O zich niet erg, want een bui kunnen ze hier heel goed gebruiken. Wat zullen de  boeren blij zijn. 

MijnMaatje had ook havermout 3 in de pan gemaakt. Met een appel en walnoten. Met de 3 in de pan en de zwemkleden zijn we naar Witmarsum gelopen. Mijn hoofdpijn en nekpijn gaat, maar mijn billen,  oei.  Ik heb de pijnstillers wel nodig. Gleed ik vannacht ook nog eens van de onderste traptreden, toen ik naar de wc moest. Heel naar, want er gebeurde iets met mijn arm en nu doet mijn sleutelbeen ook zeer.  Ik had maandag mijn sorbetlepel van mijn yoghurtje verloren. Deze lag keurig achter het raam bij de gevonden voorwerpen. Hoe blij kun je dan zijn dat een servieslepel er toch weer is. Natuurlijk kan ik nieuwe kopen, maar het is toch wel fijn als je hem terug vindt. Uit de rugzak geleden.  Zwemmen gaat prima. Ik was als bijna weer terug op een baan, toen ik ontdekte dat ik op mijn rug lag... Dus dat gaat ook beter. Ik heb 1350 meter gezwommen in 45 minuten, zonder een centje pijn.... 

Maar de terug weglopen....... We gingen over mijn lievelingsweg op de dijk. Maar daar is het pad erg onregelmatig. Dan is 5,5 km toch nog wel even een tokkeltje, vonden mijn billen. 

We waren net thuis toen de regen begon. Ik kon nog net even weer een bak brandnetels knippen. Voor thee en voor de quiche zonder bodem. Ik zag een lekker recept een quiche met brandnetel, feta en citroen. De brandnetel smaakt een beetje als spinazie en combineert daarom erg goed met de feta en citroen. Ik had geen bodem, dus uiteindelijk was het een feta. En we hebben hem in een keer op gegeten. Erg lekker. 
Klik hier voor het recept. 

Aan mij nog even weer de taak om griesmeel te maken. Ik leer het inmiddels, inductie koken. Gewoon langzaam beginnen en er bij blijven. 

Onder tussen heb ik weer een griesmeelpuddinkje gekookt en een groet pan soep met van alles en nog wat. Restjes prei, wortel uit en champignon. Een een toetje met stukjes nectarine van het To Good To Go pakket die je nog kom gebruiken. Als of we uit eten gingen. Brandnetels voor niets, citroenen uit het pakket van vorige week. De restjes prei en groenten. Bijna voor niets gaat de zon op.

Het raast hier om het huis. Wat een verschil met zondag en maandag. Toen was het hier zo  "noflik" zoals ze in het Fries zeggen. Nu denk je dat het november is. 

De spreuk van vandaag helemaal is: "Geld hebben is mooi, zolang je niet het plezier verloren hebt in dingen die je niet met geld kunt kopen. " Van Salvador Dali, Spaanse schilder.

En de opdracht van vandaag luidt: "Noem drie dingen in je leven waaraan je plezier  beleeft, maar die je niet met geld kunt kopen." 

Nu mijn billen pijnlijk zijn, merk ik pas hoeveel plezier ik heb in wandelen en hardlopen. Gezondheid is niet te koop! Van een pelgrim vriendin hoorde ik dat ze een versleten heup heeft. Dat kan ook. En je kan geen nieuwe kopen.

Het toppunt van geluk is 's morgens in de vroegte lopen terwijl de dag wakker wordt. Vind ik ook een geluksmoment. En gewoon even kunnen breien en haken. Wordt ik ook blijk van. Ik heb ooit een paar jaar een mand met restjes gekregen. Daar heb ik al 40 polswarmers van de maakt en misschien ook wel 15 tasjes. Voor een vriendin hier in Friesland  had ik een tasje / netje gehaakt. Had ik een Friese koek in gedaan. Wel gekocht, maar het netje zelf gehaakt. Zag er leuk uit en het netje kan je weer gebruiken. Word ik ook zo blij van!

Mijn vriendin maakt me lekker met foto's van een rommelmarkt. Een hele schuur vol spullen. Dat kost dan wel geld, maar dat is voor het goede doel. MijnMaatje is nog niet zo happig op te gaan. We hebben spullen genoeg.......  Maar ik vind dat net schatgraven. 

Ik las ergens dat mensen "no spending weekend" deden een keer in de maand. Anders gaven ze ongemerkt altijd zo wel €200,00 uit. Heb ik niet zoveel last van. Wij hebben onze thermoskan en een lekkere lunch. Dan fietsen en wandelen...heerlijk. Kost niets en geeft veel plezier. Bovendien wandelen in de natuur is zo goed! Ik las ergens:

5 Voordelen van wandelen in de natuur

Groene landschappen verhogen het serotonine-gehalte. ...

Verse lucht bevat meer zuurstof. ...

Buiten wandelen triggert je brein en je geest. ...

Je zintuigen worden meer gestimuleerd. ...

De zon geeft ons vitamine d en optimaliseert hormonen

Gratis en voor niets!

Het was vandaag misschien geen TOPDAG. Maar wel een dag met fijne momenten, in de zon zitten, wandelen, zwemmen en koken. Dan heb ik bijna al mijn hobby's gehad. 

Inmiddels voelt het hier als orkaankracht. De wind waait me om mijn voeten. 

We waren al begonnen voor dat ik er aandacht om een foto te maken. 

Camino Anders dan anders III Dag 26 Geluk maakt een cirkelvormige beweging

Vanmorgen toch maar eens de "stoute" hardloop schoenen aangetrokken. Het viel nog niet mee. Wilde ik beginnen, regende het. Grrrr. Maar wie ben ik, de regen is heel hard nodig. Maar ook het hardlopen hield niet over. Gisteren ging het zwemmen fantastisch. Ik dacht nu ook maar eens hardlopen proberen. 2 minuten hardlopen en 2 minuten wandelen. Het ging.... Een klein rondje. Ik weet niet of de 10 km loop op 22 mei gaat lukken....

Ik had allerlei plannen voor de nieuwe topdag! Maar het regende een beetje en het waait. Volgens mij windkracht 5! Ik ben daarom maar naar Franeker gelopen met de afspraak dat MijnMaatje me daar dan ophaalt als hij terug komt van zijn werk! Lekker de stevige wind in de rug.

Met de fiets is het 11 km. Afhankelijk waar je in Franeker moet zijn. Uiteindelijk heb ik 15 km gelopen. Samen met het hardloop rondje iets te overmoedig! Ik had helemaal geen pijnstillers meer gebruikt gisteren. Maar vanmiddag toch maar langs het Kruidvat voor paracetamol.  

De opdracht van vandaag: Richt je blik eens op cirkels vandaag. 

Ik snap geen bal( He,  een bal, rond, een cirkel toch?)  van de spreuk van vandaag. Maar toevallig is het vandaag een dag van rondjes en cirkels. Ik heb een hardloop "rondje" gemaakt. De windmolen voor het huisje kreeg vandaag zijn tweede molen wiek. Nog even dan draait deze ook rond.

Ik heb in Achlum een prachtig rondje om het dorp gelopen, gestruind door de weiden. Het huis van Haye Thomas gezien.  Bij Hitzum zag ik prachtige witte en gele bollenvelden. Met bollen. In de Martinikerk in Franeker heb ik nog even bij de Gaia gekeken. De prachtige grote wereldbol. 

Ik kreeg van het groentepakket van To Good To Go  9 nectarines. Ook prachtig rond, maar 6 van de 9 waren bedorven. Dat is wel jammer, natuurlijk!

Dan de kikkers. Het zijn er geen 7 kikkers meer in de sloot, maar lijkt het wel het publiek van de champions leage. Wat een kabaal!! Ik heb een geluidsfragmentje gemaakt. Oorverdovend!! Maar ook mooi om deze kringloop te volgen. Thuis bij de Markeplas hebben we het dril voor het eerst gespot eind maart. Nu overal kikkers.....

Klik hier voor het geluid!

Ik besluit eens te neuzen waar te spreuk vandaan komt. Ik vind dit.....

 

"Geluk lijkt veel op een draaideur. Het komt en gaat en zoals Donovan zei, geluk loopt in een cirkelvormige beweging. Soms lijken onze slechte tijden zwaarder te wegen dan de goede, maar als je je herinnert dat het altijd weer terugkomt, komt het goed. "  

Daar gaan we dan maar vanuit! Mijn billen ( he, ook rond, toch) doen knap zeer. Alleen het zitten op het roze zachte bankje in het tiny house gaat prima. Precies op hoogte.  Trap af op, maar trap af, brrrr. Gewoon een vreselijke spierpijn, zo voelt het. Iets te vroeg gestopt met de pijnstillers. Maar we hopen natuurlijk op betere tijden.

MijnMaatje volgt altijd mensen die op weg zijn naar Santiago of Rome. Ik hoor dan alle belevenissen zijdelings ook. Regelmatig leest hij wat verhalen voor. MijnMaatje volgt iemand die al naar Santiago was gelopen en nu dit jaar naar Rome loopt. Een dag voor Rome stopten de berichten. Nu hebben zijn kinderen een stukje geplaatst. De Pelgrim heeft zijn definitieve bestemming behaald. Alleen Rome niet meer.  Hij is plotseling aan zijn hart overleden. "Uit stof zijt gij geboren en tot stof zult gij wederkeren."  Weer een cirkelgang!

De molen bij Achlum

De bollenvelden bij Hitzum

Hier een wiek

Vandaag twee wieken