Een prachtige spreuk. Er hoort nog achter "Iedereen zou wat meer flaneur moeten zijn". Met als opdracht voor deze dag "Flaneer, kijk rond, loop traag. Wandel".
Bijzonder toch dat ver weg de meeste teksten zo passen bij de dag. We flaneren vandaag! Nu we beide niet zo goed kunnen, is hardlopen geen optie. En omdat meer slaap ook belangrijk is staan we de laatste maanden te laat op naar mijn zin. Wat laat je zo al mooie uren door je vingers glippen. Ik vind het buiten lopen in de vroege ochtend zo heerlijk. Maar niet alles kan. Vanmorgen toen ik na bijna 8 uur slaap wakker werd en met beide benen als een razende naast het bed stond om de dag te beginnen, zag ik dat het regende. Dat opstaan bekwam mij ook niet goed, want ik vergat dat ik overal pijn had. Zeker opstaan, moet met beleid. Op je zij en dan omhoog. En dan regent het ook nog. Hardlopen wil niet, maar een klein ochtendwandelingetje.... Ja, wat dan... niet hardlopen( doen we ook in de regen) niet wandelen... , buiten zwembad pas om 9.30 uur open. Belachelijke tijd...
Ineens herinnerde ik me een aanbieding op Sociaal deal van een verwarmd zwembad ergens. Even nagekeken, ja hoor, in Franeker. 4 Euro met koffie en koek en tot 11.00 uur open. Om 9.45 uur lagen we in een heerlijk rustig bad. Ik mocht zwemmen van de arts in het ziekenhuis, was goed, maar met beleid. En zo lag ik beleids "matig" te zwemmen. Heerlijk, het warme water. Het moest wel rustig. Met traplopen, liggen gaan en opstaan, door de knieën gaan, voel ik mijn billen. Als ik wat steviger wandel ook. Met te veel inspannen voel ik mijn kruin- en schedeldak. Ik wilde mijn banen afwisselen met rugzwemmen. Ik had wel eens gehoord dat met rugklachten schoolslagzwemmen niet goed lukt en dat rugslag dan een oplossing is. Rugzwemmen wil echt niet. Nog geen twee slagen. Ik ben echt geen mietje, maar dat gaat gewoon niet. Het knalt dan mijn hoofd en rug in. Maar in een ontzettend sloom tempo (46 banen(25m) in 40 minuten) flaneer ik door het bad...Is dit het voorland van ons? In augustus stoppen we met onze banen. We gaan dan kijken wat er vervolgens op onze weg komt. Maar het moet rustiger. Het zwemmen is heerlijk. Voor mijn werk heb ik geen zorgen. Ik merk nu pas, hoeveel ik in mijn rugzak meenam op reis van het werk. Alle zaken, overdacht ik nog eens in de vakantie. Maakte me vaak overal zorgen over. Was steeds bang dat zaken niet goed genoeg geregeld waren. Dat ik geen personeel kon krijgen, of de financiën wel juist waren geboekt. Overal waar je zorgen over kon hebben, had ik zorgen over of bedacht me waar zaken spaak konden lopen. Wat een last van mijn schouders en wat zorgen uit mijn hoofd. Nu zwem ik hier en moet me nog bedenken wat we de rest van de dag gaan doen. Wat we graag willen, wandelen en fietsen kan niet en handwerken is zonde van de kostbare tijd. Toch?
Ik kan me niets bedenken en realiseer me dat het ook niet hoeft. Dat je ook een dag kunt hebben dat je gewoon afwacht en kijkt wat er gebeurt. Wat is dat spannend! Voelt zo raar.... Is dit wat je ook zegt bij kinderen. Laat maar vervelen, dan gebeurt en bedenk je vanzelf wat? Dan wordt de creativiteit aan geboord? Normaal poppen altijd ideeën op. Zie het zwembad...
Op het veldje naast ons breken mensen hun voortent af. De man zit in een rolstoel en de vrouw is ogenschijnlijk gezond. Ze zijn maar een paar jaar ouder dan ons. Staan nu een klein weekje naast ons. Ze zijn erg op zichzelf en wij zijn dat ook wel. Maar is wel een spiegel voor ons. Zo kan het leven ook gaan. Doordat hij niet mobiel is, is wandelen en fietsen geen activiteit. Maar zij wast hier bij het gebouw af, loopt naar de wasmachine hier, naar de diepvries, naar de auto. Trekt nu het zeil van de stokken, rijdt in de auto, zal ook de boodschappen in de winkel vast gauw even halen.
Zonder plan zitten we hier buiten, gelukkig is het droog, onder de boom. Koerende vogels die in de boom een nest bouwen. Elkaar achterna jagen. De hazen die door de akker springen. Kwakende kikkers, geluid van trekkers..... Uit Franeker hebben we broodjes mee genomen. Het "nest" wat wij ooit hebben gebouwd en hebben onderhouden is 37 jaar oud vandaag! We vieren het met een broodje en hebben Spaanse tapas spullen, zelfs een flan, mee genomen. We hopen op een zonnetje en willen hier in alle rust zittend en genieten van het uitzicht en het samen zijn. Een moment van dankbaarheid.
Maar nu is het klaar. Ben lang genoeg zonder plan. De rust was al vele malen langer dan dat ik ooit doe op een dag! Ik ga flaneren! Alleen denk ik. MijnMaatje zit nog met een ijsblok op zijn heup. De brandnetelthee helpt, maar nog niet genoeg! Morgen nog maar een dagje zonder plan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten