Ik was het niet van plan, maar bloed kruipt... Dit blog weer schrijven. Ik dacht even zal ik het plaatsen op Mijn fiets en ik? Maar het is eigenlijk geen fietsvakantie. De aanleiding is platvloers: Hepi vakantie. Voor mensen die nu de clou ontgaat: vakantie van Hemelvaart tot en met Pinksteren. Ik ben vrij. MijnMijnMaatje niet. Ik had geen zin in een hotel of alleen rond fietsen bij Vrienden op de Fiets en zo ontstond het idee van deze RetraiteCamino. Op de fiets naar Friesland, MijnMaatje met de trein terug, ik blijf achter en MijnMaatje komt vrijdag of donderdag en we fietsen dan samen naar Hoogersmilde, Zuidwolde en dan naar huis. Maandag willen wij, moeten wij, weer thuis zijn. Ik word dan 60! Een speciale leeftijd! Mijn moeder heeft hem net gehaald. Ik wilde graag toch de komende vakantie dagen benutten, maar wat kan je alleen? Of beter gezegd, wat wil je alleen? Er zijn veel mensen die alleen gang. Op de Camino zie ik dat ook wel. Maar daar is in principe alles zo georganiseerd, dat het bijna geen uitdaging meer is. We hebben geen caravan. Nog wel een vouwwagen. Maar die staat al sinds 2015 in de stalling. Sentimenten zijn het, maar weg doen is nog geen optie. En dat voor mij die het altijd heeft over “ ontspullen”. Maar we hebben een klein tentje. Maar ik en nog nooit alleen met het kleine tentje weg geweest. We zijn helemaal ingericht op fietsen met z’n tweeën. Maar het idee van samen heen fietsen en MijnMaatje met de trein even naar huis, bleek een optie. En zo belandden we we hier. Eerlijkheid gebied, dat, omdat ik niet wilde schrijven, ik dit blog pas op de derde dag begin.
Ik was ook niet van plan te schrijven, maar we beleven weer zoveel. Ik merk dat ik dan gewoon de behoefte heb om te schrijven. Het is ook een soort van ordening van gedachten.
Ik schrijf dit blog in de kantine, want is toch wel fris buiten. Grappig is dat de deur dicht doen, die toch echt dicht zit, voor sommige afwassers niet aan de orde is. Dan slingert de koude toch zo naar binnen. Ik sta voor de 100ste keer op om hem te sluiten. Geeft niks! Is beweging en dat is nodig na deze fietskilometers
Gezien de drukte van de dagen voor ons vertrek, was het wel een dingetje om weg te k9men. Alle spullen uit de winteropslag, de kruiden, afwasmiddel, niet te vergeten paracetamol, bij elkaar zoeken was toch een heel ding. Opruimen gaat sneller heeft de ervaring geleerd.
Maar om 9.15 uur zitten we op de fiets. Met een redelijk tegenwindje. Het was toch nog spannend, want gisteren knapte een spaak terwijl we op weg naar een receptie waren. Onze fietsenmaker had al vakantie. Maar we hadden erg veel gelukkig, want de eerste fietsenmaker in Doetinchem kon de spaak maken en had een leenfietsen. Wij naar de receptie, oud collega ging met pensioen, terwijl de fiets werd gemaakt. Was nog wel even een dingetje, het weerzien met veel oud collega’s , maar de therapie wierp zijn vruchten af!
Maar de fiets is klaar en de fietsenmaker weigerde mijn grote fooi! “ Was niet nodig” zei hij! Ik kon hem wel zoenen. Mijn retraite zag ik al in het water vallen.
Zo vertrekken we met een behoorlijk zijwindje richting het Friesland. Ik had twee routes. Een knooppunten en een “ de snelste route” . Gedownload in Map out via een mailadres. Wat een uitvinding! De route komt in mijn mobiel en die van MijnMaatje. We combineren snel en mooi. Het gaat goed. Het weer is fris, maar zonnig. Geen toestanden aan mijn rug. Alleen in mijn rechterborst. Ik ben immers de tweede nacht na mijn valpartij in Friesland ook nog van de trap gevallen. We fietsen langs Wichmond, eten bij de IJsselbrug de yoghurt en rond 12.00 uur eten we voorbij Welsum aan de IJssel. We fietsen aan de westelijke kant. Dan bakkeleien we een poos over snel en mooi. MijnMaatje “ wint “ en we gaan voor mooi. Inmiddels hebben we er 70 km opzitten. De wind neemt toe en we hebben vanaf Zwolle het pal tegen de wind in. Ons doel was overnachten boven Vollenhove, maar dat is te ambitieus.
Uitgeput na 97,5 km belanden we op een kleine SVR camping, die niet zo klein blijkt te zijn. De eigenaar doet wat vaag, maar geeft niets, we hebben een plek. Tot grote hilariteit wijst hij ons expliciet naar he5 chemisch toilet. Misschien opgevouwen in een van de fietstassen? We nemen een heerlijke douche sinds ons gepruts met onze gasleveranciers, is douchen een luxe. We krijgen hier 5 minuten een heerlijke straal. Rozige van de wind en de douche liggen we om 21.15 uur in bed. ‘S Nachts word ik een keer wakker van een nat hoofd. Het waait zo, dat de binnenrent tegen de buiten tent aan komt. Ik graag is anders liggen en merk ‘s morgens pas dat het kussen en zo wat vochtig is. Maar verder niets van gemerkt.
Ik schrijf dit blog in de kantine, want is toch wel fris buiten. Grappig is dat de deur dicht doen, die toch echt dicht zit, voor sommige afwassers niet aan de orde is. Dan slingert de koude toch zo naar binnen. Ik sta voor de 100ste keer op om hem te sluiten. Geeft niks! Is beweging en dat is nodig na deze fietskilometers
Gezien de drukte van de dagen voor ons vertrek, was het wel een dingetje om weg te k9men. Alle spullen uit de winteropslag, de kruiden, afwasmiddel, niet te vergeten paracetamol, bij elkaar zoeken was toch een heel ding. Opruimen gaat sneller heeft de ervaring geleerd.
Maar om 9.15 uur zitten we op de fiets. Met een redelijk tegenwindje. Het was toch nog spannend, want gisteren knapte een spaak terwijl we op weg naar een receptie waren. Onze fietsenmaker had al vakantie. Maar we hadden erg veel gelukkig, want de eerste fietsenmaker in Doetinchem kon de spaak maken en had een leenfietsen. Wij naar de receptie, oud collega ging met pensioen, terwijl de fiets werd gemaakt. Was nog wel even een dingetje, het weerzien met veel oud collega’s , maar de therapie wierp zijn vruchten af!
Maar de fiets is klaar en de fietsenmaker weigerde mijn grote fooi! “ Was niet nodig” zei hij! Ik kon hem wel zoenen. Mijn retraite zag ik al in het water vallen.
Zo vertrekken we met een behoorlijk zijwindje richting het Friesland. Ik had twee routes. Een knooppunten en een “ de snelste route” . Gedownload in Map out via een mailadres. Wat een uitvinding! De route komt in mijn mobiel en die van MijnMaatje. We combineren snel en mooi. Het gaat goed. Het weer is fris, maar zonnig. Geen toestanden aan mijn rug. Alleen in mijn rechterborst. Ik ben immers de tweede nacht na mijn valpartij in Friesland ook nog van de trap gevallen. We fietsen langs Wichmond, eten bij de IJsselbrug de yoghurt en rond 12.00 uur eten we voorbij Welsum aan de IJssel. We fietsen aan de westelijke kant. Dan bakkeleien we een poos over snel en mooi. MijnMaatje “ wint “ en we gaan voor mooi. Inmiddels hebben we er 70 km opzitten. De wind neemt toe en we hebben vanaf Zwolle het pal tegen de wind in. Ons doel was overnachten boven Vollenhove, maar dat is te ambitieus.
Uitgeput na 97,5 km belanden we op een kleine SVR camping, die niet zo klein blijkt te zijn. De eigenaar doet wat vaag, maar geeft niets, we hebben een plek. Tot grote hilariteit wijst hij ons expliciet naar he5 chemisch toilet. Misschien opgevouwen in een van de fietstassen? We nemen een heerlijke douche sinds ons gepruts met onze gasleveranciers, is douchen een luxe. We krijgen hier 5 minuten een heerlijke straal. Rozige van de wind en de douche liggen we om 21.15 uur in bed. ‘S Nachts word ik een keer wakker van een nat hoofd. Het waait zo, dat de binnenrent tegen de buiten tent aan komt. Ik graag is anders liggen en merk ‘s morgens pas dat het kussen en zo wat vochtig is. Maar verder niets van gemerkt.
Foto’s zijn op de IPad wat lastig. Dus deze volgen later
Geen opmerkingen:
Een reactie posten