Dag 13 Le Chemin

De laatste dag! De dagen vliegen voorbij. Gek, terwijl het leven hier traag is. Ik kan me voorstellen dat als je hier lang bent, je het drukke leven in Nederland totaal ontwend! 

Ik merkte het al toen ik terug kwam van de fietsvakantie! Wat drukte vond ik het  Nederland. Laat staan als je hier maanden zit! 

De ochtend was zo mooi! Dauw over de velden en de heuvels! We hadden een pelgrim die maar niet vertrok. Daarom konden we niet weg! Dus we zijn in groepjes gegaan! Ik eerst een klein rondje. Daarna Etty en Yvonne een groot rondje en ik daarna nog een rondje over de Romeinse weg! Zo bijzonder om te lopen op een eeuwenoude weg. Ik ben niet zo zweverig, maar voel hier toch wel een bepaalde energie! Eeuwen hebben mensen hier hun weg gelopen! Het weer is prachtig en ik loop op mijn gemak de heuvel af! De koeiendames met hun prachtige kapsels. Als je goed kijkt zie je dat elke koe haar eigen haarinplant op haar hoofd heeft! Ik vind het zo mooi om te zien. 

Toen Etty en Yvonne aan de wandel waren heb ik de ramen van de salon gedaan. Ik had het steeds willen doen, maar geen tijd voor gehad! Elke keer ‘s avonds aan tafel zag ik de zon door de vieze ramen. Jammer dat ik het de laatste dag heb gedaan. Kan er nu zelf maar een dag van genieten! 

Ramen wassen, schoonmaken, het heeft iets rustgevend! Thuis is het minder, maar hier met de herberg muziek op de achtergrond is het heerlijk zen!

Voor de reis morgen maken we wraps. Ik kook een pan rijst en samen met Yvonne maken we een prutje van courgettes en bruine bonen. Dit doen we tussen de wraps en van de rest maken we een groententomaten saus met rijst! 

Er is nog soep. Er is nog groentetaart! En een toetje is zo gemaakt! Etty maait nog even het gras! Alles ziet er weer top top uit!! 

We zitten nog even een uurtje in de zon en de eerste 2 pelgrims komen. Een Frans echtpaar dat al verschillende Caminos heeft gelopen. De andere dames zijn plotsklaps verdwenen. Ik kan het Frans redelijk verstaan als de gesprekken niet te ingewikkeld zijn! Spreken is lastiger. Maar eigenlijk krijg ik mensen altijd aan de praat. Ik begrijp dat ze thee zonder teinne willen en koffie met melk. De route van de volgende dag is te lang! Ik laat ze aan de hand van het boek Miam miam dodo ( vraag me niet waarom het zo heet! )twee route afkortingen zien. 

Het lukt me om dit met handen en voeten duidelijk te maken! 

Een pelgrim belde net. Hij heeft nog 2 uur om te komen. 

We hebben de herberg schoon! Het eten bijna klaar. Spullen zo goed en kwaad als het kan gepakt! Voor MijnMaatje een leuk cadeautje voor zijn verjaardag. Wat het is blijft een verrassing!!

Ik zou hier altijd kunnen blijven, maar niet zonder MijnMaatje en kinderen. En zonder KleinKind niet te vergeten!!

Maandag begint de hectiek weer. Ik mag niet morgen, want 18 oktober gaan we weer. Dan wandelen we naar Kevelaar! Tussendoor nog een weekend Drenthe. Dus nog heel wat in het vat! 

Er zijn in 8 dagen 32 pelgrims geweest met 10 nationaliteiten! En de week daarvoor 33 pelgrims. Zo’n score hebben we de laatste 2 jaar niet gehad! 

In totaal had de herberg tot nu toe 330 pelgrims. Normaal ongeveer 550 in een heel jaar. Nu is de herberg nog 12 dagen open en er komt nog een groep van 8

Maar met een kort seizoen,  toch een prima aantal. 

Deze laatste avond hadden we nog 3 pelgrims. Een jonge vent uit Zwitserland. Een Amerikaanse vader en Zwitserse moeder. Hij had een fikse burn-out en zijn therapeut adviseerde hem om te gaan lopen. Hij pakte het gelijk aan en is van Bazel op weg naar Santiago! Dit was zijn derde nacht in een bed. De rest heeft hij vrij gekampeerd! Een ontzettende aardige jongeman. Sprak Duits, engels en Frans. Hij is op zoek naar zichzelf, zegt hij! 

De andere twee pelgrims vormen een echtpaar. Op de vraag waarom ze lopen zeggen ze: het minimalistische leven en de eenvoud! De man zegt: omdat mijn vrouw Brigitte tijdens het lopen altijd glimlacht!

Het was een geweldige laatste avond!

Dag 12 Le Chemin

 

Heel vroeg sluip ik in mijn nachthemd de slaapkamer uit. Mijn broek en trui onder de arm. Dan hoef ik de andere vrouwen niet te storen. Bovendien heb ik de hoop dat ik, als hij snel is, het bed nog even weer in kan. Het mag dan wel bijna  7 uur zijn, maar het lijkt hier nacht! Het ontbijt van Dominique moet ik verzorgen. Mijn indruk is dat hij punctueel is. Dat klopt. De rugzak staat al klaar en aan het lichtpuntje zie ik dat hij buiten zijn eerste sigaret al neemt. Ik gruw ervan! Deze heerlijk frisse ochtendlucht wordt verstoord door stinkende rook. Ik zet de muziek aan( stuur een filmpje mee naar MijnMaatje van de salon in de ochtend voor een indruk) en snij 4 dikke plakken brood. Zijn devotie werkt hier ook. Hij neemt alleen water en brood. Ik denk dat sigaretten hier niet bij horen en in een andere categorie vallen. 

Hij schrijft vriendelijke woorden in het gastenboek over ons en tien voor zeven is hij na vele dankbetuigingen en opmerkingen over het lekkere eten weg. 

Dan hoor ik de andere vrouwen ook. Dus weer naar bed gaan is geen optie! Ik hoor dat ze bezig zijn met de was. We hadden gisteren geen plek meer voor restanten van de grote hoeveelheid was. De natte was is nu droog, de volgende machine kan draaien en weer op de lijn. Het is droog, maar heel mistig. Buiten hangen is weer geen opties. Om half acht is de eerste machine klaar. Ik was af en maak ons ontbijt. De andere vrouwen hangen de was op! Om 8 uur zijn zijn we klaar voor onze ochtendwandeling. Pelgrims de deur uit, herberg aan de kant en wij richting het veld! Wat is zo’n vroege dauwochtend prachtig! We lopen een rondje om Anthien. Oude vervallen huizen, maar met allure! Toch zie je dat er elk jaar wel wat huizen worden opgeknapt. De trek naar het platteland is zichtbaar. 

Vandaag ga ik met Yvonne boodschappen doen! Er zijn meer pelgrims dan gedacht. De basic dingen, zoals brood, melk, fromage blanc en sla gaan snel. Ook halen we boodschappen voor thuis en de terugreis! Voor een zacht prijsje tik ik warempel een paarse jurk op de kop! 

Met de tank vol benzine gaan we  weer richting herberg. 

Etty’s zoon gaat vandaag op reis! Hij gaat naar Peru! Etty heeft hem de inspiratie kaarten van de herberg meegegeven. Thuis al. Aan tafel bekijken wij de kaarten ook. “Waar kun je echt niet zonder” is een vraag. De een zegt: ik zou toch graag mensen om me heen willen hebben, de ander zegt ik zou wel graag een kaart willen. Natuurlijk kan je niet  zonder water en brood, zie onze pelgrim van vanmorgen. Maar waar kan je echt niet zonder? Geld? Mobiel? Internet? We zijn er nog niet over uit. Ik denk dat ik heel veel dingen niet nodig heb. Maar ik gisteren flipte ik bijna omdat internet het niet deed! Ergens zonder kunnen gaat dus samen met waar je bent en wat je doet!

Na het eten verschijnen de eerste pelgrims! Een Oostenrijkse dame een Franse man en twee Belgisch vrouwen. Het wordt een heerlijk ontspannen middag voor de pelgrims. Je kunt gewoon in het zonnetje zitten. Ze praten met elkaar. De weg verbindt! Drinken sloten thee. De twee vrouwen heten Marie en Marie en zijn vriendinnen vanaf hun kindertijd! Nu zijn ze midden dertig. Wandelen elk jaar een week een stuk van de Camino! Een week zonder man en kinderen! 

Wij hangen ondertussen de luiken op en de Franse man helpt ons tillen. We knippen de uitgebloeide bloemen uit de border. Vouwen was en koken. We maken er een heerlijk maal van. Van alle snijresten met de pompoenschillen maak ik een Indische soep.  Etty maakt een pompoenrisotto en Yvonne weer een super lekkere taart! 

Van vijgenjam en banaan, fromage blanc met bramengelei, meloenreepje met verse bramen maak ik een heerlijk toetje. We zijn goed op elkaar ingespeeld en voor we aan tafel gaan is de vaat van het koken al klaar. Dat betekent dat na afloop er alleen makkelijke dingen moeten worden afgewassen! Borden en zo! Dat is zo gepiept. 

Voor morgen staan er nu al weer 2 pelgrims geboekt. 

We komen bij aan de keukentafel, we haken, schrijven en drinken thee! Weer een dag voorbij! Morgen de laatste dag alweer! De tijd vliegt. 

Het is super fijn om te lezen dat de pelgrims het werk en de aandacht waarderen!

Dag 11 Le Chemin

Langzamerhand tellen we af om naar huis te gaan! Ik kijk uit naar het gewone leven met ritme met werk en sport en gezond eten. Niet dat we nu niet gezond eten, integendeel, zeer gezond en lekker! Maar ik eet dan altijd te veel! ‘s Middags eten we altijd de restjes van het avond eten! Heerlijk! Het brood is ook heerlijk! Dus al met al veel! En lange dagen in de weer en altijd met mensen. 

Ik zit net uit te puffen, want ik moest voor het werk een foto aanleveren. Yvonne heeft er verschillende gemaakt met haar camera. 

Maar vervolgens kost het heel veel gedoe om deze op mijn laptop te krijgen en dan weer verstuurd via mail. Mijn laptop krijg ik niet op de WiFi en 9 van de 10 keer pakt hij de hotspot niet. Mijn blog schrijf ik in de notities in de IPhone. Via whats app verstuur deze naar MijnMaatje. Deze zet hem dan weer op mijn blog. 

Vandaag hadden we weer veel pelgrims uit te zwaaien! Het regende en dan duurt het langer voordat iedereen aangekleed is. Er was een meisje met afschuwelijke blaren. Ik heb ze afgeplakt! Viel niet mee, want ze deden haar erg pijn! 

Maar rond half tien was de herberg leeg. 8 Bedden moeten er verschoont worden en de lakens en slopen gewassen! En dat met regen! De rekken hangen weer op de overloop! Etty schildert de luiken voor de laatste keer. Ik maakt het herberghuisje spik en span en Yvonne doet de bedden en de slaapkamers! We harken het blad van het grasveld. De tuin ziet er super verzorgt uit! Een mooi gezicht! Dan gaan we met een grote pan op weg om weer bramen te plukken. Als de pan vol is gaan we richting herberg! 

Niet te geloven. Geen enkele aanmelding en dan net als we weg zijn, komt er toch nog een pelgrim. We hadden net een heerlijk receptje met zoete aardappel! Hadden we voor ons zelf gehaald! 

Maar we hebben zoveel dat er makkelijk iemand mee kan eten. 

De pelgrim blijkt een Duitse jongeman te zijn. Hij komt uit Hamburg en heeft de laatste jaren als wijnbouwarbeider in het Moezelgebied gewerkt. Hij is komen lopen vanaf Trier. Op de vraag waarom hij loopt geeft hij als antwoord ”uit devotie”. Ingewikkeld, want wat betekent dit woord nu eigenlijk? Heeft het dezelfde betekenis als bij ons? Ik ken wel het begrip moderne devotie. Spiritueel meelevendheid met de armen vanuit een verlichte katholieke beweging. Zijn opvatting over devotie komt wat meer overeen met ons woord als dankbaarheid. Dankbaar voor alles,  hoe groot en klein dan ook, dat op je pad komt. In nederigheid ontvang je deze gaven. Van mensen, vanuit de natuur, vanuit het “hogere”. Na deze verhandeling blijkt het een gewone sterveling te zijn. Met een vooroordeel, dat naar mijn niet past bij een devote houding, namelijk dat Nederlanders niet kunnen koken. Hij moet dan nog beginnen aan de lekkere courgette soep en de overheerlijke gevulde zoete aardappel en het lekkere toetje met cake, bramenjam en fromage blanc. De blaag!!!!

De blaag, pelgrim, wil morgenvroeg alleen water en brood!  Nog nooit mee gemaakt,  maar het kan! Ik gaf aan dat alle tijdstippen kunnen. Hij koos 6.40 uur en omdat ik het gezegd had, ben ik de pineut volgens mijn medeherbergiers! 

Geen probleem! Heb geen problemen met laat naar bed gaan en ook geen problemen met vroeg opstaan! Het enige waar ik problemen mee heb hier, is de WiFi. De rest van het pelgrims leven is eenvoudig! And I love it!

Dag 10 Corbigny

 

Wat een heavy dag gisteren! Het is niet eerlijk! Ik heb wel 17000 stappen gemaakt maar het telt niet mee voor mijn ASR score. Hoe ver moet je dan wel niet lopen? 8 Pelgrims te slapen betekent ook 8 bedden verschonen. Het miezert ook. De lakens kunnen, dus niet naar buiten! Gelukkig zijn er rekken voor in het trapgat. Het is een drukke ochtend. Een pelgrim moet naar Lormes. En twee moeten naar Corbigny. We gaan zelf ook naar Corbigny en nemen ze mee! Maar voor we weg kunnen willen we eerst 2 machines hebben gedraaid, want we hebben weer 7 pelgrims! En zoveel verschoning hebben we niet! Een van de pelgrims heeft niet zoveel haast. Dan kun je ook niet afruimen. Vervolgens eet ze helemaal niet. Als ze dat nou van te voren aan geeft. Grrrrr. Voordat we dus weg rijden hebben we 8 pelgrims voorzien van ontbijt, 5 uitgezwaaid en 2 machines was gedraaid en de ontbijtboel opgeruimd! Puffend zitten we in de auto om bij te komen! In Corbigny is het de maandelijks markt! 

We rijden de stad half door i.v.m. de “Deviation” in verband met de markt. We komen langs vage straatjes en steegjes. Uiteindelijk parkeren we bij de Aldi. 

Op de markt kun je van alles kopen. Maar hier is je euro zeker geen daalder waard. Wat een prijzen. € 6,50 voor een kilo sperzieboontjes. 

Als er geen mobielhoesjes tussen lagen, waande je je in de jaren vijftig. Mensen zitten al rond een kraam en zitten achter de friet en de wijn. De kippen en hanen kakelen en een groepje vagebonden speelt en zingt dat het een lieve lust is! 

Het lijkt of alle kreupelen en blinden naar de markt komen. Wonen hier nu zoveel bijzondere mensen of is het het maandelijks uitje voor bepaalde mensen? Yvonne heeft het verlossende woord. De gewone mensen werken en hebben geen tijd voor de markt! Traditiegetrouw haal ik trossen knoflook. De auto geurt ervan op de terugweg! 

Het is over twaalven als we weer in de herberg zijn. Na het middag eten doet Yvonne de bedden, Etty de luiken en ik kook soep van linzen en courgettes!
Dan komen de eerste pelgrims. We dachten dat dit een groep was, omdat ze zich als groep aanmelden. Het blijken 2 alleen gaande mannen te zijn en 3 vriendinnen. De groep heeft wat gedoe omdat het gisteravond te gezellig was geweest en de mannen te diep in het glaasje hadden gekeken. De vrouwen willen ook beslist niet met de heren of een van de heren op de zaal. We doen net of we het niet goed snappen en leggen de mannen en vrouwen gescheiden alsof we dit altijd zo doen. Voor het Duits/Franse echtpaar wat vervolgens komt maken we een uitzondering. Getrouwd zijn maakt het verschil!

Ook hier vragen de mensen van de groep gelijk om een biertje. We serveren er een en pas bij het hoofdgerecht serveren we de wijn! 

Het is balanceren tussen alle gevoeligheden! Dit is erg vervelend, want je loopt de zelfde afstand en er is niet veel keus qua herbergen. Dus je moet het met elkaar doen! Dat is een uitdaging! Je kunt een rustdag nemen, dan kun je de ander ontwijken! Maar als die dan een rustdag neemt zit weer op elkaars lip! Het goed houden met elkaar is dus gewoon het handigst! Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.

We eten een lekker soepje, risotto met pompoen, gebakken aardappeltjes, salade en toetje met stoofpeertjes!!

Ook dit was weer een heavy day! Maar wel een leuke heavy day!

Dag 9 Le Chemin

De serene stille ochtend wordt ruw verstoord als om 8.30 uur de schuurmachines worden aan geslingerd. Onze enige pelgrim steekt verschrikt haar hoofd buiten de deur! Het is anders dan gisteren, de zondag. Het wordt nog erger als de buurman gaat gras maaien! Wat een verschil! Onze enige pelgrim blijft nog een dagje. Het is allemaal nog niet helder voor haar! Een dagje mag nog, maar dan moet ze door! Morgen brengen we haar naar Lormes en zetten we haar op de route naar Le Puy en Velay. 

Tijdens het schuren van de luiken komen een man en vrouw aan lopen. We denken eerst dat heb onze nieuwe gasten zijn. Het blijken pelgrims die naar Corbigny willen, maar graag even willen rusten. Ze kakken hier helemaal in. We halen ze over om hier te blijven en dat doen ze ook! Dan hebben we vanavond 7 pelgrims in huis! 

De man blikt een Deen te zijn. Dr vrouw komt uit Brazilië en heet Roos. Het blijkt dat zij elkaar kennen van een Camino uit 2014. Camino Mam en Dad worden ze genoemd. Ze hebben toen gelopen met jongeren in leeftijd van hun kinderen. Allemaal van verschillende landen. Elk jaar lopen ze een aantal dagen en dan sluiten de jongeren weer aan. Ze zijn bij verschillende jongeren op hun huwelijk geweest! Heel bijzonder! Een Iers meisje, jongen uit Amerika en een uit Griekenland. En een paar jongere uit Frankrijk. Hun Camino gezin zeggen ze! En dat nu al 7 jaar!!! Ze ontmoeten nu hun Camino kinderen in Never, met aanhang. Ik vind dit zo bijzonder verhaal. 

Vandaag was er ook een Franse mevrouw, altijd een big job gehad in de farmacie. Na haar Camino heeft ze zich om laten scholen als onderwijzeres en ze heeft nu een privé school! 

Alle luiken zij in de grondverf en al 1 set aan één kant in de gewone verf. 

We kunnen niet verder omdat er geen ruimte is om te drogen. Ik besluit om maar een hele grote pan courgettesoep te maken. Met uien, salie, rozemarijn, lavas. Rond drieën is de soep klaar! Een vooruitziende blik, zowel de hoeveelheid als het tijdstip! Later in de middag blijkt dat de Franse mensen zijn verdwaald. Deze bellen af en melden zich vervolgens weer aan. Dan blijkt er een pelgrim te staan bij een B en B drie dorpen verder op. De B en B willen haar niet in huis hebben! Yvonne haalt haar op! Inderdaad ze ziet er wonderlijk uit, maar blijkt heel aardig te zijn. We puffen rond half zes even uit en dat komt er een trekker voorrijden! Met een voorraad hout. Wat een dag en wat een moment 

Het gas in de oven en over de pannen weer uit. Oude plunje weer aan en we sjouwen in een half uur 5 kub hout weg. Rond 18.20 uur zijn we klaar! Het  zweet stroomt van mijn gezicht en mijnheer lijf zit onder het stof. Ik moet echt douchen, want mijn hele lijf jeukt! Rond half zeven kunnen de pitten weer aan! 

Ik ren nog even met 3 potjes de tuin in voor bloemetjes op tafel! We kunnen lekker buiten zitten. Wat een gelukkig! Het is een heerlijke zwoele zomeravond. Uiteindelijk zitten we om half acht met 11 mensen om de tafel! Het is een internationaal gezelschap: Fransen, Deense man, Italiaanse man Poolse dame, onze Nederlandse pelgrim. Het is heel gezellig en iedereen praat met iedereen. 

We hebben courgettesoep, aardappels uit de oven, salade en een heerlijk hartige taart. Als toetje:  stukjes oude cake met sap van de bramen, fromage blanc en verse bramen. De pelgrims smullen. De loftuitingen zijn niet van de lucht! 

Dit nemen we met een korrel zout. Mensen hebben gelopen en gewoon veel trek!

Het was een bijzondere avond! 

In de keuken puffen we uit van deze heavy Day! We doen het toch maar even zo met z’n drieën: schilderen, koken, hout sjouwen en zorgen voor een fijn avondmaaltijd! Fijn dat je voor een ander kunt doen!

Dag 8 Le Chemin

De zondagen in Le Chemin zijn stil, heel stil. Wij vroegen ons af of het gepast is om luiken te schuren. Dat blijkt niet gepast! Het enige wat ik hoor zijn de vele vliegen in de klimop en op de lemen muren. De zwaluwen vangen de laatste ronde vliegen,  voordat ze afzwaaien richting zuiden. Af en toe hoor ik het geknisper van voeten op het grindpad. 

Ik heb een tijd gewerkt aan mijn nieuwe project: letters haken! Ik moet er honderdtwintig hebben en ik heb er inmiddels 35 af. Voor het avondeten wil ik nog de 5 “Ellen” die ik nodig heb af hebben. De pelgrim van gisteren die uit Nederland kwam aanlopen is weer terug. Vanmorgen kreeg ze ons gedicht dat we altijd meegeven aan de pelgrims. Ze moest zo huilen. 

Wandelaar jouw voetstappen zijn de weg, niets meer.
Wandelaar, er is geen weg, de weg maak je al lopende
Al lopende maak je de weg, en als je omkijkt,
zie je het spoor,
dat je nooit meer zult bewandelen.
Wandelaar, er is geen weg, alleen de rimpelingen van de zee.  

Ze was zo ontredderd. 900 KM alleen op weg, met alleen je rugzak, maken je zo gevoelig voor indrukken en de energie van de omgeving. Rond een uur of 12 ging de telefoon en vroeg ze of ze alsjeblieft nog een nachtje hier kon slapen. Natuurlijk kan dat! Plek genoeg en we zorgen graag voor mensen. Speciaal voor mensen die deze zorg even hard nodig hebben. Gisterenavond verwoorden mij medeherbergier het nog zo mooi, op de vraag waarom we dit werk dien: andere mensen gelukkig maken is het mooiste wat je kunt doen! Daar word je zelf ook gelukkig van!! 

Het blijkt dat de pelgrim niet goed in haar vel zit. Ze loopt deze route,  omdat ze een boek heeft gelezen van haar oude leraar op de havo! Ze kwam er achter dat ze zijn route loopt! Vanuit zijn wens en zijn idee. Ze wil een pas op de plaats en bepalen wat ze zelf wil. Niet meelopen en niet in andermans stappen gaan. Zware gesprekken, maar afgewisseld met grapjes en luchtigheid. We krijgen haar aan het haken. Ik vertel of mijn brei, haak en borduurprojecten op de Camino. Etty legt haar de eerste beginselen uit van het haken. Met gebogen hoofden over het handwerk vertellen mensen ons op de een of andere manier hun levensverhaal. 

Vanmorgen namen we afscheid van de mevrouw die door haar dochter werd gehaald! Emotioneel, het herbergleven is bijna een snelkookpan. De beslissing van haar om niet verder te gaan en haar man alleen verder te laten gaan, was heftig, maar goed! 

We hebben haar uitgezwaaid. Yvonne heeft de herberg gedaan en Etty en ik hebben bramen geplukt! 3 kilo! Prachtig potten staan nu op de plank in de keuken. 

We eten pompoenrisotto en salade. Van de schillen en restjes maal ik soep! Samen met een toetje weer een lekker maal. 

We genieten samen van de lekkere maaltijd en het gezelschap. De avond is zwoel en warm. We tellen de sterren en zien het steelpannetje. Een prachtig avond als slot van een heerlijke dag!

Dag 7 Le Chemin

 Vandaag zijn we volop van start gegaan in de herberg! Er lag een lijstje klaar met klussen. Met opgestroopte mouwen gaan we van start! Eerst het ontbijt! De Franse man, op zoek naar God, staat om 7 uur te popelen. De afspraak was half acht dus we zijn nog niet klaar. De Franse dame heeft alle tijd! 

De jonge Nederlandse man idem. Bovendien regent het en het is mistig. Dan is lopen niet zo aanlokkelijke. Maar Guido is een dappere dodo en vertrekt in de regen zonder regenjas en regenbroek. Jammer dat je niet hoort hoe het afloopt. Hij wil naar Santiago. Zijn relatie is net uit. Hij heeft zijn baan opgezegd en is op weg gegaan. 

Voordat iedereen weg is, is het negen uur. We laten de handen wapperen. Yvonne de slaapzalen, Etty ramen en de alles lekker even gezogen en ik doe de laden en planken in de keuken. 

Rond een uur lunchen we. Samen met de oude dame. Ze is in afwachting van haar dochter en schoonzoon die haar komen halen. Ze is zo dankbaar dat ze een paar dagen op deze plek heeft door mogen brengen. Dankbaarheid staat als kreet voor deze reis, zegt ze steeds. De buitenwacht vindt het jammer dat ze niet met haar man mee kan naar Lourdes. Ze zegt zelf dat ze een dankbaar mens is dat dit haar bespaart is gebleven. Voor haar was de reis in Vezelay af. 

In de middag zijn Yvonne en ik bramen gaan plukken en Etty heeft zich gestort op het schuren van de luiken! 

We maken wel 20 kleine potjes jam van de 4 kilo bramen die we hebben geplukt! 

Af en toe krijg ik een een foto van  MijnMaatje. Hij past op kleinkind. Een mens kan niet alles hebben, maar lichte gevoelens van heimwee bespringen mij. Kleinkind groeit als kool. Het is zo prachtig manneke! MijnMaatje mag deze week 3 keer oppassen en ik moet het doen met foto’s. Grrrrr! 

Maar als ik met Yvonne tussen de stille landerijen loop verdwijnen deze gevoelens naar de achtergrond. 

Dan arriveren de kinderen van de mevrouw. Ze zijn vroeg en ze willen graag nog een stuk lopen. 

Voor vanavond hebben we dus 4 gasten, want er schuift ook nog een pelgrim aan. 

De pelgrims blijkt een Nederlandse jonge vrouw te zijn. Ze loopt vanaf huis. Een prachtig origineel mensenkind. 

Ze bouwt stands en Tiny houses! Tiny housing is iets wat ik ook graag zou willen. Elke keer komt het op een of andere manier op mijn weg. Ik heb er vertrouwen in dat als het voor mij bestemd is, het ook werkelijkheid zal worden. 

Het blijft geweldig om de persoonlijke verhalen van mensen te horen! Wat beweegt mensen en wat maakt dat de mensen gaan. Deze vrouw vertelde dat ze op een ochtend wakker werd en de gedachte / opdracht kreeg op te gaan. Haar contract werd door de Corona niet verlengd. Ze vond een direct een huurder voor haar huis en ze ging weg! Ze vraagt gewoon aan mensen of ze een plaats om te slapen voor haar hebben en vaak wordt ze uitgenodigd om te komen slapen! Een schitterend bijzonder mens.

Dan gaan we aan de slag met het diner. Soep van gisteren. Siciliaans Stoofpotje van gisteren, maar nu door elkaar, prutje en couscous in een schaal. Salade met meloen en feta. En natuurlijk een toetje van vruchten en fromage blanc. 

Wandelen is fijn! Maar gewoon schoonmaken vind ik ook heerlijk. Ik word er zen van. Het is zo fijn om iets schoon en opgeruimd te maken.  (Bij een ander) 

De gasten zijn vaak bijzonder. Hebben bijzondere hobby’s of verhalen. De dochter van de dame die opgehaald wordt laat haar handwerk zien. Moeder had al vol trots het werk laten zien aan de hand dan foto’s op haar mobiel. Haar broer handwerkt ook en ze volgen samen cursussen. Ik kijk mij ogen uit. Echt waar, ik heb nog nooit zoiets moois van stof gezien. Het heeft een naam, maar die weet ik niet meer. 

Het was weer een prachtige dag! 

Ps de naam Sue Spargo!

Dag 6 Le Chemin

Het was een warme nacht! Het bed lag schuin. Ik had mijn slaapzak mee en die was veel te warm. De matrassen waren van plastic. Heel hygiënisch, maar warm dus. 

Deze Camino is wel relaxed. Je weet je bed vanavond, dus je hoeft er niet tegen te rennen.  Het is niet warm, dus voor de hitte hoef je ook niet vroeg weg.

Zeer relaxed hebben we koffie gedronken en toen een yoghurtje en om 10 voor negen deden we de sleutel in de brievenbus van de herberg. 

Op naar de bakker voor een broodje voor onderweg. Vanmiddag starten we als vrijwilligers alleen de herberg thuis. Er staan 2 gasten op de lijst en er is iemand die een paar dagen in de herberg is. Zij is 75 en haar man ook. Haar man is woensdag verder gegaan naar Lourdes en zij wordt opgehaald door haar kinderen. Misschien heb ik dit al geschreven, maar ik kan mijn eigen blog slecht teruglezen. Ik kom slecht op de WiFi en het internet is traag vergeleken met thuis. Een hoop gedoe dus. 

Als we starten met lopen miezert het. Jammer, maar mijn poncho komt goed van pas! Als het regent zie je niet zoveel van de omgeving. Het is niet anders. 

Na een uur veranderd de regen van miezer in een goede bui! Dan wordt het vervelend. Een kopje koffie of iets te eten is dan zo’n toestand. Dan heb ik het nog niet over “plassen” in regen. Met poncho wel heel veel gedoe. 

We komen langs het dorp van gisteren. Daar is een bushalte. Bij het dorpje gekomen zien we, nu we van de andere kant komen, de plaatselijke wasplaats! Dat heeft een afdak. We kijken of we er kunnen zitten. Dat blijkt te kunnen! De poncho’s gaan uit en hangen we op de balken. Heerlijk genieten we hier van ons lekkere brood van de bakker. 

Na de lunch blijkt het droog te zijn. De route, een onderdeel van de Tour de Vezelay, is geweldig! Deze ga is zeker voorstellen aan MijnMaatje of dit samen een keer te doen. Het is 140 km. Samen met een keer heen en terug naar Vezelay 200 km. Echt geweldig. Ik krijg steeds beter een beeld van het gebied. Het is zo’n unieke streek. 

Uiteindelijk zitten we vanavond met 7 mensen aan tafel. En iedereen weer met zijn eigen verhaal. Een Franse man van 60 heeft ooit stage gelopen in Putten. Een bizarre plek, vond hij. 

Ik heb een hele grote pan courgette soep gekookt! Yvonne en Etty een Marokkaanse kikkererwten schotel met couscous. Heerlijk!!Met fromage blanc en bramen toe! Een jonge man is net begonnen. Hij heeft veel vragen en nu aan het eind van de avond komt het eruit! Hij vindt het heel erg spannend. Het is ook best heel wat, zo alleen op pad! Hij was helemaal klaar met zijn werk en met Amsterdam. Grappig was dat we wisten dat hij kwam! Hij had zijn komst aangekondigd in Facebook!!

Dag 5 Tannay

Bij de kapper in Tannay maak ik een begin met het blog. Mijn haar is dik en vol en met  de warmte heb ik er veel last van. Elke keer is het een gevecht met mijn kapper. Ik denk dat zij mijn korte kapsel niet zo’n succes vindt. Elke millimeter moet ik bevechten. Maar dat maakt dat als je veel met helm en pet loopt of fietst je er niet uit ziet. Puffend achter het mondkapje zit ik te wachten. Tijd is een rekbaar begrip hier. Ik beland via een weg langs een school bij deze kapster. De kleuters droegen allemaal mondkapjes. Onder een overkapping hadden ze een voorstelling voor ouders. Kleuters zingend met een mondkapje. 

De kapster is nog druk bezig met een klant. De kapsalon ligt aan de straat. Er komt nog iemand langs rijden en de dames bewonderen de auto. Even vlot geknipt worden is niet aan de orde. Toen ik dit zag gebeuren ben ik maar alvast begonnen aan het blog. 

Vanmorgen hebben we het rustig aan gedaan. De route is 15 km. Dus  een kleine 4 uur lopen. We vertrokken om 11 uur gehesen in poncho’s en regenkleding. Het miezert iets als we vertrekken. Na een uur regent het stevig. Om half een belanden we in een dorpje met een bushalte. Zittend op de grond lunchen we. Maar als we uitgegeten zijn is het droog. 

We wandelen verder lang het kanaal de Neverais. Ik vind het zo fantastisch om de omgeving te leren kennen. Tot vorig jaar had ik geen idee van deze omgeving. Dat terwijl ik hier al 8 jaar kom. Ik kende alleen de prachtige heuvels rond de herberg. Nu zie ik beter hoe alles zit. Dat is prettig. Zo kun je de pelgrims beter helpen. Je kent de routes en de wegen. 

Rond 14.30 uur belanden we in Tannay. Een echt dorp. Er staat aangegeven dat er restaurants zijn. We zien ze niet en die we wel zien zijn gesloten. Dan ziet een van mijn medeherbergiers dat er een deur openstaat bij iets dat bij op een bar lijkt. Ondanks dat het eigenlijk nog “ferme” is mogen we naar binnen. Cappuccino wordt niet geserveerd, maar gewone koffie en thee wel. We hebben trek, maar ze heeft niet erbij. We raken aan de praat en dan herinnert ze zich dat in haar koelkast nog iets lekkers van de bakker heeft! Met een stevig opmerking over de Super U ( Supermarkt) die geen lekker brood heeft en de plaatselijke bakker wel, snijdt ze de grote appelflap in drieën. Tijdens het verhaal van de Super U slingert haar mes vervaarlijk voor onze neus! Ze vertelt dat haar zus zelfmoord heeft gepleegd. Ze begint bij te huilen en manmoedig zoeken we naar het woord “verdrietig” triste weten we nu! 

Yvonne vraagt of er ook plaatselijke wijn is. Niet dat Yvonne drinkt, maar om het verdriet te breken. Het sein om 3 glazen te halen en een fles witte wijn van de streek. Daar zitten we om 15.30 uur aan de witte wijn die echt heerlijk smaakt. 

Dan breken we op. Yvonne heeft nog een telefoon gesprek en ik de afspraak bij de kapper. Lopend op de straat worden we aangehouden door een Franse dame. Troy hollandaise pellerij?  Ja, knikken we. Ze drukt wat toetsen in en in rap tempo spreekt ze in het Frans een man aan. Later blijkt dit haar man te zijn, maar deze is ook de herbergier van de pelgrimsherberg. We besluiten dat Etty ons in zal schrijven en ik ga naar de kapper en Yvonne gaat bellen. 

Bij de kapper moet ik wachten op mijn beurt. Dan wordt in sneltreinvaart mijn haar gewassen, word ik geknipt en mijn overgebleven millimeters geföhnd. De feitelijke knipbeurt was in een kwartier klaar. Ik ben super tevreden. Ik zie er prachtig uit. De kapster ziet het hoofdschuddend aan. Zelf heeft ze een prachtig gestyled kapsel. Er valt geen eer te behalen aan mijn model! Geeft niets. Ik vind het mooi en handig! 

Dan loop ik naar de plek waar de herberg is. Boven een oud schoolgebouw, op de zolder is de herberg. Etty zie ik zuchtend van de overladenheid van info aan tafel zitten. De herbergier vertelt aan haar zijn verhalen over zijn Camino. En over de herberg. Hij heeft inmiddels 175 pelgrims gehad dit jaar. Voor de Corona had hij er bijna 400. We worden allemaal voorzien van thee en koffie. De zolder blijkt een mooi oud woonhuis te zijn. Op elke slaapkamer staan 4 bedden. Er is een goed voorziene keuken en voor nood is er pasta en een paar blikken. Het is een heerlijk plekje! 

We vinden het fantastisch, maar we denken dat “niet pelgrims” er anders is staan. Het is eenvoudig en niet luxe of zo! Maar alles wat je als pelgrim wenst is er. Alleen geen douche scherm. Maar dat drukt de pret niet. Het water is warm! 

Nu zitten we in de keuken. We hebben lekker gekookt! Pelgrims kost! Pasta en rode saus met kaas!! 

Een fijne dag! De regen stelde niets voor achteraf! De ontmoeting met de dame uit de bar was bijzonder! En de herberg is heerlijk! Zo leuk om deze plek en route te kennen! Wat een cadeau dat dit ergens in mijn leven op mijn weg is gekomen! Ik ben een dankbaar mensenkind vandaag!!

Dag 4 Corbigny

De nacht was warm. De warmte van overdag blijft hangen in de slaapkamer. Door de hooikoorts heb ik wat prednison genomen. Met een stevige hartslag lig ik in bed. Slapen wil niet zo goed! Maar ik ben wel trots dat ik deze twee dagen in de hitte kon handelen. Trots is misschien niet het goede woord. Natuurlijk doe je een stuk zelf, want je kunt ook een taxi bellen. Dankbaarheid klinkt dan weer zwaar, maar dekt wel meer de lading. We zijn alle drie in een superconditie. De bedoeling was dat we richting Tannay zouden gaan. Vanmorgen vroeg hoorden we dat de herberg toch vol was. Jammer! We maken een nieuw plan. Corbigny is nu de richting. De Camino loopt er ook langs. Deze route kennen we ook niet en de pelgrims lopen vanaf ons naar Corbigny, dus ook handig om te doen. Andere jaren hadden we hier geen tijd voor. Nu is het leuk om dr route te lopen. Hij loopt anders dan ik dacht. Wel veel verhard en dat is jammer. Ook flink omhoog en naar beneden. Leuk is wel dat pelgrims na 10 km een stadje bereiken. Ze kunnen dan lekker kopje koffie nemen. Dat proberen wij natuurlijk ook uit.

Het internet is momenteel dramatisch. Dus het blog maak ik via mijn mobiel en MijnMaatje zet hem in de blog. Maps.me en Me.out doet het super. Het is even een gezoek om de kml bestanden van routes op de juiste plek in de iPhone te zetten! Maar ook dat leren we nu! 

De bedoeling is een andere route terug. Maar die is langer en het is heel warm. We gaan na de koffie richting winkel, halen brood en beleg en vaarden dan de terugreis aan. Het is echt heel warm. Op een bankje in de schaduw eten we een broodje. Echt helemaal supermunt komen we weer terug bij de herberg aan. De teller staat dan op 18,5 km. Korte wandeling, maar de de hitte zwaar. Nu pas merk je hoe fijn de entree van de herberg is. Het is een verbouwde stuk schuur. Na een paar glazen water, onderweg had ik al 2 liter op, trekken we bij. Ik zet de voeten op de koude tonnettes. Heerlijk. Ik snap dat pelgrims die helemaal overkookt aankomen deze plek dan waarderen als een hemels oord. Er is ooit een boek geschreven over hemels oorden en deze herberg komt er ook in voor. Zelf ben je zo gewend aan de herberg dat je dit niet meer zo  ziet. Het is heel leuk om deze dagen te mogen meemaken half als pelgrim en half als vrijwilliger. Je proeft, ruikt en voelt letterlijk de sfeer. De ruimte kruipt onder je huid. 

In de herberg is een Nederlands echtpaar van 75. Mevrouw heeft blaasontsteking. Ze hebben gefietst vanuit Nederland. Vanmiddag hoorden we dat meneer verder fiets naar Lourdes en dat mevrouw opgehaald gaat worden. Zaterdag komt haar dochter. We praten een poosje. Hoe voelt het dat een verder gaat en de ander achterblijft. Nu blijken ze veel ook apart te ondernemen. Voor deze mensen geen issue. Zou voor mij wel wat zijn. MijnMaatje verder en ik naar huis. Aan de andere kant, ik ben hier en mijn maatje is thuis. Dubbel….

Etty kookt een lekker potje en we smullen van een Tomatenkikkererwten prutje met rozijnen en couscous. Mmm. Ziet er ook leuk uit op het bord. 

De lucht wordt dreigend en de voorspelling voor slecht weer lijken wat uit te komen. Of we morgen naar Tannay kunnen? We zullen het zin. Ook dat is het pelgrims leven!