donderdag 17 september 2020

Dag 13 De laatste dag van de Tour de Vezelay en de laatst herberg dag....

Na weer een warme nacht in de kamer met z’n drieën, Etty en ik in het bed en Yvonne op het matras op de grond, staan we om 8 uur klaar voor het ontbijt. Een Frans ontbijt met brood, jam en smeerkaas. Een paar grote koppen koffie en we zijn klaar voor de wandeling naar Le Chemin. Ongeveer 12 km. De temperatuur is heerlijk en zon schijnt weer. Wat een prachtige dag. We dalen af naar Bazouches en via Neufotaines lopen we naar Mon Sabos. Een kerk je op een top van een heuvel. Aangekomen bij de heuvel, laten we de kerk voor wat hij is, want het waait flink. Dan is picknicken bij de kerk geen optie. We lopen door naar het volgende dorp en op een bankje eten we lekker ons brood en een banaan. Wat een prachtige dagen hebben we gehad. Prachtig weer, heerlijke temperatuur. En wat een beter beeld heb ik gekregen van de weg die de pelgrims lopen. Het is van Vezelay  best een hele tokkel naar de herberg. Gisteren hebben we 340 meter geklommen en vandaag 250 meter. Dat betekent eigenlijk 600 meter klimmen in 25 km. Zeker als het warm is, een beste etappe.
Rond de middag zijn we in Le Chemin. Daar wordt druk geklust. Er komt een vlonder voor de keukendeur. Dan hebben we daar een vlakke ondergrond voor de picknick tafel. We eten samen buiten onder de boom. Het is onze laatste dag in Le Chemin. Ik word dan altijd weemoedig. Natuurlijk ga ik graag terug naar huis naar MijnMaatje, maar het leven hier is zo relaxt en zo basic. Volgende week begint het gewone leven weer. Met veel drukte en gedoe. Gelijk 4 avonden weg. Vaak is het zo, dat als je de eerste week maar door bent, het wel weer gaat.
In de herberg is een vage man beland. Yousouf een moslim. Stukje bij beetje komt zijn verhaal naar voren. Drie dagen geleden begonnen aan de Camino en gestopt met de marihuana. Had vannacht in de vrije natuur geslapen en dat was hem slecht bekomen. Om elf uur had hij hier al gestaan. Ik kon het niet helpen, maar heb de rest van de dag, mijn tas bij me gedragen. De hele middag was hij aan het bellen, en met heel veel kabaal in een voor mijn niet te volgen taal. 
Met Yvonne ga ik nog naar Vezelay. We zetten de auto in Saint Pere en lopen de 2 km naar  Vezelay. Ik heb er een rood glazen engeltje gezien. Toen we in Vezelay waren tijdens het wandelen, was de winkel dicht. Dus nu een nieuwe poging. Ik had een mail gestuurd met de vraag of ze open was. Maar geen reactie gehad. In de winkel echter was de maakster bezig om de glazen engeltjes op te hangen. We hebben er uiteindelijk zes gehaald.
Het doet men denken aan  boeken van Anselm Grun. Hij heeft geschreven over engelen. Onder andere over de engel van de dankbaarheid. Danken komt van denken. Deze engel wil je leren goed en bewust te denken. “De engel van de dankbaarheid geeft je nieuwe ogen om de schepping van God op waarde te kunnen schatten. Probeer met de ogen van de engel van dankbaarheid door de komende week te gaan.” 
Het mooie van het wandelen is, dat we steeds het uitzicht hebben op de basiliek. Deze torent van verre zichtbaar bovenop de berg. Vanaf Bazouches kun je de basiliek nog zien liggen. Ik rij voor de laatste keer weer naar Le Chemin. 
De eigenaar van de herberg heeft een heerlijk rijstmaaltijd gemaakt. We zitten samen aan de tafel in de tuin. Genieten van de maaltijd en de ondergaande zon. Na de maaltijd, maken we het eten voor onderweg. We zitten nog even thee te drinken en gaan dan naar bed. 
En volgend jaar? We zullen wel zien....














woensdag 16 september 2020

Dag 12 Heter dan heetst, de derde dag Tour de Vezelay Bazouche

Onder de bomen bij het Chateau du Bazouche op 8 km vanaf Le Chemin begin ik alvast aan het blog. Aan mijn rechterhand een bos aan de linkerkant een boomgaard met fruit. Achter prikkeldraad helaas.  We kunnen pas om 18.00 terecht in de B en B. Het is nu kwart voor 4. Onder de berken bomen van het Chateau hebben een plekje in de schaduw gevonden. Ik begin alvast maar aan het blog. Yvonne en Etty doen een sudoku en ik heb al een hele poos gehaakt aan weer een nutteloos netje. Overigens doen de netjes nu dienst als zakken voor de kleding in de rugzak. Normaal heb ik dan plastic zakken, maar die ritselen zo. Vannacht heb ik weer gemerkt hoe handig het is al je stil je spullen kunt pakken. Toen we om 21.30 uur naar bed werden gestuurd door moeder overste van de hospitalero’s was de hele kamer in rust. Erg vervelend om mensen dan de storen met knetterende plastic zakken. Zo doen de nutteloze netjes toch dienst. Ik heb een moeder van school die verhuisd is naar Noorwegen 4 van mijn nutteloze handschoen gestuurd. Ik kreeg gisteren bericht. Ze was er erg blij mee.
Breien is mediteren las ik ergens. Zeker als ik hier weer zo rond loop neem ik me voor om me niet zo gek meer te laten maken door werken en alles wat moet. Wat doet het er eigenlijk toe. Druk of niet druk. Het leven gaat gewoon door. Of je er nu ben bent of niet. Met wat meer rust leven is een terugkerend doel om aan te werken. 
Mijn mede herbergiers kunnen dat wel. De een doet een dutje met het hoofd op tafel. De ander ligt zelfs op de picknick tafel. Wel met mijn thermarest matras. We hebben vannacht een 2,5 persoon kamer met een forse prijs. Voor de zekerheid hebben we het thermarestmatras mee. Met z’n drie in een bed is in deze warmte een beetje te veel gevraagd. Ik ga zo ook. Zeker op vakantie is even heerlijk een poosje luierend op de grond liggen altijd een van mijn liefste bezigheden. Thuis komt het er gewoon niet van. De warme hitte zomer wind blaast ons over de rug. Gedwongen rustig aan doen is best een opgave. De kunst is om er ook van te genieten.
Op de thermarest op de picknick tafel, geniet ik een half uur van de bomen boven mij. Wat een prachtig gezicht, de zon die er door heen komt. Het wapperende blad, de verborgen wolken aan de strak blauwe hemel. Ik doe nog een kleine power nap. De nacht op de slaapzaal vraagt zijn tol. Wat werd er gesnurkt. DOOR VROUWEN! Goed ik doe zelf ook af en toe mee, maar daar heb ik dan geen last van.

Na de zoveelste warme nacht, gaat de wekker om kwart voor zeven. We gaan in het schermer op weg naar de vesper in de basiliek. De nonnen zingen weer fantastisch. Bijna in trance onderga ik de muziek.. Ik herken woorden als segnieur, Lumière. Het is zo bijzonder. 
We hebben een pelgrims ontbijt, koffie met stukjes stokbrood. We vragen in onze Hollandse vrijheid of een tweede kop koffie. Onderweg is nergens iets te drinken dus de cafeïne moeten we hier op doen.
We lopen de pelgrimsroute van Vezelay naar Never. Het is schitterend. Maar heel erg warm. Ik denk zeker 32 graden in de schaduw. 

Tegen 6 uur gaan we richting de b en b. Het is het huis van een Franse dame die in Engeland is opgegroeid.  We krijgen een korte onweersbui, maar gelukkig zijn we binnen. De landerijen slurpen hier het water op. Ondanks dat het best nog wel een bui was, kun je aan de straten niet zien dat het geregend heeft. Zo warm en droog. 
We douchen ons onder een super heerlijke grote straal. Ik kan het niet laten, maar ik douche langer dan normaal. Omdat er zo weinig water is voel je je schuldig over elke minuut die je extra onder de straal staat. Ik neem het ervan. 

We hebben vandaag echt de Camino gelopen. Het is goed om te kijken wat anders de pelgrims ervaren. De route loopt langs dorpjes, maar gaat ook door het bos.  Het is stijl en de zandpaden zijn vol stenen. Je kunt goed zien dat het hier ook erg nat kan zijn. De omgeving is prachtig. Glooiend, overal bosranden. En steeds op de achtergrond, de basiliek in Vezelay.  Veel mensen lopen van Vezelay. Naar de herberg. Ik merk nu wat voor een behoorlijke tokkel dit is. 17,5 km. Op zich niet veel, maar stijl, klimmen en dalen. Het is vanaf hier nog zeker 10 km naar Le Chemin. En de laatste 3 km is tegen de berg op en als de zon schijnt, de hele tijd brandende zon. Geen wonder dat mensen afgepeigerd bij ons aan komen. 
Het B en B ligt ongeveer 2,5 km van de route. Morgen wordt het weer 12,5 km dat is prima. Het lastigste is, dat er onderweg ook niets is. Bijn geen bankjes, geen winkels of cafeetjes. Je moet dus al je eten meenemen. Dat is geen probleem, maar ik denk dat mijn rugzak wel een kilo of 12 is. Dat is best veel. Daarvan is zeker 2,5 kilo water en voedsel.

Na de heerlijke douche is het droog en gaan we buiten het meegenomen eten verorberen. Vanmiddag hadden we de pasta van gisteren en een bakje yoghurt. Vanavond hebben we brood met brie, tomaat ei en kaas. En van de mevrouw van de B en B een yoghurtje en een hele bak koffie. Ik vrees voor de nacht. Het smaakt heerlijk.  Wat weer een heerlijke dag.  Ik belang naar meer.












dinsdag 15 september 2020

Dag 11 De tweede dag van de Tour de Vezelay

De ruimte was geen in probleem deze nacht in de “ pot”. De warmte echter wel. Het is heel warm en ik heb alleen met mijn laken zak geslapen. Soms brak nog mijn nachtelijk zweet  uit en wist ik niet hoe snel ik uit de lakenzak moest komen. Wat een warmte. Tegen de morgen werd het frisser en heb ik een sjaal om mijn voeten gedaan voor de kou. We hadden de deur open en het raam. Op hoop van zegen dat er geen ongedierte binnen zou komen.
Vandaag starten we in Saint Pere. Hier komen we normaal door heen als we naar de mis gaan. We kopen er brood en bananen. Bepakt en bezakt vertrekken we. We hebben de rugzakken en een portie fourage voor de hele dag. En of je nou 1 dag gaat of 30, als je gaat wandelen met overnachten hebben je woon van alles nodig.
Ik heb noot geweten hoe groot dit dorp eigenlijk is. Het is een kano/kayak dorp. En er loopt een rivier door heen. We lopen een rondje om Vezelay. Het eerste uur gaat nog wel, maar dan. We lopen langs de wijnvelden die liggen te zinderen in de hete najaars zon. Van elk punt Ie je de basiliek liggen. Een kathedraal is geloof in ingewijd en hoort bij het bisdom. Een basiliek hoort bij de orde en is niet een officiële kerk. Maar of ik dit nu goed heb? 
Tegen de middag belanden we bij de rivier die ook door Saint Pere loopt. Er is een camping en er zwemmen mensen. Ik heb geen badpak. Ik wacht tot een moment er niemand is om dan mijn kans te gijpen. Die kans komt niet en ik ga toch maar in hemd en BH. Het water is heel fris. Ik heb de indruk dat het normaal hoger staat. Ik blijf wel een half uur in het water. Langer durf ik niet, want ik ben bang dat he5 vel van mijn voeten dan te dun wordt. Op blaren zit ik niet te wachten. Ik droog me af met de theedoek. Mijn trouwe maatje vandaag. Hij was mijn kussensloop. Hij is het tafellaken bij de picknick, de handdoek bij het zwemmen, de verkoelingssjaal bij het lopen en bij het douchen wordt hij weer handdoek en na het eten heeft hij zijn  oude functie namelijk theedoek. 
Met een natte BH en onderbroek aan de rugzak geknoopt gaan we voor het laatste stuk. De thermometer in de schaduw geeft 31 graden aan. Ik denk dat het wel 40 graden is als we in de On de heuvel richting basiliek oplopen. 2 km in de brandende zon met een rugzak wordt me bijna te veel.
Bij een restaurantje nemen we een kop koffie en een fles spa rood. We trekken alle drie wat bij. Het hoofd van Yvonne heeft een tomaten kleur. Ik ben apathisch. Om 4 uur is de herberg open en kunnen we ons inschrijven. Het verlangen naar lange tochten  overvalt me en wel zo dat ik bijna huilen moet. 
Ik heb deze regel nog niet klaar of de hospitalero komt melden dat de herberg sluit en dat we naar bed moeten. 21.30 uur. Ik ben klaar wakker en nog niet uitgeschreven. Dit stukje van de  Camino heb ik blijkbaar verdrongen.
Op de kamer waar het nu zeker nog 25 graden is en de ramen dicht zijn (  er zijn ook Franse pelgrims en zij slapen met de ramen dacht.) ik heb het mgevoel dat ik het loodje leg van de warmte. 
In het donker schrijf ik verder. Midden de kamer ligt een grote paal. Levensgevaarlijk. Moet niet gaan plassen vannacht. 
We koken pasta met kaas en we maken gelijk een salade voor morgen. Morgen avond slapen we in een. B en  B. Daar eten we dan maar brood. Met tussen de middag een pasta prima.
JWe lopen na het eten nog langs de basiliek. Deze is gebouwd op een heuvel. Men zegt met aardstralen en waterstromen. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Maar 1 ding is een feit, er hangt een bijzondere sfeer. Ingetogen  en rustig. We zitten wel in uur in stilte met z’n 3 om te genieten van het uitzicht over de heuvels. Dan draaien  we ons om en genieten van het zicht op basiliek. Je voelt op de een of andere manier de jaren, eeuwen door je lijf gaan. Morgenvroeg gaat we naar de vesper. Die begint om. 7 uu. Daarna ontbijt. We laten het maar gebeuren.
Ik wikkel mijn sjaal om mijn voeten en gaan toch maar een poging doen om te slapen. 















maandag 14 september 2020

Dag 10 Een hete, warme, nazomerse dag

Vandaag was de eerste dag van ons aangepaste wandelrondje. Omdat we op een camping overnachten, in een herberg slapen en een hotelletje  nemen, moet je van alles organiseren. Slaapzakken en een luchtbed mee. Wel of geen regenpakken? Het wordt mooi weer, dus deze laten we maar achter bij de herberg. Ik maak nog gauw een bietensalade en gisteren heb ik van de schillen van de pompoen nog een soepje gekookt. Het past allemaal net in de meegebrachte bakken van thuis. We maken een yoghurtje en genieten daar nog even van. 
We nemen afscheid van Arno en Huberta, die samen Frits, de “vendage” doen. We kijken nog even hoe ze de druiven plukken. Er komt iemand met een machine om ze te persen. Maar ik denk zelf dat het helaas de moeite niet is. Ik hen na een uur plukken nog maar een paar emmers gezien. 
Dan gaan we op pad. We besluiten om  eerst met de auto naar het meer van Flainefas te rijden en daar te kijken of je kunt wandelen.  Nu kun je inderdaad daar wandelen. Dat hebben we gemerkt. We stonden met de auto halverwege het langegerekte meer. We wilden een wandelingen langs de stuwmeer en vervolgens een klein rondje naar het noorden. Wat er precies gebeurde weet ik niet. Maar er was een dam. Afgesloten, maar de werknemers waren ze vriendelijk om ons er langs te laten. Aan het einde van de dam was een hek. Er bleek geen sleutel te zijn. Ik mocht niet  over het hek heen klimmen van de man, hij wees naar beneden. Ik vond het meevallen, maar hij knipperde met zijn ogen van “Hoe haalt ze het in haar hoofd?”  Te lange leste tilde hij het hek op en kropen we er onder door. Je moet je voorstellen, echt met onze buiken kruipend over de grond. We vonden het een beetje hilarisch. Echter de pret verdween na een paar honderd meter. De weg die we zochten bleek er niet te zijn. Terug was uiteraard geen optie met de dam, want de mannen werkten aan het begin van de brug. Het overzwemmen van het meer, leek ook niet iedereen geschikt. Hoe diep is het meer, hoe koud en hoe krijg je de telefoons enzo droog over.. Tenslotte besloten we op hoop van zegen maar om het meer heen te lopen. Tot overmaat van ramp ging mijn telefoon uit. Dan voel ik me hopeloos. Ik houd ervan om te weten waar ik loop en waar ik ben. Ik koet alle moeite doen om m’n emoties te bedwingen. Ik weer dat er echt geen probleem is. Van een lange tocht krijg je hechtenis blaren. De warmte is lastig, maar ook te overzien. We zijn ook niet op een onbewoond eiland, dus er zijn altijd mensen om hulp aan te vragen. Zo tem ik de tijger in mijn hoofd. Ik vind het belachelijk van mezelf, maar ik kan er niet tegen als ik niet kan overzien waar ik ben. Alle helpende gedachten ten spijt. In heel veel zaken ben in flexibel en creatief, maar als het om routes gaat... MijnMaatje weet daar alles van. En dan krijg ik ook mijn telefoon niet aan. Dan voel je je helemaal een Jandoedel. Etty, mijn Herbergmaatje drukt een keer aan de aanknoop en het ding doet het.......
Er loopt een Dweg om het meer. We besluiten deze toch maar te volgen. Hoe lang het rondje meer dan wordt? Uitgerekend op zo’n dag hebben we nog geen brood. De bedoeling was om deze in het volgende dorp te kopen. Dus met een bidon met water en een stuk havermout koek, gaan we op pad. 
De omgeving is prachtig. Het meer is  mooi. Yvonne is er vaker geweest, maar ze is ontdaan van de waterstand. Deze is echt heel extreem laag. Zo te zien ook al tijden. De oevers zijn groen van het gras.  De oostelijke route langs het meer loopt via glooiende weggetjes. Het lijkt op de Alpen. De zon schijnt flink op de weg. Op de westelijke oever loopt een pad door het bos. Het is een prachtige wandeling. De route Tour de Vezelay loopt ook langs het meer. Een mooi stuk dus. Uiteindelijk lopen we 12,5 km. Dat valt reuze mee en het was een prachtige tocht. Alles komt op zijn pootjes terecht. 
In het volgende dorp halen we een broodje en andere boodschappen. Dan richting camping. We hebben een “pot” gehuurd. Er is een twee persoonsbed en er zou een slaapbank zijn. De mevrouw van de pot kijkt ons meewarig aan. “Met z’n drieën” vraagt ze bedenkelijk. Bij de pot gekomen, zien we een schattig huisje en er kan makkelijk nog een bed bij. Het “potje” is van alle gemakken voorzien, alleen wij echter niet. Ik heb geen handdoek en geen afwasmiddel. Maar het is maar voor 3 dagen dus het redt zich wel. De camping is bij een meer. Het is inmiddels 35 graden en het water roept me steeds. Ik heb ook geen badpak. De anderen gaan in BH en onderbroek. Ik alleen in mijn onderbroek.  Ik vind het zonde van mijn BH. Mijn ervaring is van buitenzwemmen dat je spullen er niet beter van worden. Wat een toegift. Ik zwem wel een half uur. Vervolgens gauw onder de douche, 3 minuten want er is een verbod op lang douchen ivm de droogte. De douche blijkt ook koud te zijn. Geen probleem, ik houd van koud afhou hen. Heerlijk opgefrist kom ik  onder de douche vandaan. Ik heb me afgedroogd met de theedoek. Wat is het behelpen. Maar dat  geeft ook sjeu. 
De mensen uit het tentenkamp in Moria hebben het zwaarder dan ik. Een douche met koud water mag dan geen probleem zijn. We zetten ons op de vlonder en genieten van de rust, het mooie weer en het prachtige uitzicht over het meer. 

Nog een foto van gisteravond.



,










zondag 13 september 2020

Dag 9 Nazomerse zondag met lessen over emoties

Heel vroeg, er waren geen pelgrims, gingen we op pad voor een wandeling. Het was koud.... maar de zon piepte er tussen door. Met een sjaal om ging het prima. We lopen naar Anthien en dan via een ander weg terug. Samen 5 km. Gaandeweg wordt het warmer. Op de weiden lopen witte koeien. Blonde “ aqantaine” koeien. De dames hebben allemaal een eigen kapsel. Zo zichtbaar, iedereen zijn eigen lok op het hoofd tussen de hoorns.een mooi gezicht. 
Als we thuis zijn eten we ons yoghurtje met fruit. Heerlijk in de zon die dan nog dragelijk is. Na het ontbijt moeten we nog even flink aan de bak. Bladharken in de tuin. Opruimen van de keuken. De auto zetten we op de inrit van de buren.  We denken na over wat er mee moet morgen. Ik heb wel erg veel spullen mee. Kleren om te klussen, kleren om te wandelen in de kou, kleren voor de warmte, kleren voor netjes.... kortom, want een zooi. 
We gaan morgen naar Lormes, daar is een camping met een meer. Dus dat wordt leuk. 
Er is een wisseling van de wacht. Dus een drukke dag. De eigenaren komen terug. Er komt iemand om de tuin te doen. En er is een gast in het huisje. 
In afwachting van de komst van iedereen, terwijl de herberg spik en span is, lees ik nog weer een hoofdstuk uit mijn boek. De titel van het hoofdstuk” Je emoties beheersen.”  Een boeiend hoofdstuk. Het onderwerp is nog wel een ding voor mij. Mijn vader kon vanuit het niets witheet worden. Als kind zat ik dan verstijfd van angst. 5 Minuten later was hij het kwijt, maar op mijn netvlies zat nog steeds het beeld van die woede. Er waar ging het over? Voor mij over onbegrijpelijke zaken. Ik heb nog altijd dat ik als mensen heel boos worden, stoïcijns word. Ik laat me niet “gijzelen” door de woede van een ander. Of iets af dwingen door een ander. Een goede onderhandelaar, weet door emoties heen te breken. Deze te benoemen en zich niet door emoties van zich zelf of een ander vast te laten zetten. Emotie herkennen en erkennen. 
Etty heeft een lekker recept met pompoen en kikkererwten. Ik maak een champignonsoep met een pakje en een blikje. Toetje met restje pruim en fromage blanc.
Na de maaltijd wandelen we een kort stukje. Ik wil een blog schrijven., maar dat gaat door de drukte niet lukken. Ik laat het hier maar  bij. Pak mijn haakwerk en brei nog lekker een paar touren. Duidelijk is dat dit haakwerk niet mee kan.





zaterdag 12 september 2020

Dag 8 Vroege wandeling....

Vandaag een korte vlog. Ik heb niet zoveel inspiratie vandaag. Ben vanavond nog een poos bezig geweest met de 10 nieuwe lampen voor school. Het was goedkoper als we deze zelf kochten.  De bestelling heb ik 9 juli gedaan. 4 zijn er bezorgd met DHL, de anderen met een ander bedrijf. Deze zijn niet bezorgd en weer terug naar China gestuurd. Nu moet ik extra vervoerskosten betalen, via Paypal en worden ze opnieuw verstuurd. . Paypal kreeg ik niet voor elkaar. Maar met hulp van het thuisfront lukte het. Ik denk dat ik van 7 juli elke dag wel een moment bezig ben geweest met de lampen. Ik ben er zo klaar mee. Wat heeft dit al met al weer voor stress gegeven. En niet alleen van mij, maar ook van mijn collega.  Maar ook MijnMaatje die elke frustratie kon aanhoren. 
Om kwart voor zes ging vanmorgen de wekker. Ik had deze voor de zekerheid gezet, want onze pelgrim wilde graag om 6 uur ontbijt. Het wordt hier warm en de dame heeft 25 km voor de boog. Om 6 uur stond alles klaar. De Gregoriaanse muziek klonk zachtjes door de salon voor het ontbijt. Ik zette me aan de keukentafel voor het volgende hoofdstuk uit het boek. Het onderwerp is onderhandelen. Lastige materie. Volgens mij leer je dit niet zo uit een boek. De voorbeelden helpen wel om een beter beeld van onderhandelingssituaties te krijgen. Maar het blijft lastig, af en toe kijk ik op een filmpje op you tube voor extra uitleg. Nog twee hoofdstukken en dan is het boek uit. De schrijver heeft nog een boek geschreven. Deze zal ik ook gelijk maar bestellen.
Jammer vind ik dat ik pas aan het einde van mijn  loopbaan het gevoel krijgt iets van leiderschap onder de knie begint te krijgen. Wat had ik met deze kennis al veel misverstanden kunnen voorkomen. Ik houd me maar vast aan een uitspraak van Ghandi of Nelson Mandela (ik niet precies meer wie) “ zelfs als Ik morgen sterf, plant ik nu een boom”. Ik blijf dus maar studeren. 
Rond een uur of zeven vind ik dat de dame die vroeg op weg wilde wel lang doet over haar ontbijt. Is de pelgrim vertrokken zonder gedag te zeggen. Dat is niet leuk. Jammer. Even groeten is toch een kleine moeite.
Dan komen mijn medeherbergieren naar beneden en gaan we eerst op pad voor een vroege ochtendwandeling. Het is prachtig weer en nog heerlijk fris.  Je komt geen mens tegen. Behalve in het kleine dorpje waar we doorheen komen. Thuisgekomen zitten we voor de deur van de schuur in de zon om de fromage blanc te eten. Met vijgen, appels en pruimen. 
Dan laten we onze handen wapperen. Ik maak soep voor een buurtactiviteit. Een dorp verderop restaureren ze een wasplaats. In Frankrijk heeft elke dorpje van vroeger uit een wasplaats. Daar was schoonwater en werd de was gedaan. Etty maakt schoon en Yvonne doet de was. Voor het middageten raap ik nog even de laatste noten. Voor de lunch eten we de restjes van gisteren. Spinaziepannenkoeken  en rijst met doperwten. 
We moeten nog haasten om de soep op tijd bij de buurt restauratie te krijgen. Het lijkt bijna of we in Roemenië belanden. Vrouwen in de keuken, mannen aan het werk en de kinderen voor de tv. En erg armoedig. 
Terug in de herberg kak ik helemaal in. Door warmte, vroeg opstaan, hele tijd bezig zijn en laat naar bed gaan, ben ik gevloerd. Ik ga toch maar even naar bed en slaap een uur. 
Dan zitten we rustig een uurtje te haken en thee te drinken. We ruimen nog even wat op en ik doe wat werk voor school. Gek, ondanks dat er niet veel pelgrims zijn,  zijn we toch de hele dag druk. Harken, noten, appels rapen, verrotte appels maar de composthoop, water geven. Een herberg is veel werk. Er zijn nog wat boontjes in de armetierige tuin. Verschillende soorten, maar we hebben er net genoeg voor 3 mensen. Ik maak couscous met sperziebonen en ras el hanout.  Super lekker. En we eten als toetje een mouse van fromage blanc met pruimen. Lekker, maar de abrikoos van gisteren was net ietsje specialer.  
Het haakproject van mij schiet gestaag op. Het lijkt een eenvoudig patroon, maar ik heb bijna elke tour wel 2 keer gemaakt. 
Morgen bereiden we ons voor op de wandeling die we de komende dagen gaan maken. Het wordt erg warm. Ik heb me niet goed voorbereid. Ik heb van alles mee, naaimachine, laptop iPad, maar geen zwempak en geen handdoek of bestek. Het wordt echt improviseren. Maar dat is prima. Een leuke uitdaging. 














vrijdag 11 september 2020

Dag 7 Op zoek naar knoflook ....

Alweer een week in Le Chemin. Het is hier heerlijk. Maar dat wordt bijna afgezaagd. Ik werd om 10 voor 7 wakker en ben gauw naar beneden gegaan om een hoofdstuk te lezen in het boek. Vandaag ging het om het begrip dialoog. Dit gaat verder dan een discussie of debat. Het gaat om samen zoeken naar een oplossen voor een probleem dat dan voor beide partijen acceptabel is. Het belangrijkste is luisteren. Dat vind ik ingewikkeld. Ik ben te druk , denk dat ik het al begrijp, vul het in voor de ander. Alles wat ik leer aan mijn studenten kost me zelf best moeite. Genoeg stof om over na te denken en samen met de anderen vrouwen over te hebben. Yvonne komt om half acht naar beneden. Zij geeft een poos voor het raam in de slaapzaal gezeten en gekeken naar de zonsgang. De keuken is donker en fris. Samen gaan we even de berg af en genieten van de uitzichten. Wat is het mooi. De nevel krult door het dal omhoog. Wat is het mooi.
We gaan naar Corbigny voor boodschappen en de jaarlijkse strengen knoflook.. Althans Etty en Yvonne gaan alvast lopend. Ik poets nog even de herberg en ik maak een salade voor de lunch. Doe nog wat was. Nu is de herberg poetsen nog best een ding in Corona tijd. Alles wat mensen aanraken moet gepoetst worden. De afvalbakken met handdoekjes maak ik leeg. Het is zonde om voor 4 doekjes een hele plastic te gebruiken. Daarom pak ik alles over met de hand. Ik heb geen handschoenen en ontsmet na elke prullenbak mijn handen. Rennend tegen de klok ben ik na 50 minuten klaar en wappert de was, staat de salade in de koelkast. Ik rijd hun achterop en samen gaan we richting markt. We zijn erg sneu...... er ligt van alles, maar geen strengen knoflook. Jammer, want ik neem altijd voor de hele winter mee naar huis. Dat is een tegenvaller. We kunnen niet bedenken waar we de knoflook dan kunnen halen. Het is niet anders. 
Op de terugweg zet Yvonne Etty en mij uit de auto en lopen wij de laatste 5 km naar de herberg. Het wordt wel warm. Het is zeker 30 graden en dat blijft de komende dagen zo. In de herberg dat we maandag toch de herberg moeten verlaten. In verband met Covid 19 zijn er dan teveel mensen in de herberg. We hadden een plan vanaf dinsdag. Jammer, want er komen 6 pelgrims en dat geeft veel reuring. Er komen ook mensen om te helpen bij het druivenplukker en dat is samen met de eigenaars van de herberg, die hier speciaal voor terug k9men te veel. We hebben nu een Tiny hous geboekt in een dorp verder op. Daar kunnen we ook een stuk van de Tour de Vezelay lopen. 
Er is een pelgrim. Een Franse mevrouw. Ze heeft bijna alle Camino’s gelopen en vertelt er in het Frans over. Ik kan het aardig volgen. Je moet wel de 
Anker woorden herkennen. Vanmorgen luisterde ik naar een Teddex in verband met het boek. Het ging over het brein en mind’s Eye. Ik kon ondanks de extra ondertiteling niet goed het verhaal volgen. Het ging steeds over stroke. Toen ik door had welk woord ik miste, heb ik het opgezocht. Namelijk beroerte. Toen viel het verhaal op zijn plek. Ik leerde op de kleuterkweek, dat het brein in de adolescentie is uitgegroeid en dat je er dan niets meer aan kunt doen. Dat blijkt biet waar en tot op hoge leeftijd kunnen je leren en kan je IQ groeien. De manier waarop mensen leren is heel verschillend. Dat betekent voor het onderwijs, dat een manier van leren dus niet werkt. Per kind en per vak wisselt dit. Interessant.

We hebben weer een lekker, verantwoord heerlijk dinertje. Een courgette soep met medinakruiden, spinazie omelet met huttencase en groenten en fromage blanc met gewelde gepureerde abrikozen. Echt super lekker.
Voor het eerst is het zo warm dat we na het eten lekker op het terras zitten. Luisteren naar het journaal. We haken en ik schrijf het blog. Het lijkt wel vakantie.















donderdag 10 september 2020

Dag 6 Naar Vezelay voor de mis du midi

Vanmorgen konden we uitslapen. De eerste pelgrim wilde om 8 uur haar ontbijt en de twee heren pas om 8.30 uur. Ze lopen naar Corbigny en dat is maar 13 km. De zon kroop voorzichtig door het gordijn. Toen ik dus wakker werd om 10 voor 7 moest ik kiezen. Mijn uur studie of lopen..... ik wil de kantjes er niet van af lopen en daarom heb ik voor het ontbijt alvast  klaargezet wat kon. En toen gauw naar buiten. Heerlijk.... ik ben via het oude Romeinse pad naar beneden gelopen. Je hebt dan een prachtig uitzicht over de glooiende velden. Zo mooi. In tegen stellling tot de avonden is het niet stil. Je hoort nu overal verkeer. Omdat ik 2 km de berg af wandel en dan zo’n 700 meter op de grote weg loop om vervolgens weer de berg op te lopen, word ik bijna twee keer door een schoolbus van de weg gereden.  Ook hoor ik koeien die veel kabaal maken. Vast in afwachting van hun voer. In de weilanden waarop ze lopen is immers geen gras meer te bekennen. Ze moeten dus bijgevoerd worden. 
Gisteravond heb ik ook gelopen. Het was alsof ik in een sterrenregen liep. Na elf uur gaan alle straatlantarens uit. Dat zijn er hier 4 of zo, maar dan is het pikkedonker. Ik ben niet bang, maar ik kon de  de weg niet vinden en stapte regelmatig in de berm  met stenen. Dus dat was geen lange wandeling.maar wat was de sterrenhemel adembenemend mooi. Soms denk ik wel dat ik in een vorig leven hier heb gewoond of zo. Zo extreem voel ik me hier thuis. Misschien niet eens zo zeer hier, maar op het platteland in de eenzaamheid. Mijn collega-herbergier geeft aan dat ze wel graag in de buurt van een dorp zou willen wonen en dat dit te afgelegen is. Het kan mij niet gauw te afgelegen zijn. In Friesland heb ik ook zo genoten van het weidse lege landschap. Hetzelfde vind ik ook in Spanje. Zeker de Via del Plata. 
Ik geniet van het wandelen en de uitzichten. Wat is het landschap mooi. Het lijkt net als je op deze weg loopt, dat je de stappen voelt van de mensen die je de eeuwen door zijn voorgegaan. Stukken van de herberg zijn duizend jaar oud. Gewoon niet voor te stellen. De gewelven onder de keuken en de bassins voor water onder de grange zijn eeuwen oud. 
Teruggekomen in de herberg zie ik dat Yvonne de pelgrim heeft voorzien van brood en thee. Dan ontbijten we zelf. We maken een plan voor de dag. Er komen geen pelgrims en we besluiten naar de middagmis in Vezelay te gaan. Etty en ik lopen van uit de herberg via de Camino naar Neuffountaines. Ongeveer een km of 8. Daar staat Yvonne met de auto en rijden we door naar Vezelay. Een km of twee voor Vezelay parkeren we de auto en lopen naar de  basiliek. We moeten mondkapjes voor. Ik realiseer me dan pas hoeveel geluk ik heb gehad in deze Corona periode, dat ik bijna geen mondkapjes heb hoeven dragen. Ik val bijna flauw in de basiliek. Het kapje beneemt me aan alle kanten de adem. Af en toe neem ik een hap lucht  via de zijkant. Het haalt de vreugde van het gezang van de nonnen haast weg. Uren kan ik naar dit gezang luisteren. Je valt in slaap zeggen de mede herbergiers. Ik doe gewoon mijn ogen dicht en merk dat ik de klanken nog beter kan laten binnenkomen.
Etty trakteert ons na de dienst op een broodje van de bakker. We wilden een terrasje, maar deze zitten vol. En men houdt zich stipt aan het aantal personen. Op een bankje kijken we naar de pelgrims  en de toeristen. De zon schijnt vel.
Dan lopen we terug naar de auto en gaan naar huis. Ik doe nog wat schoolzaken. Wat een ergernis. Voor alles moet ik inloggen en niets werkt. Dan ga ik weer voor een hoofdstuk uit het boek. Het gaat over het oplossen van conflicten. Leerzaam, maar toch wel moeilijk. Ik klamp me maar vast aan het idee, dat als het makkelijk was, er ook niet zoveel conflicten zouden zijn. Ik leer uit het boek dat het bij een conflict, zelden gaat om de inhoud. Het gaat altijd om communicatie, gevoelens, macht, enz. De kunst is om altijd in speaking terms  te blijven. Steeds de verbinding te zoeken. In een organisatie waar conflicten zijn, is de winst dat mensen zich betrokken voelen. Als het mensen niets kan schelen, is een geen conflict. De kunst is om er in een win - win uit te komen. En dat is nu wel lastig. Ergens leerde ik dat een conflict een botsing is tussen 2 waarheden.  Weer stof om over te praten. En dat het dus altijd gaat om geven en nemen en dat je samen hier meer mee bereikt dan door op je strepen te gaan staan.
We koken van de restjes uit de koelkast een maaltje voor ons zelf. Pompoencourgettesoep met restjes opgebakken aardappels, ui en wat worteltjes. Gevulde paprika met restje rijst en bruine bonen, restje sla en een restje rijste pap. Het is heerlijk weer en we eten buiten. Fijn gevoel, de koelkast leeg en de restjes functioneel op.
Na het eten, vandaar dat het blog zo laat is, maken we plan de campagne voor de komende dagen. De tweede week zouden we een stuk lopen van de Tour de Vezelay, maar een van de vrouwen is geblesseerd. Dus dat gaat niet lukken. En maandag als we zouden gaan lopen, is het juist in de herberg heel druk. Met goed overleg komen we tot een plan voor de komende dagen in de herberg en voor de dagen erna. Kost wel even tijd om een leuk uitgedokterd plan te maken, waarin iedereen tot zijn recht komt. Maar het lukt en heel tevreden sluiten we deze mooie dag af. 












woensdag 9 september 2020

Dag 5 Secure bases

In de herberg is het relaxt. Na alle vorige jaren, waarbij we het druk hadden met klussen en de tuin, is het nu heel rustig. Elke dag zijn er tot nu tot pelgrims. Dat is fijn. Anders zit je hier voor je gevoel voor niets en voelt het niet goed als mensen thuis druk aan het werk zijn.
Om mijn schuldgevoel enigszins te temmen, stort ik me trouw op mijn studieboek. Ik sta op als ik wakker ben en ga dan een uur aan de slag. Nou is dat met het boek”Laat  je niet gijzelen. “ niet zo moeilijk. Veel van wat ik lees ken ik al. Maar in de samenstelling waarin ik het nu lees, is het nieuw. Vandaag lukt het echter niet zo goed. Ik moet ook aan de bak voor mijn”nieuwe bedrijfje”. Met mijn samenwerkingspartner heb ik de afspraak dat we elke week iets plaatsen op Linkedin. Voordat ik dan wat weet en voor ik dat op Linkedin heb en op onze site, ben je zo een uur verder. Vandaag wil de pelgrim graag om 7 uur vertrekken. In de vroege schermering maak ik haar ontbijt. Heel rustig, met bedenictijnse zang op de achtergrond vervul ik deze taak. De pelgrim is dankbaar en met een brede lach loopt ze naar de poort en zwaait nog even. Met verlangen kijk ik haar na. Ik houd ook erg van het wandelen in de vroege ochtend. Maar een mens kan niet alles, studeren, werken, wandelen, haken....
Dan komt mijn mede herbergier Yvonne me gezelschap houden. Etty schijnt afgeserveerd. Ze lag er gisteren om 22.30 uur in en kwam vanmorgen pas om 8 uur beneden. Ik was na twaalven nog wakker en was om half zes weer wakker. De kwaliteit was wel hoog, zag ik op de Fitbit,  maar de uren zijn gewoon te weinig. Ik lig niet wakker en er is ook niets dat me wakker houdt. Maar toch slaap ik niet. 
Rond 8 uur heb ik alles voor het werk af. We eten onze fromage blanc met fruit heerlijk in de ochtend zon voor de grange. (Schuur) ik wil niet zeggen dat ik al het Frans kan verstaan, maar door mijn associatieve vermogen heb ik aan een paar anker woorden al heel veel. In gesprek met de Fransen die vandaag kwamen kon ik toch aardig converseren.

We maken een plan de campagne voor vandaag. Studeren, wat werk voor school, noten rapen, havermout pannenkoekjes maken. We bedenken ook een menu voor vanavond. Etty heeft een heerlijk recept voor spinazie pannenkoeken van gisteren en ook nog ingrediënten en Yvonne heeft een recept voor een lekker rijstepapje. Aan mij de eer om iets te maken van de aardappels en van alle restjes soep. Het wordt een smeuïge combi van restje pompoen soep, nieuwe  courgette,  stukje paprika.   De pelgrims vinden het diner super heerlijk. En daar doe je het tenslotte voor.

De dag verloopt in gestaag tempo. We zoeken noten en mijn handen zien er niet uit. Het pellen van de schillen maakt dat je handen zwart worden. Een vreselijk gezicht. Rouwrandjes aan je nagels. Ik hark het blad van het  gras. Nou ja, wat er van over is van het gras. Ik voel mijn benen  kriebelen. Ik zit inmiddels al onder de vertrouwde oogstmijt. De mijten kruipen op al je warme plekjes. Ik heb inmiddels bulten op mijn rug en liezen. Het is wel minder dan andere jaren, want ik ben er beducht voor. Mijn haakwerk leg ik nooit meer in het gras en de bol ligt standaard in een soepkop. Ik hoop zo de mijten te vermijden. Mijn object van deze keer, verloopt gestaag. Ik denk dat ik elke Tour wel 2 keer haak. Ik moet zo tellen. En dat gaat steeds fout. En tot mijn ergernis zie je elke fout. Maar het wordt mooi.

Ik moet me dus vanavond echt  douchen, want anders heb ik de mijten ook nog in bed. De straal is hier zo weinig dat ik niet vaak de moeite neem voor het uitkleden en afdrogen en het er maar bin laat. 

Ik moet mijn studie uur nog in halen. Ik heb niet alleen genoeg aan lezen. Ik moet ook mijn bevindingen ook delen. Daar doe ik dan ook dapper pogingen voor bij mijn medeherbergiers. Ik zet me op een stoel in de tuin en zet de wekker op een uur. Vandaag gaat het over secure bases.  Dat zijn bijvoorbeeld mensen die een voorbeeld voor je zijn. Ouders, leerkrachten, buurtcoaches of vrienden.
Het gaat over het nut van de secure bases. Maar naast mensen kunnen het ook doelen zijn. Bv een zwemmer wil de oceaan over zwemmen voor een goed doel. Hij is eigenlijk geen zwemmer,  maar zijn doel maakt dat hij deze prestatie kan. Mensen moeten eigenlijk mensen om zich heen hebben, maar zich ook doelen kunnen stellen. Interessante stof. Want wie zijn dan je secure bases? Het blijkt als een van je mensen uit de kring van secure bases komt te overlijden dat dit een heftige ervaring is. 
Mensen die zich doelen kunnen stellen hebben eigenwaarde en voelen zich competent. Als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren is het stellen van doelen. Het stellen van doelen geeft richting. Het naleven van doelen is niet altijd makkelijk, maar het overwinnen van problemen en doorzetten maakt dat als iets lukt, je je heel competent gaat voelen. Dat heb ik bv aan de lijve ervaren met onze nieuwe leefstijl. Dat lukt alleen door je  consequent te houden aan je doel en ook weten dat je door oefening echt verder komt. Maar dat is ook een leerproces. Weten dat je een doel in stukjes kunt hakken en dan stap voor stap aan je doel kunt werken. Bij het werken aan je doel heb je mensen nodig die als voorbeeld dienen of je ondersteunen bij het halen van je doel. Niet een nieuwe les, maar wel een bezinningsles. Kan ik voor mijn team een secure bases zijn en wie zijn dit voor mij? Genoeg stof om over na te denken.









dinsdag 8 september 2020

Dag 4 Hechten en verbinden

De dag is al weer voorbij. De tijd vliegt. Vanmorgen zat ik om 6.30 uur al weer aan de keukentafel. Verder met mijn studieboek. Elke dag wil ik immers een bladzijden lezen. De laatste jaren heb ik me getraind in het stellen van doelen/ afspraken om deze vervolgens na te komen. Als ik spreek in de taal van mijn jeugd zou ik zeggen: ik probeer het en misschien gaat het lukken.  Je mag immers nooit op de voorgrond treden en wees vooral bescheiden. In het kader van het boek dat ik nu lees, zeg ik, natuurlijk gaat dit lukken!!!! Positief en starten met het doel voor ogen!

Vorig jaar ben ik begonnen om elke dag vroeg op te staan. En dat is me op een paar keer na, prima gelukt. Vaak wandel ik dan, maar nu gebruik ik de tijd, om te studeren. Mijn dag is zo wat langer. 

Inderdaad lukt het me weer om een hoofdstuk te lezen. Dit keer over de cirkel van verbinding.
(hechting, verbinding, scheiding en rouw) Elk onderdeel wordt beschreven met voorbeelden. Vooral het onderdeel rouw sprak me aan. Je moet door pijn heen om het te verwerken. De schrijver gebruikt hier voor de metafoor van de kuil. Bijzonder is dat deze kuil ook gebruikt wordt voor de leerkuil die we hanteren bij de kinderen als ze iets moeilijk moeten leren.  Je moet door de kuil heen. Kleuters leggen me op klassenbezoek dit al uit. Het maakt je sterker als je doorzet en er uit klimt. 

Ook bijzonder dat in dit hoofdstuk het voorbeeld van Senoi stammen op Maleisië. Ze maken van enge beelden voor hun kinderen van deze beelden bondgenoten. Ze visualiseren ze tot positieve beelden. De kracht van deze vorm van visualiseren hoorde ik vrijdag ook op de studiedag. Een krachtig middel om emoties positief te veranderen.

De pelgrims komen rond 8 uur voor hun ontbijt in de salon en eten met smaak alle wentelteefjes. Het oude brood is nu op. De jonge mannen zuchten en kreunen over de zware wandeling die hun te wachten staat. Ja, als je het al zo visualiseert, dan gaat het zwaar worden, denk ik. 

Ik ben dan nog niet gedoucht, want ik wilde iedereen niet wakker maken. Het is prachtig weer en het lijkt een warmer dag te worden. We wandelen daarom eerst maar een rondje. Het landschap is zo moo. Ik voel me hier zo thuis en zou hier wel altijd kunnen wonen. Ik ben hier door de jaren heen gehecht en geaard.   Ik denk dat ik meer een natuurmens ben dan ik altijd dacht. De natuur, jonge zwaluwen die zich verzamelen op elektriciteit draden. Ik stel het douchen uit tot na de wandeling. 

Na het wandelrondje stort ik me op het opruimen van afval. Ik stel het douchen opnieuw,  maar even uit. Kan beter eerst ook nog dit klusje doen. Nu in deze Corona tijd is het verwijderen van het afval uit de bakken,  best wel een dingetje. Vaak deden we steeds alle vuilnis uit de verschillende bakken in een zak. Maar nu doe ik elke zak dicht en was steeds mijn handen. De eerste zak prop ik dicht om de lucht er uit te blazen. Niet handig,  denk ik als ik de lucht van de zak in mijn gezicht voel. Als er aerosolen zijn, dan vliegen ze nu om mijn oren. Dan bind ik de zaken dicht.   De was van de pelgrims moeten ze zelf in een zak doen. Wij maken de zak bij de wasmachine open en duwen de was dan uit de zak zonder de was aan te raken in de machine.

Lastig hoor, het omgaan met Corona afspraken, want vandaag kwam er een pelgrim uit Marseille. Daar is het code rood. Maar de Fransen mogen zo door Frankrijk reizen en hoeven niet in quarantaine. Ze zit naast ons. Op een meter afstand, want dat is de regel hier. Tja wat moet je hier van vinden. We houden wel het nieuws in de gaten, want we zitten geen van allen te wachten op 10 dagen quarantaine thuis

Met schoonmaken en opruimen ben ik wel een mooi poosje zoet. Dan douche ik me grondig en hoop zo ook alle bacteriën van mijn lijf te hebben gespoeld.

Na de middag peuter ik de knienaad mijn wandelbroek los. Hij is niet netjes genaaid en ik kwam er toelaat achter en kon hem niet meer ruilen.  Ik ergerde me daar al een poos aan. Het is wel beter geworden, maar nog niet helemaal. Voor Yvonne maak ik haar lakenzak. Dan haak ik een paar toeren. En dan is de middag al bijna weer om...

Etty maakt heerlijke pannenkoeken met spinazie, avocado en huttencase. En we hebben fruit na als toetje. We maken twee schalen mooi op. Dat ziet er dan prachtig uit. De pelgrim, een ex-lerares, loopt sinds haar pensioennering op haar 54 tigste, elk jaar een Camino. Elke vrouw in het onderwijs krijgt in Frankrijk voor elk kind dat ze baart 2 extra pensioen jaren. Daarom mocht ze op haar 54 tigste stoppen in plaats van op haar 58 tigste. 

We wassen af en kijken nog naar de prachtige sterrenhemel. Ik zie Het steelpannetje en ga op zoek naar de poolster. Dat lukt nog niet. Morgen een nieuw poging. Mijn mede herbergiers zijn inmiddels naar bed. Ik moet opschieten, want anders houd ik hun wakker. 












maandag 7 september 2020

Dag 3: Aan de bak... fijn aan de bak...

Vanmorgen om 6.30 uur was ik wakker. Het is dan nog schemerig en de zon is amper op. Ergens in de nacht was ik mijn slaapmasker verloren en dan word ik van het minste of geringste licht wakker. Heel stilletjes ben ik opgestaan voor een ochtend wandeling. Helaas, alle deuren op slot en ik had geen idee waar de sleutel lag. Wel gevaarlijk vind ik. Met brand kom je er dan amper uit. Moet vanavond even goed opletten waar deze wordt neergelegd. 
Nu had ik geen enkel excuus om niet aan het volgende hoofdstuk te beginnen. Voor iemand die vroeger een meter boek mee had op vakantie, is dit een wonderlijk verschijnsel. Weglopen voor een boek. Ik pak het boek en blader nog eens door het eerste hoofdstuk. Erg boeiend. Nu viel me speciaal op de zin” De neocrotex overschrijft de emotie. “ Dat wist ik wel van ander studies, maar nog nooit zo expliciet tot mijn doorgedrongen wat dit betekent. Datgene wat je uitstraalt in de groep met mensen waarin je verkeerd, dat neemt het brein van de groep over. Maar voor het individu betekent dit ook dat je je zelf bij de oren kunt pakken om positiever te denken. 
Inmiddels komen de andere vrouwen ook naar beneden. Onze pelgrim wil pas om 8 uur zijn petit dejeuner. Samen bomen we over de betekenis en werking  van de neocortex. We zoeken voorbeelden en daardoor verwerk ik de inhoud van het hoofdstuk goed. Het tweede hoofdstuk gaat over Mind eye of  te wel in het Nederlands, de blik waarmee je kijkt naar zaken is bepalend voor je gevoel. We kunnen hier nu bijvoorbeeld treuren over het feit dat er zo weinig pelgrims zijn. Of je kunt denken “  Wat een cadeau dat ik hier mag zijn, in deze rust, in deze sfeer. Genieten van de natuur en de hoeveelheid fruit. Ik kan het direct eten en heb dan geen last van mijn allergische reactie. Het is de hele dag lui lekker land.” 
We hebben de voorraad kast bekeken en we moeten wel wat boodschappen doen. Er is geen fromage blanc. Dat nemen we als ontbijt en daar maken we toetjes van. Nu er bijna geen pelgrims zijn, zijn er ook geen inkomsten. Dat betekent nog zuiniger zijn dan gebruikelijk. Wat een uitgelezen kans om nog creatiever te zijn. Een “ mind eye” om positief om te gaan met deze tegenvaller. 

Yvonne heeft last van een beginnende hielspoor. Erg pijnlijk en veel wandelen is niets voor haar. We besluiten dat Etty en ik gaan lopen en dat Yvonne na een uur ons achterop komt. We lopen 6 km door dit mooie glooiende landschap. Genieten van de temperatuur en de heerlijke zon. In de winkel draag ik voor het eerst in deze Corona periode een mondkapje. Ik krijg haast geen zuurstof.....
We halen zo sober mogelijk de boodschappen. Terug gekomen bij de herberg drinken we koffie en maak ik een paar toeren van mijn nieuwe haakproject. Elke tour  haak ik wel 3 keer en eindelijk lukt het. Omdat we hier niet op vakantie zijn, pak ik me samen en ga samen met Yvonne de bovenlichten schoonmaken. Dat zijn ramen die in het dubbel plafond op de verdieping hangen. Hierdoor krijgt de overloop daglicht. Het zijn er wel 9 en ze zijn zo vreselijk vies van stof en ander smerigheid.  We hebben echt voldoening van dit poetswerk. Na een tijdje blinken en schitteren de ramen ons tegemoet. . Ik val bijna met een raam in mijn armen van de trap, want het raam hangt schuin en ik trok hem door het zemen uit het scharnier.  Gelukkig gaat het goed en blijft alles heel, het raam, de trap en ik. 
Terwijl we poetsen gaat de telefoon.... twee pelgrims melden zich. Kijk,  we worden op onze wenken bediend door onze positieve kijk. We bedenken ter plekke weer een heerlijk lowbudget diner. Dat lukt wonderwel, want toen we vertrokken uit Nederland heeft iedereen van alles mee genomen, pompoenen, paprika, boontjes. 
De pelgrims blijken twee alleraardigste Franse jonge mannen te zijn. De andere vrouwen hebben schik, want ik zou de volgende pelgrims ontvangen. Ik spreek alleen Frans met handen en voeten. Ze verkneuteren zich in de keuken. Tot mijn grote geluk spreken de jongens Engels en ze spelen het spelletje mee.
Ze zijn in de leeftijd van mijn zoon. De een is ICTer in de assurantie en de andere buurtwerker bij een parochie.. Werkt met straatkinderen en prostituees. Heeft ook twee jaar gewerkt in India bij de straatkinderen. Ze lopen voor de eerste keer en hun rugzakken zijn veel te zwaar. Ze zijn helemaal verbrand van de zon, doodmoe en het biertje wat ik ze aanbied, nemen ze graag aan. 
We maken pompoensoep, groentenschotel met tomaat  met rijst en een salade en een aardappelquiche. De heren vinden het een koningsmaal. Als toetje hebben we een vijgen op een mooi schaaltje, een eetlepel fromage blanc en mirabellen, en van oud brood maken we een wentelteefje.  De kerels vinden het heerlijk en ze willen ze ook graag voor het ontbijt. Dat is mooi, want zo komen we mooi door het oude brood heen en besparen we een vers brood. We kunnen buiten eten en als we allen aan het uiteinde van de tafel zitten kunnen we Corona vrij  eten. We zien de zon ondergaan. Erg mooi. We praten nog even en de mannen zijn afgeserveerd. Voor 9 uur liggen ze in hun bed. Gevloerd. Wij wassen af, ik schrijf dit blog, buig me nog even over een paar bladzijden boek, haak nog een paar toeren, wandel nog een stukje en de dag is voorbij........
Wat een fijne dag!