donderdag 10 september 2020

Dag 6 Naar Vezelay voor de mis du midi

Vanmorgen konden we uitslapen. De eerste pelgrim wilde om 8 uur haar ontbijt en de twee heren pas om 8.30 uur. Ze lopen naar Corbigny en dat is maar 13 km. De zon kroop voorzichtig door het gordijn. Toen ik dus wakker werd om 10 voor 7 moest ik kiezen. Mijn uur studie of lopen..... ik wil de kantjes er niet van af lopen en daarom heb ik voor het ontbijt alvast  klaargezet wat kon. En toen gauw naar buiten. Heerlijk.... ik ben via het oude Romeinse pad naar beneden gelopen. Je hebt dan een prachtig uitzicht over de glooiende velden. Zo mooi. In tegen stellling tot de avonden is het niet stil. Je hoort nu overal verkeer. Omdat ik 2 km de berg af wandel en dan zo’n 700 meter op de grote weg loop om vervolgens weer de berg op te lopen, word ik bijna twee keer door een schoolbus van de weg gereden.  Ook hoor ik koeien die veel kabaal maken. Vast in afwachting van hun voer. In de weilanden waarop ze lopen is immers geen gras meer te bekennen. Ze moeten dus bijgevoerd worden. 
Gisteravond heb ik ook gelopen. Het was alsof ik in een sterrenregen liep. Na elf uur gaan alle straatlantarens uit. Dat zijn er hier 4 of zo, maar dan is het pikkedonker. Ik ben niet bang, maar ik kon de  de weg niet vinden en stapte regelmatig in de berm  met stenen. Dus dat was geen lange wandeling.maar wat was de sterrenhemel adembenemend mooi. Soms denk ik wel dat ik in een vorig leven hier heb gewoond of zo. Zo extreem voel ik me hier thuis. Misschien niet eens zo zeer hier, maar op het platteland in de eenzaamheid. Mijn collega-herbergier geeft aan dat ze wel graag in de buurt van een dorp zou willen wonen en dat dit te afgelegen is. Het kan mij niet gauw te afgelegen zijn. In Friesland heb ik ook zo genoten van het weidse lege landschap. Hetzelfde vind ik ook in Spanje. Zeker de Via del Plata. 
Ik geniet van het wandelen en de uitzichten. Wat is het landschap mooi. Het lijkt net als je op deze weg loopt, dat je de stappen voelt van de mensen die je de eeuwen door zijn voorgegaan. Stukken van de herberg zijn duizend jaar oud. Gewoon niet voor te stellen. De gewelven onder de keuken en de bassins voor water onder de grange zijn eeuwen oud. 
Teruggekomen in de herberg zie ik dat Yvonne de pelgrim heeft voorzien van brood en thee. Dan ontbijten we zelf. We maken een plan voor de dag. Er komen geen pelgrims en we besluiten naar de middagmis in Vezelay te gaan. Etty en ik lopen van uit de herberg via de Camino naar Neuffountaines. Ongeveer een km of 8. Daar staat Yvonne met de auto en rijden we door naar Vezelay. Een km of twee voor Vezelay parkeren we de auto en lopen naar de  basiliek. We moeten mondkapjes voor. Ik realiseer me dan pas hoeveel geluk ik heb gehad in deze Corona periode, dat ik bijna geen mondkapjes heb hoeven dragen. Ik val bijna flauw in de basiliek. Het kapje beneemt me aan alle kanten de adem. Af en toe neem ik een hap lucht  via de zijkant. Het haalt de vreugde van het gezang van de nonnen haast weg. Uren kan ik naar dit gezang luisteren. Je valt in slaap zeggen de mede herbergiers. Ik doe gewoon mijn ogen dicht en merk dat ik de klanken nog beter kan laten binnenkomen.
Etty trakteert ons na de dienst op een broodje van de bakker. We wilden een terrasje, maar deze zitten vol. En men houdt zich stipt aan het aantal personen. Op een bankje kijken we naar de pelgrims  en de toeristen. De zon schijnt vel.
Dan lopen we terug naar de auto en gaan naar huis. Ik doe nog wat schoolzaken. Wat een ergernis. Voor alles moet ik inloggen en niets werkt. Dan ga ik weer voor een hoofdstuk uit het boek. Het gaat over het oplossen van conflicten. Leerzaam, maar toch wel moeilijk. Ik klamp me maar vast aan het idee, dat als het makkelijk was, er ook niet zoveel conflicten zouden zijn. Ik leer uit het boek dat het bij een conflict, zelden gaat om de inhoud. Het gaat altijd om communicatie, gevoelens, macht, enz. De kunst is om altijd in speaking terms  te blijven. Steeds de verbinding te zoeken. In een organisatie waar conflicten zijn, is de winst dat mensen zich betrokken voelen. Als het mensen niets kan schelen, is een geen conflict. De kunst is om er in een win - win uit te komen. En dat is nu wel lastig. Ergens leerde ik dat een conflict een botsing is tussen 2 waarheden.  Weer stof om over te praten. En dat het dus altijd gaat om geven en nemen en dat je samen hier meer mee bereikt dan door op je strepen te gaan staan.
We koken van de restjes uit de koelkast een maaltje voor ons zelf. Pompoencourgettesoep met restjes opgebakken aardappels, ui en wat worteltjes. Gevulde paprika met restje rijst en bruine bonen, restje sla en een restje rijste pap. Het is heerlijk weer en we eten buiten. Fijn gevoel, de koelkast leeg en de restjes functioneel op.
Na het eten, vandaar dat het blog zo laat is, maken we plan de campagne voor de komende dagen. De tweede week zouden we een stuk lopen van de Tour de Vezelay, maar een van de vrouwen is geblesseerd. Dus dat gaat niet lukken. En maandag als we zouden gaan lopen, is het juist in de herberg heel druk. Met goed overleg komen we tot een plan voor de komende dagen in de herberg en voor de dagen erna. Kost wel even tijd om een leuk uitgedokterd plan te maken, waarin iedereen tot zijn recht komt. Maar het lukt en heel tevreden sluiten we deze mooie dag af. 












Geen opmerkingen:

Een reactie posten