zondag 24 mei 2020

De negendertigste dag van de Camino anders dan anders "Laat los wat voorbij is...."

"Laat los wat voorbij is.
Wees dankbaar voor wat over blijft
en kijk vooruit naar wat er komen  gaat."

Hij is bijna voorbij de "Camino anders dan anders". Wat heb ik het goed gehad in Friesland. Jammer van Spanje, maar wat niet kan, kan niet. En wat heeft ook dit ons veel gebracht! Wat een leven vanuit de hut, met de prachtige vlonder, waar we dagelijks genoten van de familie Meerkoet. Wat een rust en en wat een leven met de natuur. Dankbaar dat dit toch op ons pad is gekomen.  Natuurlijk is de hooikoorts en allerlei allergieën vreselijk. Maar ook dit is een goed alternatief.
Een bijzonder jaar. Niet naar Spanje. Vier weken leven in de hut! Vieren met z'n tweeën  dat we elkaar 40 jaar kennen en 35 jaar getrouwd zijn..... Dus dankzij de  Corona, was dit een bijzonder.
Bijzonder is dat je dus 4 weken leven in een uur opruimt. Om 7 uur hebben we nog een een rondje gelopen. In de zon! Die ons vervolgens voor de rest van de dag in de steek liet. Maar het is niet erg om met regen thuis te komen, want als het ook nog heerlijk weer is, vind ik loskomen nog moeilijker.
MijnMaatje ontdekte op de laatste dag dat hij op zijn GPS ding ook "geocaching". Mensen verstoppen ergens iets en geven een coördinaat door en deze kun je dan zoeken.
Bleek er ook een in Hitzum te zijn. Uiteindelijk vond ik hem. Maar is ook leuk, want dat geeft wandelen een doel.
Om 9.00 uur waren we weer in de hut. Binnen een uur hadden we de spullen op de vlonder staan en de hut weer opgeruimd. Gek hoor, mijn krat met kleren heb ik maar voor 1/3 gebruikt. Twee dikke truien, lange broek, wandelbroek, korte broek, nachthemd, 2 shirts en that 's it!
Mijn handtas wel mee gehad, maar ook niet gebruikt. Ik heb een etui met opladers en deze zijn belangrijk. De meeste spullen waren de keukenspullen: weegschaal, stafmixer, kruiden, olie, de grote yoghurtbak, plastic bakken enzovoort. Ik verbaas me er over dat je dus eigenlijk met niks kunt leven. En als je vraagt wat heb je gemist.... ook niets. In principe kan alles weg. Is beetje raar leven in een kaal huis, maar het geeft wel wat aan. Daar bakkeleien we dan ook over: "Waarom gooi je niet van alles weg? " zegt MijnMaatje.  Bij de kringloop hebben we voor 1 euro nog een notenkraker gekocht. Exact dezelfde als thuis. Twee is gewoon makkelijk, kunnen we tegelijk even aan de slag.
Zo heb ik ook 7 puddingvormen. Ooit gekocht voor een project "Leven in Oma's tijd". Nu gebruik ik ze een keer jaar voor het griesmeeltoetje bij "Schoef moar an".  Kunnen weg, maar je hebt ruimte en staan ook niet in de weg.
We hadden voor 10 euro aan spullen gekocht: soeplepel, houten lepel, lampje boven het aanrecht, dweil, dessertlepels, plastic snijplanken, kommen voor een salade onder weg.. Eigenlijk gek, ik kon er toch niet toekomen alles achter te laten. Gaf net even wat meer comfort bij het koken en alles heeft ook een bestemming. Want iets kopen om daarna niet meer te gebruiken, is niets voor mij.
En in een uur was het thuis ook weer op geruimd. Ik had geen zin in wassen. Kleren genoeg, dus dat wassen komt later wel.
De nieuwe tuin die ik met zorg had achter gelaten, zag er perfect uit. We hebben de tuin zo gemaakt dat het een bloeiende insectentuin kan worden. En heel leuk, er bloeit ook al van alles! Zoonlief zal hout leveren voor een insectenhotel. Ik wil ook nog de regenpijp af tapen voor het hemel water.
Heb van het laatste maisgriesmeel een plaatkoek gebakken. Ik ben benieuwd. Ziet er lekker uit! Ook een pan met kikkererwten staan op het vuur te pruttelen. Kan in de vriezer en dan heb je altijd porties beschikbaar.
En dan start morgen het normale leven weer aan, hoewel normaal? Het nieuwe normaal. Ben benieuwd wat dit gaat brengen!
Ik heb uitgerekend dat ik 75 dagen eigenlijk in quarantaine heb geleefd. Bijna geen mensen gesproken, bijna geen sociale dingen gedaan.
Maar wel heel erg genoten van de natuur. Een kostbaar geschenk! Nog meer bewust geworden van de verantwoordelijkheid voor dit kostbare geschenk dat de basis is van alles wat leeft!

Op een dag na hebben we 40 dagen geleefd in de hut en gevierd dat we elkaar 40 jaar kennen. In dit kader moest ik denken aan een stukje tekst die ik toevallig ergens op internet tegen kwam.

"Een bijzondere symboliek zit in het getal 40. Veertig is de tijd van een generatie en het is de tijd waarin veranderingen in de samenleving hun beslag krijgen. In de bijbel komt deze tijd nogal eens voor als een cruciale periode van leren en volhouden, van kwaad en kwaad doorstaan. Noach leefde veertig dagen en nachten in de ark tot de regenboog zichtbaar werd. En de Israëlieten trokken veertig jaren na de uittocht uit Egypte door de woestijn tot zij het beloofde land bereikten. De profeet Elia ging, de wanhoop nabij, door de woestijn naar de berg Horeb en ontmoette er God. Ook Mozes was alleen op de berg, veertig dagen en veertig nachten lang, toen God hem de tien regels gaf als richtingwijzers voor een beloftevolle goede toekomst.
In het licht van deze verhalen symboliseert het getal veertig een voorbereidingstijd, een tijd waarin in ons rijpt en groeit waar wij goed in zijn en wat ten goede komt aan anderen. En meer dan de tijd van de klok is het de innerlijke ruimte om gebeurtenissen in ons leven een plaats te geven, om na te denken over veranderingen en om in het reine te komen met onszelf en waarin wij hebben gefaald ten opzichte van anderen. Het geheim van veertig is misschien wel de geestkracht, die wij in ons leren vinden om ruimte te ontvangen en ruimte te creëren voor nieuwe mogelijkheden." 


De Camino anders dan anders is ten einde. Opgedane ervaringen, bezinning, gedachten, discussies gaan weer in de rugzak en gaan weer mee naar de tijd die voor ons ligt! En af en toe kijken we terug op deze bijzondere tijd.


Maisgriesmeelkoek met appel en rozijnen


zaterdag 23 mei 2020

De achtendertigste dag van de Camino anders dan anders " Pas als het donker is weet je dat het licht was."

De ene laatste dag. Inmiddels ben ik weer een beetje terug in het ritme, dus om 7 uur wakker en om 7.20 uur liepen we voor een rondje. Het weer.... Tja, MijnMaatje vind het vreselijk. Hij kan geen pet om, want die mag hij dan wel met een elastiekje onder zijn kin knuppen. Maar de lange krullen wapperen overal heen. Van zijn buff heeft hij uit nood maar een muts gemaakt. Niet voor de kou, maar voor de wind. Een krulletje toeft net boven de buff uit. Het weer was somber toen weg gingen. Maar al gauw kwam de zon weer te voorschijn.Volgens mij is dit het zonnigste voorjaar dat ik heb mee gemaakt. dat blijkt ook zo te zijn, want het stond warempel in de krant, die Mijn Maatje dagelijks(voor) leest. Het zonnigste voorjaar ooit. Dat is wel heel fijn, want stel je voor dat in deze vreselijke tijd het elke dag had geregend?  We lopen naar Hitzum, dan naar Achlum, via de inmiddels de beroemde Slachtedijk en dan Tzum en dan weer naar huis. Het is zaterdag dus geen verkeer. Alleen de wind die ons om de oren brult. Gelukkig niet koud, zoals toen ik hier een paar dagen alleen was. Het landschap is zo mooi, zo wijds, zo groen, de lucht zo blauw..... de wolken zo wit De lucht zo helder...
Bij de kerk in Hitzum zit, dat weten we van onze zwager een 'lood". Napoleon heeft deze geplaatst, ja ik denk laten plaatsen, en dat is het ijkpunt voor de hoogte. De kerk, op een terp uiteraard ligt op 2,2 meter NP. De rest van het dorp ligt lager. Tijdens de route zoeken we bij alle kerken naar zo'n lood. Ook in Harlingen vonden we er een.
In de kerkmuur is ook een herdenkingsplaat voor de slachtoffers van de oorlog. Er hangt in een kastje eronder een gedichtje. Van het actiecomité 4-5 mei. Met prachtige zinnen.

"Herdenk het donker zodat je
het licht kunt zien,
ervan kunt genieten en
het over de wereld kunt verspreiden."

Klik hier voor de link voor het hele gedicht. Ontroerend mooi. Valt ons op de vroege ochtend wel een beetje rauw in ons brein. De schrijfster is 16 jaar. Ik vind het erg knap.

We zien tijdens de wandeling de fuut weer. We denken dat hij jongen heeft, want zijn staart ligt omhoog. We wachten een poosje, maar hij verlaat het nest niet.  Nu pas zie ik hoe spit en krom zijn snavel is. De grutto's en de wulpen vliegen dat het een lieve lust is.
Om elf uur zijn de weer in de hut. Het is inmiddels prachtig weer en nergens is een beschut plekje. Al het plastic van de bouw en de voerzakken waaien de sloot in. Ik kan het niet verdragen. Zo ontstaat de plastic soep. Ik haal uit de sloot waar ik bij kan. Ik denk dat de mensen hier het gewend zijn. De dochter van de boer heeft net nieuwe roze Heava laarzen gekregen. Een ligt in de sloot. "We kopen wel nieuwe", zegt de boerin. Ik kan niet laten om hem er uit te vissen. Al het speelgoed ligt rond de zandbak en ik moffel de laars erbij. Het lukt me ook om de tuintafel te redden. Ik kan het niet zo goed aanzien, dat er zo slordig materiaal en spullen wordt omgegaan. Zonde van het geld, heel slecht voor het milieu. Ik heb een hekel aan verspilling en hoe ouder ik word, hoe meer last ik er van krijg. Ik begrijp gewoon niet waarom mensen zo handelen. Je kan bij de Action wel goedkoop spullen halen. Maar je moet het wel betalen. En het is toch zonde als voorwerpen de halve wereld over worden gevaren, om hier vervolgens direct in de afvalbak te belandden.... Als ik er over nadenk kan ik er wel raar van worden.

Het lukt ons om ergens op de vlonder rustig te eten, zonder dat de yoghurt uit de beker wordt geblazen. Als er geen wolk is, dan is het er heerlijk. We snappen nu waarom de Friezen overal zitten. Voor hun huis, op pleintjes, achter hun huis, in het plantsoen. Als je regelmatig dit weer hebt, dan zit je nooit buiten. Dus als er ergens een hoekje is dan grijp je je kansen. Ik  neem het er van en neem in het beschutte hoekje nog een lekker zonnebadje met een luisterboek tot de zon er weg is. MijnMaatje gaat nog even kijken bij de koeien, Er is een vaars aan het kalven. Jammer genoeg gaat het niet goed en het kalfje komt levenloos ter wereld. De boer is er sneu van merken we. We hebben her inmiddels wel vaker dode kalfjes gezien. Het hoort erbij, maar toch. De stier is weer voorzien van een andere dame en alles gaat z'n gangetje in de stal. De wind is daar oorverdovend, maar de koeien hebben vast niet zo'n goed gehoor....
Fietsen is niet aan de orde. Je gaat achteruit in plaats van vooruit. Windkracht 6 /7. Daarom gaan we nog een keer naar zee om te wandelen. Ergens op het industrie gebied zetten we de auto neer en we wandelen naar de haven. Er is een pier en we lopen tot het laatste stukje. Eng, want ik heb het gevoel zo in de haven te worden geblazen. We vieren de laatste dag door een bakje kibbeling samen te delen. Lekker hoor. Wel erg zout en we drinken de hele avond thee.

Bij de boerderij zien we dat de dakbedekking van de hut wordt geblazen. Volgende week komt er nieuwe bedekking op, dat was al gepland. Maar het is wel een kabaal, al het geflapper van de dak stukjes. Aan de achterkant hangen nestkastjes en insectenhotels en die klapperen de hele tijd tegen de achterwand aan.

We koken voor de laatste keer in de hut. Wraps staan er op het menu en morgen voor de lunch ook. Ik maak ook alvast het ontbijt. Dan hoeven we afgezien van een paar kopjes niet meer af te wassen. Ondertussen poets ik de kookplaat en de wasbak.
Na de wraps smullen we van de maisgriesmeelpudding of te wel polenta. Deze is heerlijk!!!! En pirma te maken zonder suiker. Mijn kookrepertoire is erg uitgebreid.  Witlofpanschotels, zuurkool met gebakken aardappels en noten, brandnetelsoep en nu de polenta. Ik zie wat je hiermee kan doen.... Met bouillon kan je er ook een vorm van hartige taart van maken. Ideeën genoeg...
De Camino anders dan anders is bijna voorbij. Met weemoed kijk ik terug.......  De traagheid van de dag, het kleine leven in de hut op de boerderij, alsof de wereld er niet is.
Morgen is de terugkeer naar het gewone leven!

Het pijllood in Hitzum
De fuut



Maisgriesmeelpudding









vrijdag 22 mei 2020

De zevenderstigste dag van de Camino anders dan anders "Je kunt niet altijd 6 gooien"

Zoonlief zei het vanmorgen "Je kunt niet altijd 6 gooien" naar aanleiding van het sombere weer. Nog nooit van gehoord, maar een goede spreuk voor vandaag.
De dag, die begon na een uitstekend nacht. Waren gisteren de boeren nog druk met het gras, vanmorgen was het eigenlijk somber. Toch trokken wij manmoedig de wandelschoenen aan voor een ochtendrondje. Na 200 meter zaten we al in de regenjassen. De hele wandeling was het uit, aan, uit, aan. Weer terug op de boerderij, zagen we onze auto voor het eerst in weken nat. Door het fietsenrek op het dak is de wasstraat niet handig. We besluiten om even door te pakken en de auto te wassen. Met emmers vers slootwater blinkt onze rode "monster"ons weer tegemoet. In maanden heeft het ding niet zo mooi geglommen. Ik heb de smaak te pakken en doe ook nog een handwasje. De boerin komt langs terwijl ik sta te soppen met koud water bij het washok en zegt dat ze zweert bij Ariel. Ik durf niet te zeggen dat ik mijn eigen wasmiddel maak. Ze had bij aankomst al de slappe lach over mijn meegebracht kruidenbox en weegschaal. Toen nog zelf yoghurt maken en een geen menu's bij de Syriër, die hier de vaste kok/ bezorger is van cateringmaaltijden aan dit huis.
We zijn een stapje te alternatief, denk ik. Daarna een provisorische tekening gemaakt voor thuisproject: een insecten hotel. Zoonlief heeft hout en kan het voor ons zagen.
Wat hebben we deze weken veel "ontmoetingen"gehad deze Camino. Niet met mensen, maar met de natuur. Ongelooflijk veel dieren, bloemen, biotopen hebben we gezien. MijnMaatje zegt dat het inderdaad een schoolplaats van Jetzes is. Echt hier pal voor je neus. Vanmorgen tijdens het lopen ooievaars. We hebben allerlei soorten reigers gezien, een lepelaar, een stern die voor onze neus een vis uit de sloot kapt, fuut, meerkoeten, waterhoentjes, gruttos, kwikstaartjes, koolmeesjes, roodborstjes, mussen, ganzen en eenden met 12 jongen. De hazen, het fretje...  De stier in de stal die elke dag een andere dame op bezoek krijgt... hij heeft meer dan 200 te gaan. Hij ligt altijd amechtig in zijn gedeelte. Kan me niet voorstellen dat hij het kunstje kan. Maar dat zal wel, want anders waren hier niet zoveel kalfjes.
Rond elf uur kwam Zoonlief met zijn vriendin langs voor een kop koffie en een kop thee, voordat ze weer terug gingen naar de Achterhoek.  Onder het afdakje van de hut op de vlonder was het nog redelijk qua temperatuur. Na hun vertrek hebben we gauw ons yoghurtje en onze havermout pannenkoeken gegeten.
Het waait zo vreselijk, dat we plannen maken voor een wandeling door Leeuwarden in de stad. We hijsen de regenjassen in de rugzak, samen met de vertrouwde thermoskan met oploskoffie en rijden richting Ljouwert. We starten met de wandeling en het begint te miezeren. Na vijf minuten hebben we er schoon genoeg van......"je kunt niet altijd 6 gooien". We keren om, doen een paar boodschappen en gaan gewoon lekker een poos internetten in de hut.
We gaan vroeg koken en ik had nog maisgriesmeel. We proberen of wat we daar mee kunnen. Als we de melk koken en de gries toevoegen, lijkt het wel of we aardappelpuree maken. Hij moet afkoelen en dan pas kunnen we proeven. Morgenavond maken we van de restjes wraps en dat is dan hier al weer de laatste keer koken.

De nieuwe gasten naast ons, drie jonge jongens zitten nu al uren in de jacuzzi. Ze verschrompelen helemaal, denk ik, en komen er als oude mannetjes weer uit. Boven de wind uit hoor ik hun kabaal. Ze hebben goede zin en de bier stroomt rijkelijk. Het waait zo hard, dat de wind binnen in de hut me om de benen waait. Dat wordt weer een kruikje vannacht.

Nog twee nachtjes en dan is deze Camino anders dan anders voorbij... Wat neem je dan daarvan mee? Dat is wat we elk jaar ons afvragen. Vaak is het dan, de ontmoetingen, de natuur, bezinning.  Ook lees je wel dat mensen zeggen dat je niet perse op reis hoeft te gaan om als pelgrim te kunnen leven.
En dat is wat we nu natuurlijk merken. Eenvoud, ontmoetingen, de natuur, een tijdje meeleven dichtbij het gezin en leven van een ander, de andere omgeving, Friesland in corona tijd, de quarantaine. Ervaringen die je levensrugzak vullen! En inderdaad je kunt niet altijd 6 gooien" maar andere getallen(opties)  blijken ook waarde te hebben.


Camino kerk
Thuisproject

Polenta pudding







donderdag 21 mei 2020

De zesendertigste dag van de Camino anders dan anders "Ik hoor een heilig koor van stemmen"

Heerlijk buiten om 20.45 uur schrijf ik nog even dit blog. Afgeserveerd en totallos. Het is bijna een zomers dag. Ik heb in mijn hemd gefietst. Prachtig weer, maar van alles wat we doen zo moe.
De ochtend begon zoals 34 andere ochtenden met zon. Op de vlonder drinken we lekker een kop koffie. het is zo heerlijk in het zonnetje, dat ik voor achten al een zonnebad neem. In hemd en onderbroek. De stralen zo op je huid.
De tapas was gisteren iets de teveel van het goede. Als te veel eet, dan heb ik het 's nachts zo warm en zo'n last van dorst. Op 5 uur had ik mijn fles met water helemaal leeg. Het was al licht. Ik deed even deur van de hut open, want ik hoorde zoveel kikkers. Het geluid buiten was overweldigend. Het is hier heel stil, maar nu het geluid van de kikkers. Honderden, duizenden. Ik heb nog nooit zoiets gehoord. In een nacht alle kikkers klaar wakker. Tijdens het fietsen vandaag zag je overal in de sloot de kikkerogen. In tientallen. Een kikker explosies. Het gezang over "een heilig koor van stemmen" popte op. Nu is het kikkerconcert niet heilig, maar inde vroege stille ochtend zo'n geluid is echt een heel bijzondere ervaring.

Mijn Zusje komt vanmiddag. Na ons ochtend zonnebad, gaan wij nog even voor een fietsrondje. Het yoghurtje mee en een restantje brood van de tapas maaltijd in de tas en weg zijn we. We beginnen met een fikse tegenwind. Lekker trappen.

MijnMaatje waarschuwt mij, hij ziet een fretje. Dat maakt het zo bijzonder hier. Het getoeter van de familie Meerkoet. Ik zie overigens alleen Vader Meerkoet. Dan maak ik me zorgen. Een fret en alleen de vader......Jip de kalkoen brult af en toe even flink naar zijn vrouw Janneke, die overigens het gebrul gewoon stoïcijns ondergaat.  Op de hoek van het land, waar nu echt het gras vanaf is ligt een haas. Hij springt zo langzaam dat ik denk dat hij ziek is. Allerlei dieren zie we dagelijks. Ik zal al een koolwitje en nu in citroenvlinder. 

De heen weg tegen de wind in en de terugweg van de wind af. 32 km per uur. Rond enen waren we weer thuis.

Wat ik zo als bijzonder ervaar is dat je bijna 40 dagen weg kunt gaan en ik mis niets van thuis. Ja, de mensen, maar geen spullen. We zitten hier in alle eenvoud, oké, schone bedden, witte handdoeken, plantjes voor de hut, maar voor de rest is het een sober leven. Als je zin hebt in een reep chocola, moet je er 8 km voor fietsen. Dan laat je het wel. En in verband met de drukte in de winkels doe we ook maar 1 keer in de week de boodschappen.
Dus alles wat we hebben, laten we achter en we missen niets. Toen ik het er met MijnMaatje over had, antwoordde hij op mijn vraag of hij wat miste"Snel internet"maar verder. Dus je richt je huis in, verbouwt je zolder, richt de tuin opnieuw in en "thats it".

Ik denk bij niets, "Fijn dat we weer naar huis gaan, want dan heb ik weer..." of het zou gaan om de oven, zodat we weer een ovenschotel kunnen eten. Maar eigenlijk....Bizar. Dus hard werken voor je spullen en niets missen....

Mijn Zusje en haar man kwamen. Nichtje was ook mee. Zij heeft de polsstok uitgeprobeerd. Super knap, want ik vind het eng.  Daarna lekker op de surfplank en de trampoline. De trampoline deed het goed, want toen heb ik even mee gedaan. Lekker even kind zijn. Ik vind trampoline springen zo leuk.
We hebben heerlijk op de vlonder gegeten.  Brandnetelsoep, doorgedraaide aardappels, salade, yoghurtje toe. Mijn Zus had linzenburgers gemaakt, heerlijk, en had aardbeien en frambozen mee genomen. Brandnetelsoep is hier voor het laatst. Alle bermen zijn gemaaid. Jammer!

Ik hoor nu ook een koor. Niet van stemmen, maar van trekkers. Schreef ik een paar dagen geleden van "It giet oan. " Voor onze boer was het dan deze week Dinsdag gemaaid, gisteren geschud en nu in de  bult! 60 hectare........ in een dag. Niet te geloven. Mijn Zus en ik zeiden tegen elkaar: "Geen worden dat die jonge jongens het geweldig vinden. Wat een snelheid, wat een kracht in de machines... Onze boer is klaar, maar nog veel boeren niet, te horen aan het "heilig koor".

Klik hier voor de link



woensdag 20 mei 2020

De vijfendertigste dag van de Camino anders dan anders " Wêr is dat feestje?"

Tollend van moeheid en slaap zit ik nog even aan het blog bij te werken. Te moe om er echt wat van te maken. Op de achtergrond muziek met zang van Kinga Ban. Eigenlijk tot een jaar geleden nog nooit van gehoord. Bij toeval kwam MijnMaatje via You tube achter haar muziek en vervolgens achter haal verhaal. Als hij tot rust wil komen draait hij haar muziek. Inmiddels weten we dat ze overleden is aan kanker en 3 kleine kinderen achter liet. Sindsdien moet ik huilen als ik echt naar haar liedjes luister.  Nu zingt ze haar nummer: "Als ik er niet kan zijn, ik weet dat je bent... in goede handen." Dan komen bij mij de waterlanders al.
Een fijne drukke dag...vol emoties. Ik had de wekker gezet, want MijnMaatje moest voor zijn eerst Teams vergadering om 8.30 uur achter zijn laptop zitten. Zonder een kop koffie doen we gauw even een looprondje. De eerste dag dat wij hier waren kwamen we op een wandeling iemand tegen en die zei "Rondjes zijn altijd 6 , 7 km en een groter rondje het dubbel en een nog groter rondje een drie dubbel." En dat is zo hebben we ontdekt.  De wegen zijn overdag altijd, maar 's morgens druk, want dan rijden mensen in etappen naar hun werk. Een groep rond kwart over zeven en een groep om kwart voor acht, een groep om kwart over acht. Fietsende kinderen die op weg naar school zijn. Dus als je precies tussen kwart over  zeven en kwart voor acht bent kun je rustig lopen.
Dan buffelen we tot 12.30 uur. De scholen gaan op 8 juni weer open. Dat is fijn, maar de regels komen volgende week. Dat is niet zo fijn.
We ontdekken dat de boer 50 is geworden. Raar hoor dat je niet even een hand kunt geven. Dus het is weer feest op het erf. Ze hebben 29 mensen gevraagd, blijven ze net onder de grens van 30 en 1,5 meter is ruim te doen hier.
Maar dan hebben wij ook een klein feestje. Zoonlief met vriendin komt op bezoek. 23 februari hebben we ze voor het laatst gezien. Zo fijn, echt een feestje. En dat vieren we uitgebreid met gebak en we eten heerlijk een tapas maaltijd buiten in de zon. Voor de derde keer deze periode.  Zo'n fijne dag en ik kon gewoon een rokje aan. Heerlijk.
En we merken voor het eerst ook dat de avonden langer worden en niet zo koud zijn.We fietsen een lekker rondje in de avondzon.
Waar gaat het eigenlijk over.... maar als de kinderen komen, de zon schijnt, het gaat goed met onze buren familie Meerkoet, dan is het leven een feestje, ondanks de Corona. Daar denken we morgen wel weer aan.







dinsdag 19 mei 2020

De vierendertigste dag van de Camino anders dan anders"van de bloemen en de bijtjes.."

Langzamerhand komen we weer richting einde Camino. Het ritme van opstaan voor zevenen lukte vandaag en om 8.15 uur waren we weer terug van de ochtendwandeling. Het begon bewolkt, maar tijdens de wandeling heb ik mijn jas al uitgedaan. Het was warempel warm. Vannacht was het ook warm en ik heb zelf mijn flanelletje halverwege de nacht uitgedaan.
MijnMaatje zat keurig gestreken en gepoetst om 8.15 uur achter Teams voor overleg en ik achter de computer voor mails en zo. We hebben beiden de hele ochtend gewerkt en om half een of zo waren we klaar. Wat kun je dan veel doen als je eigenlijk niet gestoord wordt. Rond enen zaten we met ontbijt/lunch voor het zonnebad op de vlonder. Ik zie voor het eerst dit seizen een koolwitje. Schitterend. Onze buren, familie Meerkoet, kwamen even buurten. Aan het getoeter hoorden we dat ze onderweg zijn. Helaas nu met z'n vijven. Waren het er steeds 3 of is het vierde jonkie nu toch echt gesneuveld in dit voor meerkoeten harde land? De boer is aan het gras schudden en we zagen vanmiddag dat dit echt met donderend geweld gaat. Ook langs de slootkant. Zit je als meerkoet jong op de verkeerde plek, dan is het einde verhaal.
Qua weer lijkt het hier ook op de bergen. In 5 minuten sloeg het weer om en was het koud. Als de zon er niet is, is het ook gelijk koud. Dus de kleren weer aan. 
De boerin is ziek en daarom wordt de hut niet gepoetst.  Daarom laten we even de handen wapperen. Nu we hier langer wonen merken we hoeveel stof en ongedierte een boerderij en het buitenleven geeft. Gelukkig is de hut zo klein, dat in 10 minuten alles weer glimt en blinkt. Het is wel handig eenvoudig leven zo'n klein huisje. Zo gepoetst. Was altijd zo gedaan. 1 keer per week boodschappen doen. Het  enige is dat we geen stromend water hebben, maar naar drie weken zijn we daar ook op ingesteld. Als we naar de wc gaan nemen we een fles en de waterkoker mee. Het is ook een kwestie van instellen. 
Het is zo goed als windstil en de we fietsen nu een terpen rondje. Langs weilanden, terpen, kleine dorpjes. Ik fiets eerst weer in mijn hemd en dan weer met jas. Ondertussen zien we dat de bermen worden gemaaid. brandnetelsoep zit er voorlopig niet meer in. Ergens bij een kerk zouden mummies zijn. We hebben wel twintig kerken gezien, maar de mummie kerk net gemist. Door de grondsoort en zuur wat in de grond zit worden lijken als het ware gebalsemd. vandaar de mummie. Ergens jammer, dat je in geen kerk en museum kunt. Dit land is zo vol historie. Voor een volgende keer dan maar. Wat mijn hooikoorts betreft is dit het land voor mij. 
Weer thuis bij de hut blijkt het in de hut heel warm te zijn. De overkapping van de vlonder is wat frisser, maar nog heerlijk om even te zitten.
Voor de tweede keer in al die dagen kunnen we buiten eten. We dachten aan een heerlijk witlofpanschotel. Maar helaas, tussen de boodschappen vond ik geen witlof. Vergeten. Daarom eten we maar gebakken aardappels met salade. Ook lekker. We peuzelen het hapje op en observeren vervolgens het leven in de sloot. Kikkers, ganzen, eenden, familie Meerkoet, vissen. 
Volgens ons staat het water ook hoger. De boeren zijn flink aan het beregenen. Zou dan het waterschap water toevoegen in de sloten. We maken een pijlstokje. Ik denk het echt, maar we gaan het gewoon meten. Als boeren flink beregenen, zal het wel moeten. Morgen de boer maar eens vragen.
Je mag als je wilt elke avond een fikkie maken. Maar dat hoef ik niet. Ik word benauwd van de rook. Van alles pallets waarop voer wordt gebracht en het afvalhout van de twee nieuwe huisjes die ze bouwen heeft de boerenfamilie een beste houtvoorraad Ik wil vragen of ik mijn fikkies hout mee mag nemen, niet voor de fik maar voor een bijenhotel. Overal zie je die hier en overal zie je bloemenveldjes. Erg leuk!


Deze boer is niet zo literair onderlegd als zijn mede collega's 

State Unia


maandag 18 mei 2020

De drieëndertigste dag van de Camino anders dan anders "De wind kan je niet veranderen.."

Inmiddels gaan we aftellen. Bij de Camino in Spanje hand ik die nijging nooit zo, maar deze Camino vraagt een andere inzet. In Spanje kreeg ik nooit genoeg van de Camino. Kon wat mij betreft niet lang genoeg duren. Maar nu.... Je weet dat de mensen van het werk het druk hebben en dan zit ik hier niets te doen, voor mijn gevoel. Rationeel weet ik a. dat ik ondertussen heel wat doe voor school, b. als ik in de Achterhoek ben ik ziek ben en dan ook niet kan doen.
En voor mijn gevoel ben ik de hele dag met school bezig en dat is ook niet waar. Maar elke dag zeker een paar uur. 7 Dagen per week. En dat al 33 dagen lang en ik denk gemiddeld 2  a 3 uur per dag. Dus dat is zo wie zo al 66 uur. Terwijl er eigenlijk ook nog twee vakantieweken inzaten. Normaal let ik nooit op de uren. De klus moet gewoon af. Maar doordat het niet meer stopt, blijf je ook steeds met je hoofd in je werk.

Wat ik ook stiekem denk is als ik weer thuis ben je weer van alles mag. Lekker op een terrasje koffie drinken, museum, gewoon even winkelen. Hier associeer je dat niets open is een beetje met deze plek. De stadjes zijn prachtig maar zo leeg..... Natuurlijk weet ik dat het niet zo is, maar toch ergens hoop je dat als je thuis komt het "leven weer gewoon is".

Langzaam is het er ingeslopen, dat ik weer te laat naar bed ga en 's morgens te laat op sta. Ik heb wat toegegeven aan mijn moeheid in de eerste weken en nu ben ik mijn ritme kwijt. Vanmorgen gewoon de wekker gezet om 6.45 uur en om 7.15 uur liepen we een klein rondje. MijnMaatje moest om 8.30 uur achter zijn laptop zitten. Ik wil echt weer om 7 uur opstaan en om 23.00 uur naar bed. En elke vrije dag beginnen met een wandeling.

Volgens MijnMaatje was er een kortere weg naar Franeker. Een mooi rondje om uit te proberen. Bleek langer te zijn dan hij had gedacht en om 8.30 uur hadden we in fiks tempo al 7 km achter de kiezen. De rest van de morgen hebben gewerkt en ik heb tussendoor ontbijt en lunch klaar gemaakt. Ik doe momenteel aan intermeting fasting. Eten tussen 10 en 6 of 12 en 8. Ik had 's middags steeds zo'n trek en dan begon ik te snaaien. Dat is helemaal over. We eten nu eigenlijk 2 grote maaltijden en ergens in de middag een kleine. Nu gaat dit uitstekend. De ochtend is geen enkel probleem en vanmiddag was het zelfs 12.00 uur voor we aan het eten toe waren. Of MijnMaatje had telefoon of ik...
Het is eigenlijk ongelooflijk maar vanaf 13 maart is het prima weer geweest. Wel koud, maar eigenlijk altijd droog. Een dag was het hier op de ochtend wat regen, maar ;s middags droog. En het heeft een paar keer 's  nachts geregend. Dat betekent dat eigenlijk elke morgen de zon op onze vlonder schijnt. Dat is wel zoiets moois. En een prachtig uitzicht....
Zo zitten we dus om 12.00 uur nog weer in de zon op de vlonder. Het is inmiddels zo warm dat we weer een zonnebad nemen. Goed voor de vitamine D. Ondertussen eten we ons heerlijke yoghurtje en de bietensalade met kikkererwten. We observeren de familie Meerkoet. We denken dat we maar 3 jonkies zien. O wat jammer..... Dan is er een weg. Wat zie je hier dat er een grote boze buitenwereld is. Als meerkoetkindje ben je niet veilig. De aalscholver, de roofvogels, muskusrat... Gelukkig moet je heel goed kijken om de kleintjes te zien. Ze hebben prachtige rode snaveltjes en bruine koppies. Na een paar minuten zagen we er toch gelukkig 4. Op plaatsjes op internet zie je er ook vaak 4. Dus dat is wel een normaal aantal voor zo'n nest. Vader en moeder zijn er maar druk mee en de toeter gaat regelmatig. Ze gaan namelijk toeteren als ze hun jonkies niet zien. Een prachtig gezicht. Eerts hadden we dat niet in de  gaten, want de familie Meerkoet woonde hier al toen wij kwamen. Ze maken wat korte piepjes als geluid. We hoorden de laatste dagen dus steeds dat getoeter. Geen idee, waar het vandaan kwam. Tot we ontdekten dat het de meerkoeten waren. Wat leer ik toch veel. Vanmiddag ook de kleine stern gezien, Een soort meeuwenroofvogel.

Maar de wind....... Buiten de vlonder, het is bar. De zon schijnt, maar de wind van zee is koud. Je kan wel wandelen in een korte broek, maar met een jas en borstrok met lange mouwen. Ik begin te begrijpen waarom mensen hier in hun tuin overal bankjes en stoeltjes hebben staan. Als de zon schijnt zoek je een plekje uit de wind. Mensen zitten hier voor hun huis, opzij, in de berm, overal waar zon is en geen wind.
Ik moet denken aan een Friese familie die jaren geleden in Hengelo kwam wonen. Moeder zat vaak in de voordeur in de zon. Het pleintje ( het dorp) sprak er schande van. Maar nu ik hier tijdelijk woon snap ik het. Er is altijd wind. Dat zeggen de boer en de boerin ook. En altijd koud, en zo zien ze er ook altijd uit. Gewatteerde overal, bontjacks, bodywarmers, dikke laarzen. Zeker in de stallen is het een tochtige bende.
En zo vertrekken we in de middag in korte broek, met borstrok en jack voor een wandeling. We zetten de auto ergens boven Franeker en lopen dan langs een dijk richting Winaldum. Een prachtige tocht over een binnendijk, door een paar dorpjes met wierden en terpen en via de Deltadijk (in de vreselijke kou, maar gelukkig in de rug) richting Sexbierum en dan weer richting auto. 16 km lang was de tocht en het laatste stukje zwaar, want we hadden ook nog 3 kilo uien(wit en rode ) gekocht.

Bij het avondeten nemen we de tapasrestjes van gisteren en we genieten na van de dag van gisteren. Helaas binnen, want de wind waait op ons avondplekje en de vlonder is te koud. Maar geen nood, met vest en sjaal en straks het kacheltje, maken we er wat van. De doorgedraaide aardappeltjes koken al. Dat wordt morgen weer een lekker witlof met kaas panschotel. Tja "De wind kun je niet veranderen, maar de zeilen zet je zelf." Precies, we maken er wat van en daar zijn we zelf bij.

Moerkoetkindjes

Ons Meerkoet echtpaar is zwart.



zondag 17 mei 2020

De tweeëndertigste dag van de Camino anders dan anders"Ja, ik wil..."

3 Mei is een bijzondere dag, maar 17 mei is voor ons altijd DE DAG. We zijn dan 40 jaar samen! Veertig jaar, als gisteren. Een dag op te vieren. een dag met een randje. Nu vond ik op deze Caminno een prachtige boekje van Jan Piet. Bijzonder is dat ik het vond aan in een kraampje aan de weg. Ik deed hem open en zag onderstaand gedicht:

Dan sta je even stil
waar is de tijd gebleven?
Klonk gisteren nog "ik wil"
vandaag al zo lang samenleven.
Een weg bezaaid met lief en leed
We huilden en we lachten,
vergaten
vergaven
en dachten en droomden en deden.
Hoe kort nog gelden, gisteren,
vandaag staan we even stil
en zeggen van harte op nieuw
"Ja, ik wil!"

De dag begon wat lastig, want deze Camino is verstrengeld met het werk. Daar deden zich wat zaken voor die opgelost en geregeld moesten worden. Een zaak is een hoofdpijn dossier dat al loopt vanaf 2017 en gisteravond laat kwam er nog weer een mailtje over Het gaat best om grote bedragen en ik word er zenuwachtig door. Ik baal ervan dat het niet geregeld is.
Heb er slecht door geslapen en daar baal ik dan helemaal van. Juist op zo'n dag als vandaag. Met een schok word ik om 7.45 uur van de wekker wakker.
Verder is er een collega ziek en een collega die privé iets heeft. Dan ben je daar best druk mee. Althans zeker in je hoofd. Het is zondag en de boer doet rustig aan en hield ons aan de praat. Dat betekende voor de wandeling dat deze steeds korter werd. Graag willen we om 10 uur ook even luisteren naar de kerkdienst. Dit keer een korte wandeling.
Het is mooi weer maar het waait. In de zon is het heerlijk en we nemen ook echt een zonnebad na de kerkdienst Het water is de sloot voor de vlonder is helder, dus deze lokt. De laatste keer zwemmen was op 12 maart. Toen ging alles op slot.
In bh en onderbroek zit ik met MijnMaatje( uiteraard hij alleen in zijn onderbroek) in een hoekje op  de vlonder uit de wind. De eerste zonnestralen van dit seizoen op ons hele lichaam. De meerkoeten met hun 4 kindjes zwemmen de sloot op en neer.  Ze worden de hele dag gevoerd. Ik kom er achter dat de moeder een speciaal geluid maakt als ze de kindjes roept. Een klein stoomboot geluidje.

Omdat het zo'n heugelijke dag is, besluiten we weer een tapasmaaltijd te doen. Niet zo uitgebreid als de vorige keer, want weer twee dagen na elkaar tapas is niet nodig. Nu met de Corona is uit eten niet mogelijk. Maar een feestje maken kan altijd, niet waar?

We besluiten met de rugzak de boodschappen te gaan halen en lopen naar Franeker. Tijdens de route komen we langs een prachtig natuur gebied en ik heb daar maandag een mooi padje gevonden. Deze wil ik graag delen met MijnMaatje. Dan zien we bij het fietspad 2 koeien. Gevaarlijk, want de dames zijn op weg naar de snelweg. Volgens MijnMaatje kunnen ze er niet komen, want er ligt een sloot tussen. Nou, volgens mij niet en zo banjeren de dames richting de straat. ManMaatje houdt ze tegen en ik bel 112. Dit is levens gevaarlijk. Maar ik had er maandag 3 gezien, dus zou er nu een zoek zijn. De politie vraagt naar coördinaten en dan haak ik af. MijnMaaatje pakt mijn telefoon en ik vang achter de koeien aan. Met mijn paarse jas val ik op en ik krijg ze redelijk richting de wei. Met hulp van nog een wandelaar drijven we de koeien terug naar de wei. De dames belanden wel in de wei maar niet achter het hek. MijnMaatje geeft de nummers van de oren door. Dan verschijnt na 2 de boer met een emmertje bix. De dames lopen keurig achter hem aan. De derde koe had de booer vanmorgen gehaald. Die was ziek....
Ik zweet we het apezuur. Normaal is de winkel 6 km, maar vanmiddag heb ik er wel 10 gelopen.
Als de dames eindelijk achter het hek zitten, gaan we verder. In dit natuurgebied heeft iemand een alternatief tuintje gemaakt. Er bloeit ook wat zie ik: duizendschonen. Deze bloemen bracht ik mee toen ik voor het eerst bij hem thuis kwam. Bleek dat zijn ouders de tuin er mee vol hadden staan. Ik vind ze zelf prachtig. Uitgerekend vandaag sieren ze de dag. Nog niet gezien dit jaar.

Met de rugzak gevuld met lekkere hapjes keren we terug. We kijken of een windvrij plekje kunnen vinden om het jubileum te vieren! "Ja , ik wil...nog wel vele jaren samen met MijnMaatje."

Een poging om de oormerken te fotograferen voor het nummer voor de politie

Nog een poging
Nog een poging
Duizendschonen




zaterdag 16 mei 2020

De eenendertigste dag van de Camino anders dan anders "Daar alleen kan liefde leven..."

Al weer de eenendertig dagen op pad. We kunnen zo langzamerhand gaan aftellen voor de terugreis. Vorige jaar op deze dagen kwamen we in Santiago aan. Tjaa. Met heimwee kijken we terug. We kregen nog een berichtje van Ann en Robert uit Nieuw Zeeland. Hebben we vorig jaar verschillende dagen samen mee gelopen.
Vandaag hebben we gewandeld in rond Balk. We zijn begonnen in Harich dichtbij Balk. De poolwind van gisteren heeft plaats gemaakt voor een koele zeebries. Nog koud, maar vanmiddag heb ik zelfs een poos in mijn borstrok gelopen. We liepen in de bossen. Volgens de boer is het er wel 5 graden warmer dan hier in Hitzum. En dat klopt. Het was er beduidend warmer. Afgezien van niezen en een drupneus ging het met de hooikoorts goed. Het rauwe gehemelte is ook weer over. We gaan de goede kant op.
Rond het Slotermeer waren de boeren ook druk met inkuilen. Opvallend is dat het gras veel schraler is dan bij de Waddenzee. Maar ook dat het riet veel minder is. We denken dat de groene graslanden veel meer worden bemest. De mest loopt met het regenwater in de sloot en dan krijg je in de sloot de meststoffen en groeit het riet ook harder. De kringloop / biotoop van de weilanden en de effecten als je gaat trekken aan het een met het effect op het ander zie je voor je ogen.
Ik liep net even naar de wc en zag de kippen. Zonder haan. En ook de meerkoet, zonder zijn jonkies. Gisteren zagen we op verschillende plaatsen meerkoeten met jongen. Het lijkt net of ze allemaal op de zelfde dag uitkomen. Maar hier op het erf is ook een aalscholver. Een jager volgens de boer. Ik vrees voor de jonge meerkoetjes.

Als thuiskomen bij de hut schijnt de zon. We zitten nog een heerlijk poosje buiten. MijnMaatje heeft ons groen/wit geblokte tafelzeil meegenomen. Ik weet niet waarom eigenlijk, maar ik met mijn breiwerk en hij aardappel schillend, is het een huislijk tafereel. De kwikstaarten zitten bijna bij ons op de tafel.
Na bijna veertig jaar samen is stil een uurtje naast elkaar zitten ook genoeg. Morgen hebben we namelijk 40 jaar een relatie en kennen we elkaar al 45 jaar.

We horen dat de aardappels worden doorgedraaid en dat boeren ze voor 1 cent per kilo kopen. Overal bij de boerderijen zie je de bulten liggen. De boer aan de overkant heeft ook een bult winterwortels. Ook doorgedraaid, denk ik.
Maar we eten vanavond in plaats van rijst opgebakken aardappels. Ik weet ook niet waarom, maar volgens dokter Tamara is dat beter dan gekookt. Mijn smaak is veranderd, want vroeg at ik aardappels alleen met mayonaise of appelmoes. Het menu vandaag is een restje brandnetelsoep, opgebakken aardappelblokjes, een groente prut van blokjes courgette, aubergine, zoete aardappel en ui en een salade en als toetje griesmeelpudding. Heerlijk, een godenmaal na zo lange wandeling. We vinden de volkoren griesmeel rozijnen en walnoten een ontdekking. Maar de portie moeten wel kleiner, want nu gaat alles er zo in. Maar als we weer zittend werken is het teveel.
Van de helft van de aardappels maak ik gelijk een salade met de laatste doperwten en wortels en een ui. We hebben ook nog een paar stukjes fetakaas, die kunnen er ook nog bij!

Wat is het leuk, om toch steeds nieuwe recepten op te doen! De oogst van deze Camino is natuurlijk de griesmeelpudding, maar ook de gebakken witlof met kaas, de gebakken aardappels met zuurkool en niet te vergeten de brandnetelsoep. Nu zie je hier ook veel zuring. Dat wil ik ook nog uitzoeken, wat je daar mee kan.
Voor nu is alles weer op. Op de yoghurt en de brandnetelsoep en een restje sla na. De koelkast is zo goed als leeg. Morgen maar weer een keer naar de winkel. Eten van het land is leuk, maar elke dag doorgedraaide aardappels komt denk ik ook niet goed. Dan krijgen we aardappelbuikjes.



Het groen/wit geblokte tafelzeil

De lege koelkast



vrijdag 15 mei 2020

De dertigste dag van de Camino anders dan anders "Mijn wereld is slechts een van vele"

Op het internet las ik deze spreuk. Hoe toepasselijk voor deze dag. De dag die koud, ijzig koud begon. Iemand appte mij: "Hoe is het in Nova Friesland? Is het vol te houden in het Behouden Huis?"
Ja, het is goed in Nova Friesland. Maar de temperaturen zijn op "poolniveau". Wat een kou. Volgens mij zijn de Friezen het gewend, want de verjaardagsvisite gisteren, ging na het "hanenincident"rustig rond het vuur buiten verder. Wij zaten in de hut geschaard rond het petroleumkacheltje met een plaid om de benen.
Ik moet denken aan de koude herbergen die we op de Camino ook vaak hebben. Je gaat dan van de weeromstuit vroeg naar bed, want dan kan je in je warme slaapzak. Door deze drukke Camino is vroeg naar bed al een aantal dagen geen optie. Volgens dokter Tamara is goed slapen heel belangrijk voor je gezondheid. Ze zei ook nog dat cortison zo slecht is voor het slapen en dat je daar stress van krijgt. Ik heb wel 10 jaar lang structureel zware hydrocortison gesmeerd op mijn eczeemvoeten. En in de tijd sliep ik ook maar 2 tot 3 uur per nacht! Sinds 2016 heb ik geen eczeem meer. Ik ben toen gestopt met het eten van toegevoegde suikers omdat MijnMaatje en ik aardig aan de maat geraakten. Na een week of wat was ik de nodige kilo's kwijt , maar ook het eczeem aan mijn voeten. Toen ik privé de dermatoloog een keer tegenkwam, vroeg hij hoe het ging. Ik vertelde dat de eczeem over was, maar direct terug komt als ik iets met suiker eet. Hij lachte er hard om. "Bestaat niet."  Mijn slapen is eigenlijk na die tijd ook veel beter realiseer ik me nu.
Bijzonder is ook, dat zodra ik iets eet met veel suiker, zoals gisteren de Friese Oranje koek, die overigens heerlijk was, mijn gehemelte direct zeer doet. Gaat wel over, maar het is echt opvallend. En 's nachts jeuk aan de voeten.
Vandaag was het onze vrije dag en deze begon goed. Mijn conciërge was ziek en dat is in deze Corona tijd wel een ding. Want wie maakt extra schoon en wat is de ziekte precies? Bij MijnMaatje lag ergens de wifi er uit op een school. Dus toen we eindelijk weg kwamen was het zeker na tienen.
In een andere hut zit een familie met kinderen van 8 en 4 jaar. "Nee, niet naar school in deze tijd. Ze leren er toch niets. We houden ze mooi thuis tot de zomervakantie. Ze vermaken zich prima."
Vader, zzp-er had het weken vreselijk druk gehad, vandaar nu een paar dagen hier. De kinderen vermaken zich inderdaad prima. Ik krijg bij de toiletten het hele relaas over de haan nog een keer, maar dan vanuit kinderen ogen. "De haan is een valse haan. De boer durft hem niet te vangen. Hij is bang voor de haan. Daarom vangt mijn papa hem straks. Hij is voor de Marokkaan uit onze straat. Die eet kip. Mijn papa mag hem niet doodmaken. Dat wilde hij wel hoor. Dat moet ook met zo'n valse haan. Maar de Marokkaan maakt hem zelf dood. Hij eet alleen wat hij zelf dood maakt." G.B.J. Hilterman die vroeger op zondag de toestand van de wereld besprak, was er niets bij. Op mijn vraag hoe de Marokkaan de haan dan kreeg, was het antwoord "Papa stopt hem in een doos en wij nemen hem mee!"
De familie bezit de kleinste Fiat die ik ooit gezien heb, overigens glimmend gepoetst. Ik zag de familie slepen met twee grote koffers, twee kleine koffers en een krat met spullen. Maar ook een grote bulk boodschappen tas met doorgedraaide aardappelen van de koeien. We stonden net op punt om te gaan en we kregen nu een beschouwing van vader over de aardappelen. "Heerlijke piepers, hoor! Niets mis mee." Het hanen vangen  hebben we helaas gemist. Maar ik moet glimlachen het idee van het volle Fiatje, de bulkzak aardappelen en de haan voor de Marokkaan.
Het was ons plan vandaag om met de wind mee langs de kust richting Makkum te fietsen. Gehuld in een Decathlon borstrok met lange mouwen, trui, vest, jack, regenjas, buff sjaal en handschoenen bestijg mijn stalen ros. Eerst een paar km tegen de "poolwind"in en dan langs de kust. Rond het middag uur zijn we in Makkum en vallen aan op ons yoghurtje als was het een gebakje...Kopje koffie uit de thermoskan erbij. Normaal op de Camino schieten we dan een cafeetje in om op te warmen en een warme kop caffee con leche te nuttigen.
We zitten nu dan maar op een bankje bij de winderige haven. Twee wat ouders dames lopen langs en we krijgen de volgende wereldbeschouwing: "Dat is nu toch erg leuk van die Corona" zegt de een tegen ons. "Al die picknickende mensen. Ik heb mijn eigen koeltasje ook weer te voorschijn gehaald. Het gaat prima. Ik had al in geen 10 jaar meer gepicknickt. Maar echt hartstikke leuk. Ik was vergeten hoe gezellig dat is.  En veel goedkoper dat de restaurantjes die je anders doet."  Ja, zo kan het ook natuurlijk.
We rijden helemaal naar Workum. Elke keer pel ik een laagje van me af. We hebben dan 50 km op de teller. Uiteraard zitten we weer op een bankje met doppinda's en koffie. Ik zie iemand lopen en hoe is het mogelijk. Daar loopt Wyberen, vrijwilliger in de herberg, waar ik ook vrijwilliger ben. We hebben samen in de stand  gestaan in de jaarvergadering in Groningen, een paar jaar terug. Vol trots loopt Wyberen nog steeds met zijn LÉsprit du Chemin lint. Hoe is dat nou mogelijk? 17 miljoen mensen en dan kom je elkaar zomaar tegen in Blauhuis. Ik ben eigenlijk een beetje verbijsterd. Wyberen vertelt dat de kerk open is. Erg bijzonder, want we zijn nog geen enkele open kerk tegengekomen.
Een Katholieke kerk, bijzonder, want naar ons idee is iedereen in Friesland Protestants. Ik krijg een hele verhandeling van Wyberen dat dat niet geval is en dat het te danken is aan een pastor die in 16 nog wat, zich niet wilde bekeren tot het protestantisme. We besluiten naar de kerk te gaan. De eerste die we in 29 dagen van binnen zien. De quarantainetijd thuis niet mee gerekend. De kerk is toevallig open, omdat er opnamen worden gemaakt voor een film. Als we maar weg gaan als de opnamen beginnen, mogen we een kijkje nemen. We belanden in een prachtige Cuyperskerk. De eerste die hij in het Noorden heeft gebouwd. De kerk lijkt echt op de kerk in Vierakker en Kranenburg. Hij is pas gerestaureerd en ziet er prachtig uit. Dan komt het film gezelschap binnen. De volgende beschouwing volgt: "Geen katholiek zeker", zegt iemand tegen MijnMaatje. "Hoezo?", vraagt MijnMaatje. "Anders had u uw pet wel af in dit Godshuis." Ik zie MijnMaatje met open mond de man aankijken. We verlaten in stilte de kerk.
Dan hebben we nog 25 km voor de boeg, tegen de wind in. Maar de zon schijnt. Niet heel warm, maar als je stevig moet fietsen, is het heerlijk van temperatuur.
Met verbrande wangen, omdat we met de kou vanmorgen niet gedacht hadden aan zonnebrandcrème, en het zweet onder de borstrok, belanden we weer bij het Behouden Huis. Het hutje ligt nu in de zon en we zitten in ons hemd nog een uurtje te dommelen in de zon. Na een brandnetellinzensoep, (vega, brandnetels uit de berm, aardappels uit de bult voor de koeien en linzen uit blik) en een broodje kaas, zijn we vroeg klaar met alles. Eindelijk een keer vroeg naar bed. Ik moet nog steeds denken aan de haan van de Marokkaan. Ik ga het opzoeken op internet: "Marokkaanse hanensoep".
Wat een dag met werelden, een zzp-er die zijn kinderen niet naar school stuurt, de dames die in 10 jaar niet hadden gepicknickt, de boer die bang is voor zijn haan, de ontmoeting met Wyberen, de pastoor over de pet  en mensen die eten van wat ze vinden aan de kant van de weg......










donderdag 14 mei 2020

De negenentwintigste dag van de Camino anders dan anders "Zonder donker, geen licht"

Nu is het zelfs al 22.15 uur voordat ik begin met schrijven. Het was weer een best dagje. Beslist geen caminodag. Maar deze Camino is niet voor niets, anders dan anders. Op de Camino liggen we er om 22.00 uur meestal al in. Nu is dat zeker de laatste dagen later. Mijn hele ritme is wat verstoord. Ik baal hier wel van. Ik word 's morgens  niet wakker uit mezelf, terwijl dat de laatste jaar eigen steeds zo was. Ik merk dat de druk van het werk ook weer steeds groter wordt.
Vanmorgen was MijnMaatje eerder uit de veren van de bedstee en had al koffie gezet, Hij schudde het dekbed nog eens op. Met een oog zag ik dat hij weer getransformeerd was als Catwizzle. Ik schrok er van. Deed gauw mijn ogen weer dicht. Na een kwartier doorgebracht hebben in het toilet gebouw kwam hij weer terug als een "krullenman". De shampoo werkt uitstekend. De moeder van krullenman zou er blij mee zijn. Ze vindt dat zijn bos er meestal te verwilderd uit ziet.
We zitten om half negen al op de fiets. Het is echt weer stervenskoud. Een bijna poolwind waait er over de open vlakte. Op de vlonder merk je het niet zo, maar zodra je in open veld bent. Ik doe gauw mijn regenjas over mijn jack aan. We fietsen over de Slachtedijk, een dijk van 42 km lang richting Sneek. Het is een schitterend tochtje. Met de wind in de rug gaat het fantastisch. 3 Kilometer voor Sneek buigen we af naar Bolsward. Dit Bolsward is beduidend drukker dan 4 weken terug. Nog steeds afstand, maar echt meer mensen. Op de trappen bij de gracht drinken we,  de zelf meegebrachte, koffie. Dan koop ik DE ring. Elke  Camino koop ik een ring als herinnering aan tocht. Inmiddels heb ik er 7. De meeste pas ik niet meer, jammer genoeg, want die zijn te groot geworden. Ik had mijn zinnen gezet op een ring met en grote steen of zo. Helaas waren ze allemaal te groot. Ik heb inmiddels maat 17 en dat schijnt erg klein te zijn. Gelukkig vind ik een prachtige ring. Twee ringen in een. Hij past aan mijn linker ringvinger. Ik las op internet deze uitleg:

"De ringvingers zijn vernoemd naar de Romeinse god Apollo, de god die in zijn wagen de zon langs de hemel trok. Doordat de zon straalt maakt zij alles zichtbaar op de aarde. De zon staat voor uniek, creatief en zichtbaar zijn. De ringvinger geeft aan waar jouw eigen zon van gaat stralen, waar je voldoening haalt uit het leven."

Dat spreekt me wel aan, want de Camino en de betekenis ervan is een heel groot onderdeel van mijn leven geworden.  Daar gaat mijn eigen zon van stralen. Het symboliseert de rust, de bezinning, het volhouden, het tevreden zijn met eenvoud, met dienstbaarheid. Dit helpt me en ondersteunt me bij het dagelijks leven. Het staat symbool voor het leven. Het goede en het kwade, dat bij elkaar hoort. Het goede kun je niet waarderen als je het kwade, donker niet kent.
Met een fikse, bare, tegenwind fietsen we door de poolwind naar de hut terug.
Terug op de boerderij heeft MijnMaatje een vergadering via google meet. Ik schrijf een plan voor webinars over rekenen. Met een plaid om word ik weer warm.

Het zoontje van de boer brengt ons een Oranjekoek Heerlijk Friese koek van de bakker. Zo goed, zo lekker en zo vol suiker dat mijn gehemelte direct weer stuk is. Ik kan er gewoon niet meer zo goed tegen, maar het gebakje was zo lekker.
De dochter wordt vandaag 5 en dat wordt gevierd.  Het is alsof ik terug geworpen wordt in de tijd. Corona speelt vandaag even geen rol. Opa en Oma komen. Ooms en tantes. Nichtjes... ze lopen over het erf. Bekijken de veestapel. Ik had de boerin nog niet gezien. Maar dat we een zus van haar zagen dacht ik. Een prachtige dame met een leuke jurk en een oranje vest. Van dicht bij zag ik pas dat het de boerin was. Zo kan het dus ook. Echt een boerenfamilie dag. Gezellig samenzijn, het gekuier over het erf. Keuren van de koeien en de nieuwe investeringen. Zo herkenbaar. Spelende kinderen die dwarrelen om de volwassenen. Opeens is er een gekrijs en gegil en zie ik een andere gast de haan van een peuter afschoppen. Paniek alom. Blijkt de venijnige haan een peuter in haar oog gepikt te hebben. Gelukkig blijkt het mee te vallen, maar ze heeft wel een hechting in haar wangetje. Wat een stress en een paniek.

We komen bij tijdens de webinar van dokter Tamara die vanavond gaat over "Stress en ontspanning". MijnMaatje raakt er zo van ontspannen, dat hij tijdens de webinar in slaap valt. Het zijn drukke dagen op deze Camino. Ontspannend en inspannend. Werk en buitenlucht.  Kou en de zon. Vreugde en pijn. Donker en licht.
De nieuwe ring

Op weg naar Bolsward 

Krulleman

Suikervrij van volle melk



woensdag 13 mei 2020

De achtentwintigste dag van de Camino Anders dan anders "Dankbaarheid maakt gelukkig"

"Niet het geluk maakt dankbaar, maar dankbaarheid gelukkig"
En weer zit ik om 21.45 uur pas achter mijn laptop voor het blog. Het was gisteren druk, maar vandaag nog drukker. MijnMaatje is weer gearriveerd in de hut, na een paar dagen weer aan het werk te zijn geweest. Hier werken we ook wel, maar soms zijn er zaken die toch niet vanaf afstand kunnen.
Ik weet eigenlijk niet waarmee ik het zo druk heb gehad. Heb niet gewandeld, hoefde niet te koken en zo was het 11 uur om te vergaderen met mijn team. Moest nog de laatste nagekeken werkstukken inleveren, heb veel gebeld, moest veel achteraf regelen en het was zo 17.00 uur.
Inmiddels scheen de zon stralend en nodigde de zo uit tot lopen dat ik het niet kan laten. MijnMaatje zou rond 6 uur komen, dus ik had nog een uurtje. Terwijl ik op pad ga zie ik de curverbak waarin ik de melk krijg al weer klaar staan, gevuld met melk. Ik besluit om toch maar even te wandelen. De hut is spik en span en het eten is zo klaar(gebakken aardappels met witlof en geraspte kaas). Dus wat dat betreft. Yoghurt maken is niet moeilijk, maar vraagt ook wel even tijd. MijnMaatje houdt van een opgeruimd huis zonder gedoe en yoghurt betekent gedoe. Ik doe net of ik de bak niet zie en ga toch even wandelen. Ik neem de route die uiteindelijk op de weg komt waar MijnMaatje zal langs rijden. En inderdaad als ik 500 meter voor de boerderij ben, komt MijnMaatje me achter op. Ik hoorde het niet, maar zag aan het zachter gaan rijden van de tegenliggers dat er iets aan de hand was. Onze rode motormuis stond aan de kant van de weg met een bigsmile krullenbol achter het stuur. MijnMaatje heeft een ander coupe. De Catwizzle dracht is verander in een bos weelderige krullen die Julian Clair, mensen van een bepaalde leeftijd kennen deze Franse chansonnier, niet zou misstaan. Wat een flesje krullen shampoo vermag. Als cadeautje heb ik ook nog een fles krullen crèmespoeling gekocht. En gecombineerd met de nette werkkleren geeft dit een totaal ander beeld. Ik heb zelfs de indruk dat de boerin dacht dat ik een andere man had "opgepikt". MijnMaatje heeft thuis zijn quarantaine kleren gewassen, (wandelbroek en wandelshirt fleese jack) en  dus vanaf morgen is het weer als vanouds.
Thuisgekomen vallen we aan op de brandnetelsoep, die geweldig is geworden. Brandnetels van de slootkant met een aardappeltje van de bult voor de koeien( doorgedraaide friet aardappelen), met een bouillonblokje en een dikke teen knoflook. Hoe makkelijk kan het zijn?  Het smaakt echt heerlijk. De brandnetel heeft een beetje een spinazie smaak. Ik las op internet dat je dit net als spinazie kunt toevoegen aan pasta's. Een nieuw idee is geboren. De melkbak is supervol, dus ik maak weer een griesmeelpudding waar ik nu echt 6 of misschien wel 8 stukjes van ga maken. Het is erg lekker, maar calorisch gezien een beste hap.
Als ik aan het blog wil beginnen, begint MijnMaatje aan een nieuwe filosofische discussie. Worden mensen gelukkig van vakantie? Dat wordt de nieuwe vraag in deze Coronatijd. Dat blijkt niet zo te zijn. 4 Miljoen mensen gaan zelfs gewoon niet. Andere verruilen hun huis voor een huisje en hebben na 4 dagen hun thuis gevoel. Dan kun je natuurlijk ook thuis blijven. En als je vakantie gevoel het croissantje bij de bakker is en het krantje uit de campingwinkel en lang ontbijten, dan kun je dit ook thuis doen. Een groep mensen zal niet gaan. Zal niet durven. Bovendien moet er dan wel wat pen zijn, anders is het wel saai. Maar een groep mensen die geen inkmsten heeft nu, zal niet kunnen. En gedwongen niet kunnen, voelt anders als er voor kiezen om niet te gaan.
Nu ben ik iemand die inmiddels 28 dagen van huis is, en daarvoor 5 weken in huisquarantaine zat, ik wel graag vakantie wil, maar daarmee bedoel ik verantwoordelijkheid van het werk een periode niet wil . En als we op niet op een fietsvakantie kunnen, dan is ruilen van een huis voor mij ook een optie.
Maar hoewel ik elke dag hier veel uren voor school maak, is het fietsen en wandelen hier ook vakantie. En zeker de hut is, een combinatie van enerzijds hotel, anderzijds camping en weer een tiny hous leefervaring, voelt als ik 's morgens op de vlonder zit, dit ook als vakantie. Dan is vakantie ook niet meer nodig toch?
Maar een keer een terrasje, een museum of een bibliotheek, ja dat zou mooi zijn. Of gewoon weer kunnen zwemmen.
Maar de vraag was: word je gelukkig van vakantie? Ja, ik wel, maar ik word ook wel gelukkig van gewoon van wandelen thuis, of samen eten met vrienden, of 's morgens in de zon zwemmen in ons buitenzwembad in ons dorp. Of mijn vrijwilligers werk in de herberg of het repair Cafe. Gelukkig zijn is voor mij niet alleen vakantie. geluk zit in meer dingen.
Maar nu ben ik gelukkig dat MijnMaatje weer hier is en moppert over de zooi, van het koken, de afwas, het water halen. Heerlijk dat gemopper....hij is er weer!



Geluk: op vakantie in de bergen met kinderen en familie, vandaag gekregen van schoonzus

De brandnetelsoep


dinsdag 12 mei 2020

De zevenentwintigste dag van de Camino anders dan anders "Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik kan het"

E zo is het weer half tien. Waar blijft de tijd? De trage rustige middagen van de Camino's in Spanje zijn wel heel ver weg. Met hunkering kijk ik daar op terug. Niet dat het leven hier iet goed is. Maar dan ben ik eigenlijk niet eens volop aan mijn gewone werk. Maar als ik toch even de uren tel, dan tkt de teller flink dor. Ondertussen denk ik ook nog dat ik moet wandelen, want dan hoort op een Camino. Maar anders kom je in een herberg en hoef je alleen je bed op te maken en als je zin heb kook je..
Dus om  7. 45 uur was ik op weg naar de supermarkt. De koffie was op. Ik kon op de fiets natuurlijk, maar dan ging ik achteruit dan vooruit. Al met al was ik om 10.30 uur weer in de hout en heb onafgebroken tot 5 uur gewerkt. Afspraken voor de verbouw van school geregeld, gebeld hoe het op school is gegaan, deze tweede dag. Gebeld met 3 collega;s van het andere werk. Met de directie van het andere werk een plannetje gemaakt voor een online lessituatie. En niet te vergeten bijna 15 werkstukken nagekeken.
Het was om 5 uur droog en de wind was gaan liggen. Ben nog heerlijk even wezen fietsen. Ik zag overal zulke frisse brandnetels, dat ik het niet kon laten. Ik heb een super grote pan brandnetelsoep gemaakt. Om met de woorden van Pippi Langkous te spreken"Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik kan het." Morgen als MijnMaatje terug is mag hij het proeven.
Maar al met al was het wel half acht toen ik aan het eten toe was. Nog de helft van gisteren op een bedje van sla met geraspte kaas. Als toetje het laatste stukje overheerlijke griesmeelpuddinkje zonder suiker en andere toevoegingen.
Ik had de hele dag niet afgewassen, dus een redelijke vaat, vervolgens ontbijt gemaakt en alvast een lunch en de aardappels gekookt voor de witlof met kaas en gebakken aardappels. Ons nieuwe recept voor omstandigheden als in de hut, zonder oven en magnetron en flink gas. Nu hoef ik morgen bijna niet meer te koken. Voor dat ik de afwas aan de kant had. Eerst water halen, dan koken, opruimen. Ik naar Franeker is ongeveer 9 km. dat is 13000 stappen, maar de teller staat nu 25000. Elke keer naar het wc gebouw lopen voor water of de wc. Dat tikt dus wel aan. Toen ook nog maar gedweild en nu is alles weer spik en span. Als MijnMaatje morgen weer komt, blinkt de zaak hem tegemoet. De dweil was zo vies dat ik die niet in de hut wilde spoelen en toen kon ik het ook niet laten om het buitenaanrecht bij het toiletgebouw te doen. Zolang als we hier zijn is er niets aan gebeurd. Ik kon het niet langer aanzien.
Je merkt nu echt hoeveel water je wel gebruikt of hoe vaak je eigenlijk op een dag naar de wc gaat. Het lukt allemaal in deze omstandigheden, maar het is bewerkelijk. Aan de andere kant is het nu voor het eerst dat ik even poets. Als je alles direct weer opruimt, dan valt het ook wel mee. Dan is zo'n klein huis zo aan de kant. En je kunt sneller een maaltijdsalade kopen, dan helemaal zelf te koken zoals ik dat doe natuurlijk. Zelfgemaakte yoghurt, zelfgemaakte soep, salade, toetjes. Het enige wat ik nu niet zelf kook zijn de bonen en kikkererwten. Ik heb hier geen vriezer.
Mijn grote wens is altijd nog een keer een tiny hous. Dit is een schitterende plek voor een tiny hous. En als tegen prestatie hier de boel wat onderhouden en de bedden doen en zo....
Via you tube komen bij mij steeds tiny huizen voorbij. De een niet mooier dan de ander...
Als je me nou zou vragen, wat is echt nodig? Je hebt een punt om water te halen nodig. Stromend water hoeft niet en ook niet perse een douche. Maar elektrisch en internet is een must. Ik goed gasstel, koelkastje/ diepvriesje....Een paar goede pannen. Grote pan, 2 kleintjes, koekenpan, saladebak, tafels, 2 stoelen en een bed. Volgens mij ben je dan een heel eind. En eerlijk gezegd, ik denk wel dat ik zo zou kunnen wonen. Wat scheelt je dat een werk.
In you tube video's  bouwen mensen heel vaak het tiny hous zelf. En om weer met Pippi te spreken "Ik heb het nog nooit gedaan. Ik denk wel dat ik het kan."



De oude tramweg naar Franeker


De brandnetels

De brandnetelsoep