Eigenlijk beleven we best veel op een dag. Ik kan dus niet alles beschrijven, anders wordt het blog veel te lang. Maar gisteren was het toch wel super toevallig..
We hebben gisteren rond Lemmer gewandeld en gisteravond, nadat ik mijn verhaal klaar had, kwam er nog een staartje aan. Erg bijzonder. Tijdens de wandeling gisteren, toen we in de buurt van Echten waren, zagen we een mooi beeldje van een moeder/vrouw met een kind achter haar rug. Het was een mooi integer gemaakt beeldje en het stond zo maar langs de kant van de weg. Bij nadere studie bleek het een monument te zijn voor mensen in de in de oorlog in Friesland Joodse kinderen hebben opgevangen. Het schijnt om honderden kinderen te gaan. Het beeld heet "Het kind is er nog". We waren best onder de indruk van het beeld en het verhaal. 's Avonds appten we nog even met de vriendin uit Lemmer. We beschreven nog kort onze wandeling. 10 minuten later appte ze terug: "Toevallig les ik net op de digitale versie van het Fries dagblad over een verhaal rond een beeld in Echten. Misschien toevallig gezien? " Ja , die hadden we dus gezien. Wat een toeval.
Het kind Loek is er nog.
Loek Groenteman kreeg als tienjarige Joodse jongen een onderduikplek in Echten. Bij Siemen en Hielkje Visser voelde hij zich gelukkig. Jaren later bedankte hij hen met een standbeeld. Het kind is er nog is een monument geworden voor alle ouders die in de oorlog een Joods kind opnamen. Loek is in 2016 overleden. Zijn dochter Elise Groenteman voelt het kind Loek nog heel dichtbij.
Karen Bies Popke Popma, Gerko Jonker Geplaatst: 02 mei 2020 om 07:16"
Helaas is het vanmorgen somber en regent het. Tja, wat moet je dan doen.... Ik ben helemaal van mijn a propos. Ik ben altijd zo in een ritme van opstaan, wandelen of iets koken, opruimen, was ophangen. Ik heb al gekookt, de was hoeft niet, wandelen kan niet. Ik kan wat werken, maar daar heb ik niet zo'n zin in..
Ik ben altijd zo bezig met van alles en nog wat, dat ik merk dat niets doen bijna niet meer lukt. Breien kan ik momenteel net twee pennen volhouden. Breien doe ik meestal tijdens het luisteren naar een podcast of zo... of als ik op bezoek ben. Maar zo zitten breien? En ik merk dat sinds de Ipad zijn intrede heeft gedaan, ik bijna niet meer lees. Ik kan het gewoon niet goed volhouden. Dat is toch wel wat. Het heeft denk ik twee redenen. De eerste is dat eigenlijk nog heel ergens die in mijn achterhoofd zit, dat een mens pas mag lezen als je niks meer te doen hebt. Eerst werken en dan ontspannen met lezen. Lastig hoor, als dit stemmetje steeds op speelt. Eigenlijk is dat het zelfde als bij de podcasst. Ik luister altijd naar fictie, het moet nut hebben, en brei dan ook nog ondertussen of ik naai.
Maar de tweede reden dat de Ipad en mobiel zich ook doen laten gelden. Eigenlijk ben ik een heel nieuwsgierig mens. Dus als ik wat hoor of lees, dan wil ik er meer van weten. En dan is internet natuurlijk ideaal. Maar de techniek van je verliezen in een roman, raak ik kwijt. Jammer, maar misschien later als ik niet meer werk, dit maar weer oppakken...
Ergens duikt uit het grijze verleden de spreuk op waar ik als kind mee ben doodgegooid "Ledigheid is des duivels oorkussen". Ik zeg wel eens: "Toen ik een bezem vast kon houden was ik erbij". Hard werken heeft me veel gebracht, maar "lummelen" heeft ook zijn nut. Hoewel ik nu dat nut even niet zie.
Na een strijd van 2 uur van "Wat zal ik doen?" lost de strijd zich vanzelf op. Het wordt droog en een voorzichtig zonnetje schijnt. Op onze vlonder voor de hut eten we ons yoghurtje en genieten van het uitzicht. De dromen over een tiny hous komen weer flink op de voorgrond. Een klein huisje, met weinig spullen en dus weinig werk lonkt......... Zeker nu we hier zo minimalistisch leven en daar eigenlijk ook wel van genieten.
Dan springen we toch, maar op de fiets. Het waait en daarom kiezen we een route eerst tegen de wind in en de terugweg van de wind af. We gaan naar de dijk. Wat voel ik me daar altijd goed. Ik heb gewoon meer last van mijn longen dan ik wil toegeven. Ook gewoon het hele jaar door. Ik heb natuurlijk een bere conditie, maar moet altijd me extra inspannen voor lucht. Alles is hier gewoon 10 keer makkelijker. Omdat ik me zo goed voel en nu naar huis kan(vanuit Spanje kan dat ook gewoon niet), denk ik af en toe "We gaan gewoon naar huis"en hup aan het werk. Het is nu afgelopen met het gedoe... Want het lijkt wel vakantie, maar dat is het natuurlijk niet. En het is hier echt fantastisch, maar leven in een wereld waar alles op slot zit, is niet echt leuk. We mogen niet mopperen. Ee hebben elkaar en er zijn bosjes mensen die het slechter en moeilijker hebben.
Ik moest vandaag ook aan mijn moeder denken. Zij had het voorrecht om als kind als "bleekneusje" naar Schiermonnikoog te mogen na de oorlog, om aan te sterken. Ze was toen een jaar of 11,12. Het sprak mij als kind bijzonder aan, wat een avontuur. Mijn moeder heeft het als een drama ervaren en kwam nog magerder terug. Ik voel me soms ook wel een beetje zo nu. Het is zo'n gedwongen vakantie of zo.
Op de terugweg in Franeker zag ik nog houten wasknijpers in de bak bij de ingang bij de Blokker liggen. Daar was ik naar op zoek, want dat ontbrak nog in ons tiny hous. En wasknippers zijn echt nodig. Je kunt heerlijk buiten was drogen, maar met de wind wel met wasknijpers. Ik had er een paar "geleend" van de waslijn van de buurman. In Hitzum aangekomen had iemand zijn voorraad "gratis mee te nemen spullen" weer aangevuld. Ik vond er warempel een mooi rood(!!!) email emmertje en nog panty's grafietkleur. Die draag ik altijd als ik een rok aan heb. Ik heb er 5 paar mee genomen, meer zou toch wat asociaal zijn. Dit vind ik zo leuk. Gisteren vond ik nog 25 meter roze springtouw op een klos. Leuk voor de kinderen van school. Ik wil wel tiny wonen en hoef ook niet zoveel spullen, maar dit kon ik toch niet laten liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten