Camino Amethist: De zevenentwintigste dag van de Camino anders dan anders "Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik kan het"

E zo is het weer half tien. Waar blijft de tijd? De trage rustige middagen van de Camino's in Spanje zijn wel heel ver weg. Met hunkering kijk ik daar op terug. Niet dat het leven hier iet goed is. Maar dan ben ik eigenlijk niet eens volop aan mijn gewone werk. Maar als ik toch even de uren tel, dan tkt de teller flink dor. Ondertussen denk ik ook nog dat ik moet wandelen, want dan hoort op een Camino. Maar anders kom je in een herberg en hoef je alleen je bed op te maken en als je zin heb kook je..
Dus om 7. 45 uur was ik op weg naar de supermarkt. De koffie was op. Ik kon op de fiets natuurlijk, maar dan ging ik achteruit dan vooruit. Al met al was ik om 10.30 uur weer in de hout en heb onafgebroken tot 5 uur gewerkt. Afspraken voor de verbouw van school geregeld, gebeld hoe het op school is gegaan, deze tweede dag. Gebeld met 3 collega;s van het andere werk. Met de directie van het andere werk een plannetje gemaakt voor een online lessituatie. En niet te vergeten bijna 15 werkstukken nagekeken.
Het was om 5 uur droog en de wind was gaan liggen. Ben nog heerlijk even wezen fietsen. Ik zag overal zulke frisse brandnetels, dat ik het niet kon laten. Ik heb een super grote pan brandnetelsoep gemaakt. Om met de woorden van Pippi Langkous te spreken"Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik kan het." Morgen als MijnMaatje terug is mag hij het proeven.
Maar al met al was het wel half acht toen ik aan het eten toe was. Nog de helft van gisteren op een bedje van sla met geraspte kaas. Als toetje het laatste stukje overheerlijke griesmeelpuddinkje zonder suiker en andere toevoegingen.
Ik had de hele dag niet afgewassen, dus een redelijke vaat, vervolgens ontbijt gemaakt en alvast een lunch en de aardappels gekookt voor de witlof met kaas en gebakken aardappels. Ons nieuwe recept voor omstandigheden als in de hut, zonder oven en magnetron en flink gas. Nu hoef ik morgen bijna niet meer te koken. Voor dat ik de afwas aan de kant had. Eerst water halen, dan koken, opruimen. Ik naar Franeker is ongeveer 9 km. dat is 13000 stappen, maar de teller staat nu 25000. Elke keer naar het wc gebouw lopen voor water of de wc. Dat tikt dus wel aan. Toen ook nog maar gedweild en nu is alles weer spik en span. Als MijnMaatje morgen weer komt, blinkt de zaak hem tegemoet. De dweil was zo vies dat ik die niet in de hut wilde spoelen en toen kon ik het ook niet laten om het buitenaanrecht bij het toiletgebouw te doen. Zolang als we hier zijn is er niets aan gebeurd. Ik kon het niet langer aanzien.
Je merkt nu echt hoeveel water je wel gebruikt of hoe vaak je eigenlijk op een dag naar de wc gaat. Het lukt allemaal in deze omstandigheden, maar het is bewerkelijk. Aan de andere kant is het nu voor het eerst dat ik even poets. Als je alles direct weer opruimt, dan valt het ook wel mee. Dan is zo'n klein huis zo aan de kant. En je kunt sneller een maaltijdsalade kopen, dan helemaal zelf te koken zoals ik dat doe natuurlijk. Zelfgemaakte yoghurt, zelfgemaakte soep, salade, toetjes. Het enige wat ik nu niet zelf kook zijn de bonen en kikkererwten. Ik heb hier geen vriezer.
Mijn grote wens is altijd nog een keer een tiny hous. Dit is een schitterende plek voor een tiny hous. En als tegen prestatie hier de boel wat onderhouden en de bedden doen en zo....
Via you tube komen bij mij steeds tiny huizen voorbij. De een niet mooier dan de ander...
Als je me nou zou vragen, wat is echt nodig? Je hebt een punt om water te halen nodig. Stromend water hoeft niet en ook niet perse een douche. Maar elektrisch en internet is een must. Ik goed gasstel, koelkastje/ diepvriesje....Een paar goede pannen. Grote pan, 2 kleintjes, koekenpan, saladebak, tafels, 2 stoelen en een bed. Volgens mij ben je dan een heel eind. En eerlijk gezegd, ik denk wel dat ik zo zou kunnen wonen. Wat scheelt je dat een werk.
In you tube video's bouwen mensen heel vaak het tiny hous zelf. En om weer met Pippi te spreken "Ik heb het nog nooit gedaan. Ik denk wel dat ik het kan."