De achtendertigste dag van de Camino anders dan anders " Pas als het donker is weet je dat het licht was."

De ene laatste dag. Inmiddels ben ik weer een beetje terug in het ritme, dus om 7 uur wakker en om 7.20 uur liepen we voor een rondje. Het weer.... Tja, MijnMaatje vind het vreselijk. Hij kan geen pet om, want die mag hij dan wel met een elastiekje onder zijn kin knuppen. Maar de lange krullen wapperen overal heen. Van zijn buff heeft hij uit nood maar een muts gemaakt. Niet voor de kou, maar voor de wind. Een krulletje toeft net boven de buff uit. Het weer was somber toen weg gingen. Maar al gauw kwam de zon weer te voorschijn.Volgens mij is dit het zonnigste voorjaar dat ik heb mee gemaakt. dat blijkt ook zo te zijn, want het stond warempel in de krant, die Mijn Maatje dagelijks(voor) leest. Het zonnigste voorjaar ooit. Dat is wel heel fijn, want stel je voor dat in deze vreselijke tijd het elke dag had geregend?  We lopen naar Hitzum, dan naar Achlum, via de inmiddels de beroemde Slachtedijk en dan Tzum en dan weer naar huis. Het is zaterdag dus geen verkeer. Alleen de wind die ons om de oren brult. Gelukkig niet koud, zoals toen ik hier een paar dagen alleen was. Het landschap is zo mooi, zo wijds, zo groen, de lucht zo blauw..... de wolken zo wit De lucht zo helder...
Bij de kerk in Hitzum zit, dat weten we van onze zwager een 'lood". Napoleon heeft deze geplaatst, ja ik denk laten plaatsen, en dat is het ijkpunt voor de hoogte. De kerk, op een terp uiteraard ligt op 2,2 meter NP. De rest van het dorp ligt lager. Tijdens de route zoeken we bij alle kerken naar zo'n lood. Ook in Harlingen vonden we er een.
In de kerkmuur is ook een herdenkingsplaat voor de slachtoffers van de oorlog. Er hangt in een kastje eronder een gedichtje. Van het actiecomité 4-5 mei. Met prachtige zinnen.

"Herdenk het donker zodat je
het licht kunt zien,
ervan kunt genieten en
het over de wereld kunt verspreiden."

Klik hier voor de link voor het hele gedicht. Ontroerend mooi. Valt ons op de vroege ochtend wel een beetje rauw in ons brein. De schrijfster is 16 jaar. Ik vind het erg knap.

We zien tijdens de wandeling de fuut weer. We denken dat hij jongen heeft, want zijn staart ligt omhoog. We wachten een poosje, maar hij verlaat het nest niet.  Nu pas zie ik hoe spit en krom zijn snavel is. De grutto's en de wulpen vliegen dat het een lieve lust is.
Om elf uur zijn de weer in de hut. Het is inmiddels prachtig weer en nergens is een beschut plekje. Al het plastic van de bouw en de voerzakken waaien de sloot in. Ik kan het niet verdragen. Zo ontstaat de plastic soep. Ik haal uit de sloot waar ik bij kan. Ik denk dat de mensen hier het gewend zijn. De dochter van de boer heeft net nieuwe roze Heava laarzen gekregen. Een ligt in de sloot. "We kopen wel nieuwe", zegt de boerin. Ik kan niet laten om hem er uit te vissen. Al het speelgoed ligt rond de zandbak en ik moffel de laars erbij. Het lukt me ook om de tuintafel te redden. Ik kan het niet zo goed aanzien, dat er zo slordig materiaal en spullen wordt omgegaan. Zonde van het geld, heel slecht voor het milieu. Ik heb een hekel aan verspilling en hoe ouder ik word, hoe meer last ik er van krijg. Ik begrijp gewoon niet waarom mensen zo handelen. Je kan bij de Action wel goedkoop spullen halen. Maar je moet het wel betalen. En het is toch zonde als voorwerpen de halve wereld over worden gevaren, om hier vervolgens direct in de afvalbak te belandden.... Als ik er over nadenk kan ik er wel raar van worden.

Het lukt ons om ergens op de vlonder rustig te eten, zonder dat de yoghurt uit de beker wordt geblazen. Als er geen wolk is, dan is het er heerlijk. We snappen nu waarom de Friezen overal zitten. Voor hun huis, op pleintjes, achter hun huis, in het plantsoen. Als je regelmatig dit weer hebt, dan zit je nooit buiten. Dus als er ergens een hoekje is dan grijp je je kansen. Ik  neem het er van en neem in het beschutte hoekje nog een lekker zonnebadje met een luisterboek tot de zon er weg is. MijnMaatje gaat nog even kijken bij de koeien, Er is een vaars aan het kalven. Jammer genoeg gaat het niet goed en het kalfje komt levenloos ter wereld. De boer is er sneu van merken we. We hebben her inmiddels wel vaker dode kalfjes gezien. Het hoort erbij, maar toch. De stier is weer voorzien van een andere dame en alles gaat z'n gangetje in de stal. De wind is daar oorverdovend, maar de koeien hebben vast niet zo'n goed gehoor....
Fietsen is niet aan de orde. Je gaat achteruit in plaats van vooruit. Windkracht 6 /7. Daarom gaan we nog een keer naar zee om te wandelen. Ergens op het industrie gebied zetten we de auto neer en we wandelen naar de haven. Er is een pier en we lopen tot het laatste stukje. Eng, want ik heb het gevoel zo in de haven te worden geblazen. We vieren de laatste dag door een bakje kibbeling samen te delen. Lekker hoor. Wel erg zout en we drinken de hele avond thee.

Bij de boerderij zien we dat de dakbedekking van de hut wordt geblazen. Volgende week komt er nieuwe bedekking op, dat was al gepland. Maar het is wel een kabaal, al het geflapper van de dak stukjes. Aan de achterkant hangen nestkastjes en insectenhotels en die klapperen de hele tijd tegen de achterwand aan.

We koken voor de laatste keer in de hut. Wraps staan er op het menu en morgen voor de lunch ook. Ik maak ook alvast het ontbijt. Dan hoeven we afgezien van een paar kopjes niet meer af te wassen. Ondertussen poets ik de kookplaat en de wasbak.
Na de wraps smullen we van de maisgriesmeelpudding of te wel polenta. Deze is heerlijk!!!! En pirma te maken zonder suiker. Mijn kookrepertoire is erg uitgebreid.  Witlofpanschotels, zuurkool met gebakken aardappels en noten, brandnetelsoep en nu de polenta. Ik zie wat je hiermee kan doen.... Met bouillon kan je er ook een vorm van hartige taart van maken. Ideeën genoeg...
De Camino anders dan anders is bijna voorbij. Met weemoed kijk ik terug.......  De traagheid van de dag, het kleine leven in de hut op de boerderij, alsof de wereld er niet is.
Morgen is de terugkeer naar het gewone leven!

Het pijllood in Hitzum

De fuut

Maisgriesmeelpudding