Langs grazige weiden.......30 april 2019

Bestemming Valdesalor

Km 25

Herberg: room with a view

Diner: verrassing, nog geen idee

Conditie 8

Een half punt lager gescoord bij conditie dan gisteren. Het slapen in een klooster vraagt altijd extra inspanning. Veel trappen, we zatten gisteren op de vierde verdieping. Maar ook erg warm in de slaapzaal. Wat dat betreft vallen we van de kou in de warmte.  Vannacht niet onder een deken of slaapzak geslapen. Wel heel goed geslapen, heel vast geloof ik, maar werd met een knallende koppijn wakker. Ik vermoed een combinatie van diepe slaap en te weinig zuurstof. Om kwart over 7 zitten we buiten in de frisse lucht aan onze yoghurtjes. Liever buiten met zo’n  hoofd dan weer in een bar met warmte en stinkende toastados. Maar wat betreft het lopen, prima. Geen pijltjes en niks geen gedoe. We doen trouw onze oefeningen, nemen de magnesiumpillen en smeren ons suf met de magnesium olie. Het werpt tot nu toe z’n vruchten af.

De wandeling vandaag was er een langs groene weiden. Eindeloos. 25 Km lang. Er schiet mijn een psalm door het het hoofd: grazige weiden of zo. Als je tijd hebt kun je de tijd nemen om na te denken over hoe de rest van de tekst was. Volgens mij was het De Heer is mijn herder, hij voert mij al zachtkens naar wateren der rust. En in regel twee  komen de grazige weiden. Ik heb het nog even op gezocht op internet. Er zijn ook vertalingen   van oase van rust. Ook van toepassing, maar vandaag zijn het hier de weiden. 

Je kubt zeggen dat we tot rust komen als je tijd en het geduld hebt om te zien dat een mug zijn achterpoten wast. Ik zag zonet dat hij loopt op 6 poten en dat hij net zijn achterpoten wast met poot 2 en 3. Van voor gerekend dan. Gisteren zag ik al dat een mier op de loop ging met een broodkruimel groter dan hemzelf. Er vanuit gaande dat het een mannetje is. Grappig om te zien hoe zo’n mier de kruimel verplaatst en met een geweldige snelheid.  Hier zijn veel insecten en veel vogels. De hele weg gaat gepaard met vogelzang. Ik las dat in Nederland de insectenstand hard achteruit gaat. Zorgelijk, want veel vogels leven van de insecten. Met de kinderen van de school maar veel insectenhotels bouwen.  

We lopen al een paar dagen langs een oude Romeinse weg. Wat opvallend is dat het landschap ongeveer per 20 km wisselt. Hadden we gisteren een natuurgebied met olijvenbomen, daarvoor een dag met wijnranken, nu dus de groene grazige weiden. We lopen langs een snelweg. Je ziet hem niet, maar je hoort het verkeer. Jammer, maar je kunt natuurlijk niet door een land gaan en dan geen infrastructuur tegen komen.

We zijn inmidels weer beland in een dorpje en hebben daar een kamer geboekt. De herberg is volgens het routeboek en app klein. De wandeling was lang, dus we willen geen risico lopen om geen plek te hebben. Achteraf was er nog plaats. Dat geeft dus vertrouwen voor een volgende keer. De kamer is prachtig. Wit en grijs en brandschoon. Er is een bidet. Ik weet nooit goed hoe je deze gebruikt, maar hij komt goed van pas om de was te doen, als je geen bak hebt. Dat doen we dus maar gelijk. De meneer van de kamer weet denk ik hoe het gaat met pelgrims. Want voor dat we iets gezegd hadden heeft een wasrek buiten gezet. Het is zo warm, dat de was doen geen enkele probleem is. Je hangt je was op en binnen een kwartier is het droog. Ik was lekker alle t shirts en onderbroeken. En voor het eerst deze tocht, mijn sokken. We zijn nu 14 dagen onderweg, dus het mag wel een keer.

We hebben toch een behoorlijke vorm van een basisconditie. De route was lang, want we vinden 25 km nog steeds een lange tocht en zeker met nog 10 kilo op je rug. In tegenstelling  tot eerdere dagen liep ik vandaag rond negen uur al zonder jas en in mijn korte rok. We waren bij een klein cafeetje, zeldzaam op deze route, en hebben daar ons eerste kopje koffie genomen. Toen gelijk de lange broek verwisselt voor de rok. Het cafe is ook een dependance van de bakker. Grappig om te zien, want er liggen op lange tafels broden klaar met naam kaartjes. Gaandeweg het kwartier komen de clientèle om het brood te halen. En ook bijzonder, ze nemen gelijk een borreltje of een fles vino blanco. En dat om 9.00 uur. De eerste uren liep het fantastisch, maar na 12 uur werd het toch erg warm. Maar omdat we in het veld lopen, zonder bomen en zo, was er ook steeds wel wat wind. We komen rond 14.00 uur bij de herberg. We zijn warm, maar niet moe. Ik doe gelijk een wasje en we genieten van de heerlijke koele kamer met de fles koud water. Hoe blij kun je zijn met een fles water! 

Wat we gaan eten blijft nog even onduidelijk. De winkel is tot 5 a 6 gesloten. Morgen is het ook 1 mei en dan is alles dicht. Er zijn veel mensen op pad en de herbergen zijn hier beperkt. We hebben voor de komende dagen iets geregeld met kamers en we gaan ook een stuk met de trein. Daarna zien we het wel weer. Vandaag hebben we geen keuken. Ik wil wel brood met een salade. Het is wel een gesmeer op de kamer. Maar misschien is er wel een parkje. Een menu kan natuurlijk ook nog altijd. 

Na het eten heb ik nog even tijd voor een aanvulling. Om 6 uur ging de winkel open. Een oma met een kleindochter van een jaar of 8 hielpen ons. De bedoeling morgen is een herberg en misschien kun je er koken. Boodschappen doen zal morgen niet lukken, want alles is dicht ivm de 1 mei viering. De kleindochter uit de winkel sprak een paar woordjes Engels. Oma was er zichtbaar trots op. We vullen de voorraad aan en kopen ook alvast het diner voor morgenavond. Het diner vanavond  is een salade geworden met kikkererwten en spinazie uit blik, met een appel, wat paprika en een blikje tonijn. Samen met een stokbrood een prima menu. Hoewel ik de lever gisteren prima vond, heb ik er vannacht overgedroomd. Het zag er wel allemaal erg bruinig uit en kreeg daar visioenen bij die niet passend zijn bij de grazige weiden. Hoewel? Ook daar vind je af en toe grote bruine plakkaten!

Van mijn sjaal een lange rok gemaakt voor de zon!

De mooiste wandeling tot nu toe met een bijzonder eind 29 april 2019

Bestemming Alcuescar

Km 22

Herberg monesterio ( klooster)

Diner ?...

Conditie 9 

Een bijzondere dag. Een prachtige wandeling en nu weer op een bijzondere plek. Gisteren hadden we niets meer om te eten. Een tomaat, stukje kaas en een ei. Er waren geen winkels open, dus we hebben heerlijk genoten van een menu del dia. Salade met kip en frietjes en een peer toe. Een prima maal. MijnMaatje drinkt nog steeds water. We kregen een anderhalve liter fles. Deze was in no time op. Vanmorgen hadden we daar ook een desayonus. Een lekker geroosterdbroodje met jam en en koffie. 

Om half acht lopen we, op weg naar het volgende dorp. Daar waren we zo vroeg dat de winkel nog lang niet open was. Wachten zou kunnen maar het wordt wel steeds warmer. We hebben bij een bar maar weer een ontbijt genomen en ik heb na wat soebatten twee broodjes en 2 muffins extra kunnen kopen. De eigenaar wees op  gevulde broodjes met ham. Pas toen ik zei dat we vegetarisch waren, kreeg ik het voor elkaar.  Samen met het ei, kaas en de tomaat, moeten de km er wel mee te doen zijn. We ervaren deze 22 km bijna als een eitje.  De wandeling was prachtig. De route liep door een natuurgebied. Met olijfbomen, weiden en langs de weg bloemen. Paars zo ver je kunt kijken. En een soort hibiscus. Bloeiend, zo mooi. En van vriendin van zoonlief weten we inmiddels de naam: velden vol met paarse kuiflavendel. Het lijken van verre heidevelden. Een schitterend gezicht. Na een paar uur, zoeken we een plekje onder de een boom en we nemen een broodje met de tomaat, kaas en ei. Een godenmaal. Dat was maar goed ook, want de avondmaaltijd was een armenluis maaltijd. Maar prima verder. 

Het was een prima wandeling in een prachtig natuurgebied. Het probleem is wel dat er maar een weg door heen loopt van ongeveer 20km lang en verder niets. Dus een gemiddelde Spanjaard komt er niet, want je kunt een stukje heen en een stukje terug. Er is geen rondwandeling of zo. 

Je hebt dan wel zo’n dag  de hele tijd  om na te denken. De zon schijnt, de natuur is prachtig en de benen doen het super. Je denkt na over wat je gelukkig maakt. We spraken met een Duitse man tijdens ons tweede ontbijt. Hij had een half jaar verlof genomen. Hij vroeg zich nu af of hij ooit weer in het werkritme terug zou kunnen. Mijn ervaring is, dat zodra ik weer op mijn werk ben, er ook weer ben. Direct en helemaal. Wel met heimwee naar de Camino. Niet zo zeer naar het lopen, maar meer met de eenvoud van het leven en de dingen die je nodig hebt. Ik moet dan denken aan mijn nieuwe toilettas van de Action. Voor het vliegen ben je een doorzichtig ding nodig. Ik trof er een met een kleinere erin. In het paars. Ik ben er zo blij mee. De laatste jaren had ik plastic zakjes. Dat was wel te veel eenvoud. Maar hoe blij ik dan ben met een passend tasje. En in het tweede passen alle snoeren voor het opladen. Voor 2 euro. Zo simpel, maar zo leuk. Ook ben ik blij met het nieuwe plaatsje dat MijnMaatje op mijn telefoon heeft gemaakt. Ik heb een klapding, maar dat is op de Camino onhandig. Bij de Action vond ik voor 1 euro een paarse achterkant. Het ziet er voor mij uit alsof ik een nieuwe telefoon heb. Ik kan er jaren mee verder. Ook met mijn nieuwe rok/broek ben ik zo blij. Het draagt prettig en ik heb altijd een rokje bij me en ik kan er ook nog in lopen, Zonder. schuurplekken op de benen te krijgen. 

Inmiddels zit ik binnen en kijk door het raam naar de zonsondergang. De deur van het klooster is dicht. Deze sluit om 21.00 uur. Als je er dan nog niet bent heb je pech. Morgenvroeg om 7 uur gaat de deur weeropen. En straks gaat het licht uit om half tien. Gelukkig is het hier dan nog niet donker. 

We zitten in het klooster van de Slaven van Maria. Daar zijn er 5 van in Spanje. Ze dragen een zwarte  pij met een blauwe band. Het zwart voor het verdriet in de wereld en het blauw van Maria. De orde bestaat nog maar 100 jaar.  Ze zorgen voor armen, zieken en gehandicapten. We hebben een rondleiding gehad van een jonge monnik, helaas spraak hij alleen maar Spaans. Ergens troffen we nog een andere jonge monnik. Hij kwam uit Boston en sprak Engels en via hem hoorden we nog een en ander. We mochten ook een blik werpen in de afdeling van de patiënten. De mensen zagen er ouderwets uit, maar keurig verzorgd. Er is een verpleegkundige en een aantal verzorgende. De rest doen de broeders. Het  meerendeel van de patiënten zijn mannen en doen me denken aan de mensen van Puur Natuur. Het was wel heel speciaal om hier te zijn. Gisteren schreef ik nog  dat deze Camino niets spiritueels of religies had. We waren vanmorgen het dorp nog niet uit of we stuiten op het eerste kruis.  En vandaag ook een mis. De schade dubbel en dwars ingehaald.

In de herberg eten we samen. Het is een heel eenvoudig maal. Linzensoep, gekookte lever met saus en brood en een banaan toe. Prima en goed te eten. Jammer, veel mensen waren niet blij met de lever. Ik weer niet wat lever kost, maar evt.  zouden kleine gehaktballetjes ook een optie zijn geweest. Nu wordt de helft weggegooid. Dat is ook jammer. 

Voor morgen hebben we even flink in geslagen. Alles was echt op. Morgen hebben we 27 km te gaan. We hebben een slaapplaats gekookt. Wat er is een herberg van 9 plaatsen. Dat wordt een beetje krab. Dus voor de zekerheid maar een kamer geboekt. Dat is wel jammer, niet des pelgrims. Iets om morgen nog eens over na te denken.

Een warme Spaanse zondagmiddag 28 april 2019

Bestemming El Carrascalejo

Km 30 km

Diner menu del dia 

Herberg gloednieuw

Conditie 8,5 

Een lange warme dag, maar we hebben deze prima doorstaan. 30Km is lang, maar het ging super. Deze herberg is gloed nieuw en brandschoon. Na deze dag lang was, is het heerlijk om in een schone herberg te komen. Binnen een uur heb ik gedoucht en alles gewassen. Met de hand, maar er was een grote fles wasmiddel en ik kom het niet laten. Het is heel warm en waarschijnlijk is alles zo droog. Ik ben niet van het wassen, maar het is wel lekker als alles fris is. Dus nachthemd, thermohemd, ondergoed, theedoek, t shirt. Alles wappert lekker in de zon. Na een kwartier zijn de handdoeken en het nachthemd al droog. Dat slaapt van lekker vannacht. We doen onze oefeningen en om half vijf zitten we aan de aqua con gas. De rugzak is leeg. We hebben nog een tomaat, een klein stukje kaas en een ei. Dus dat wordt een menu del dia en morgenvroeg een desayunos. Het eerst volgende dorp, 4 km verder heeft een winkel. Deze is om 9 uur open. Misschien dat we dan even moeten wachten. Morgen is de route maar 22 km. Maar het wordt wel warm. Dus we moeten ook niet te laat te beginnen. 

De herberg gisteren was verschrikkelijk. Zo ongastvrij en zo ontzettend slecht georganiseerd. Geen wc papier aangevuld als het op is. Een piepklein keukentje met niets compleet er in. Je kwam binnen door een lange gang. Rechtsachter een soort woonkamer en links achterin een slaapzaal. En daar tussen in een kamertje. We denken dat deze gewoon verhuurd is aan Spanjaarden. De sigaretten rook kringelde onder de deur door. Ze schreeuwden de hele dag tegen elkaar. En dat ging door tot ver na 22.00 uur. Het voelde gewoon niet goed. ‘s Nachts werd ik ook geprikt, op mijn hand en op mijn lip. Ik was eerst bang voor bedbugs, maar gelukkig werd duidelijk in de loop van de dag dat het waarschijnlijk gewoon muggenbulten waren. 

Maar aan alles komt een eind, zo ook aan deze verschrikking. We hadden gisterenavond ons ontbijt en de lunch al klaar gemaakt en we hoefden vanmorgen alleen in te pakken en een kopje koffie te zetten. Zo kwam het dat we al kwart over zeven al liepen.

De route naar de eerste stad was langs een snelweg, maar er was amper verkeer. Rond 10.15 uur waren we in Meride. Dat is een oude Romeinse stad. De burg was prachtig en we hebben ook nog het aquaduct gezien. Erg leuk was het dat ooievaars helemaal bezit hadden genomen van het aquaduct. Waar maar een nest gemaakt kon worden was een nest.

Ik liep een tijdje op met een van de Zuid-Afrikaanse blanke vrouwen. Schitterend om te zien. Ze dragen wijde gekleurde broeken met allerlei printjes. En ‘s morgens hebben ze dikke gebreide mutsen op. Af en toe spreken ze een woordje Afrikaans. Deze vrouw was sinds 18 maanden weduwe. Ze had zichzelf bij elkaar geraapt en was bij een wandelclub gegaan. 15 Km is eigenlijk haar tax. Dan valt deze route niet mee.nu loopt ze met leden van de wandelclub, want ze is nog nooit alleen op vakantie geweest. Als ze klaar is met de Camino gaat ze nog alleen naar Madrid en Barcelona. Om te proberen om dingen alleen te doen. Ik vraag haar nu naar haar leeftijd. We dachten dat ze allemaal tegen de tacht8g zijn. Dat blijkt niet zo te zijn, deze vrouw is 71. Nergens om, maar dan ziet ze er toch wel erg getekend uit voor haar leeftijd. Ik vraag haar wat ze altijd heeft gedaan en hoe haar leven in Zuid-Afrika er uit ziet. Ze heeft de helft van het pensioen van haar man. Maar dat is niet zeker, wat de regering is volgens haar vreselijk corrupt. Daar kan ik me natuurlijk geen voorstelling van maken. Van wat ze overhield van haar huishoudgeld had ze geïnvesteerd. En dat had ze volgens haar succesvol gedaan. Ze had er een tweede huis aan overgehouden en dat verhuurde ze nu. Op deze wijze was ze zekerder van haar geld, dan van het pensioen van haar man. Interessant om dit eens te horen. Gisteren sprak ik met de enige man van dit gezelschap. Ik vroeg hem waaarom ze hier komen lopen. Of het om religieuze reden gaat of om iets anders. Het antwoord was zeer schokkend: hier is het gewoon veiliger. Daar waar hij woont in Zuid-Afrika kan hij niet veilig buiten zijn auto zich in zijn dorp/stad zich beweging. Lopen en fietsen is niet im vrage. Dat kwam ook wel even binnen. Stel je voor, woon je in een dorp en kun je niet eens een rondje lopen. 

Deze route hoef je niet om religieuze redenen te lopen. Er is geen kerk open. Er is geen kruis te zien aan de kant van de weg. Gewoon niets. Ze zijn hier pelgrims ook niet echt terwille. Langs de route is niets, geen bars, geen bankjes. Geen kleine winkeltjes. Dat maakt het ook zwaar, want dat betekent dat je de hele weg moet staan en je rugzak moet dragen. Je kunt de rugzak ook niet naar het volgende dorp sturen. Is hier gewoon niet. Rond Santiago kun je de laatste jaren voor 3 euro je rugzak naar het volgende dorp sturen.

Het is opvallend dat er geen jonge mensen zijn. Verder zie je veel Duitse mannen, Australiërs en Franse echtparen. En we troffen nog een jong Braziliaans koppel. De alleengaande Duitse mannen zijn allemaal een beetje wonderlijk. Wel opvallend dat er zo’n grote groep van die opvallende mannen loopt. Ze schrijven hun verslag in priegelschrift in piepkleine boekjes. Reinhard, de Duitse biologie professor plakt er plaatjes bij uit folders die in elke herberg liggen. Grappig om te zien hoe men hier mee bezig is. We hebben ook een paar dagen gelopen met een Duits echtpaar. Zij hield ook een dagboeken bij. Ze verbaast zich over hoe lang ik altijd aan het schrijven ben. Het blog kost me zeker 45 minuten. Ik vind het leuk om te doen en ik moet me inhouden anders worden de stukjes nog langer. De Duitse vrouw geeft aan dat toch elke dag hetzelfde is en je onderweg gewoon niets mee maakt. Mijn mond valt me open. Ik maak steeds van alles mee. Er gebeurt zoveel. Ik kan gewoon lang niet alles beschrijven. Er is zoveel te zien en zoveel te beleven met de mensen. Ik kan er wel een boek over schrijven. Als ik zo rond kijk op dit terras bij de herberg, dan zie je genoeg. Hier loopt een schattig klein meisje. Ik denk zo 18 maanden. Prachtig om te zien hoe iedereen druk met haar is. De vader zit geen moment, ze loopt overal heen. Pakt alles van de grond, aait elke kat en hond. En dat gaat ook wel eens fout, dan zit iedereen even verstijfd. Het blijkt me5 een sisser af te lopen en men gaat verder met het pellen van zonnenpitten( een geliefde bezigheid hier en een troep dat je er van krijgt) een groepje jongen mannen lurkt aan een waterpijp. De werking is me niet duidelijk, maar ze worden wel steeds slomer. Er zal wel wat inzitten. En zo is deze dag ook weer voorbij.... 

Once upon a time in the west 27 april 2019

Bestemming Torremejia

Km 27 

Diner salade

Herberg tja, wat zullen we zeggen

Conditie 8,5

“Je hoeft niet per se je tempo op te voeren om meer uit het leven te halen! “

Once upon a time... was het liedje waar we aan moesten denken toen we vandaag na 27 km het stadje binnen liepen. Geen mens te bekennen. Een klapperende deur, lege straten, een verdwaalde kat.... bijna obscuur. De herberg hadden we besproken, omdat er weinig plaats was. Het is inderdaad erg druk, maar toen we net weggingen om nog wat te drinken, was er op onze kamer nog een bed over. 

De hospitalero schreef ons ongeïnteresseerd in. Zei het nummer van de kamer en that’s it. Er wordt overduidelijk ergens gerookt. Erg vervelend. Er is een keuken, maar dat mag geen naam hebben. We doen het er maar mee. 

Over het ontbijt had de hospitalero van de vorige herberg geen woord te veel gezegd. Prima, met echt geroosterd brood. En zelfgemaakte sinaasappel jam. Het was heerlijk. Ik moet wel oppassen, want ik ben vannacht een poos wakker geweest van de jeuk aan mijn voeten. We hebben nu drie keer een ontbijt gehad met toast en jam. En we ontdekten  ook dat in de rode tomatensaus suiker zit. Ik heb er dus gelijk last van. Het gaat niet alleen om de jeuk, maar krab dan ook mijn huid open.

Morgen eten we wel ons eigen ontbijt, helaas wel met gesuikerde yoghurt. Dat was de enige yoghurt die het winkeltje had, waar we nog net voor 14.00 uur wat konden halen. Met havermout en nog een banaan een prima ontbijt. Vanavond maken we sla met een broodje ei. Misschien dat MijnMaatje nog wat kookt voor morgen. We zien het wel. We merken dat een flesje olie en wat zout wel handig zou zijn. We hadden vandaag een pasta voor tussen de middag. Als variatie hadden we een zak doperwten gekocht van 750 gram. We hadden van een gekregen courgette, twee uien en wat wortels, een pasta gekookt. Daar konden we onze salade bakken mee vullen en hadden toen nog elk twee!! borden met pasta. De pasta en het brood vandaag maakten .dat we nu om 19.00 uur nog steeds geen honger hebben.

De wandeling ging vandaag perfect. We liepen rond 7.15 uur en elke twee uur hielden we even een stop. We doen trouw onze oefeningen en merken dat dit goed helpt. We waren om 13.45 uur in de herbergen hadden nog net tijd voor boodschappen doen. Om 14.00 uur gaat alles dicht, omdat het zondag is.  En morgen gaan we voor een dag van 30 km. De route van vandaag was even de stad uit en toen 24 km lang op een rechte strook richting dit stadje. Overal druivenranken of olijven. De bermen zijn een paarse zee van bloemen. Af en toe een rode papaver. Soms wat geels, echt prachtig. De zon hadden we in de rug en elke twee uur kon er iets meer kleding uit. We merken nu dat we goed getraind zijn. Dat betekent dat we de tocht van morgen ook wel aandurven. Het is morgen eigenlijk 16 km naar Meride. Daar is nog een Romeinse aquaduct en een Romeinse brug. Veel mensen stoppen daar om dit te bekijken. Dat hoeft voor ons niet zo. Als we er langs komen prima, maar anders maar niet. De route is morgen dus 16 km, de dag erna 37 km en dan 23 km. We besluiten om morgen nog wat verder  te lopen. Dan hebben we morgen 30km, misschien dat het wat minder wordt. Er is daar een herberg en we hebben maar geboekt. Daar morgen aankomen na 30km en geen slaapplaats hebben is natuurlijk niet handig. Dan hebben we de dagen erna 2 x 20 km. Kunnen we weer even bijkomen. 

Het stadje is onooglijk. Armetierig is een beter woord. Er blijkt warempel toch een parkje te zijn en in dat parkje, ik geloof het bijna niet, een bloeiende sering. Wel een variant, maar ze ruiken het zelfde. De enige bloeiende boom in heel het stadje. Ik keek er naar uit. Mijn moeder hield van seringen en deze bloeienden op haar verjaardag. Op de Camino Portugees zag ik op haar verjaardag een seringenboom. Heel bijzonder. Je ziet ze hier bijna niet. En vorige jaar keek ik er op de Camino del Norte er ook naar uit. Ik zag ze toen ook niet, maar op haar verjaardag was toch ergens een heel onooglijk struikje. 

Ik dacht dt ik er in Zafra 2 dagen terug ook een zag. Maar toen was het nog geen 26 april. Ik heb gisteren de hele dag gezocht, maar niks gezien. De route was er ook niet naar. En vandaag idem. En nu vlei ik me hier ook een bankje en zie ik tot mijn verbazing de sering. Heel bijzonder. Wordt er wat treurig van.

Er komt wat meer leven in de brouwerij. In Spanje begint het avondleven ook pas echt in de avond. Uit de huizen komen kinderen en het parkje begint te leven. De speeltoestellen worden gebruikt. Dat is bijzonder, want vaak zie je onderweg lege speeltuinen. Zelfs de vogels maken nu geluid. Ze kwisperen dat het een lieve lust is. Ik zit in mijn korte broek/rok buiten. Het kan voor het eerst.

Nu na een week begint het pelgrimsleven weer wat vorm te krijgen. Soms dag als vandaag is dat natuurlijk bij uitstek. 24 km zonder een pelgrim voor of achter. Alleen met z’n  tweeën.  We komen nu pas aan praten toe. We bespreken de situatie van de Forumpartij, we hebben het belang over de executieve functies. Doorzetten, een plan hebben, niet achter elke behoefte aanlopen. Wat heb ik deze jaren veel geleerd. Gewoon de dag te nemen, zoals het komt. Leren om door te gaan, door te zetten. Toch niet helemaal onvoorbereid op pad gaan. Risico’s moet je  ook kunnen overzien. Er is  hier een groep Zuid-Afrikaners. Ik denk dat  de gemiddelde leeftijd in de tweede helft van de 70 is. Ze willen naar Finesterre en het helemaal compleet lopen. Dat is jezelf soms ook overschatten. Gisteren lukte het niet meer, met een van de dames. Zo verdrietig. Je moet echt uren lopen zonder rusten, dan is deze route niet de meest voor de had liggende optie. Wat een moed  om er toch aan te beginnen.  Er zijn momenteel twee jongeren die we steeds treffen. De rest is ouder.  Het is ook niet zo’n spectaculere route. Gewoon lange dagen en afzien. De jongeman is gestrand. Was altijd als eerste in de herberg. Was erg belangrijk voor hem. Nu stoppen door hamstringblessure. Waarschijnlijk te snel lopen in combinatie met veel alcohol. Als je vroeg in de herberg bent duurt de middag en avond lang. Het jonge meisje is kapot van moeheid door het niet kunnen slapen en heeft de voeten vol blaren. Het is leren afzien, met een doses nuchterheid. 

Zoals  vandaag met deze vreselijke herberg. Volgepakt met mensen en er wordt gerookt. Niveau afschuwelijk. In het boekje staat een keuken, maar het mag de naam niet hebben. Twee elektrische kookplaatjes en een kraantje met koud water.  Vroeger zou ik er een hopeloos probleem van maken. Het is niet anders en morgen is er weer een dag. Je wordt ook inventief. We hebben geen olie, zout of kruiden bij ons. We kijken altijd wel wat er is in de herberg. Hier is dus niets. Met de olie uit een blikje tonijn bakken we de ui en de gekregen courgette. Het lukt nog om een pasta te maken. Met sla met een ei. We hebben wat te veel sla, maar we hebben dit gesneden en doen het morgen op brood en in de pasta. Vroeger gingen we met zes pakjes nasi kruiden op vakantie. Anders kwamen we de vakantie niet door. En nu eten we pasta zonder olie, zout en kruiden. Je kunnen aanpassen is ook een functie. In de eerste jaren dat ik op de Camino ging at ik elke dag een menu del dia. Zonder dat,  was de dag niet geslaagd. Nu koken we met een pan en een verdwaald vork een gezond maal, waar we heerlijk van genieten. Met nog een gezonde lunch voor de volgend dag. Wat is het leven dan simpel en eenvoudig! 

Witte huizen, marktjes en de zon..... 26 april 2019

Bestemming Villa Franca de los Barros 

Km 21

Herberg oud maar brandschoon Spaans stadhuis

Diner pasta met doperwten

Conditie 8

Een prima wandeldagje. We belanden in een prachtig oud Spaans stadhuis. Met een zeer gastvrije en aardige hospitalero. Zij weet ons op waarde te schatten en we mogen een stapelbed, want we zijn nog jonge genoeg om het bovenbed te beklimmen. Kijk,daar wordt een mens blij van!

MijnMaatje is weer druk in de keuken. Dat is erg leuk aan deze route dat je zelf mag en kunt koken. De menu’s die worden aangeboden in de bars  starten pas om 21.00 uur en dat is te laat voor een pelgrim, vinden wij. Gisteren waren de laatste pelgrim te laat binnen en dat hebben ze geweten ook. De vriendelijke hospitalero had ‘s avonds de knollen duidelijk op. MijnMaatje had het ook al met hem aan de stok gehad. Het was heel oneerlijk vond ik, maar we kunnen onvoldoende Spaans om goed te reageren. En MijnMaatje laat zich nooit verleiden tot ruzie, dus hij is mensen eigenlijk altijd terwille. De hospitalero had gezegd dat we de keuken natuurlijk mochten gebruiken, mits we de spullen maar opruimen. Maar dat is lastig in een keuken die door iedereen gebruikt wordt. Want wat is van wie? MijnMaatje is altijd schoon en precies, maakt de keuken helemaal schoon. Het aanrecht en de kookplaat krijgen bij hem ook altijd een beurt. Maar in Spanje is het ook gebruikelijk om alles te laten staan op het aanrecht en in de lucht te laten drogen. En je mag absoluut niet in een sopje afwassen, daar gruwt men hiervan. Dus alles wordt onder de kraan met een schuursponsje afgewassen en met heet water gespoeld. Er zijn ook geen theedoeken en als ze er hangen dan worden ze gebruikt als handdoeken voor je handen. Dus wat we hadden gebruikt, hadden we opgeruimd en MijnMaatje had alles perfect schoongemaakt. Maar er stond nog wel wat. De hospitalero ging te keer tegen MijnMaatje. Hij wees naar de keuken en hij bleef stemverheffend tegen MijnMaatje te keer gaan. Deze ging maar naar de keuken en onder flink gemopper van de hospitalero heeft MijnMaatje alles verder opgeruimd.  Het was een vervelend moment. Vervolgens mochten we niet meer aan de tafels zitten. Ik heb kunnen zien hoe de man er zeker een half uur overdeed om de tafels te dekken. Voor 16 personen met kopje, glas, mes, server. En er werden al twee grote thermosflessen met koffie gezet. Die zit  dus wel 9 uur in de thermosfles.

Ik kom niet goed door het schrijven van mijn blog heen. Er is een Duits stel, van onze leeftijd en we zitten voor de 5de Kerr samen in een herberg. We spreken nooit iets af, maar toch treffen we elkaar steeds. Zij heeft ook een Fittbit. Een andere als ik, maar we hebben genoeg te praten en ja, dan schiet het blog erbij in. 

De route was erg mooi vandaag en goed te doen. Het was een landelijke route. Velden vol met olijvenbomen. Deze werden nu gesnoeid. Maar we zagen nu ook amandelbomen. Het duurde even voor dat we door hadden wat dit was. Maar aan de vorm te zien bedachten we dat dit amandels moesten zijn. Echt 17 km achter elkaar olijven en amandelen. En af en toe druiven. Na 5 km was er een dorpje en er was warempel een bar open. Bijna voor het eerst op deze route. Het was weer heel koud. Ik had handschoenen aan en de sjaal om en mijn thermoshemd aan. Dus even een warme koffie smaakt dan wel goed. We komen binnen in de bar en het was een drukte van belang. De halve stad was er aan het ontbijten. Het was een jaren 50 modern ingericht restaurant. Het mooiste was wel de heater die midden in de salon stond. Het was er zo warm, dat we ons moesten afpellen.  Jacks uit, sjalen af, thermoshemd uit. Ik val door de mand. Mijn thermoshemd is oud en heeft al vele reizen Dior staan. Ik weet niet meer of de gaten van een centrifuge zijn of van die keer dat bij kamperen de veldmuizen door onze kleren zijn gegaan. Maar het hemd is lekker warm en zit meestal ergens onder. De koffie was ook heel heet. Heerlijk! Na de koffie van het ontbijt in de herberg, was dit een verademing.

We hadden in de herberg ontbijt. Dat viel niet mee. Koffie die gisteravond al in thermoskannen gezet was met alleen (Melba ) toast.  Ik heb er zes gehad. Met een klein zoet croissantje. Het lopen op de croissant en toast viel niet mee. Om 11.00 uur zatten we, bij gebrek aan een bankje, al op een steen aan onze lunch! 

Bij deze herberg vroeg de hospitalero of we een desayunos wilden. Ze zag ons aarzelen en zei,  zonder dat we iets had gezegd, dat het een beter ontbijt was als dat we vanmorgen hadden gehad.  De herberg staat er dus wel een beetje om bekend. We nemen toch maar een ontbijtje. 

De route verliep voorspoedig en rond 13.00 uur kwam Villa Franca de los Barros inzicht. Onze vragenlijstje werd gelijk uitgebreid: Hoe komt het dat de kerk bruin is en de rest van de huizen wit. Is de kerk het oudste? Waren de huizen eerst ook bruin en zijn ze later pas wit geverfd? We komen vast wel een keer iemand tegen die dit uit kan leggen.

Inmiddels schijnt de zon en moeten we onze jassen uit doen. Voor het eerst in dagen. In de herberg is het koud, maar op het kleine terras achter is het heerlijk warm. Ik zit een hele tijd in mijn nachthemd in de zon te wachten voor de douche. Ik was mijn broek. Voor het eerst en op de 8ste dag geloof ik. De rest van de middag brengen we in het stadje door. De winkels zijn nog dicht. Maar er is een schattig marktje! Met mooie zelfgemaakte dingen. We gaan daarvan van terras naar terras, van bankje naar bank. Ik heb voor de tweede keer mijn broek/rokje aan. We koesteren ons na zoveel dagen kou in  de heerlijke zon!

Vincent van Gogh in Spanje 25 april 2019

Bestemming Zagra

Km 24

Diner pasta met baby tuinbonen en tonijn

Herberg Vincent van Gogh huis

Conditie 8-

Een goed motto voor deze dag! Regen heb je niet in de hand en kun je niet veranderen! Je moet het dus nemen zoals het kont!  Prima gelopen, daar niet van, maar de afstanden zijn zo lang. Ik heb pijn in mijn schouder van de rugzak. Je kunt hier nergens stoppen. En vandaag regende het af en toe, dus even op een steen zitten is er ook niet bij. Dat betekende dat we pas na 20 km de rugzak van konden doen. Mijn benen doen het geweldig, maar nu mijn linkerschouder is nu een beetje stram.

Op de andere Caminos is er eigenlijk meestal wel een barretje, hier dus niets. We kwamen rond 13.30 uur in de herberg aan. Ik heb er denk wel wel een beetje vermoeid uit gezien, want de herbergier maakte vlot een stoel voor me vrij en hielp me met de rugzak. Ik ga er zo langzamerhand wat van denken. Gisteren kwamen we binnen en werden gelijk naar de bruidssuite geleid. Een heerlijke kamer, met een geweldig bed. En zo lekker warm, want we konden lekker tegen elkaar aan liggen en elkaar warmen. Dat was ook wel nodig, want het was zo koud in het hotel.

Maar vanmiddag over kwam het ons weer dus. We mochten na het inschrijven mee lopen naar de eerste verdieping  en de herbergier droeg onze rugzakken. We krijgen op een lege kamer twee onderbedden. Dat is een geweldig voorrecht. Elizabeth, die de hele dag met ons meeliep, moest naar een zaal met 16 bedden. Ik kijk tijdens het douche nog maar eens extra in de spiegel. Zie ik er dan zo afgetrokken uit? Ik zie wel dat ik weer wat smalletjes word. We eten genoeg en heel gezond. De lunch met 800 kal. kikkererwten hebben we wel gehalveerd. Dat was even te veel van het goed. Elke dag een ei, drie yoghurtjes, 2 broodjes met kaas, bord pasta met veel groente en tussen de middag een salade. En tussendoor nog fruit of een dikke handvol pinda’s. Misschien gaat de leeftijd ook wel meespelen. Hoewel, de meeste mensen echte jaren ouder dan ons zijn. Alleen Elizabeth en een jonge Australiër zijn jonger dan ons. 

De kamer is dan wel voor ons, maar het is er weer koud.... Het huis is echt prachtig. Het schijnt van een oude schilder te zijn geweest die het huis heeft geschonken aan het Spaanse Jacobsgenootschap. De badkamer is een zaal. Het water verrukkelijk en met die kou is het heel verleidelijk om lang onder de douche te blijven staan. Maar er is een rij wachtenden, dan laat je wel. Het huis is helemaal betegeld en klinkt alles een klankkast. Er is een kanarie in een kooitje en die fluit dat het een lievelust is. Jammer dat ik geen geluid heb bij dit blog. Ik ben nu aan het schrijven in een soort salon. Deze ligt onder het terras en er is een glazen dak. De avondzon schijnt er doorheen. Ik kan nu de jas even uit doen, want het wordt nu wel lekker warm. In de salon doen ook allerlei mensen oefeningen. Mensen zijn nu meestal een week onderweg en de spieren worden op een dag als vandaag erg gegeseld. Grappig om al deze verrichtingen te zien.  Ik word een beetje raar van het lawaai van de kanarie. Ik kijk hem boos aan, maar het helpt niet, hij gaat nog beter zijn best doen. 

Ik zal een paar foto’s extra van de herberg toevoegen. Het is zo’n vriendelijk huis. Alle hoezen van de bedden zijn in geel. En als er op de muren geen tegels zitten, zijn de muren ook geel. De woonkamer heeft van die terrastafeltjes. Met bijpassende stoelen. Erg leuk om te zien

De route was aardig. Weer langs landerijen en een enkele boerderij. Het zouden ook fabrieken of zo kunnen zijn, want je maakt van de gebouwen geen boerderijen, zoals we ze in Holland kennen. En als we weer varkens tegen komen, lopen ze buiten, maar op een stukje zwarte vieze grond. De varkens zijn hier ook zwart. Wel handig, zo zie je niet dat ze vies zijn. We lopen echt uren door de landerijen, nergens een plekje om even te zitten.

In de meeste herbergen kunnen je koken. Zo ook weer in deze. Dat vinden we erg prettig, zo kunnen we zoveel mogelijk onze eigen eetgewoonte aanhouden. We halen weer twee tassen met boodschappen. Nu in plaats van kikkererwten tuinbonen voor de eiwitten. 

Morgen is de route weer 20km. Dat is prima te doen. We maken ook een salade. Als je aankomt in het dorp of stadje dan zijn alle winkels dicht en dat duurt wel tot een uur of zes. Het fijn als je dan zelf wat hebt.

Een regendag met een goed einde 24 april 2019

Bestemming Fuente de Canto’s

Km 21

Diner pasta met spinazie

Herberg hotel

Conditie 8 -

In een warm barretje doe ik een poging om te schrijven. Het lukt nog niet zo goed, want ik word afgeleid door alle Social media of ik val in slaap. Heb inmiddels 2 cafe con leche achter de kiezen. De locals houden siësta en spelen een spelletje waarvan ik de naam niet weet. Het wordt gespeeld op een groen kleedje met kaarten. Er zijn vier spelers en veel omstanders. Ze maken een kabaal van heb ik jou daar. Vannacht heb ik niet zo goed geslapen. Ik heb weinig slaap nodig en vanaf een uur of 21.30 uur ligt iedereen op een oor. Ik ga dan ook maar naar bed, maar wordt dan prompt om een uur of 3 wakker. Ik doe dan een nieuwe poging om in slaap te komen. Vannacht lagen we samen met de Duitse man Reinhard op de kamer. Hij slaapt geweldig en dat is door de hele herberg te horen. De man is groot en heeft een enorme borstkas met een resonantie om u tegen te zeggen. Met mijn oordopjes in en een meditatie app lukt het me soms om dan weer in slaap te komen. Vannacht lukte het niet goed.

Tegen half zeven sta ik maar op. Ik ben niet de eerste. Er zijn al pelgrims op pad. Met miezert en het is koud. Ik doe mijn zweethempje en met thermoshemd aan. Hoewel ik het vannacht heerlijk warm heb gehad met mijn thermohemd en een plaid, grijnst de koude dag me alweer aan. 

We pakken ons meteen maar goed in. Regenpijpen en de poncho al aan. Als we buiten komen sterven mijn vingers er al direct af. Wat een kou. Ik twijfel of ik mijn handschoenen zal aan doen. Als alles nat wordt bevriezen mijn vingers denk ik.  We hebben geluk. Ondanks de voorspelde regen blijkt het als het wat lichter wordt gewoon te miezeren. En we hebben de wind in de rug. We worden bijna vooruit geblazen. Dat scheelt een stuk. Hier kun je dan weer geluk mee hebben. De route is niet lang vandaag, 20 km. Maar 20km in de regen is best een dingetje. Je kunt nergens even zitten. De omgeving is prachtig, al komt deze nu met dit weer niet zo uit de verf. We lopen eerst wel een km of 15 door weiden omheind  met stenen muurtjes. Inmiddels weten we dat dit voor de varkens is.  Monesteria staat bekent om zijn hammen. In de weiden groeien eiken. Deze geven het veevoer, namenlijk eikels. Wat we nog niet goed begrijpen is waarom er in zo’n weiland een strook wordt geploegd. We hebben dit vaker gezien. We zetten deze vraag op het lijstje met vragen. Als we een Spanjaard tegen komen die Engels kan, dan vragen we dit. Op het lijstje staat ook of de sinaasappels die hier soms aan de bomen hangen ook eetbaar zijn. En hoe lang het groeiseizoen van sinaasappels is. 

We zien geen enkel huis. Inmiddels begin ik wat warmer te worden door het lopen. Na 10 km moet ik echt plassen. Dat is een hele happing in de regen. Ik heb de regenpijpen die we dragen al zo vast gemaakt dat ik mijn broek kan laten zakken inclusief pijpen. Je hoeft niet bang te zijn voor voorbijgangers, want we lopen al uren alleen. Ik doe geen poging voor een bosje of zo en pruts mijn broek open. Ik hijs mijn poncho op de nek en laat me zakken. Het is maar goed dat we zo getraind zijn. Met een rugzak van 10 kilo en dan door de knieën met een broek op de knieën waardoor het wel erg balanceren wordt. Maar het lukt! Het loopt een stuk gemakkelijker. We hebben geweldig geluk met het feit dat we de wind in de rug hebben en dat het alleen maar motregent. Inmiddels zweet ik al een beetje. Dus we hebben het lekker warm. De omgeving gaat langzamerhand over van weiden met eiken naar korenvelden en akkers die nog niet bewerkt zijn. Het landschap is glooiend. We lopen heuvel op en af. Goed voor de scheenbenen, die ik wel voel. Maar onze trainer Rob bij de crossfit zegt altijd dat voelen van spieren niet per definitie een slecht teken is. Ik voel nu dat ik ze heb. Ik herinner me van eerdere jaren als ik dan bij de herberg kwam en eenmaal kwam te zitten, dat ik dan niet meer in de benen kon komen van stramheid. Daar heb ik helemaal geen last  van. Ik spray ook rijkelijk met de magnesium. Misschien dat dit ook helpt. 

Tegen een uur of elf beginnen we toch trek te krijgen. Op deze etappes zijn geen barretjes en ook geen bankjes. Op een grote steen proberen we wat te zitten. We nemen samen een bakje salade met  kikkererwten. Gisteren kwam ik er achter dat 100 gram kikkererwten wel 400 kal. zijn. Dat betekent dat we voor onze lunch wel 1200 kal. eten. Dat is wel een beetje veel van het goede. We besluiten vandaag dus maar een bakje te eten en geen twee.  Met de rugzak nog om zitten we midden in veld op de steen. Geen mens te bekennen en geen enkele vorm van leven. Dan wordt de regen minder en zien we een prachtige regenboog. We weten nu waar het begin van de regenboog is. We zien het voor onze ogen. Een prachtig gezicht.  Om alles niet nat te laten worden heb ik spullen  in plastic gepakt, boekje, mobiel ect. MijnMaatje blijkt makkelijk bij z’n mobiel te kunnen en zo komt het dat we van deze tocht toch 1 foto hebben. 

En heel bijzonder, we lopen tegen de heuvel op en aan de andere kant zit de stad. Het is nog even lopen, maar het eind is inzicht. Met de regen is het reuze meegevallen. Wel nat, maar het had ook met bakken uit de hemel kunnen vallen. Door de regen kun je niet even ergens rusten. Ik voel inmiddels de  20 km in de benen en heupen wel.

In het stadje gaan we gauw op zoek naar de herberg. We hebben pech. Deze is gesloten. Het plaatselijke hotel biedt uitkomst. Het heeft een dormitorium. Dat betekent ergen in een kelder een soort slaapzaal. Brrr, de koude grijnst me toe. 12 euro inclusief desayunos. Dat zal wel maar brr..... de hostelier ziet me kijken. Hij vraagt naar “matremonium” we knikken en we moeten maar volgen. Dan komen we in het hotel. Alsof de tijd 50 jaar heeft stilgestaan. Kraakhelder en keurig! We krijgen de bruidsuite. Voor 15 euro per persoon inclusief ontbijt. We besluiten dat maar te doen. En de badkamer een plaatje..... en de douche warm. Geheel tegen mijn principes in, blijf ik er wel een kwartier onder staan. Er blijkt zelfs een keuken te zijn, deze is in jaren 70tig stijl. Iets moderne dus. Het enige nadeel is dat er geen verwarming is. Na het douchen vlei ik me nog even op het heerlijke bed. Zonde van zo’n dure kamer en dan niet extra lang op het bed te liggen. 

We zoeken de eerste de beste bar op waar we zonder jas kunnen zitten. De winkels gaan pas om 17.00 uur open. Het is hier echt anders dan noord Spanje, maar gewoon wel erg leuk. In de bar zien we dat de vloer wordt geveegd en gedweild en vervolgens met zaagsel wordt bestrooid. Geen idee waarom. Deze vraag plaatsen we ook maar bij het vragenlijstje.  Opvallend is het wel dat ik de enige vrouw in de hele bar ben. Ook weer een vraag voor het lijstje. Nog even en dan kunnen we boodschappen doen. Het menu wordt weer spannend vanavond: pasta met.....

Koud, koud, koud 23 april 2019

Bestemming Monesterio

Km 20

Diner pasta met kaas

Herberg: parochie herberg

Conditie 8-   

Gisteravond nadat ik mijn blog had geschreven en ik nog lekker aan het breien was, kregen we ongevraagd bezoek. Een hele rare ervaring.  Het was erg koud in de herberg en daarom hadden we het meubilair naar buiten gesleept. Daar was het warmer. Toen het donker begon te worden moest natuurlijk alles naar binnen. We waren er mee bezig toen een keurig man ook naar binnen ging. We dachten eerst dat hij ook een hospitalero was. Dat kan, omdat niet alle herbergen bemenst zijn. Ik ging even nog wat halen op mijn kamer en ik schrok me een ongeluk. De man lag op het bed van Elizabeth een Deens meisje te slapen. Zeg maar gerust te ronken. Dat is wel een rare ervaring. De mannen wilden het eerst niet geloven.Toen ging MijnMaatje toch ook maar even polshoogte nemen.  Hij was het met me eens dat dit niet klopt. Na een poosje zoeken vonden we een briefje met een gelefoonnnummer van een hospitalero en deze hebben we gebeld. Ze kwam er gauw aan. Volgens mij gebeurde het wel vaker, want ze kwam met de auto. Ze schudde wat aan de man en toen was hij heel verward. Ik denk dat hij dementerend was. Ze laadde hem in de auto en verontschuldigde zich aan alle kanten. Een rare ervaring. Het was inmiddels erg koud en er was nog ergens een ventilator kacheltje. Deze hebben we een poos aangezet en het werd iets behachelijker. 

Ik heb het kacheltje meegenomen naar de slaapkamer en heb hem daar ook nog even aangedaan. Het blijk dat ze hier in de herbergen eigenlijk alleen van november tot februari stoken. Het is prima wandelweer maar de herbergen zijn zo koud. 

We zitten nu ook in de kou.  Het is een keurige herberg. Super netjes. Er wordt nu door iedereen gekookt. Je kunt wel een menu del dia krijgen, maar deze wordt pas om 21.00 uur geserveerd en dat is voor de meesten toch aan de late kant. Toen we in de gaten kregen dat iedereen zelf ging koken zijn we gauw begonnen. Een goed idee, want we zijn nu om 19.30 uur klaar en de rest moet nog. In een plaid gewikkeld zit ik nu te typen. Ik heb mijn zweethemdje aan, mijn thermo shirt, mijn shirt met lange mouwen en mijn jack. Ben heel ongehoorzaam, want ik heb binnen mijn wandelschoenen nog aan. En dan te bedenken dat het in Nederland warm is. 

We komen zo langzamerhand een beetje weer in de routine van het lopen.  De eerste dagen waren we ook druk met de processies. En we, en ik was nog erg druk in mijn hoofd. Eigenlijk is de overgang van werk naar wandelen te groot. De eerste dagen was ik ook gewoon erg brak. Niet moe, maar gewoon of er een stopje  uit mijn lijf was getrokken en ik gewoon inschrompelde, met als een luchtbed. Later bedacht ik dat dit ook de terugslag van de prednison kan zijn . Ik heb dit natuurlijk de laatste week gehad. En dan ben ik net een opwonden spoeltje. Nu egaliseert alles weer een beetje. En het is steed niet te geloven, dat ik thuis zo’n last heb van de hooikoorts en hier helemaal niets. Gewoon niets. Dat het ademen gewoon gaat en geen pijn doet. In principe doe ik gewoon alles wel, maar het vraagt allemaal wat extra energie. Gelukkig heb ik daar genoeg van...

We hebben nu drie dagen met wandelingen achter de rug, waar we de hele tijd alleen waren. Dat is prettig, want het is druk in de herbergen. Niet zo zeer vol, maar er beginnen groepjes te vormen en die hebben zoals nu veel kabaal. Erg gezellig, maar dan ook druk. Ik vind het erg prettig om alleen te zien. Misschien wel als tegenhanger van het drukke normale leven. 

Op deze Camino lopen veel alleengaande mannen of koppels die al veel vaker een Camino hebben gelopen. Je kunt na 5 dagen niet echt een je nog een beeld vormen van deze Camino, want de route beslaat ongeveer 1000 km. Je kunt dan nog van alles tegenkomen. Er zitten niet echt bergen in. Het is meer heuvelachtig. Hij wordt als zwaar gezien., maar dat ligt meer aan de voorziening. Vandaag kwamen voor het eerst iets tegen onderweg waar we konden koffiedrinken. Dat was op de andere dagen niet zo en de komende dagen ook niet zo. Tot nu toe konden we in alle herbergen koken. En overal is wel olie of zout. Valt niet altijd mee, maar in de zomervakantie koken we ook op een pitje. Je wordt steeds gemakkelijker.  Zomers is het hier erg heet. En de afstanden zijn soms groot tussen de herbergen.

We logeren hier bij een pastor. Hij is erg gastvrij, maar super precies en erg netjes. We mogen pas douche als het water in de boiler 42 graden is. MijnMaatje wacht voor de douchedeur. Hij loopt even weg en een ander duikt in de douch en moppert over koud water. Pas 3 uur na aankomst lukt het hem om te douchen. De pastor komt binnen terwijl de groep na ons nog zit na te tafelen. Hij pakt de borden van de tafel en begint alles af te wasen. De deuren gaan tegenelkaar open om de etensluchtjes te lozen. Ik geloof eigenlijk dat hij een herberg schoon en zonder pelgrims prettiger vind.  Te netjes is dus ook niet fijn. Maar hij is hier pastor en hij doet de herberg. Hoe hij dat allemaal doet.

De tocht was vandaag super prettig. We lopen weer door een heuvelachtig natuurgebied. Weilanden met kurkeiken in de meest schitterende vormen. Erg koud, maar heel prettig wandelweer. Ik ben blij dat ik handschoenen bij me had. Ik heb tot 12.00 uur mijn handschoenen aan gehad. Het lopen ging fantastisch. De eerste uren waren schitterend door de mooie omgeving en daarna kwam het zonnetje erbinnen werd het behachlijk warm. 

Ik spray ‘s morgens en ‘s avonds mijn benen met magnesium. Heb helemaal geen blaren. Ik ga van te voren ook altijd naar de pedicure, maar eigenlijk was dat niet nodig. Ik begrijp niet hoe dat kan. Heb nergens eelt of plekken. Of dat komt door anders eten of  omdat ik niet zo zwaar meer ben? Dat was de eerste jaren wel anders. Kapotte voeten van de eczeem en zo. Maar nu prachtig blanke voeten! 

Het ging vandaag prima, maar we weten door ervaring dat het ook zo anders kan zijn. Dus we leven bij de dag en genieten van elke dag dat het goed gaat.  Zo, het is wel weer genoeg vandaag. Op naar mijn kleine hiel van mijn breiwerk, ik weet nu weer hoe het moet.

Een wandeling met een rustdag 22 april 2019

Bestemming El Real de la Jara

Afstand 14,5 km

Herberg : muncipal Spartaans, een een oude Spaanse berg/ grot woning

Diner spagettie met saus

Conditie 7- heel slecht geslapen 

 

Vandaag is de route een zondagmiddagwandelingtje. De keus is 14 km of 34 km. We zijn nog te ongetraind om 34 km aan te durven. We doen vandaag dus naar rustig aan. Ik ben helemaal brak. Heb erg slecht geslapen. Gelukkig heb ik een slaapmasker. In de slaapzaal waren geen gordijnen. En pal voor de herberg, zowel voor als achter een lantaarnpaal. De slaapzaal baadde de hele nacht in het licht. De herberg was Spartaans, op een onheimische manier. Een morsige man was de beheerder.Alles was er en deed het,  maar allemaal bij elkaar geraapt. Het deed Roemeens aan. ‘s Avonds brandde er een radiator kacheltje in de living. Een belachelijk idee. Zo’n grote herberg en dan ergens in een ruimte zo’n klein kacheltje. Wat een verspilling van energie. Warm wordt het toch niet. Ben er, omdat het toch brandde, pal voor gaan zitten. Is het toch nog ergens goed voor.  De vorige herberg was ook Spartaans, maar door de vrijwilligers, toch vriendelijk.

We hebben niets meer en nemen vandaag ergens bij een barretje een desayunos. We kopen twee extra broodjes. 4 Euro voor 4 broodjes en 2 koppen koffie. Geen geld. Onderweg geen winkeltjes en geen cafeetjes. In de schemer lopen we het dorpje uit. En na een minuut of 5, lopen we in een natuurgebied. Gewoon schitterend! Heuvelachtig met hier en daar wat bomen. Veel bloemen. Ze hebben hier lavendel met een pluimpje. Erg mooi om te zien. We zien koeien, schappen, lammetjes en varkens. Ze lopen vrij. Bij een boerderij, we zagen maar een paar, zien we ook enkele in een hok met een golfdak. Dat zal zomers vast niet fijn zijn.   Na twee uurtjes nemen we pauze. We nemen een fris broodje, meet een stukje Spaanse kaas. Erg lekker zo in de buitenlucht in de zon. Van iemand kreeg ik een tekst over Pasen: 

Het frisse groen op jonge twijgen,

een tere tak met bloesem knop,.

De natuur spreekt en zal niet zwijgen,

de lente volgt de winter op! 

Je ziet dat hier aan alle kanten, tegen heug en meug groeien bloemen langs de kant van de weg. Tussen allerlei stenen door. We begrijpen dat dit helaas voor even is, want over zes weken is het voor alles te warm volgens de Spanjaarden. We lopen in de mooiste  tijd van het jaar hier. Even plotseling als het natuur gebied stopt, begint het dorp. We zijn even zoekende naar de herberg of de weg. Hier, hierin, schalt een stem. We herkennen de 80tig jarige Duitser. Hij staat al ergens onder de douche zo te horen. We gaan op het geluid af. Het blijkt de herberg municipal te zijn. Vergeleken met gisteren nog Spartaanser. We gaan naar binnen en zien een briefje van de hospitalero. We installeren ons maar, ze komt later wel om af te rekenen. Ze is een dagje uit.  De herberg  is een oude Spaanse rotswoning. MijnMaatje moet de hele tijd krom lopen, zo laag zijn de portalen. En zo als altijd..... koud, koud...

Buiten op de stoep die je met een trap bereikt, zitten we een poosje in de zon. We warmen wat op. Er schuiven meerdere pelgrims aan. Een van hen is fysiotherapeut. Dat moet je natuurlijk nooit zeggen op de Camino. We bestoken haar met vragen over oefeningen voor splint. Voor de herberg doen we gymnastische oefeningen. Grappig om te zien. We komen in de Caminosferen. Nu we op weg zijn kunnen we ook beter overzien hoever we kunnen komen. We gaan tot Salamanca en trekken dan met de bus of trein naar A Gundina. Vandaar is het dan nog 7 etappen naar Santiago. Je kunt bovenlangs via de Camino Frances en onder langs. Bovenlangs hebben we wel al eens gedaan. Ze zuidelijke route nog niet. Dat gaan we dan maar doen.

Het is vandaag Tweede Paasdag en we hebben geen idee of winkels open zijn. We hebben geluk, de winkel is tot 14.00 uur open. Morgens is er weer niks onderweg, dus we slaan wat in. Spagettie, courgette,paprika, apples, bananen, water, koffie, yogurt en brood. Met tassenvol gaan we naar buiten. Ik denk elk wel 5 kilo. Dat moeten we dan morgen ook meeslepen. Maar vanavond slaan we er wel weer in gat. De rest van de middag vieren we vakantie. Ik brei, slaap op de stoel en we kuieren door het dorpje. Ik installeer op mijn telefoon een meditatie app. Het gaat nu echt gebeuren. We komen langzaam in de modus van rust. . ‘s Avonds maken we spagettie met van alles. We eten het buiten op de stoep op. We zijn echte Nederlanders, slepen alles naar buiten en zitten nog heerlijk een poosje buiten.

Damesleed vervolg en de eerste mooie etappe 21 april 2019

Afstand 28 km

Conditie 7,5

Diner: menu del dia: salade met een schouder karbonade en koffie toe

Herberg municipal niveau Spartaans

Bestemming Almanden de la Plata

Dit blog schrijf ik in een zeer druk local Spaans restaurant. Het is een kabaal, vreselijk. Maar erg leuk om te zien. Opa’s met kleinkinderen op schoot, pubers, baby’s in de kinderwagens. Hoe deze hier een oog dicht kunnen doen? De hele familie is uit. De geuren die uit de keuken komen zijn verrukkelijk. Het eten ziet er traditioneel uit. Aardappels en draadjesvlees en natuurlijk voor de kinderen frietjes. Of dit elke zondag zo is? Of speciaal voor Pasen? Wij zijn hier beland, omdat alle winkels dicht zijn. We zouden zelf kunnen koken in de herberg, want er is een keuken, maar dan moet je wel wat hebben. We hebben altijd pinda’s en havermout voor noodgevallen, niet echt iets voor het avondeten.  Je kunt hier natuurlijk ook een menu del Peregrino halen. Dus dat doen we dan maar. We moeten wel vroeg zijn, want vanavond schijnt de toko dicht te gaan en zo komt het dat we ongewassen en uitgeblust hier zijn beland. Na het eten en twee bakken koffie verder ( onze eigen oploskoffie is inmiddels ook bijna op) komen we wat bij. Het was een lange wandeling voor een derde dag. 29 Km. Berg op en berg af. De temperatuur is heerlijk. En de route, na eerst 16 km langs een niet erg drukke weg, heel erg mooi. We liepen in een soort natuurpark met groene weiden en bloemen en kleine bomen. Het is schitterend. Adembenemend mooi. We lopen helemaal alleen. Pas aan het einde van de route komen we twee pelgrims tegen. In het dorpje zien we er meer, maar onderweg zien we niemand, niets. Het was genieten. Wat een stilte en wat een landschap. Ik denk nu ook op zijn mooist. Als de zomerse hitte toeslaat, zal het wel gauw verdrogen. Maar voor nu: prachtig!

Gisteravond hebben we nog even geprobeerd om de processie weer op te zoeken. Maar MijnMaatje had het koud en het lukte niet meer door alle steegjes heen de processie te vinden. Het geluid van het korps weerkaatst tussen de huizen door. We zijn maar weer richting herberg gegaan. Daar is iedereen al ter ruste. Het is nog geen 22.00 uur. ‘s Zachtjes eten we nog wat pinda’s en drinken nog wat. Het is zo koud op de slaapzaal. Even overweeg ik om met mijn kleren in de slaapzak te gaan. De ervaring heeft me geleerd dat het ‘s nacht warmer wordt. We slapen met 16 mensen op een zaal en de ramen dicht. Dan wordt het vanzelf warm.

Vanochtend hebben we mug gemaakt. Ik had gisteravond het vocht van de kikkererwten opgevangen. Ergens had ik gelezen dat het vocht van kikkererwten vol met eiwitten zit. Dat je deze zelfs tot schuim op kunt kloppen en er schuingebak van kan maken. Ik bedacht me toen dat ik dan dit vocht in plaats van melk of eieren ook door de mug kan doen. Ik had het beslag gisteravond al gemaakt. Havermout, twee eieren, een appel, kikkererwtensap en nog wat kaneel, wat in de herberg stond.  Het heeft de hele nacht kunnen welken. Vanmorgen heb ik het verdeeld in twee bakjes en deze hebben we in de magnetron gedaan. Een heerlijk voedzaam ontbijt. Onderweg hebben we nog een broodje gehaald. Misschien moeten we gewoon standaard pasta en tomatensaus in onze uitrusting doen. Je moet het wel altijd dragen en het moodrantsoen moet ook niet te groot worden. 

We hadden een lange dag. 29 Km is niet niks. Met een rugzak en veel klimmen.  Het lopen begint te wennen. Ik spray driftig met de magnesiumolie. Dat schijnt goed te helpen bij spierpijn. En inderdaad we zijn niet stijf of zo. MijnMaatje voelt zijn scheenbeen wel, maar al met al valt het mee. Mijn schoenen zijn natuurlijk goed ingelopen, dus tot nu toe  geen last van blaren. De wolletjes zitten ongebruikt in de rugzak, 

MijnMaatje deed mee aan een project van onze gemeente “40 dagen, zonder alcohol”. Erg grappig, want het was in de veertig dagen tijd. Niet van onze kerk, maar echt van de gemeente Bronckhorst. Hij heeft het inderdaad 40 dagen volgehouden. Niet dat hij zoveel drinkt, maar toch elke week een fles wijn. Hij had er in begin best moeite mee. Niet zo zeer volgens mij met het missen van zijn glaasje wijn, maar meer van het ritueel van ontspanning. Eerst vrijdagavond sporten, dan een schaaltje yoghurt en dan zijn glaasje wijn. Vlak voordat we vertrokken heeft hij nog een inbody meting gedaan. Zijn spierweefsel was met wel 2 kilo toegenomen. De coach van de crossfit vroeg of hij extra eiwitten had genomen. De toename was opvallend te noemen. MijnMaatje vertelde van zijn dagen zonder alcohol. Het schijnt dat alcohol het testosterongehalte doet afnemen. Nu heeft hij besloten om hier mee door te gaan. En zo komt het dat we alcohol vrij de Camino lopen. Normaal dronken we, maar met name MijnMaatje een fles per dag. Het was wel even wennen in het restaurant met beide aan de mineraalwater. Maar het is ook het ritueel. In herberg vindt MijnMaatje nog spagettie, samen het blikje tonijn, de appel en nog een verdwaald teentje knoflook maakt hij voor morgen onderweg nog een salade. Een desayunos is morgenvroeg in dit dorp wel te krijgen. De supermarkten gaan laat open, dus dat wordt niets. . Onderweg is ook niets. We hebben ook nog chocola en samen met de pinda’s moet dit gaan lukken. 

Morgen is de route 14 km. Eigenlijk te weinig. En de dag erna 20. Maar 34 km is weer erg lang. En in het stuk van 20 km zijn geen herbergen, dus je moet dan wel door. Het is wel een mooi stuk volgens het boekje. We nemen het maar zo als het komt.

Het damesleed valt eigenlijk reuze mee. De schuurplek van het been is over, ik heb geen blaren en geen hooikoorts. Wat wil een mens dan nog meer?

Zadelpijn en ander damesleed 20 april 2019

Bestemming: Castilblanco de los arroyos

Herberg: donativo en Spartaans maar fris

Diner: volkoren spagettie met tomatensaus

Lengte: 19 km

Conditie: 7 

Volgens mij is dit de titel van een boek. Na gisteren en eergisteren vol van processies kom ik toe aan gewone zaken. Zere benen, jeukende billen en zo. Damesleed dus. Van de wekker worden we wakker. Wel grappig, degene die de wekker heeft gezet, draait zich nog eens om en slaapt verder. We staan maar op. Het is een kort dagje. 17 km, een eitje bijna. Maar gisteren ging het niet zo geweldig. Zere benen, dikke schuurplek op mijn been. Liep gewoon niet lekker. Ik begin maar met flink te sprayen met magnesiumolie. Dan gauw naar de wc, hij is vrij en de magnesium kan er mooi even intrekken. Het is een beetje krapjes. De wc is in de douche. En we delen deze met 7 mensen, die natuurlijk allemaal tegelijk op willen staan. De herberg is inclusief ontbijt. Dat betekent koffie, toast met boter of jam en een klein cakeje.

Tijdens het typen raken we aan de praat met een Duitse man van 80.  We vallen van de stoel af van verbazing. Hij is begonnen in Mauritanië, ik denk zo’n 2500 km dwars door de woestijn. Hij draagt 16 kilo, want hij heeft ook een tent. We vragen naar zijn geheim. Beweging en niet te veel eten, volgens hem. Hij is niet bang om dood te gaan. Hij leeft nu al in de hemel met afzijn tochten. Een heel bijzonder verhaal.

Ik heb een beste schuurplek op mijn been. Ik snap er niets van, want de broek had ik vorig jaar ook al. Ik zie nu dat een stukje rist uitsteekt. Ik plak het af met leukoplast. Het  tweede probleem is alweer opgelost.

Het eerste probleem deed zich gisteren voor. Wel erg grappig. Ik was bij de Decathlon op zoek naar een korte broek. Het zwarte broekje van 1 euro van de kringloop was wel erg verschenen door de zon. Dus ik had al een tijdje gezocht naar een tweede hands, maar niet gevonden. De tijd begon te dringen, dus toch maar een nieuwe gekocht. Ik zag toevallig ook een drinkwater systeem voor een fles. Ik was er al een tijd naar op zoek, want een camelbag wilde ik niet. Deze moet weer in de rugzak en de rugzak is klein en al zonvol. Nu zag ik een systeem dat op een fles past. Uiteraard een fles van de Decathlon. Het systeem 5 euro en de fles 2. Een keertje te doen, want vaak werkt het toch niet goed en ben je geld weer kwijt aan een slecht systeem. Ik zag ook nog dat ze een paarse fles hadden.Wel wat duurder en geef het eerlijk toe, ik ging door de knieën.  Thuis was ik er niet aan toe gekomen om het uit te proberen en dus zomaar op de bonnefooi meegenomen. Als je dit bij anderen hoort, heb ik gelijk mijn oordeel klaar. “Waarom niet even uit geprobeerd?”  Dat voorkomt een hoop gedoe. Ik had er dus geen tijd voor genomen. Ik had alles wel losgepeuterd, maar niet geprobeerd. Er was een grote slang bij en een klein slangetje. Van dat kleine slangetje snapte ik niets. Ik kon in de beschrijving niets vinden. Dus heb ik deze maar thuis gelaten. Gisteren buiten Sevilla heb ik de fles gevuld en het systeem geprobeerd. En het lukte niet. We begrepen maar niet hoe het kwam. Ik vertelde MijnMaatje over het kleine slangetje dat nog thuis op mijn naaitafel in de logeerkamer ligt. Hij viel haast van het bankje af, waarop we zaten, van het lachen. Het kleine slangetje moet aan de binnenkant van de fles. En het moet de bodem raken. Zo zuig je dan het water aan. Tja heb je een fles en een slang, maar werkt het nog niet. Maar MijnMaatje is voor geen gat te vangen. De grote slang is erg lang en we snijden er een stukje af en doen deze aan de binnenkant van de dop. En tot mijn grote vreugde, het werkt.  Ik heb altijd zo’n moeite met drinken, dus nu kun je makkelijker tussendoor een paar slokken nemen. Dat je zo blij kunt zijn met zo iets simpels. Maar vandaag, als ik dit aan alle kanten ten toon spreid en dit deel, zowel mijn blijdschap als het water, komt de vraag: “Waarom heb je er eigenlijk geen twee gekocht? “

Mijn mond zakt open .... tja waarom eigenlijk niet. Ik heb er gewoon niet aangedacht. Belachelijk, het kost bijba niets en ik gad hem er ook zo’n plezier nee kunnen doen. Zeker voor  MijnMaatje die altijd voor mij klaar staat. Vanmorgen al, omdat ik een beetje slomig zat te doen met mijn magnesium benen, mijn hele ontbijt al klaar had gemaakt en ik denk er gewoon niet aan om twee te kopen. Ik beloof beterschap.  We delen het water maar manmoedig. Het is wel een beetje een wonderlijk gezicht, de nippel hangt ter hoogte van borst... een voorbijganger zou er haast wat van denken. 

En na deze beslommeringen en gedachtenspinsels zijn we om 12.00 uur al bij de herberg. Het lopen gaat beter dan gisteren. De herberg is nog dicht. Daarom eten we voor de herberg onze lunch. Kikkererwten met uien en een restje groenten van gisteravond. Lekker hoor.

Dan gaat de herberg open. Spartaans en erg koud, maar zeer gastvrije vrijwilligers dat maakt alles warm.  

We besluiten gelijk maar boodschappen te doen, want met deze dagen weet je het maar nooit. Met een een dikke tas vol voor 10 euro, genoeg voor warm eten,  ontbijt en lunch komen we een heel eind. Vanavond weer pasta, morgen vroeg een mug en tussen de middag weer een salade van kikkererwten. We hebben nog een broodje en nemen ook stuk kaas mee.

Gewapend met alles richting de herberg. We horen muziek en denken dat er ook hier een processie is. We brengen de boodschappen gauw weg en lopen weer terug het dorp in. Wat hebben we geluk. Door de kleinschaligheid kun je alles goed zien. In de kerk wordt het evangelie gelezen. We zien dat Jezus van het kruis wordt gehaald. Ze brengen hem naar een draagbaar met daarop een kist. Er staan 7 in de kerk. Jezus met het kruis, Maria in het blauw, een wagen in het zwart, een draagbaar met Jezus in de kist en Maria in het rood  en de andere weet ik niet meer.  Waarom Maria in het rood is weet ik niet. Ik klamp een jonge Spaanse dame aan en vraag haar in het Engeks wat de bedoeling is. De dame is niet zo jong als ik denk, want ze haalt gaar volwassen zoon uit het muziekkorps en hij legt van alles uit. Dus is heel leuk, nu snap je er toch meer van. We weten nu ook wat de mannen doen met de doeken op hun hoofd. Deze blijken op hun nek de baar te dragen. Daarom dragen ze een kleed met een rol in hun nek. 

We zien hoe na de bijbellezing en het afhalen van Jezus van het kruis in de kerk, de optocht wordt opgesteld. Eerst de boetelingen, de mensen met hun puntmuts. Zonder aanziens des per persoons doen ze voor de mensheid boete. Dan de misdienaren, dan parochianen, dan de Madonna’s . In deze processie dragen de Maria’s de kleden van Jezus en er is ook een Verona die het kleed draagt met de afdruk van het gezicht van Jezus. Dan zien we hoe de banditos onder de baar kruipen. 24 Mannen: 4 naast elkaar en 6 achter elkaar. Op commando knielen de mannen en gaan ze weer staan. Ze schuiven met hun voeten stapje voor stapje vooruit. Ze staan in een zijflank van de kerk, moeten in het gangpad komen en dan door de voordeur van de kerk. Spectaculair. Er wordt luid geklapt als het lukt. Deze processie begon om 18.00 uur en duurt tot vanavond 24.00 uur. Dan worden de twee baren weer de kerk in gedragen en begint de opstandingsmis. Of dat met ons gaat lukken omdat nog te zien? 

We gaan naar de herberg en maken gauw eten. Het is erg druk aan tafel. Ik kan haast niet schrijven. De man van 80 trakteert iedereen op sterke verhalen en de mensen hangen aan zijn lippen. Ik schrijf het verhaal nog even af en gaan dan weer richting processie. 

De rest van het damesleed moet even wachten tot morgen.

Goede vrijdag 19 april 2019

Afstand 22 km

Bestemming: Guillena

Diner: pasta met tonijn

Conditie: 6-

Slaapplaats:albergue 12 euro met ontbijt

Terwijl ik dit schrijf, word ik bijna gek van het gestem van een muziekkorps dat zich klaar maakt voor een processie. In een piepklein dorpje zitten we, maar dat maakt voor de mensen niet uit. Ieder zichzelf respecterend dorp heeft zijn processie merken we. De tekst die een collega vandaag stuurde is vandaag ver te zoeken. “ Zelfs het kleinste moment van stilte is een manier om in het heden te komen.” De stilte is vandaag ver weg. Het korps heeft van die kleine trompetjes. Ze maken een hels kabaal. Ze blazen niet echt tonen, maar gierende glijdende muziek. We zitten voor de kerk van het dorpje,  waar we overnachten. We hebben een mooi plaatsje. Maar we kunnen in principe overal staan. We zijn een kop groter dan de meeste Spanjaarden en kijken zo over hun heen. We hopen dat we het droog houden. De lucht is gitzwart en gisteren onweerde het ook zomaar onverwacht. En met allemaal koperen blaasinstrumenten, best eng.

Het was me het dagje vandaag wel. Om 6.20 uur werd ik wakker van het oorverdovende geluid van een snurker. Ik dacht eerst aan MijnMaatje, maar het blijkt toch de buurman uit het andere bed te zijn. Ze hebben vannacht goed door gefeest.....ze kwamen om 3.30 uur binnen, maar deden gelukkig erg zachtjes. We hebben er niet echt last van gehad. Ik heb de wekker niet afgewacht. In het donker zijn we met hoofdlamp gaan inpakken. Nu weet ik niet of het van mij kwam, maar het feit is er wel dat toen ik een poging deed om mijn iPad op te laden, de stroom eruit knalde gisteravond. Omdat er vanaf 17.30 uur niemand meer achter de receptie zit, had de hele bovenverdieping de hele nacht geen stroom. 

We hadden gisteren wat yoghurtjes gekocht en daar maken we een lekker ontbijtje van. Om 7 uur staan we buiten. De mannen met puntmusten schieten ons aan alle kanten voorbij. 

Wat hebben we een geluk, we vallen midden in een processie. Deze zijn de hele nacht door gegaan. Honderden mensen in prachtige paarse puntmutsen en witte gewaden. Na een half uur zien we ook de eerste draagbaar komen. Zo mooi en zo prachtig. Deze worden gedragen door mensen. Hier zie je ze niet, maar in Leon zie je ze er onder lopen. Soms meer dan 100 mannen. We staan er echt met de neus boven op. (Even kijken op You tube bij Visscher Albert) Na anderhalf uur gaan we verder. We zien steeds meer kinderen met puntmutsen,  sommige zitten nog in de buggy. Een prachtig gezicht. Van een kleine peuter krijg ik een plaatje. Dat delen de puntmutsmensen steeds uit. Ik maak een paar foto’s. Als ouders erbij zijn durf ik niet zo goed. Je kunt niet zomaar iedereen op de foto zetten.

Als we verder lopen zien we weer een optocht. Deze duurt lang voordat hij verder komt. We besluiten om maar door te gaan. Inmiddels is het ook al 9.30 uur en we hebben ook nog wel 22 km voor de boeg. Als we buiten de drukte een cafeetje zien, nemen we nog een bakje koffie. Als opmaat voor de route van vandaag. Het is niet zo’n zware route, maar wel de eerste van dit jaar. Het valt nog niet mee. Het is eerst koud, maar algauw wordt het warmer. Om de middag doe ik mijn hemd uit. Ik heb warme voeten en voel mijn benen en mijn heupen. 

Als we echt goed de stad uit zijn, is het in een rechte lijn over een zandweg naar het dorp Guillena. Een klein dorpje met witte huizen. Schattig.

We besluiten om een plaatsje te bespreken, zodat we wat rustiger aan kunnen doen. Dat blijkt een goed idee te zijn, want na ons is de herberg vol.

In de herberg treffen iemand die me zeer bekend voorkomt. Zijn vriendin is gevallen vandaag over een paaltje. Ik word er stil van. Dat kan natuurlijk ook nog. Maak je je zorgen om blaren en je scheenbeen. Val je over een paaltje. Volgens mij heeft ze de kaak gebroken en tanden door de lip. Ze ziet er niet uit. Het is echt heel, heel erg. Ze heeft er gelukkig weinig pijn aan. In het ziekenhuis is ze geholpen aan haar lip. Ze blijven een nachtje langer. Als we met de man aan de praat komen blijken ze vorig jaar de Camino del Norte te hebben gelopen. Ze liepen in dezelfde tijd als ons. Als we nog even verder praten bleken ze tegelijk met ons en een jong Frans stel in een klooster te hebben overnacht. Dat is toch erg grappig. Wat een toeval! 

Omdat er het een feestdag is ligt alles stil in Frankrijk, dus geen fatsoenlijke winkel open. Ergens bij een soort stalletje kopen we wat tomatensaus, wortels, tonijn en kikkererwten. Samen met het restje pasta van gisteren maakt MijnMaatje een heerlijk maal en gelijk ook al een lunch voor morgen. Hij kan het geweldig. Met wat ingrediënten uit het winkeltje en wat er nog in de keuken staat, maakt hij een geweldig maal. Super lekker.  Het zal morgen wel even spannend worden. Er is maar een herberg. We zullen zien. Het komt wel goed. 

Maar niet met de processie. Donkere wolken pakken samen boven de kerk. En net als de processie wil beginnen gaan de bliksem schichten door de lucht! De processie gaat niet door. Erg jammer. De Spanjaarden zijn voor geen gat te vangen en lopen gewoon door de kerk. De muziek is prachtig! We luisteren een poosje en gaan dan de bliksem naar naar de herberg. Een kopje thee en dan naar bed.