Km 21
Diner pasta met spinazie
Herberg hotel
Conditie 8 -
In een warm barretje doe ik een poging om te schrijven. Het lukt nog niet zo goed, want ik word afgeleid door alle Social media of ik val in slaap. Heb inmiddels 2 cafe con leche achter de kiezen. De locals houden siësta en spelen een spelletje waarvan ik de naam niet weet. Het wordt gespeeld op een groen kleedje met kaarten. Er zijn vier spelers en veel omstanders. Ze maken een kabaal van heb ik jou daar. Vannacht heb ik niet zo goed geslapen. Ik heb weinig slaap nodig en vanaf een uur of 21.30 uur ligt iedereen op een oor. Ik ga dan ook maar naar bed, maar wordt dan prompt om een uur of 3 wakker. Ik doe dan een nieuwe poging om in slaap te komen. Vannacht lagen we samen met de Duitse man Reinhard op de kamer. Hij slaapt geweldig en dat is door de hele herberg te horen. De man is groot en heeft een enorme borstkas met een resonantie om u tegen te zeggen. Met mijn oordopjes in en een meditatie app lukt het me soms om dan weer in slaap te komen. Vannacht lukte het niet goed.
Tegen half zeven sta ik maar op. Ik ben niet de eerste. Er zijn al pelgrims op pad. Met miezert en het is koud. Ik doe mijn zweethempje en met thermoshemd aan. Hoewel ik het vannacht heerlijk warm heb gehad met mijn thermohemd en een plaid, grijnst de koude dag me alweer aan.
We pakken ons meteen maar goed in. Regenpijpen en de poncho al aan. Als we buiten komen sterven mijn vingers er al direct af. Wat een kou. Ik twijfel of ik mijn handschoenen zal aan doen. Als alles nat wordt bevriezen mijn vingers denk ik. We hebben geluk. Ondanks de voorspelde regen blijkt het als het wat lichter wordt gewoon te miezeren. En we hebben de wind in de rug. We worden bijna vooruit geblazen. Dat scheelt een stuk. Hier kun je dan weer geluk mee hebben. De route is niet lang vandaag, 20 km. Maar 20km in de regen is best een dingetje. Je kunt nergens even zitten. De omgeving is prachtig, al komt deze nu met dit weer niet zo uit de verf. We lopen eerst wel een km of 15 door weiden omheind met stenen muurtjes. Inmiddels weten we dat dit voor de varkens is. Monesteria staat bekent om zijn hammen. In de weiden groeien eiken. Deze geven het veevoer, namenlijk eikels. Wat we nog niet goed begrijpen is waarom er in zo’n weiland een strook wordt geploegd. We hebben dit vaker gezien. We zetten deze vraag op het lijstje met vragen. Als we een Spanjaard tegen komen die Engels kan, dan vragen we dit. Op het lijstje staat ook of de sinaasappels die hier soms aan de bomen hangen ook eetbaar zijn. En hoe lang het groeiseizoen van sinaasappels is.
We zien geen enkel huis. Inmiddels begin ik wat warmer te worden door het lopen. Na 10 km moet ik echt plassen. Dat is een hele happing in de regen. Ik heb de regenpijpen die we dragen al zo vast gemaakt dat ik mijn broek kan laten zakken inclusief pijpen. Je hoeft niet bang te zijn voor voorbijgangers, want we lopen al uren alleen. Ik doe geen poging voor een bosje of zo en pruts mijn broek open. Ik hijs mijn poncho op de nek en laat me zakken. Het is maar goed dat we zo getraind zijn. Met een rugzak van 10 kilo en dan door de knieën met een broek op de knieën waardoor het wel erg balanceren wordt. Maar het lukt! Het loopt een stuk gemakkelijker. We hebben geweldig geluk met het feit dat we de wind in de rug hebben en dat het alleen maar motregent. Inmiddels zweet ik al een beetje. Dus we hebben het lekker warm. De omgeving gaat langzamerhand over van weiden met eiken naar korenvelden en akkers die nog niet bewerkt zijn. Het landschap is glooiend. We lopen heuvel op en af. Goed voor de scheenbenen, die ik wel voel. Maar onze trainer Rob bij de crossfit zegt altijd dat voelen van spieren niet per definitie een slecht teken is. Ik voel nu dat ik ze heb. Ik herinner me van eerdere jaren als ik dan bij de herberg kwam en eenmaal kwam te zitten, dat ik dan niet meer in de benen kon komen van stramheid. Daar heb ik helemaal geen last van. Ik spray ook rijkelijk met de magnesium. Misschien dat dit ook helpt.
Tegen een uur of elf beginnen we toch trek te krijgen. Op deze etappes zijn geen barretjes en ook geen bankjes. Op een grote steen proberen we wat te zitten. We nemen samen een bakje salade met kikkererwten. Gisteren kwam ik er achter dat 100 gram kikkererwten wel 400 kal. zijn. Dat betekent dat we voor onze lunch wel 1200 kal. eten. Dat is wel een beetje veel van het goede. We besluiten vandaag dus maar een bakje te eten en geen twee. Met de rugzak nog om zitten we midden in veld op de steen. Geen mens te bekennen en geen enkele vorm van leven. Dan wordt de regen minder en zien we een prachtige regenboog. We weten nu waar het begin van de regenboog is. We zien het voor onze ogen. Een prachtig gezicht. Om alles niet nat te laten worden heb ik spullen in plastic gepakt, boekje, mobiel ect. MijnMaatje blijkt makkelijk bij z’n mobiel te kunnen en zo komt het dat we van deze tocht toch 1 foto hebben.
En heel bijzonder, we lopen tegen de heuvel op en aan de andere kant zit de stad. Het is nog even lopen, maar het eind is inzicht. Met de regen is het reuze meegevallen. Wel nat, maar het had ook met bakken uit de hemel kunnen vallen. Door de regen kun je niet even ergens rusten. Ik voel inmiddels de 20 km in de benen en heupen wel.
In het stadje gaan we gauw op zoek naar de herberg. We hebben pech. Deze is gesloten. Het plaatselijke hotel biedt uitkomst. Het heeft een dormitorium. Dat betekent ergen in een kelder een soort slaapzaal. Brrr, de koude grijnst me toe. 12 euro inclusief desayunos. Dat zal wel maar brr..... de hostelier ziet me kijken. Hij vraagt naar “matremonium” we knikken en we moeten maar volgen. Dan komen we in het hotel. Alsof de tijd 50 jaar heeft stilgestaan. Kraakhelder en keurig! We krijgen de bruidsuite. Voor 15 euro per persoon inclusief ontbijt. We besluiten dat maar te doen. En de badkamer een plaatje..... en de douche warm. Geheel tegen mijn principes in, blijf ik er wel een kwartier onder staan. Er blijkt zelfs een keuken te zijn, deze is in jaren 70tig stijl. Iets moderne dus. Het enige nadeel is dat er geen verwarming is. Na het douchen vlei ik me nog even op het heerlijke bed. Zonde van zo’n dure kamer en dan niet extra lang op het bed te liggen.
We zoeken de eerste de beste bar op waar we zonder jas kunnen zitten. De winkels gaan pas om 17.00 uur open. Het is hier echt anders dan noord Spanje, maar gewoon wel erg leuk. In de bar zien we dat de vloer wordt geveegd en gedweild en vervolgens met zaagsel wordt bestrooid. Geen idee waarom. Deze vraag plaatsen we ook maar bij het vragenlijstje. Opvallend is het wel dat ik de enige vrouw in de hele bar ben. Ook weer een vraag voor het lijstje. Nog even en dan kunnen we boodschappen doen. Het menu wordt weer spannend vanavond: pasta met.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten