Once upon a time in the west 27 april 2019

Bestemming Torremejia

Km 27 

Diner salade

Herberg tja, wat zullen we zeggen

Conditie 8,5

“Je hoeft niet per se je tempo op te voeren om meer uit het leven te halen! “

Once upon a time... was het liedje waar we aan moesten denken toen we vandaag na 27 km het stadje binnen liepen. Geen mens te bekennen. Een klapperende deur, lege straten, een verdwaalde kat.... bijna obscuur. De herberg hadden we besproken, omdat er weinig plaats was. Het is inderdaad erg druk, maar toen we net weggingen om nog wat te drinken, was er op onze kamer nog een bed over. 

De hospitalero schreef ons ongeïnteresseerd in. Zei het nummer van de kamer en that’s it. Er wordt overduidelijk ergens gerookt. Erg vervelend. Er is een keuken, maar dat mag geen naam hebben. We doen het er maar mee. 

Over het ontbijt had de hospitalero van de vorige herberg geen woord te veel gezegd. Prima, met echt geroosterd brood. En zelfgemaakte sinaasappel jam. Het was heerlijk. Ik moet wel oppassen, want ik ben vannacht een poos wakker geweest van de jeuk aan mijn voeten. We hebben nu drie keer een ontbijt gehad met toast en jam. En we ontdekten  ook dat in de rode tomatensaus suiker zit. Ik heb er dus gelijk last van. Het gaat niet alleen om de jeuk, maar krab dan ook mijn huid open.

Morgen eten we wel ons eigen ontbijt, helaas wel met gesuikerde yoghurt. Dat was de enige yoghurt die het winkeltje had, waar we nog net voor 14.00 uur wat konden halen. Met havermout en nog een banaan een prima ontbijt. Vanavond maken we sla met een broodje ei. Misschien dat MijnMaatje nog wat kookt voor morgen. We zien het wel. We merken dat een flesje olie en wat zout wel handig zou zijn. We hadden vandaag een pasta voor tussen de middag. Als variatie hadden we een zak doperwten gekocht van 750 gram. We hadden van een gekregen courgette, twee uien en wat wortels, een pasta gekookt. Daar konden we onze salade bakken mee vullen en hadden toen nog elk twee!! borden met pasta. De pasta en het brood vandaag maakten .dat we nu om 19.00 uur nog steeds geen honger hebben.

De wandeling ging vandaag perfect. We liepen rond 7.15 uur en elke twee uur hielden we even een stop. We doen trouw onze oefeningen en merken dat dit goed helpt. We waren om 13.45 uur in de herbergen hadden nog net tijd voor boodschappen doen. Om 14.00 uur gaat alles dicht, omdat het zondag is.  En morgen gaan we voor een dag van 30 km. De route van vandaag was even de stad uit en toen 24 km lang op een rechte strook richting dit stadje. Overal druivenranken of olijven. De bermen zijn een paarse zee van bloemen. Af en toe een rode papaver. Soms wat geels, echt prachtig. De zon hadden we in de rug en elke twee uur kon er iets meer kleding uit. We merken nu dat we goed getraind zijn. Dat betekent dat we de tocht van morgen ook wel aandurven. Het is morgen eigenlijk 16 km naar Meride. Daar is nog een Romeinse aquaduct en een Romeinse brug. Veel mensen stoppen daar om dit te bekijken. Dat hoeft voor ons niet zo. Als we er langs komen prima, maar anders maar niet. De route is morgen dus 16 km, de dag erna 37 km en dan 23 km. We besluiten om morgen nog wat verder  te lopen. Dan hebben we morgen 30km, misschien dat het wat minder wordt. Er is daar een herberg en we hebben maar geboekt. Daar morgen aankomen na 30km en geen slaapplaats hebben is natuurlijk niet handig. Dan hebben we de dagen erna 2 x 20 km. Kunnen we weer even bijkomen. 

Het stadje is onooglijk. Armetierig is een beter woord. Er blijkt warempel toch een parkje te zijn en in dat parkje, ik geloof het bijna niet, een bloeiende sering. Wel een variant, maar ze ruiken het zelfde. De enige bloeiende boom in heel het stadje. Ik keek er naar uit. Mijn moeder hield van seringen en deze bloeienden op haar verjaardag. Op de Camino Portugees zag ik op haar verjaardag een seringenboom. Heel bijzonder. Je ziet ze hier bijna niet. En vorige jaar keek ik er op de Camino del Norte er ook naar uit. Ik zag ze toen ook niet, maar op haar verjaardag was toch ergens een heel onooglijk struikje. 

Ik dacht dt ik er in Zafra 2 dagen terug ook een zag. Maar toen was het nog geen 26 april. Ik heb gisteren de hele dag gezocht, maar niks gezien. De route was er ook niet naar. En vandaag idem. En nu vlei ik me hier ook een bankje en zie ik tot mijn verbazing de sering. Heel bijzonder. Wordt er wat treurig van.

Er komt wat meer leven in de brouwerij. In Spanje begint het avondleven ook pas echt in de avond. Uit de huizen komen kinderen en het parkje begint te leven. De speeltoestellen worden gebruikt. Dat is bijzonder, want vaak zie je onderweg lege speeltuinen. Zelfs de vogels maken nu geluid. Ze kwisperen dat het een lieve lust is. Ik zit in mijn korte broek/rok buiten. Het kan voor het eerst.

Nu na een week begint het pelgrimsleven weer wat vorm te krijgen. Soms dag als vandaag is dat natuurlijk bij uitstek. 24 km zonder een pelgrim voor of achter. Alleen met z’n  tweeën.  We komen nu pas aan praten toe. We bespreken de situatie van de Forumpartij, we hebben het belang over de executieve functies. Doorzetten, een plan hebben, niet achter elke behoefte aanlopen. Wat heb ik deze jaren veel geleerd. Gewoon de dag te nemen, zoals het komt. Leren om door te gaan, door te zetten. Toch niet helemaal onvoorbereid op pad gaan. Risico’s moet je  ook kunnen overzien. Er is  hier een groep Zuid-Afrikaners. Ik denk dat  de gemiddelde leeftijd in de tweede helft van de 70 is. Ze willen naar Finesterre en het helemaal compleet lopen. Dat is jezelf soms ook overschatten. Gisteren lukte het niet meer, met een van de dames. Zo verdrietig. Je moet echt uren lopen zonder rusten, dan is deze route niet de meest voor de had liggende optie. Wat een moed  om er toch aan te beginnen.  Er zijn momenteel twee jongeren die we steeds treffen. De rest is ouder.  Het is ook niet zo’n spectaculere route. Gewoon lange dagen en afzien. De jongeman is gestrand. Was altijd als eerste in de herberg. Was erg belangrijk voor hem. Nu stoppen door hamstringblessure. Waarschijnlijk te snel lopen in combinatie met veel alcohol. Als je vroeg in de herberg bent duurt de middag en avond lang. Het jonge meisje is kapot van moeheid door het niet kunnen slapen en heeft de voeten vol blaren. Het is leren afzien, met een doses nuchterheid. 

Zoals  vandaag met deze vreselijke herberg. Volgepakt met mensen en er wordt gerookt. Niveau afschuwelijk. In het boekje staat een keuken, maar het mag de naam niet hebben. Twee elektrische kookplaatjes en een kraantje met koud water.  Vroeger zou ik er een hopeloos probleem van maken. Het is niet anders en morgen is er weer een dag. Je wordt ook inventief. We hebben geen olie, zout of kruiden bij ons. We kijken altijd wel wat er is in de herberg. Hier is dus niets. Met de olie uit een blikje tonijn bakken we de ui en de gekregen courgette. Het lukt nog om een pasta te maken. Met sla met een ei. We hebben wat te veel sla, maar we hebben dit gesneden en doen het morgen op brood en in de pasta. Vroeger gingen we met zes pakjes nasi kruiden op vakantie. Anders kwamen we de vakantie niet door. En nu eten we pasta zonder olie, zout en kruiden. Je kunnen aanpassen is ook een functie. In de eerste jaren dat ik op de Camino ging at ik elke dag een menu del dia. Zonder dat,  was de dag niet geslaagd. Nu koken we met een pan en een verdwaald vork een gezond maal, waar we heerlijk van genieten. Met nog een gezonde lunch voor de volgend dag. Wat is het leven dan simpel en eenvoudig!