Km 21
Herberg oud maar brandschoon Spaans stadhuis
Diner pasta met doperwten
Conditie 8
Een prima wandeldagje. We belanden in een prachtig oud Spaans stadhuis. Met een zeer gastvrije en aardige hospitalero. Zij weet ons op waarde te schatten en we mogen een stapelbed, want we zijn nog jonge genoeg om het bovenbed te beklimmen. Kijk,daar wordt een mens blij van!
MijnMaatje is weer druk in de keuken. Dat is erg leuk aan deze route dat je zelf mag en kunt koken. De menu’s die worden aangeboden in de bars starten pas om 21.00 uur en dat is te laat voor een pelgrim, vinden wij. Gisteren waren de laatste pelgrim te laat binnen en dat hebben ze geweten ook. De vriendelijke hospitalero had ‘s avonds de knollen duidelijk op. MijnMaatje had het ook al met hem aan de stok gehad. Het was heel oneerlijk vond ik, maar we kunnen onvoldoende Spaans om goed te reageren. En MijnMaatje laat zich nooit verleiden tot ruzie, dus hij is mensen eigenlijk altijd terwille. De hospitalero had gezegd dat we de keuken natuurlijk mochten gebruiken, mits we de spullen maar opruimen. Maar dat is lastig in een keuken die door iedereen gebruikt wordt. Want wat is van wie? MijnMaatje is altijd schoon en precies, maakt de keuken helemaal schoon. Het aanrecht en de kookplaat krijgen bij hem ook altijd een beurt. Maar in Spanje is het ook gebruikelijk om alles te laten staan op het aanrecht en in de lucht te laten drogen. En je mag absoluut niet in een sopje afwassen, daar gruwt men hiervan. Dus alles wordt onder de kraan met een schuursponsje afgewassen en met heet water gespoeld. Er zijn ook geen theedoeken en als ze er hangen dan worden ze gebruikt als handdoeken voor je handen. Dus wat we hadden gebruikt, hadden we opgeruimd en MijnMaatje had alles perfect schoongemaakt. Maar er stond nog wel wat. De hospitalero ging te keer tegen MijnMaatje. Hij wees naar de keuken en hij bleef stemverheffend tegen MijnMaatje te keer gaan. Deze ging maar naar de keuken en onder flink gemopper van de hospitalero heeft MijnMaatje alles verder opgeruimd. Het was een vervelend moment. Vervolgens mochten we niet meer aan de tafels zitten. Ik heb kunnen zien hoe de man er zeker een half uur overdeed om de tafels te dekken. Voor 16 personen met kopje, glas, mes, server. En er werden al twee grote thermosflessen met koffie gezet. Die zit dus wel 9 uur in de thermosfles.
Ik kom niet goed door het schrijven van mijn blog heen. Er is een Duits stel, van onze leeftijd en we zitten voor de 5de Kerr samen in een herberg. We spreken nooit iets af, maar toch treffen we elkaar steeds. Zij heeft ook een Fittbit. Een andere als ik, maar we hebben genoeg te praten en ja, dan schiet het blog erbij in.
De route was erg mooi vandaag en goed te doen. Het was een landelijke route. Velden vol met olijvenbomen. Deze werden nu gesnoeid. Maar we zagen nu ook amandelbomen. Het duurde even voor dat we door hadden wat dit was. Maar aan de vorm te zien bedachten we dat dit amandels moesten zijn. Echt 17 km achter elkaar olijven en amandelen. En af en toe druiven. Na 5 km was er een dorpje en er was warempel een bar open. Bijna voor het eerst op deze route. Het was weer heel koud. Ik had handschoenen aan en de sjaal om en mijn thermoshemd aan. Dus even een warme koffie smaakt dan wel goed. We komen binnen in de bar en het was een drukte van belang. De halve stad was er aan het ontbijten. Het was een jaren 50 modern ingericht restaurant. Het mooiste was wel de heater die midden in de salon stond. Het was er zo warm, dat we ons moesten afpellen. Jacks uit, sjalen af, thermoshemd uit. Ik val door de mand. Mijn thermoshemd is oud en heeft al vele reizen Dior staan. Ik weet niet meer of de gaten van een centrifuge zijn of van die keer dat bij kamperen de veldmuizen door onze kleren zijn gegaan. Maar het hemd is lekker warm en zit meestal ergens onder. De koffie was ook heel heet. Heerlijk! Na de koffie van het ontbijt in de herberg, was dit een verademing.
We hadden in de herberg ontbijt. Dat viel niet mee. Koffie die gisteravond al in thermoskannen gezet was met alleen (Melba ) toast. Ik heb er zes gehad. Met een klein zoet croissantje. Het lopen op de croissant en toast viel niet mee. Om 11.00 uur zatten we, bij gebrek aan een bankje, al op een steen aan onze lunch!
Bij deze herberg vroeg de hospitalero of we een desayunos wilden. Ze zag ons aarzelen en zei, zonder dat we iets had gezegd, dat het een beter ontbijt was als dat we vanmorgen hadden gehad. De herberg staat er dus wel een beetje om bekend. We nemen toch maar een ontbijtje.
De route verliep voorspoedig en rond 13.00 uur kwam Villa Franca de los Barros inzicht. Onze vragenlijstje werd gelijk uitgebreid: Hoe komt het dat de kerk bruin is en de rest van de huizen wit. Is de kerk het oudste? Waren de huizen eerst ook bruin en zijn ze later pas wit geverfd? We komen vast wel een keer iemand tegen die dit uit kan leggen.
Inmiddels schijnt de zon en moeten we onze jassen uit doen. Voor het eerst in dagen. In de herberg is het koud, maar op het kleine terras achter is het heerlijk warm. Ik zit een hele tijd in mijn nachthemd in de zon te wachten voor de douche. Ik was mijn broek. Voor het eerst en op de 8ste dag geloof ik. De rest van de middag brengen we in het stadje door. De winkels zijn nog dicht. Maar er is een schattig marktje! Met mooie zelfgemaakte dingen. We gaan daarvan van terras naar terras, van bankje naar bank. Ik heb voor de tweede keer mijn broek/rokje aan. We koesteren ons na zoveel dagen kou in de heerlijke zon!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten