Km 20
Diner pasta met kaas
Herberg: parochie herberg
Conditie 8-
Gisteravond nadat ik mijn blog had geschreven en ik nog lekker aan het breien was, kregen we ongevraagd bezoek. Een hele rare ervaring. Het was erg koud in de herberg en daarom hadden we het meubilair naar buiten gesleept. Daar was het warmer. Toen het donker begon te worden moest natuurlijk alles naar binnen. We waren er mee bezig toen een keurig man ook naar binnen ging. We dachten eerst dat hij ook een hospitalero was. Dat kan, omdat niet alle herbergen bemenst zijn. Ik ging even nog wat halen op mijn kamer en ik schrok me een ongeluk. De man lag op het bed van Elizabeth een Deens meisje te slapen. Zeg maar gerust te ronken. Dat is wel een rare ervaring. De mannen wilden het eerst niet geloven.Toen ging MijnMaatje toch ook maar even polshoogte nemen. Hij was het met me eens dat dit niet klopt. Na een poosje zoeken vonden we een briefje met een gelefoonnnummer van een hospitalero en deze hebben we gebeld. Ze kwam er gauw aan. Volgens mij gebeurde het wel vaker, want ze kwam met de auto. Ze schudde wat aan de man en toen was hij heel verward. Ik denk dat hij dementerend was. Ze laadde hem in de auto en verontschuldigde zich aan alle kanten. Een rare ervaring. Het was inmiddels erg koud en er was nog ergens een ventilator kacheltje. Deze hebben we een poos aangezet en het werd iets behachelijker.
Ik heb het kacheltje meegenomen naar de slaapkamer en heb hem daar ook nog even aangedaan. Het blijk dat ze hier in de herbergen eigenlijk alleen van november tot februari stoken. Het is prima wandelweer maar de herbergen zijn zo koud.
We zitten nu ook in de kou. Het is een keurige herberg. Super netjes. Er wordt nu door iedereen gekookt. Je kunt wel een menu del dia krijgen, maar deze wordt pas om 21.00 uur geserveerd en dat is voor de meesten toch aan de late kant. Toen we in de gaten kregen dat iedereen zelf ging koken zijn we gauw begonnen. Een goed idee, want we zijn nu om 19.30 uur klaar en de rest moet nog. In een plaid gewikkeld zit ik nu te typen. Ik heb mijn zweethemdje aan, mijn thermo shirt, mijn shirt met lange mouwen en mijn jack. Ben heel ongehoorzaam, want ik heb binnen mijn wandelschoenen nog aan. En dan te bedenken dat het in Nederland warm is.
We komen zo langzamerhand een beetje weer in de routine van het lopen. De eerste dagen waren we ook druk met de processies. En we, en ik was nog erg druk in mijn hoofd. Eigenlijk is de overgang van werk naar wandelen te groot. De eerste dagen was ik ook gewoon erg brak. Niet moe, maar gewoon of er een stopje uit mijn lijf was getrokken en ik gewoon inschrompelde, met als een luchtbed. Later bedacht ik dat dit ook de terugslag van de prednison kan zijn . Ik heb dit natuurlijk de laatste week gehad. En dan ben ik net een opwonden spoeltje. Nu egaliseert alles weer een beetje. En het is steed niet te geloven, dat ik thuis zo’n last heb van de hooikoorts en hier helemaal niets. Gewoon niets. Dat het ademen gewoon gaat en geen pijn doet. In principe doe ik gewoon alles wel, maar het vraagt allemaal wat extra energie. Gelukkig heb ik daar genoeg van...
We hebben nu drie dagen met wandelingen achter de rug, waar we de hele tijd alleen waren. Dat is prettig, want het is druk in de herbergen. Niet zo zeer vol, maar er beginnen groepjes te vormen en die hebben zoals nu veel kabaal. Erg gezellig, maar dan ook druk. Ik vind het erg prettig om alleen te zien. Misschien wel als tegenhanger van het drukke normale leven.
Op deze Camino lopen veel alleengaande mannen of koppels die al veel vaker een Camino hebben gelopen. Je kunt na 5 dagen niet echt een je nog een beeld vormen van deze Camino, want de route beslaat ongeveer 1000 km. Je kunt dan nog van alles tegenkomen. Er zitten niet echt bergen in. Het is meer heuvelachtig. Hij wordt als zwaar gezien., maar dat ligt meer aan de voorziening. Vandaag kwamen voor het eerst iets tegen onderweg waar we konden koffiedrinken. Dat was op de andere dagen niet zo en de komende dagen ook niet zo. Tot nu toe konden we in alle herbergen koken. En overal is wel olie of zout. Valt niet altijd mee, maar in de zomervakantie koken we ook op een pitje. Je wordt steeds gemakkelijker. Zomers is het hier erg heet. En de afstanden zijn soms groot tussen de herbergen.
We logeren hier bij een pastor. Hij is erg gastvrij, maar super precies en erg netjes. We mogen pas douche als het water in de boiler 42 graden is. MijnMaatje wacht voor de douchedeur. Hij loopt even weg en een ander duikt in de douch en moppert over koud water. Pas 3 uur na aankomst lukt het hem om te douchen. De pastor komt binnen terwijl de groep na ons nog zit na te tafelen. Hij pakt de borden van de tafel en begint alles af te wasen. De deuren gaan tegenelkaar open om de etensluchtjes te lozen. Ik geloof eigenlijk dat hij een herberg schoon en zonder pelgrims prettiger vind. Te netjes is dus ook niet fijn. Maar hij is hier pastor en hij doet de herberg. Hoe hij dat allemaal doet.
De tocht was vandaag super prettig. We lopen weer door een heuvelachtig natuurgebied. Weilanden met kurkeiken in de meest schitterende vormen. Erg koud, maar heel prettig wandelweer. Ik ben blij dat ik handschoenen bij me had. Ik heb tot 12.00 uur mijn handschoenen aan gehad. Het lopen ging fantastisch. De eerste uren waren schitterend door de mooie omgeving en daarna kwam het zonnetje erbinnen werd het behachlijk warm.
Ik spray ‘s morgens en ‘s avonds mijn benen met magnesium. Heb helemaal geen blaren. Ik ga van te voren ook altijd naar de pedicure, maar eigenlijk was dat niet nodig. Ik begrijp niet hoe dat kan. Heb nergens eelt of plekken. Of dat komt door anders eten of omdat ik niet zo zwaar meer ben? Dat was de eerste jaren wel anders. Kapotte voeten van de eczeem en zo. Maar nu prachtig blanke voeten!
Het ging vandaag prima, maar we weten door ervaring dat het ook zo anders kan zijn. Dus we leven bij de dag en genieten van elke dag dat het goed gaat. Zo, het is wel weer genoeg vandaag. Op naar mijn kleine hiel van mijn breiwerk, ik weet nu weer hoe het moet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten