Afstand 28 km
Conditie 7,5
Diner: menu del dia: salade met een schouder karbonade en koffie toe
Herberg municipal niveau Spartaans
Bestemming Almanden de la Plata
Dit blog schrijf ik in een zeer druk local Spaans restaurant. Het is een kabaal, vreselijk. Maar erg leuk om te zien. Opa’s met kleinkinderen op schoot, pubers, baby’s in de kinderwagens. Hoe deze hier een oog dicht kunnen doen? De hele familie is uit. De geuren die uit de keuken komen zijn verrukkelijk. Het eten ziet er traditioneel uit. Aardappels en draadjesvlees en natuurlijk voor de kinderen frietjes. Of dit elke zondag zo is? Of speciaal voor Pasen? Wij zijn hier beland, omdat alle winkels dicht zijn. We zouden zelf kunnen koken in de herberg, want er is een keuken, maar dan moet je wel wat hebben. We hebben altijd pinda’s en havermout voor noodgevallen, niet echt iets voor het avondeten. Je kunt hier natuurlijk ook een menu del Peregrino halen. Dus dat doen we dan maar. We moeten wel vroeg zijn, want vanavond schijnt de toko dicht te gaan en zo komt het dat we ongewassen en uitgeblust hier zijn beland. Na het eten en twee bakken koffie verder ( onze eigen oploskoffie is inmiddels ook bijna op) komen we wat bij. Het was een lange wandeling voor een derde dag. 29 Km. Berg op en berg af. De temperatuur is heerlijk. En de route, na eerst 16 km langs een niet erg drukke weg, heel erg mooi. We liepen in een soort natuurpark met groene weiden en bloemen en kleine bomen. Het is schitterend. Adembenemend mooi. We lopen helemaal alleen. Pas aan het einde van de route komen we twee pelgrims tegen. In het dorpje zien we er meer, maar onderweg zien we niemand, niets. Het was genieten. Wat een stilte en wat een landschap. Ik denk nu ook op zijn mooist. Als de zomerse hitte toeslaat, zal het wel gauw verdrogen. Maar voor nu: prachtig!
Vanochtend hebben we mug gemaakt. Ik had gisteravond het vocht van de kikkererwten opgevangen. Ergens had ik gelezen dat het vocht van kikkererwten vol met eiwitten zit. Dat je deze zelfs tot schuim op kunt kloppen en er schuingebak van kan maken. Ik bedacht me toen dat ik dan dit vocht in plaats van melk of eieren ook door de mug kan doen. Ik had het beslag gisteravond al gemaakt. Havermout, twee eieren, een appel, kikkererwtensap en nog wat kaneel, wat in de herberg stond. Het heeft de hele nacht kunnen welken. Vanmorgen heb ik het verdeeld in twee bakjes en deze hebben we in de magnetron gedaan. Een heerlijk voedzaam ontbijt. Onderweg hebben we nog een broodje gehaald. Misschien moeten we gewoon standaard pasta en tomatensaus in onze uitrusting doen. Je moet het wel altijd dragen en het moodrantsoen moet ook niet te groot worden.
We hadden een lange dag. 29 Km is niet niks. Met een rugzak en veel klimmen. Het lopen begint te wennen. Ik spray driftig met de magnesiumolie. Dat schijnt goed te helpen bij spierpijn. En inderdaad we zijn niet stijf of zo. MijnMaatje voelt zijn scheenbeen wel, maar al met al valt het mee. Mijn schoenen zijn natuurlijk goed ingelopen, dus tot nu toe geen last van blaren. De wolletjes zitten ongebruikt in de rugzak,
MijnMaatje deed mee aan een project van onze gemeente “40 dagen, zonder alcohol”. Erg grappig, want het was in de veertig dagen tijd. Niet van onze kerk, maar echt van de gemeente Bronckhorst. Hij heeft het inderdaad 40 dagen volgehouden. Niet dat hij zoveel drinkt, maar toch elke week een fles wijn. Hij had er in begin best moeite mee. Niet zo zeer volgens mij met het missen van zijn glaasje wijn, maar meer van het ritueel van ontspanning. Eerst vrijdagavond sporten, dan een schaaltje yoghurt en dan zijn glaasje wijn. Vlak voordat we vertrokken heeft hij nog een inbody meting gedaan. Zijn spierweefsel was met wel 2 kilo toegenomen. De coach van de crossfit vroeg of hij extra eiwitten had genomen. De toename was opvallend te noemen. MijnMaatje vertelde van zijn dagen zonder alcohol. Het schijnt dat alcohol het testosterongehalte doet afnemen. Nu heeft hij besloten om hier mee door te gaan. En zo komt het dat we alcohol vrij de Camino lopen. Normaal dronken we, maar met name MijnMaatje een fles per dag. Het was wel even wennen in het restaurant met beide aan de mineraalwater. Maar het is ook het ritueel. In herberg vindt MijnMaatje nog spagettie, samen het blikje tonijn, de appel en nog een verdwaald teentje knoflook maakt hij voor morgen onderweg nog een salade. Een desayunos is morgenvroeg in dit dorp wel te krijgen. De supermarkten gaan laat open, dus dat wordt niets. . Onderweg is ook niets. We hebben ook nog chocola en samen met de pinda’s moet dit gaan lukken.
Morgen is de route 14 km. Eigenlijk te weinig. En de dag erna 20. Maar 34 km is weer erg lang. En in het stuk van 20 km zijn geen herbergen, dus je moet dan wel door. Het is wel een mooi stuk volgens het boekje. We nemen het maar zo als het komt.
Het damesleed valt eigenlijk reuze mee. De schuurplek van het been is over, ik heb geen blaren en geen hooikoorts. Wat wil een mens dan nog meer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten