Bestemming: Guillena
Diner: pasta met tonijn
Conditie: 6-
Slaapplaats:albergue 12 euro met ontbijt
Terwijl ik dit schrijf, word ik bijna gek van het gestem van een muziekkorps dat zich klaar maakt voor een processie. In een piepklein dorpje zitten we, maar dat maakt voor de mensen niet uit. Ieder zichzelf respecterend dorp heeft zijn processie merken we. De tekst die een collega vandaag stuurde is vandaag ver te zoeken. “ Zelfs het kleinste moment van stilte is een manier om in het heden te komen.” De stilte is vandaag ver weg. Het korps heeft van die kleine trompetjes. Ze maken een hels kabaal. Ze blazen niet echt tonen, maar gierende glijdende muziek. We zitten voor de kerk van het dorpje, waar we overnachten. We hebben een mooi plaatsje. Maar we kunnen in principe overal staan. We zijn een kop groter dan de meeste Spanjaarden en kijken zo over hun heen. We hopen dat we het droog houden. De lucht is gitzwart en gisteren onweerde het ook zomaar onverwacht. En met allemaal koperen blaasinstrumenten, best eng.
Het was me het dagje vandaag wel. Om 6.20 uur werd ik wakker van het oorverdovende geluid van een snurker. Ik dacht eerst aan MijnMaatje, maar het blijkt toch de buurman uit het andere bed te zijn. Ze hebben vannacht goed door gefeest.....ze kwamen om 3.30 uur binnen, maar deden gelukkig erg zachtjes. We hebben er niet echt last van gehad. Ik heb de wekker niet afgewacht. In het donker zijn we met hoofdlamp gaan inpakken. Nu weet ik niet of het van mij kwam, maar het feit is er wel dat toen ik een poging deed om mijn iPad op te laden, de stroom eruit knalde gisteravond. Omdat er vanaf 17.30 uur niemand meer achter de receptie zit, had de hele bovenverdieping de hele nacht geen stroom.
We hadden gisteren wat yoghurtjes gekocht en daar maken we een lekker ontbijtje van. Om 7 uur staan we buiten. De mannen met puntmusten schieten ons aan alle kanten voorbij.
Wat hebben we een geluk, we vallen midden in een processie. Deze zijn de hele nacht door gegaan. Honderden mensen in prachtige paarse puntmutsen en witte gewaden. Na een half uur zien we ook de eerste draagbaar komen. Zo mooi en zo prachtig. Deze worden gedragen door mensen. Hier zie je ze niet, maar in Leon zie je ze er onder lopen. Soms meer dan 100 mannen. We staan er echt met de neus boven op. (Even kijken op You tube bij Visscher Albert) Na anderhalf uur gaan we verder. We zien steeds meer kinderen met puntmutsen, sommige zitten nog in de buggy. Een prachtig gezicht. Van een kleine peuter krijg ik een plaatje. Dat delen de puntmutsmensen steeds uit. Ik maak een paar foto’s. Als ouders erbij zijn durf ik niet zo goed. Je kunt niet zomaar iedereen op de foto zetten.
Als we verder lopen zien we weer een optocht. Deze duurt lang voordat hij verder komt. We besluiten om maar door te gaan. Inmiddels is het ook al 9.30 uur en we hebben ook nog wel 22 km voor de boeg. Als we buiten de drukte een cafeetje zien, nemen we nog een bakje koffie. Als opmaat voor de route van vandaag. Het is niet zo’n zware route, maar wel de eerste van dit jaar. Het valt nog niet mee. Het is eerst koud, maar algauw wordt het warmer. Om de middag doe ik mijn hemd uit. Ik heb warme voeten en voel mijn benen en mijn heupen.
Als we echt goed de stad uit zijn, is het in een rechte lijn over een zandweg naar het dorp Guillena. Een klein dorpje met witte huizen. Schattig.
We besluiten om een plaatsje te bespreken, zodat we wat rustiger aan kunnen doen. Dat blijkt een goed idee te zijn, want na ons is de herberg vol.
In de herberg treffen iemand die me zeer bekend voorkomt. Zijn vriendin is gevallen vandaag over een paaltje. Ik word er stil van. Dat kan natuurlijk ook nog. Maak je je zorgen om blaren en je scheenbeen. Val je over een paaltje. Volgens mij heeft ze de kaak gebroken en tanden door de lip. Ze ziet er niet uit. Het is echt heel, heel erg. Ze heeft er gelukkig weinig pijn aan. In het ziekenhuis is ze geholpen aan haar lip. Ze blijven een nachtje langer. Als we met de man aan de praat komen blijken ze vorig jaar de Camino del Norte te hebben gelopen. Ze liepen in dezelfde tijd als ons. Als we nog even verder praten bleken ze tegelijk met ons en een jong Frans stel in een klooster te hebben overnacht. Dat is toch erg grappig. Wat een toeval!
Omdat er het een feestdag is ligt alles stil in Frankrijk, dus geen fatsoenlijke winkel open. Ergens bij een soort stalletje kopen we wat tomatensaus, wortels, tonijn en kikkererwten. Samen met het restje pasta van gisteren maakt MijnMaatje een heerlijk maal en gelijk ook al een lunch voor morgen. Hij kan het geweldig. Met wat ingrediënten uit het winkeltje en wat er nog in de keuken staat, maakt hij een geweldig maal. Super lekker. Het zal morgen wel even spannend worden. Er is maar een herberg. We zullen zien. Het komt wel goed.
Maar niet met de processie. Donkere wolken pakken samen boven de kerk. En net als de processie wil beginnen gaan de bliksem schichten door de lucht! De processie gaat niet door. Erg jammer. De Spanjaarden zijn voor geen gat te vangen en lopen gewoon door de kerk. De muziek is prachtig! We luisteren een poosje en gaan dan de bliksem naar naar de herberg. Een kopje thee en dan naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten