Een mooi spreuk die ik met een schuin oog meelees uit een tijdschrift van een buurvrouw. Een mooi begin voor een Camino. Als een dweil hang ik op een stoel in de vertrek gate D71 op Schiphol. Ik had al gezien op de hooikoortsapp dat deze en de komende 3 dagen zware dagen zouden worden qua weer. Inderdaad, het is zo’n een dag. Met een druppende neus hang ik boven de iPad. Ik heb alle zakdoeken al nat. En nu kan ik natuurlijk ook toegeven aan een stukje moeheid. Ik zit als een zombie. Happend naar lucht met een drupneus en letterlijk snotverkouden.
De laatste dagen gingen redelijk door de prednison. Je ziet er goed uit, hoorde ik menigmaal. Het is maar goed dat mensen niet weten dat het goed er uit zien van de prednison komt. Blozende wangen en een bollere toet. Als het goed is, is over een paar uur het leed geleden.
Sinds de voorjaarsvakantie heb ik stevig moeten buffelen. Heb bijna geen vrij moment gehad. Voor 14 dagen terug had ik met MijnMaatje een high tea. Deze duurde een anderhalf uur of zo. Het voelde aan als een weekendje weg.
Elk jaar is ook weer hetzelfde, de laatste avond voor vertrek nog iets te doen. Gisteravond had ik van een werkgroep waar ik bij zat nog bloemschikken. Heb een prachtig bloemstuk gemaakt. Ik heb er zelf niets aan, maar kan er wel iemand anders mee blijmaken. Omdat ik het bloemstuk vanmorgen niet meer kon weg brengen, moest dat gisterenavond ook nog gebeuren. De ontvanger vond het geweldig dat ik kwam en hield me zeker nog een uur aan de praat. En zo lag ik vannacht om 1.30 uur in bed. MijnMaatje had zich ook danig geweerd de laatste dagen. Hij had de laatste dagen gekookt en bijna allles was op. De koelkast leeg gegeten envenals de diepvries. Gisteravond hadden we een frittata met alle restjes groente, vandaag nog een lekkere salades en warps. Erg lekker. Het is natuurlijk niet voor het eerst dat we gaan, daarom bijna alle voorbereidingen op de automatische piloot gedaan. Vanmorgen paste ik even mijn loopshirts. Het was geen gezicht. Ik heb een stel dure shirtjes en ik vond van mezelf dat ik ze afdoet dragen. Ze hangen om mijn schouders heen en zie er uit als een ... ja wat. Gratebaal. Ben een uur voor vertrek nog even een nieuw shirt gaan halen. Ze hadden alleen zwarte, helemaal niet mijn kleur. Het is niet anders. Maar hij sluit mooi aan.
Het is erg rustig in de gate. Mijn ogen vallen dicht... Als we na een klein uurtje we mogen instappen, word ik met een schok wakker. Ik verruil het bankje van de gate voor een vliegtuigstoel. Ik merk niet eens dat we stijgen, want ik zit al weer te pitten. Het wordt een lange tocht, normaal vliegen we op Santander of zo. Noord Spanje, maar nu gaan we naar het zuiden. We hebben ook tegenwind en dat zorgt ook nog voor een half uurtje extra. Na tweeeneen half uur word ik als herboren wakker. De verkoudheid is over en ik houd het nu droog. Na lekker wrapje ben ik er weer. Het is niet te geloven eigenlijk. Ik ben wel heel sloom, maar dat komt volgens MijnMaatje omdat er 4% minder zuurstof in de cabine van het vliegtuig aanwezig is. Vanuit het vliegtuigraam zie ik de blauwe lucht. Een collega appte me vanmorgen de spreuk:”Het leven is er om vandaag te genieten.” Dat doe ik dan maar. Ik permitteer me gewoon een uurtje niets doen.
Na een voorspoedige reis landden we na 3 uur in Sevilla. Het is heel druk in de stad en de mensen zien er op hun paasbest uit. We zien geen processies, maar wel een paar verdwaalde deelnemers. We spoedden ons naar ons hostel. We een belevenis op zich. Er is niemand achter de receptie. We ontdekken een nummer en met veel pijn en moeite lukt het ons om te grijpen dat er een sleutelkastje is met de sleutels voor de kamer. Het blijkt dat we net een mail hebben gehad met de nummers van de bedden. Wat hebben we een geluk! We zoeken onze kamer. In een vaag hok zien we vier bedden. De hoogte van het stapelbed is enorm. Beslist boven de 2 meter. Er zit gelukkig een dikke stang voor. MijnMaatje offert zich op en gaat bovenin. Nadat we ons hebben geïnstalleerd gaan we nog even naar beneden. We treffen daar twee dames die ook nog naar binnen willen. MijnMaatje treed weer op als galante ridder. Het blijken twee Italiaanse dames op leeftijd te zijn. Communicatie is heel moeizaam, maar iedereen is van goede wil. We vragen ons wel af hoe een van deze dames op het bovenste bed zal belanden. Gniffelend vraag ik MijnMaatje of hij gaat aanbieden om ze dan ook nog een drukkertje te geven. Er blijken ook voor hem grenzen te zien. Na een drukke dag gaan we voor ons doen vroeg naar bed. Morgen weer een dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten