vrijdag 14 september 2018

Het laatste diner

Menu
Pompoensoep(van pompoen uit Nederland)
Courgette taartjes, ratatouille met rijst en tomatensalade
Mirabellen taart met bramen

De laatste dag van dit heerlijke verblijf in Chemin. We willen de zaak schoon en netjes achterlaten. In de loop van de week hadden we al een vertreklijstje gemaakt met allerlei klusjes. Ik heb met omslagdoek bijna af en wil graag deze nog even afwerken.
We buffelen de hele dag nog even flink door. Ik naai nog een stukje gordijn. Van de  mirabellen en pruimen maken we nog een jammetje. Het is vervelend volgens mij als je thuiskomt dat je dan direct aan de bak moet met fruit wat er nog ligt. 
Etty maait het gras, ik maak nog een keer de overkapping schoon. Ik krijg de ramen maar niet streeploos. Gebruik water uit de regenton met azijn, maar het blijft maar strepen.
Het is zo druk, dat een wandelingetje er helemaal bij in schiet. Tijdens het plukken van de bramen kijk ik nog even over dit inmiddels zo geliefde landschap heen. Wat een pracht. Zo glooiend, zo afwisselend . We hebben deze periode zulk heerlijk weer gehad. Ik weet ook dat dit anders kan. 
De omslagdoek komt bij de koffiepauze af. In de middagpauze hecht ik de draden af. Dat betekent dat in bij de theepauze niets meer te doen heb. Gelukkig heb ik nog een bolletje katoen. Ik wilde nog een boodschappennetje maken. Een begin kan ik maken en dan komen de pelgrims. Een interessant groepje. Een Braziliaans echtpaar, een Engelse dame en een Franse, Libanese man. Ze hebben elkaar vorig jaar ontmoet. De Braziliaanse man is erg filosofisch ingesteld. De hele maaltijd gaat het gesprek over waarom mensen de Camino lopen. Ik vraag me af waarom een Braziliaan helemaal naar Europa komt om de Camino te lopen. Er zijn wel wat paden in Brazilië horen wij. Maar ze zijn niet veilig. De natuur, slangen en zo, maar ook de criminaliteit. Het is de eerste dag en ze zijn totaal af. Maar ze genieten van het eten, dat we met zoveel plezier weer hebben gekookt.
We kijken terug op helefijne dagen. Morgenvroeg nog even buffelen en dan is het weer voorbij. Jammer...
Maar ik heb ook wel zin om naar huis te gaan. Het gewone leven moet toch weer een keer zijn aanvang nemen.  Wat heb ik  ook deze periode weer veel geleerd en ervaren. Siroop gemaakt, haard aan steken, vijgen gegeten, noten geraapt. Wat een boeiende weken.
















donderdag 13 september 2018

Oogsttijd

Menu
Restje soep van gisteren( snijbietsoep)
Restje ratatouille met rijst
Fromage blanc met vruchten: vingen en mirabellen

Wat vliegt de tijd. De laatste dagen breken weer aan. We maken de laatste zaken in. Yvonne maakt vingen op sap. Ze zijn er vanfantisch uit. De groene schil, de witte rand, de rode pitjes. Erg mooi om te zien. Ik maak van van valappels, druiven en de laatste blauwe pruimen nog siroop met de sapkoker. Wat leer je toch elke kee wee nieuwe dingen. Etty maakt van mirabellen nog een havermout cake. Hij smaakt heerlijk. De laatste mirabellen gaan de oven in om te drogen.
We poetsen dat het een lieve lust is en elk onkruidje in de tuin gaan we te lijf. Alle drie genieten we van poetsen en werken. En dat is hier in dit huis te zien. We maken een begin er de overdrachtslijstje. Zelf staan we een beetje versteld van alles wat we hebben gedaan.
In de pauzes zijn we aan het haken. Mijn omslagdoek waar ik aan begonnen ben is bijna af. De laatste rij moet in nog haken en dan afhechtenen ook dat is klaar.
De kranen hebbben we in doeken gewinkeldd om alle kalkvlekken te lijf te gaan. Ook rapen we de laatste noten. En zo vliegt de dag om.
We besluiten om een mooie foto te maken van alles wat we hebben gemaakt. 107 potten en flessen met van alles en nog wat. Vijgenjam tot peren op siroop tot druivensap en gedroogde mirabellen en alles wat er tussen zit. Yvonne kan mooie foto’s maken. We slepen alles naar buiten en Etty maakt een mooie compositie en Yvonne maakt een mooie foto. De oogst!
















woensdag 12 september 2018

Een dag waarop we duizend dingen doen

Menu
Snijbiet soep
Bietenburgers, ratatouille, rijst en salade
Fromage blanc met fruit naar keuze

Wat kan een mens toch veel dingen doen op een dag. Er waren gisteren geen pelgrims, dus hadden wij vandaag onze handen wat vrij. Daarom zijn we vanmorgen, voor de warmte aan, gaan wandelen. Om 8.15 uur stonden we al in Lormes. Waren we nog nooit geweest en ligt toch maar 10km van Chemin. Het is een klein stadje met zelfs een ziekenhuis. We hebben er na wat zoeken naar een route heerlijk gewandeld. Vervolgens nog lekker koffie gedronken op een terrasje tussen bejaarden Fransen. Prachtig om mensen te zien in hun dagelijkse activiteiten. 
Rond 11.30 uur waren we weer thuis. Te vroeg om te lunchen, dus nog een mooi poosje tijd om de handen even te laten wapperen.
Ik begin met het harken van het blad en de aangevreten mirabellen onder de pruimenbomen. We gooien ze steeds rond de stam en dat is niet handig. Het is nu een grote wespennest. . Ik hark ze weer op, want onder de bomen liggen kleine witte steentjes. Die hark je dan ook mee en die belanden dan weer in de composthoop. Wat uiteraard niet te bedoeling is. Een griezelige toestand, want ik ben als de dood dat ik gesprikt word. Het is een gevecht. Ik kan rond  de boom blijven harken, want als ik weer rond ben ligt er weer nieuw blad en. Ieuwe mirabellen. En ze zijn zo heerlijk. Dus 1 in de emmer en 1 in de mond. Ik heb er zoveel gegeten, dat ik de rest van de dag buikpijn heb gehad. Dezelfde dans voer ik uit rond de blauwe pruimenboom. Ik schud deze nog even flink en de blauwe pruimen, zo groot als eieren stuiteren op mijn hoofd en op de grond. Sommige zijn al gebarsten. Dus ik kan ze niet laten liggen, want de wespen zijn er als de sprinkhanen bij. Na een half uur staat het zweet me op mijn kop. Ik besluit de geharkte pruimen even te laten voor wat het is en ga de herberg in voor een heel, heel groot glas water. Dam besluit ik om de mirabellen die ik ook geraapt heb, te drogen. Jam kan niet, want er zijn geen potten meer. Er liggen al zakken in de vriezer. Het nadeel van drogen is dat ze zo lang in de oven moeten. Het is warm en de zon schijnt onbarmhartig. Misschien lukt het ook gewoon in de zon. Ik maak een blad klaar en doe ze even in de oven, de rest van de middag liggen ze in de zon. Dat is nog niet genoeg, daarom gaan  we morgen verder. Ondertussen maakt Etty havermout muslirepen van de mirabellen. We maken een grote plaat vol. 
Dan gaat de bel bij de poort. Alle drie rennen we naar de poort, omde pelgrims, die dit jaar niet in zo’n grote getalle komen, te ontvangen. Het blijken gasten te zijn. Ze willen graag de herberg zien. Ze kennen Arno en Huberta en zijn nu op weg naar Ronchevalles om daar te hospitaleren. Ik leid ze rond en laat ze de prachtige tentoonstelling zien van Rein van Uden. De vrouw is lid van het bestuur van de Regio Oost van het Jakobgenootschap.ik zeg haar dat ik graag de aquarellen naar Hengelo wil halen. Een mooie plek voor de voorjaarsdag van de Regio. We praten verder en besluiten elkaar een dezer dagen te bellen.
Voor dat ze vertrokken zijn is het half drie. We vallen bijna van de graad. We lunchen en gaan gauw weer aan de slag.ik ruim de rest van het blad en de mirabellen op. Hark het grind om deze grasvrij te krijgen. Rond nog 45 minuten noten, maak de weekinfo voor school, beantwoord mails en apps. Yvonne maakt van appels sap en en vervolgens appelstroop. En van de rest maakt ze nog 4 grote potten appelmoes. Etty maakt foto’s in de tuin en harkt ook nog onkruid.
Dan overleggen we wat we gaan eten. Het ziet er naar uit dat we weer geen pelgrims krijgen. We hebben nog bietenburgers en per ongeluk heb ik gisteren snijbiet aangezien voor rode biertjes. Maar nu staat de snijbiet er nog. Op het internet vinden we snijbietkaassoep. Yvonne gaat het maken. Etty zorgt voor het toetje en ik maak van courgettes en andere groenten ratatouille. Tussen de bedrijven door maak ik toch nog van de blauwe pruimen samen met een paar zure appel jam. Als de jam in de potjes beland, ziet het er prachtig uit. De donkere schil, de witte appels en het rode sap van de pruim ogen prachtig. De laatste potten gaat Yvonne morgen gebruiken voor vijgen op sap. Kort koken en de vrucht zo heel mogelijk laten.
En dan gaat weer de bel. Nu een echte pelgrim. De pelgrim komt uit België en is net 2 dagen met pensioen. Hij heeft naar de wandeling uitgekeken. Hij heeft een lange dag achter de rug. Warm en eigenlijk amper getraind. Hij is munt. Etty gaat met hem in gesprek. Yvonne en ik gaan aan het koken. Om 20.00 uur (Franse tijd!) zitten we aan tafel. Het is gezellig, maar ook best zwaar door het verhaal van de pelgrim. Om 21.30 uur zijn we pas aan de afwas. Tjonge, wat een dag. En wat een verschillende activiteiten doen je dan op een dag. Wandelen, in de tuinwerken, koken, inmaken, sociale contacten. Dan valt er veel uit een dag te halen. Wel duizend dingen!

dinsdag 11 september 2018

(Backup) Bultjes en ander ongemak

Menu
Curry bruine bonensoep
Courgette taartjes, bieten burgers, aardappels en salade
Fromage blanc met vijgen

Bij het opstaan schijnt de zon al uitbundig! Een mooie dag belooft het te worden. En ik heb vannacht goed geslapen. Wel nadat we een spin van zeker 10 cm doorsnee hebben gevangen. De meeste nachten slaap ik goed, maar de laatste dagen  werd ik een beetje gek van de jeuk. In mijn liezen, onder mijn armen, onder de rand van mijn BH, in mijn haar, in mijn bilnaad, vreselijk. Geen bedbugs, want ze staan niet op een rij. Dikke bulten, terwijl ik me niet herinner dat ik gestoken werd. Gisteravond toch eens wezen kijken op internet, ik weet het nu: oogstmijd. Het kleine insecten, bij a niet te zien, die in het gras of bos zitten. Ze worden met name in augustus actief. In Frankrijk heten aout.  Na de maand augustus. Ze bespringen mensen als ze in de tuin aan het werk zijner leggen dan hun larven onder de huid van mensen. Na een uur of 6 beginnen deze vreselijk te jeuken. De jeuk houd 2 tot 10 dagen aan. Ik heb er middels wel twintig en ik word vreselijk chagarijnig van de jeuk. Met name de bulten in mijn liezen zijn afschuwelijk. Etty bedacht zich dat mijn histamine tabletten zouden kunnen helpen. Ik heb er vannacht gelijk een genomen en inderdaad de jeuk is bijna over. Vorig jaar dachten we dat we bedbugs hadden. Alles extra gewassen. Maar dat hielp niet. De oogstmijd is onschuldig, maar is erg irritant. 
Vandaag gaan we uit. Naar de Franse markt. Vorig jaar zijn we ook geweest. Je kunt er van alles kopen. Van levende have, groenten, kleding, was voor je meubels en in de zelfde kraam massage olie. Je ziet eigenlijk allemaal maar ouderen en toeristen. Op de markt kopen we strengen knoflook. Heerlijk en ze blijven lang goed. Bij een tweede hands winkel scoor in nog een shirt en een jurk. (Foto komt morgen.) bij de Franse Aldi kook ik een paar lekkere wijntjes en wat kaas voor thuis. Ik heb hier ook een paar keer couscous gemaakt. Deze was zo prachtig van structuur. Niks een klontjes. Alleen niet volkoren, maar een mens kan niet alles hebben. Een een partij groene linzen,  waar je in Holland 3 keer zoveel voor betaald.
Thuis gekomen wacht ons de lunch en na de lunch het hout. Het hout is droog en stoffig. Ook dat helpt niet mee met de jeuk. Nadat het hout op de juiste plek ligt, laven we ons aan water en thee. Wat een stofbende. Maar na een half uur ligt al het hout in de schuur.
We geven de planten in de tuin water. Jammer genoeg vanavond weer geen pelgrims. Maar we koken een lekker maal. De wespen komen ook op dit lekkere maal af. In de salon hebben we al een klein nest gevangen. De twee pelgrims van gisteren hadden het over koffie verbranden. Dat zou helpen. Inderdaad de wespen kiezen het “wespen”pad. Wat een lucht. We leggen bijna het loodje met elkaar. Maar inderdaad de wespen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Een gouden tip. Nu nog zo’n tip voor de fruitvliegjes.
Dan ga ik nog even noten zoeken. De noten zijn hier zo prachtig. Gewapend met tuinhark en mand, stort ik mij op de bomen die aan de weg staan. Eigenlijk is het al te donker. Het schermert al. Dan zie ik dat er iemand op me af komt. In het zwart gekleed en met een grote hond. Ik schrik me wezenloos. Verstard blijf ik staan. Weg rennen is geen optie, want in de verste verte geen huis te zien. En de hulp van mijn herberg aatjes heb ik niet verwachten, want de gedaante zit tussen mij en de herberg. Dan begint de gedaante te praten. Het blijkt een vrouw te zijn. Ze zegt dat het eigenlijk nog te vroeg is voor de noten. En dat klopt. Ik kom een beetje bij. Ze vertelt dat ze hier al jaren in het dorp woont. Alleen en het hele jaar. Dat zal niet mee vallen. Het schijnt hier winters erg koud te zijn. Dat beaamt ze. In de winte slaapt ze in de keuken. . De enige plek waar het dan warm is. Ze zit duidelijk om een praatje verlegen. We lopen samen terug. Mijn hartslag gaat weer richting normaal. Ik wil mee niet laten kennen door te zeggen dat ik erg geschrokken was.  Van het rapen van de noten is door het avontuur vanavond niet gekomen. Morgen weer een nieuwe poging! 










maandag 10 september 2018

Op notenjacht en andere zaken

Menu:
Gele courgette soep met gember
Snijbiet met kaassaus, penne en tomaten salade en kleine courgette 
Toetje Clafoutis

Vanmorgen Schijndel zon al weer heerlijk toen we op stonden. Er is zoveel te doen, dat je niet goed kunt kiezen waar je aan zult beginnen. Na het eten gaan Etty en ik eerst weer noten rapen. Op de plek waar we de vorige keer ladingen vonden zijn alle noten kapot. Of opgegeten of kapot gereden. Opgegeten lijkt mee niet, want wie knaagt in een nacht zoveel noten kapot. Met de trekker kan, maar ligt ook niet zo voor de hand. Maar goed, deze noten zijn niet meer beschikbaar. In de bomen hangen noten zo groot als dikke eieren. Maar ze zijn nog niet rijp. Misschien dat het nog lijkt voor zaterdag. 
Terug gekomen in de herberg is Yvonnedruk bezig met de bedden. Ze moeten winterklaar worden gemaakt. Dat betekent alle hoezen wassen, elektrische dekens er op, hoezen van de dekbedden wassen. Er passen maar drie tegelijk in de machine. Als je er dan 14 moet was... en nog 14 hoezen en dan nog de normale was. 
De noten moeten worden gepeld. De notenschillen geven een vreselijke kleur aan je handen. Mijn handen zien er dan ook verschrikkelijk uit. Eerlijke werkhanden, maar wel erg zwart. 
Ik stort me op de koelkast van de voorraad kast. Het fijn werken als je resultaat van je werk ziet. In de tuin regent het mirabellen. En ze zijn zo lekker zoet. Heerlijk. Maar er zijn al zoveel potten mirabellen.
We plukken  appels en brengen ze naar de kelder op roosters. In de middag nemen we een tijdje pauze. Als we ons net goed hebben geïnstalleerd arriveren de pelgrims. Aardige Nederlandse mensen en ze hebben veel route gelopen. Veel gespreksstof dus. Ze zijn wat ouder. Ze hadden erg veel last van de warmte. Ze kwamen speciaal voor de tentoonstelling in de herberg van de schilderijen van Rein van Uden. Daar zal ik ook nog een keer wat schrijven.
Om 17.00 uur beginnen we met koken. Elk doen we een gerecht. En net als we flink in de weer zijn, horen we een trekker. Een week te laat, of ook verkeerd genoteerd in het boek. Alle pitten op zacht vuur. Het is een hele happening, want de auto’s moeten van de plek en buiten de port. De trekken met de wagen er in. Het zou ongeveer 2 Sterre zijn. Het ziet er uit als 3 KUB. Maar het is natuurlijk niet netjes gestapeld. Dat betekent morgen even flink buffelen. Leuk. Daar heb ik wel zin in. Je maakt hier wat mee. Koken, de groentetuin, sapkoken, inmaken, schilderen, dakgoten schoonmaken. 
De maaltijd is een succes en de pelgrims hebben veel verhalen. Voor je het weet is het 22.00 uur.. Niet meer veel puf voor het blog. Mijn stappenteller zegt: elke dag wel 15000 stappen zonder een wandeling. Een korte impressie dus.



 





 







Fruitige impressie

Foto’s van Yvonne  van het fruit en bloemen rond de herberg















zondag 9 september 2018

Een luie zondag

Menu
Penne met snijbiet en rooomkaas en walnoten
Salade van vijgen, tomaten en appel
Fromage blanc met vruchten uit de tuin

Na een lekkere nacht, het was fris en de sterrenhemel was ongekend, stonden we vroeg naast ons bed,  om naar de laude in Vezelay te gaan. Het was weer prachtig. Het gezang is schitterend. De nonnen zingen zo mooi. En het klinkt zo prachtig in de kerk. Ik begin zo langzamerhand het Frans een beetje te verstaan. Het gaat over het bijbelgedeelte over als een licht in de nacht 1 Petrus 2. Dan krijg je toch wat mee mee van d einhoud. 
 We wandelen lekker in de zon rond de baseliek. In een klein cafeetje drinken we een kop koffie en een abrikozen clafeautis. Etty trakteert.  Lekker hoor! Geserveerd op mooi wit servies met zilveren bestek. Alleen de entourage is al prachtig. Rond 10 uur gaan we weer richting de herberg. Het is rustig. Geen pelgrims. We nemen thuis nog een keer een kop koffie en gaan dan nog even aan de slag. Water geven, gras maaien, bedden opmaken, ect. In in een huis als deze is altijd wat te doen. We nemen wel een lange pauze, het is per slot van rekening zondag. Ik maak een matras hoes langer. Op een of andere manier zien de meeste matrassen nu 2 meter en daar past een hoes van 1.90 niet om heen. Van een kussen van dezelfde stof knip ik een strook en deze naai ik er tussen.
De rest van de middag brengen we luierend door. Mag ook wel na een week van buffelen. Ik ben deze week begonnen aan een omslagdoek. Elke pauze haak in een tour. Het lijkt er op dat hij warempel af komt. 
‘S Avonds maken we voor ons een makkelijk prutje met een heerlijke tomaten salade uit de tuin. En zo is er weer een dag voorbij.

















zaterdag 8 september 2018

Enge kapriolen

Menu(simpel alleen voor na zelf)
Groentensoep met een restje linzen
Frittata van snijbiet en een beetje linzen met salade
Fruit met fromage blanc

Er zijn helaas weer geen pelgrimsvandaag. Jammer. Maar nietemin nog genoeg te doen. Eerste gaan we noten rapen en maken er gelijk een wandeling van. De omgeving is zo prachtig. Glooiend en afwisselend. Een mooie blauwe helemaal. Yvonne heeft wat last van haar heup. We besluiten een rondje te doen rond de herberg, zodat we steeds richting de herberg kunnen als Yvonne het niet meer vol kan houden. We rapen een rugzak met noten en bijna een kilo bramen. Deze zijn er genoeg in de herberg, dus we hoeven ook niet zoveel. Maar ze hangen zo mooi te glanzen aan de struiken. Ze kleiner als andere jaren, want ook hier is het droog geweest.  Onderwerp komen we de buren tegen.Nederlanders die hier al 18 jaar hun domicilie hebben. Ze hebben een appartement in Nederland en gaan een aantal keren per jaar naar Nederland naar hun kinderen. We maken even een praten. Het eerste praatje dat we met iemand maken buiten de herberg om. 
Thuis gekomen besluiten we de overkapping te wassen. Deze ziet er zo stoffig uit. Het is een hele operatie. We wachten even op de schaduw. De ramen wassen in stralende zon lijkt me niet goed.  De keukentrap is te klein. Daarom maar met de ladder. Die kan niet zo tegen de overkapping aan staan. Dus om de ladder eerst doeken met tyribs. Gewapend met kopstubber en douche trekker waag ik mij op de ladder. De goot voor de overkapping ligt voor met blad. Gelijk deze schoongemaakt. Yvonne geeft vanaf de grond de spullen aan. Er zijn acht ramen. Dus acht keer de ladder op en af. De onderkant blijkt ook niet schoon. Met de vloerwisser maakt Yvonne deze schoon. Ondanks onze inspanning zien de ramen er wel schoon uit, maar ze zijn niet streep vrij. Jammer. Het wachten is op een regenbuitje. Misschien dat dan de strepen verdwijnen.
Vervolgens haal ik op de keukentrap de laatste druiven van de ranken aan het huis. Ook een hele operatie met rekken en strekken. Etty maakt er met de sapkoker druivensiroop van. Ook dat is een hele klus en ook wel best gevaarlijk. Het afgietslangetjes is kapot. Dat betekent dat de opvangbak steed moet leeg gieten. En alles is kokend heet. Met haar bergschoenen staat ze voor het fornuis. We dachten dat er siroop minder flessen nodig zijn, omdat je dan het Spa laat inkoken, maar ondanks dat hebben we nog wel 4 flessen gevuld en nog 4 potjes. We moeten heel selectief met de potjes zijn, want we hebben maar heel weinig potjes. 
Yvonne gaat an de slag met de bedden. We wassen alles en voorzien ze van electrische dekens. Hoe het kan weten we niet, maar een matrashoes krijgen we er niet meer om heen. Hij blijkt te kort. We snappen er niets van want op elk bed zat een hoes. En nu past er een echt niet meer. We breken onze rug bijna van het sjorren en trekken. Ik besluit om de hoes door de midden te knippen en van een restant stuk stof een een strook tussen te zetten. Lange maken aan de uiteinden is geen optie omdat daar het elastiek ziet. Bijna uitgeput van het sjorren vlijen we ons neer voor een kop thee. Gedroogde appelthee met citroen, lekker hoor. 
Bij de druiven staan ook de vijgen en ik pluk ook weer 3 kilo vijgen. En eet er natuurlijk ook een. Heerlijk. En de jam ziet er heel mooi uit. Het groen van de schil, rood vruchtvlees en mooie kleine pitjes. Ook weer goed voor 6 potten.
De mirabellen doen we nog een ronde in de oven. Maar na twee uur zijn ze weinig opgeschoten. We zetten ze vervolgens in de zon en nu gaat het hard. Aan het eind van de middag zijn ze droog, net zo als dadels. Hoe lang ze goed blijven? Ik weet het niet. Als de  werkuren betaald zouden moeten worden eet je bijna goud.
En zo komt het dat we ondanks dat er geen pelgrims zijn we pas om half negen aan de avondmaaltijd zitten. Voldaan van al het geheister met bedden, ladders, druivenranken, notenbomen, hete sapkokers. Het leven van een hospitalero  gaat niet over rozen, maar rozige van alle drukte gaan we zo naar bed. Een geluk, omdat er geen pelgrims zijn kunnen we morgen naar de versper in Vezelay bij de nonnen. Ik kan me nu al verheugen op het gezang.







vrijdag 7 september 2018

De geurende keuken

Menu: geen
Maaltijdsoep met groenten uit de tuin
Salade van couscous met geitenkaas en groenten uit de tuin
Mirabellen. Met fromage blanc

Heerlijke geuren komen uit de keuken van de herberg. De geuren sluipen door de naden en kieren van de herberg. Door het hele huis ruiken we de geuren van appels, appelmoes en appelstroop. Uit de oven kringelt de geur van gedroogde mirabellen.
Vandaag ben ik met een ketterende hoofdpijn opgestaan. Snap niet goed hoe dat kan. Ben hier zo ontspannen en relaxt. Ik wilde natuurlijk me niet laten kennen en stapte zo uit bed. Dat lukte niet goed en toch nog maar een uurtje in bed met paracetamol. Gelukkig had een Herbergmaatje migraine tabletten mee. Na een van deze krabbelde ik er bovenop. Mijn hoofd voelde  aan als een schudkoker met rijst. Als ik bukte ging de inhoud van mijn hoofd naar voren. Als ik weer rechtop stond schudde de zaak weer naar achteren. Ik denk van de hoeveelheden vruchten die toch in mijn mond belanden. Vandaar vandaag  maar wat langer aan de koffie en wat zittende klusjes. Geen pelgrims vandaag. Erg jammer. En ook erg saai. 
Dat betekende dat we alle tijd hadden om de grote hoeveelheden fruit te kunnen weg werken. We tellen eerst alle potten en maken ze schoon. Zo hebben we zicht op wat er in huis is. Vervolgens hebben we de keus gemaakt om allleen bijzonder fruit te verwerken. Dus vijgen en blauwe pruimen. Appelmoes en mirabellen zijn er genoeg. Van de overgebleven appels proberen we appelstroop te maken. Yvonne maakt appelsap in de sapkoker om daar vervolgens appelstroop van te maken. Het lukt uiteindelijk, maar duurt wel lang en blijft wat dunnig. Etty maakt nog een paar potten handperen. Ze zien er prachtig uit. Ik maak van de blauwe pruimen nog jam. Verder gaan we alle mirabellen die er nu nog liggen gedroogde pruimen maken. En ook dat duurt lang. Wel vier uur op hele lage temperaturen. 
Vervolgens hebben we nog een partij noten geraapt. Massa’s liggen er nu onder de bomen. Als we weer thuis komen geurt de herberg ons tegemoet. De mirabellen drogen mooi. De appelstroop hangt nog niet als een dikke draad aan de lepel, maar in de pot blijkt deze toch mooi stevig te zijn. Wat heb ik deze week al weer veel nieuwe dingen geleerd.


donderdag 6 september 2018

De vermeende regendag

Menu: wraps met restjes en fromage blanc met yoghurt toe

Het zou vandaag gaan regen. Het programma hebben we er gisteren op afgestemd . ‘s Morgens boodschappen en ‘s middags inmaken, schoonmaken en verstellen. Bij het opstaan echter, scheen een klein mager zonnetje. Niet de voorspelde regen. Wel een meevaller.  De mannelijke zieke pelgrim voelde zich na een bezoek aan de herberg, opgefrist en herboren. De jonge vrouwelijk pelgrim voelde zich nog niet zo goed. Ze hoefde vandaag maar 10 km, met wat extra support en de belofte dat wij haar zouden halen als het niet ging, ging ze op pad. Met gloednieuwe schoenen die nog niet waren belopen (ze was gisteren met de taxi gekomen) zette ze haar eerste stappen op het Camino pad. Ze wilden nog wel een dagje blijven. Maar omdat ze toch een keer moet gaan, hebben wij haar maar een duwtje in de rug gegeven. Jammer dat je niet hoort hoe het met haar afloopt. 
We starten richting Corbigny naar de Atac. De staafmixer is in de strijd om mirabellen en appels te pureren gesneuveld door een mirabella pit. En in de herberg kun je niet zonder staafmixer. Je kunt ook veel met een zeef, maar die moet je ook weer schoonmaken. 
Het blijft wat aarzelend met de zon, maar ook met de regen. We halen alle het fruit binnen, zodat we alles bij de hand hebben. We gaan helemaal los op tomaten, mirabellen, handperen op sap. De oogst is prachtig om te zien. Van de schillen van de peer en een een mixerkom vol vlierbessen, maken we nog een klein litertje sap. Zonder toegevoegde suikers. Bij elke loop in de tuin eet ik een paar mirabellen. Elk uur kunnen we een schaal rapen. We hebben helaas niet genoeg potten. We bedenken allerlei oplossingen om het fruit te verwerken. Gedroogde appeltjes voor appelthee, vruchtensappen, gelei. 
We besluiten dat we de beschikbare potten gebruiken voor fruit dat er anders nooit is. Dus de handperen en de vijgen. De appels proberen we zoveel mogelijk ongehavend op roosters de kelder in te krijgen. En de rest? Er zijn geen buren of netwerk waar je meet kunt delen.
Het wordt warempel nog warm. We turen naar de lucht, maar de regen blijft verre. 
Er verschijnen geen pelgrims. Daarom maken we er een makkelijk avond van, met warps met restjes en fromage blanc met allerlei soorten fruit.
We besluiten buiten te eten, maar onder het afdak. We zitten nog niet en de regen gaat aarzelend van start. Gestaag blijft het wel een uurtje regenen. Dat is geweldig voor de natuur. De ervaring leert dat de bramen enzo dan met de dag dikker worden. De bramen blijven dit jaar aan de struik. Er zijn geen potten, dus geen jam. Ik doe nog een poging om te kijken of we het afdak schoon kunnen krijgen. Vanuit het slaapkamerraam kunnen nu het regent even flink poetsen. Helaas zonder zichtbaar resultaat. Morgen maar eens verder kijken hoe dit moet.   
Wel rustig zonder pelgrims en om half negen zitten we aan de avond thee. Armo heeft ons geleerd om de open haart aan te steken, maar helaas te het niet nodig. Het is te warm. En de komende dagen schijnt het prachtig te worden qua weer. 










woensdag 5 september 2018

Rommeldag

Menu 
tomaten soep met koolrabi
Gevulde courgette met groenten, gele rijst, bonen, salade
Clafoutis met mirabellen

Het was mijn beurt voor het ontbijt. Vergeten een wekker te zetten, maar werd geluk met een schok om 10 voor 7 wakker. Dan moet je nog best even buffelen om het ontbijt om 7.30 uur klaar te hebben. De douch beurt heb ik maar overgeslagen. Er zou hout gebracht worden en dit moet vervolgens in de schuur. Dan word je ook vies en moet je weer douchen. De douche vervormd mijn huid tot schuurpapier. Daarom maar zo mijn mogelijk. Het hout is niet gebracht. We zaten er op te wachten. Dan begin je maar met kleine klusjes. En van het ene klusje rol je in het andere klusje. En voor we konden knipogen was de dag alweer voorbij. 
Van gisteravond was er rijst overgebleven en van het ontbijt melk. De pelgrims wilden graag chocolademelk bij het ontbijt. Dat hebben we en dus slurpten de heren een heerlijke cacao naar binnen. De mensen waren zo enthousiast. Zeker als je al dagen onderweg bent en je beland dan in een herberg als deze weet je niet wat je ziet.van de restjes en van de appels en mirabellen müslirepen gemaakt. Deze zijn heel goed gelukt. Ook hebben we van appelschillen thee gemaakt. Omdat de oven toch aandoet voor de clafoutis hebben we ook gedroogde appeltjes gemaakt. Leuk om zo te exeperimenteren met van alles en nogwat. 
Terwijl we nog bezig waren met het afruimen van het ontbijt, kwam de eerste pelgrim al. Een jong meisje dat zich een paar weken gelden bedacht had om voor dat ze wordt opgenomen voor een therapeutische behandeling een stuk van de Camino te gaan lopen. Ze was ziek. Erg verkouden en de hele dag hebben we gehoord dat ze aanwezig was. Haar geblaf was door het hele huis te horen. Toen ze het besluit had genomen om de Camino te gaan lopen, kwam ze steeds mensen op haar pad tegen die haar iets zeiden over dat ze de Camino moest gaan lopen. Ze was er helemaal van de van onder de indruk. We riepen haar voor de maaltijd. Ze was helemaal verbaasd en ook over het eten. Erg leuk om zo iets te kunnen betekenen voor mensen. Toevallig werd ook de andere pelgrim gebracht. Deze had ontstoken tenen. Had nu al een week steeds gerust. Hij kwam hier om morgen een kort stuk te lopen naar Corbigny.  Twee zieken, maar zo verschillend. De man was accountant. Zo keurig. Hij was 70, maar zag er beslist niet zo oud uit. Grappig om aan tafel te zitten met twee zo verschillende mensen uit zo verschillende werelden. Een interessante avond. 
We aten tomatensoep met tomaten en koolrabi uit de tuin, met nog wat groenten van gisteren. Yvonne had van courgettes een gevulde courgette gemaakt. Met uiteraard de dagelijkse sla een heerlijk maal. Etty had als toetje nog een heerlijke claufautis gemaakt met mirabellen. Deze was uit de kunst.
Ik stop er mee, want het is inmiddels half elf. Ik wil ook graag nog even haken. Met de omslagdoek ben ik halverwege. Elke koffie pauze doe ik een of twee toeren. Moet ook mijn nagels nog even lakken. Van het oogsten van de noten zijn mijn nagels een ramp. Kan zo gewoon me niet vertonen. Leuk hoor, zo’ n rommeldag.