zaterdag 8 september 2018

Enge kapriolen

Menu(simpel alleen voor na zelf)
Groentensoep met een restje linzen
Frittata van snijbiet en een beetje linzen met salade
Fruit met fromage blanc

Er zijn helaas weer geen pelgrimsvandaag. Jammer. Maar nietemin nog genoeg te doen. Eerste gaan we noten rapen en maken er gelijk een wandeling van. De omgeving is zo prachtig. Glooiend en afwisselend. Een mooie blauwe helemaal. Yvonne heeft wat last van haar heup. We besluiten een rondje te doen rond de herberg, zodat we steeds richting de herberg kunnen als Yvonne het niet meer vol kan houden. We rapen een rugzak met noten en bijna een kilo bramen. Deze zijn er genoeg in de herberg, dus we hoeven ook niet zoveel. Maar ze hangen zo mooi te glanzen aan de struiken. Ze kleiner als andere jaren, want ook hier is het droog geweest.  Onderwerp komen we de buren tegen.Nederlanders die hier al 18 jaar hun domicilie hebben. Ze hebben een appartement in Nederland en gaan een aantal keren per jaar naar Nederland naar hun kinderen. We maken even een praten. Het eerste praatje dat we met iemand maken buiten de herberg om. 
Thuis gekomen besluiten we de overkapping te wassen. Deze ziet er zo stoffig uit. Het is een hele operatie. We wachten even op de schaduw. De ramen wassen in stralende zon lijkt me niet goed.  De keukentrap is te klein. Daarom maar met de ladder. Die kan niet zo tegen de overkapping aan staan. Dus om de ladder eerst doeken met tyribs. Gewapend met kopstubber en douche trekker waag ik mij op de ladder. De goot voor de overkapping ligt voor met blad. Gelijk deze schoongemaakt. Yvonne geeft vanaf de grond de spullen aan. Er zijn acht ramen. Dus acht keer de ladder op en af. De onderkant blijkt ook niet schoon. Met de vloerwisser maakt Yvonne deze schoon. Ondanks onze inspanning zien de ramen er wel schoon uit, maar ze zijn niet streep vrij. Jammer. Het wachten is op een regenbuitje. Misschien dat dan de strepen verdwijnen.
Vervolgens haal ik op de keukentrap de laatste druiven van de ranken aan het huis. Ook een hele operatie met rekken en strekken. Etty maakt er met de sapkoker druivensiroop van. Ook dat is een hele klus en ook wel best gevaarlijk. Het afgietslangetjes is kapot. Dat betekent dat de opvangbak steed moet leeg gieten. En alles is kokend heet. Met haar bergschoenen staat ze voor het fornuis. We dachten dat er siroop minder flessen nodig zijn, omdat je dan het Spa laat inkoken, maar ondanks dat hebben we nog wel 4 flessen gevuld en nog 4 potjes. We moeten heel selectief met de potjes zijn, want we hebben maar heel weinig potjes. 
Yvonne gaat an de slag met de bedden. We wassen alles en voorzien ze van electrische dekens. Hoe het kan weten we niet, maar een matrashoes krijgen we er niet meer om heen. Hij blijkt te kort. We snappen er niets van want op elk bed zat een hoes. En nu past er een echt niet meer. We breken onze rug bijna van het sjorren en trekken. Ik besluit om de hoes door de midden te knippen en van een restant stuk stof een een strook tussen te zetten. Lange maken aan de uiteinden is geen optie omdat daar het elastiek ziet. Bijna uitgeput van het sjorren vlijen we ons neer voor een kop thee. Gedroogde appelthee met citroen, lekker hoor. 
Bij de druiven staan ook de vijgen en ik pluk ook weer 3 kilo vijgen. En eet er natuurlijk ook een. Heerlijk. En de jam ziet er heel mooi uit. Het groen van de schil, rood vruchtvlees en mooie kleine pitjes. Ook weer goed voor 6 potten.
De mirabellen doen we nog een ronde in de oven. Maar na twee uur zijn ze weinig opgeschoten. We zetten ze vervolgens in de zon en nu gaat het hard. Aan het eind van de middag zijn ze droog, net zo als dadels. Hoe lang ze goed blijven? Ik weet het niet. Als de  werkuren betaald zouden moeten worden eet je bijna goud.
En zo komt het dat we ondanks dat er geen pelgrims zijn we pas om half negen aan de avondmaaltijd zitten. Voldaan van al het geheister met bedden, ladders, druivenranken, notenbomen, hete sapkokers. Het leven van een hospitalero  gaat niet over rozen, maar rozige van alle drukte gaan we zo naar bed. Een geluk, omdat er geen pelgrims zijn kunnen we morgen naar de versper in Vezelay bij de nonnen. Ik kan me nu al verheugen op het gezang.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten