Camino Amethist: De eenentwintigste dag van de Camino anders dan anders "Mooi uitzicht geeft nieuw inzicht"

We zijn morgen al weer drie weken hier op de "Camino anders dan anders". Een hele stille eenzame Camino.... Voor de rest is het eigenlijk net zo als anders op de Camino. We staan vroeg op. Nemen koffie, gaan op pad. Dik ingepakt tegen de kou en elk uur gaat er een laagje uit.
Een ding is wel anders. Meestal zijn 's morgens pelgrims gehaast. Gehaast om op weg te gaan... stel je voor dat je laat bent 's middags, dan is er geen plek om te slapen. Deze stress valt helemaal weg, want ons hutje staat er immers. En de bedden worden zelfs opgemaakt. Maar ik ben niet zo'n zittend mens. Ik ben van opstaan en aan de slag en weg...
Een van de Camino kaarten die ik graag bekijk, gaat over "De tijd nemen". Je hebt de tijd en neemt de tijd. Het is voor mij een ware oefening. Een oefening in tijd nemen.
"Elke dag is een eenmalig geschenk. Aanvaard het geschenk en doe er wat moois mee." Staat op dezelfde kaart.
Ik probeer altijd de dag helemaal uit te buiten en geen minuut te verspillen.... opstaan, opruimen, plan voor de dag maken, breien, lezen, bloggen, haken, naar schoolzaken kijken, appen... bewegen, koken, nieuwe dingen bedenken.
Het is toch te gek. De wereld is hier zo mooi en ik ren er doorheen. Ik zet de wekker op 10 minuten en verplicht me om 10 minuten op de vlonder te zitten en te kijken naar de zon, het riet, de meerkoetjes, te luisteren naar grutto's, te luisteren naar de stilte.... O, wat is dat lastig. Ik bedenk me ondertussen dat MijnMaatje, die volgende week een paar dagen naar huis gaat, mooi de yoga matten kan meenemen... dan kunnen we hier op de vlonder lekker yoga doen.... en daar gaan mijn gedachten alweer ...... Ik pak mezelf weer op en en probeer gewoon te zitten. Dan valt mijn oog op de vlonder .......deze is wel vies, voordat we dan yoga gaan doen, moet ik deze een flink bezemen. En daar gaan mijn gedachten weer. MijnMaatje zit naast me, grijpt me bij de oren en verplicht me tot weer 10 minuten.
Ik voel me super goed en eigenlijk qua lucht veel beter dan anders. Barst van energie en wil eigenlijk wel terug naar huis. Dan laat MijnMaatje de hooikoorts app van Doetinchem zien, knetterrood van de berk. Ik probeer het los te laten, maar wat lastig....
We gaan na het gebakkelei op de vlonder op pad. We aanvaarden deze prachtige dag als een geschenk. En de dag is zo mooi. Weer blauwe luchten, witte wolken, gele bermen, de stilte. Bij het eerste de beste hek voor een weiland zie ik een bord hangen. Witte planken met een bloemen tekst en een versiering. Een literaire boer? De spreuken nemen me gewoon elke dag bij de oren. De strijd op de vlonder met het prachtige uitzicht, krijgt een speciaal tintje: "Mooi uitzicht, geeft nieuw inzicht!" We hebben het in gesprekken al veel over gehad, MijnMaatje en ik: "Je hebt een cirkel van betrokkenheid en daarin een cirkel van invloed. Mijn betrokkenheid is hoog, veel te hoog, maar mijn invloed is soms laag. En laat het dan zo en laat het daar... Geniet van wat je nu toekomt, de vlonder met het uitzicht. Door het genieten te laten, omdat anderen werken, ziek zijn, problemen hebben, lost het voor niemand wat op. Neem gewoon de tijd, als de tijd er is..... Wat een inzichten levert dit toch op.
De literaire boer heeft meer borden met spreuken. Erg mooi. Brengt me op een idee voor school. Simpel te maken en leuke lessen kunnen geven over spreuken en dan de borden ophangen rond het hek om de school.

We fietsen langs meren en komen door dorpjes. In Workum eten we onze havermout pannenkoeken met appel, walnoten en kaneel. Tjee wat smaakt dat na een aar uur fietsen. Ik krijg ondertussen 4 keer telefoon voor school. MijnMaatje is er wel klaar mee. Het laatste gesprek van een mevrouw die zegt haar moeder te brengen. Deze heeft in een ziekenhuis in Duitsland gelegen en is weer beter en moet nu terug naar huis. Het kost me zeker een kwartier om haar duidelijk te maken dat ze met een school belt. Mevrouw wordt zo boos, "Ik zet haar voor de deur" schreeuwt ze bijna. "Dat kunt u rustig doen", is mijn antwoord, "Maar de school is echt dicht. We hebben vakantie!"Ik probeer aan te geven dat er ook een verzorgingshuis is met de naam van onze school. Dan trekt mevrouw wat bij en drukt het gesprek weg. "Moet ook op de vlonder", denk ik! Wat voor verhaal zal hier nu achter zitten?

Thuis gekomen zitten we nog een poos op de vlonder, ik breiend. Mijn 12 paar labadissen( halve handschoenen, polswarmers) van restjes wol. Volgens MijnMaatje een weinig zingevende bezigheid, om met de woorden van dokter Tamara te spreken. dat vraag ik me af. Stil zitten kan ik niet eindeloos, maar labadissen breien, die niemand wil hebben, laat staan dragen, kost mij geen enkele moeite.
Ik lees nog de schoolmail, maak een brief voor ouders, reageer op op mails en regel wat zaken. dan koken we van de restjes uit het krat en de koelkast een portie vega nasi. Heerlijk!

Maar het verhaal is nog niet afgelopen. Nu de avond is gevallen, zitten we binnen, rond het petroleum kacheltje, dat lekker snort. En door het raam kijkt de volle ronde maan naar binnen. Een inktzwarte nacht, met een helder gele ronde volle maan. We gaan naar buiten en genieten nog maar een keer van dit uitzicht. Niet de maan schijnt door de bomen, maar schijnt in het water voor de vlonder. En het is stil, heel stil. Nee, ik sta er niet lang, maar nu niet omdat ik geen geduld heb. Het is gewoon stervenskoud.