De dag is al weer voorbij. De tijd vliegt. Vanmorgen zat ik om 6.30 uur al weer aan de keukentafel. Verder met mijn studieboek. Elke dag wil ik immers een bladzijden lezen. De laatste jaren heb ik me getraind in het stellen van doelen/ afspraken om deze vervolgens na te komen. Als ik spreek in de taal van mijn jeugd zou ik zeggen: ik probeer het en misschien gaat het lukken. Je mag immers nooit op de voorgrond treden en wees vooral bescheiden. In het kader van het boek dat ik nu lees, zeg ik, natuurlijk gaat dit lukken!!!! Positief en starten met het doel voor ogen!
Vorig jaar ben ik begonnen om elke dag vroeg op te staan. En dat is me op een paar keer na, prima gelukt. Vaak wandel ik dan, maar nu gebruik ik de tijd, om te studeren. Mijn dag is zo wat langer.
Inderdaad lukt het me weer om een hoofdstuk te lezen. Dit keer over de cirkel van verbinding.
(hechting, verbinding, scheiding en rouw) Elk onderdeel wordt beschreven met voorbeelden. Vooral het onderdeel rouw sprak me aan. Je moet door pijn heen om het te verwerken. De schrijver gebruikt hier voor de metafoor van de kuil. Bijzonder is dat deze kuil ook gebruikt wordt voor de leerkuil die we hanteren bij de kinderen als ze iets moeilijk moeten leren. Je moet door de kuil heen. Kleuters leggen me op klassenbezoek dit al uit. Het maakt je sterker als je doorzet en er uit klimt.
Ook bijzonder dat in dit hoofdstuk het voorbeeld van Senoi stammen op Maleisië. Ze maken van enge beelden voor hun kinderen van deze beelden bondgenoten. Ze visualiseren ze tot positieve beelden. De kracht van deze vorm van visualiseren hoorde ik vrijdag ook op de studiedag. Een krachtig middel om emoties positief te veranderen.
De pelgrims komen rond 8 uur voor hun ontbijt in de salon en eten met smaak alle wentelteefjes. Het oude brood is nu op. De jonge mannen zuchten en kreunen over de zware wandeling die hun te wachten staat. Ja, als je het al zo visualiseert, dan gaat het zwaar worden, denk ik.
Ik ben dan nog niet gedoucht, want ik wilde iedereen niet wakker maken. Het is prachtig weer en het lijkt een warmer dag te worden. We wandelen daarom eerst maar een rondje. Het landschap is zo moo. Ik voel me hier zo thuis en zou hier wel altijd kunnen wonen. Ik ben hier door de jaren heen gehecht en geaard. Ik denk dat ik meer een natuurmens ben dan ik altijd dacht. De natuur, jonge zwaluwen die zich verzamelen op elektriciteit draden. Ik stel het douchen uit tot na de wandeling.
Na het wandelrondje stort ik me op het opruimen van afval. Ik stel het douchen opnieuw, maar even uit. Kan beter eerst ook nog dit klusje doen. Nu in deze Corona tijd is het verwijderen van het afval uit de bakken, best wel een dingetje. Vaak deden we steeds alle vuilnis uit de verschillende bakken in een zak. Maar nu doe ik elke zak dicht en was steeds mijn handen. De eerste zak prop ik dicht om de lucht er uit te blazen. Niet handig, denk ik als ik de lucht van de zak in mijn gezicht voel. Als er aerosolen zijn, dan vliegen ze nu om mijn oren. Dan bind ik de zaken dicht. De was van de pelgrims moeten ze zelf in een zak doen. Wij maken de zak bij de wasmachine open en duwen de was dan uit de zak zonder de was aan te raken in de machine.
Lastig hoor, het omgaan met Corona afspraken, want vandaag kwam er een pelgrim uit Marseille. Daar is het code rood. Maar de Fransen mogen zo door Frankrijk reizen en hoeven niet in quarantaine. Ze zit naast ons. Op een meter afstand, want dat is de regel hier. Tja wat moet je hier van vinden. We houden wel het nieuws in de gaten, want we zitten geen van allen te wachten op 10 dagen quarantaine thuis
Met schoonmaken en opruimen ben ik wel een mooi poosje zoet. Dan douche ik me grondig en hoop zo ook alle bacteriën van mijn lijf te hebben gespoeld.
Na de middag peuter ik de knienaad mijn wandelbroek los. Hij is niet netjes genaaid en ik kwam er toelaat achter en kon hem niet meer ruilen. Ik ergerde me daar al een poos aan. Het is wel beter geworden, maar nog niet helemaal. Voor Yvonne maak ik haar lakenzak. Dan haak ik een paar toeren. En dan is de middag al bijna weer om...
Etty maakt heerlijke pannenkoeken met spinazie, avocado en huttencase. En we hebben fruit na als toetje. We maken twee schalen mooi op. Dat ziet er dan prachtig uit. De pelgrim, een ex-lerares, loopt sinds haar pensioennering op haar 54 tigste, elk jaar een Camino. Elke vrouw in het onderwijs krijgt in Frankrijk voor elk kind dat ze baart 2 extra pensioen jaren. Daarom mocht ze op haar 54 tigste stoppen in plaats van op haar 58 tigste.
We wassen af en kijken nog naar de prachtige sterrenhemel. Ik zie Het steelpannetje en ga op zoek naar de poolster. Dat lukt nog niet. Morgen een nieuw poging. Mijn mede herbergiers zijn inmiddels naar bed. Ik moet opschieten, want anders houd ik hun wakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten