Nu had ik geen enkel excuus om niet aan het volgende hoofdstuk te beginnen. Voor iemand die vroeger een meter boek mee had op vakantie, is dit een wonderlijk verschijnsel. Weglopen voor een boek. Ik pak het boek en blader nog eens door het eerste hoofdstuk. Erg boeiend. Nu viel me speciaal op de zin” De neocrotex overschrijft de emotie. “ Dat wist ik wel van ander studies, maar nog nooit zo expliciet tot mijn doorgedrongen wat dit betekent. Datgene wat je uitstraalt in de groep met mensen waarin je verkeerd, dat neemt het brein van de groep over. Maar voor het individu betekent dit ook dat je je zelf bij de oren kunt pakken om positiever te denken.
Inmiddels komen de andere vrouwen ook naar beneden. Onze pelgrim wil pas om 8 uur zijn petit dejeuner. Samen bomen we over de betekenis en werking van de neocortex. We zoeken voorbeelden en daardoor verwerk ik de inhoud van het hoofdstuk goed. Het tweede hoofdstuk gaat over Mind eye of te wel in het Nederlands, de blik waarmee je kijkt naar zaken is bepalend voor je gevoel. We kunnen hier nu bijvoorbeeld treuren over het feit dat er zo weinig pelgrims zijn. Of je kunt denken “ Wat een cadeau dat ik hier mag zijn, in deze rust, in deze sfeer. Genieten van de natuur en de hoeveelheid fruit. Ik kan het direct eten en heb dan geen last van mijn allergische reactie. Het is de hele dag lui lekker land.”
We hebben de voorraad kast bekeken en we moeten wel wat boodschappen doen. Er is geen fromage blanc. Dat nemen we als ontbijt en daar maken we toetjes van. Nu er bijna geen pelgrims zijn, zijn er ook geen inkomsten. Dat betekent nog zuiniger zijn dan gebruikelijk. Wat een uitgelezen kans om nog creatiever te zijn. Een “ mind eye” om positief om te gaan met deze tegenvaller.
Yvonne heeft last van een beginnende hielspoor. Erg pijnlijk en veel wandelen is niets voor haar. We besluiten dat Etty en ik gaan lopen en dat Yvonne na een uur ons achterop komt. We lopen 6 km door dit mooie glooiende landschap. Genieten van de temperatuur en de heerlijke zon. In de winkel draag ik voor het eerst in deze Corona periode een mondkapje. Ik krijg haast geen zuurstof.....
We halen zo sober mogelijk de boodschappen. Terug gekomen bij de herberg drinken we koffie en maak ik een paar toeren van mijn nieuwe haakproject. Elke tour haak ik wel 3 keer en eindelijk lukt het. Omdat we hier niet op vakantie zijn, pak ik me samen en ga samen met Yvonne de bovenlichten schoonmaken. Dat zijn ramen die in het dubbel plafond op de verdieping hangen. Hierdoor krijgt de overloop daglicht. Het zijn er wel 9 en ze zijn zo vreselijk vies van stof en ander smerigheid. We hebben echt voldoening van dit poetswerk. Na een tijdje blinken en schitteren de ramen ons tegemoet. . Ik val bijna met een raam in mijn armen van de trap, want het raam hangt schuin en ik trok hem door het zemen uit het scharnier. Gelukkig gaat het goed en blijft alles heel, het raam, de trap en ik.
Terwijl we poetsen gaat de telefoon.... twee pelgrims melden zich. Kijk, we worden op onze wenken bediend door onze positieve kijk. We bedenken ter plekke weer een heerlijk lowbudget diner. Dat lukt wonderwel, want toen we vertrokken uit Nederland heeft iedereen van alles mee genomen, pompoenen, paprika, boontjes.
De pelgrims blijken twee alleraardigste Franse jonge mannen te zijn. De andere vrouwen hebben schik, want ik zou de volgende pelgrims ontvangen. Ik spreek alleen Frans met handen en voeten. Ze verkneuteren zich in de keuken. Tot mijn grote geluk spreken de jongens Engels en ze spelen het spelletje mee.
Ze zijn in de leeftijd van mijn zoon. De een is ICTer in de assurantie en de andere buurtwerker bij een parochie.. Werkt met straatkinderen en prostituees. Heeft ook twee jaar gewerkt in India bij de straatkinderen. Ze lopen voor de eerste keer en hun rugzakken zijn veel te zwaar. Ze zijn helemaal verbrand van de zon, doodmoe en het biertje wat ik ze aanbied, nemen ze graag aan.
We maken pompoensoep, groentenschotel met tomaat met rijst en een salade en een aardappelquiche. De heren vinden het een koningsmaal. Als toetje hebben we een vijgen op een mooi schaaltje, een eetlepel fromage blanc en mirabellen, en van oud brood maken we een wentelteefje. De kerels vinden het heerlijk en ze willen ze ook graag voor het ontbijt. Dat is mooi, want zo komen we mooi door het oude brood heen en besparen we een vers brood. We kunnen buiten eten en als we allen aan het uiteinde van de tafel zitten kunnen we Corona vrij eten. We zien de zon ondergaan. Erg mooi. We praten nog even en de mannen zijn afgeserveerd. Voor 9 uur liggen ze in hun bed. Gevloerd. Wij wassen af, ik schrijf dit blog, buig me nog even over een paar bladzijden boek, haak nog een paar toeren, wandel nog een stukje en de dag is voorbij........
Wat een fijne dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten