zondag 12 september 2021

Dag 8 Le Chemin


De zondagen in Le Chemin zijn stil, heel stil. Wij vroegen ons af of het gepast is om luiken te schuren. Dat blijkt niet gepast! Het enige wat ik hoor zijn de vele vliegen in de klimop en op de lemen muren. De zwaluwen vangen de laatste ronde vliegen,  voordat ze afzwaaien richting zuiden. Af en toe hoor ik het geknisper van voeten op het grindpad. 

Ik heb een tijd gewerkt aan mijn nieuwe project: letters haken! Ik moet er honderdtwintig hebben en ik heb er inmiddels 35 af. Voor het avondeten wil ik nog de 5 “Ellen” die ik nodig heb af hebben. De pelgrim van gisteren die uit Nederland kwam aanlopen is weer terug. Vanmorgen kreeg ze ons gedicht dat we altijd meegeven aan de pelgrims. Ze moest zo huilen. 


Wandelaar jouw voetstappen zijn de weg, niets meer.
Wandelaar, er is geen weg, de weg maak je al lopende
Al lopende maak je de weg, en als je omkijkt,
zie je het spoor,
dat je nooit meer zult bewandelen.
Wandelaar, er is geen weg, alleen de rimpelingen van de zee.  


Ze was zo ontredderd. 900 KM alleen op weg, met alleen je rugzak, maken je zo gevoelig voor indrukken en de energie van de omgeving. Rond een uur of 12 ging de telefoon en vroeg ze of ze alsjeblieft nog een nachtje hier kon slapen. Natuurlijk kan dat! Plek genoeg en we zorgen graag voor mensen. Speciaal voor mensen die deze zorg even hard nodig hebben. Gisterenavond verwoorden mij medeherbergier het nog zo mooi, op de vraag waarom we dit werk dien: andere mensen gelukkig maken is het mooiste wat je kunt doen! Daar word je zelf ook gelukkig van!! 

Het blijkt dat de pelgrim niet goed in haar vel zit. Ze loopt deze route,  omdat ze een boek heeft gelezen van haar oude leraar op de havo! Ze kwam er achter dat ze zijn route loopt! Vanuit zijn wens en zijn idee. Ze wil een pas op de plaats en bepalen wat ze zelf wil. Niet meelopen en niet in andermans stappen gaan. Zware gesprekken, maar afgewisseld met grapjes en luchtigheid. We krijgen haar aan het haken. Ik vertel of mijn brei, haak en borduurprojecten op de Camino. Etty legt haar de eerste beginselen uit van het haken. Met gebogen hoofden over het handwerk vertellen mensen ons op de een of andere manier hun levensverhaal. 

Vanmorgen namen we afscheid van de mevrouw die door haar dochter werd gehaald! Emotioneel, het herbergleven is bijna een snelkookpan. De beslissing van haar om niet verder te gaan en haar man alleen verder te laten gaan, was heftig, maar goed! 

We hebben haar uitgezwaaid. Yvonne heeft de herberg gedaan en Etty en ik hebben bramen geplukt! 3 kilo! Prachtig potten staan nu op de plank in de keuken. 

We eten pompoenrisotto en salade. Van de schillen en restjes maal ik soep! Samen met een toetje weer een lekker maal. 

We genieten samen van de lekkere maaltijd en het gezelschap. De avond is zwoel en warm. We tellen de sterren en zien het steelpannetje. Een prachtig avond als slot van een heerlijke dag!






Geen opmerkingen:

Een reactie posten