Camino Anders dan anders III Dag 30 Iedereen heeft talent!

Afgepeigerd en warm van het eten en de lekkere douche hang ik op het roze bankje in het tiny house om een blogje te maken over deze TOPDAG.  Afgepeigerd, omdat we er een talent voor hebben om net nog even meer te doen, dan dat we eigenlijk willen of kunnen. Het leek toen we opstonden een prachtige dag te worden. Plannen waren hardlopen en dan ergens wandelen. Er moet toch getraind worden voor de wedstrijd van de bucketlist voor volgende week zondag. Maar we besloten, omdat het weer zo prachtig was, toch nog te proberen om een etappe van het Elfsteden pad te lopen. Deze hadden we gepland staan voor de dag na mijn valpartij. Het is een route van 15 km en dat moet toch lukken?

We hadden eigenlijk geen lunchsalade en geen brood, dus om 8 uur stond ik nog gauw een couscoussalade te maken en een pan soep te koken van allerlei restjes groenten. Gisteravond zijn we uit eten geweest. Bij de "Beste Pizzeria van Nederland." Ik moet toegeven, ik heb nog nooit zo'n lekker pizza gehad en het toetje pavlova was overheerlijk! Maar ook gewoon het er zijn, was geweldig. Mensen komen van heinde en verre voor deze pizzeria. Er schijnen mensen dit huisje te boeken om dan in Pingjum te kunnen eten. 

We besloten om gewoon vandaag relaxt te doen.  Mijn billen zijn nog niet weer helemaal op orde, dus het moet niet te gek worden en daarom hebben we eerst nog heerlijk het yoghurtje buiten gegeten. Daarna op de fiets naar Bolsward om de bus te kunnen nemen naar Workum. Met de wind in de rug fietsen we naar Bolsward. We zijn veel te vroeg en we gaan nog een poosje op de trappen bij de gracht zitten. Ik loop even een winkel binnen. Wat een kleding en wat een spullen. Door het basic leven van de afgelopen weken ben ik eigenlijk helemaal niet meer gericht op de kleding. Ik koop eigenlijk überhaupt nooit meer nieuwe kleren. Altijd tweedehands en dat gaat ook prima.

MijnMaatje tref ik op de trappen in gesprek met een oudere man. Hij raapt al sinds 1985 afval in Bolsward. Boeiend en bevlogen verteld hij over zijn missie. Dat is toch een waar talent dat je zolang doorgaat met opruimen. Je zou denken dat je dat je de moed verliest, als dit zolang nodig blijkt te zijn. Ja, sinds er statiegeld op de flesjes zit vindt hij die niet meer zo vaak. Dus de maatregel helpt echt.

Na een klein kwartier met de bus belanden we in Workum. Een stralende blauwe lucht, dwars door het land met koeien. Het is een geweldige route.  Het weer is fantastisch. Ik gebin met lange broek en jas en ik eindig met wandelroek en hemdje! We houden lange pauzes, want mijn billen vragen wel enige voorzichtigheid. Vanaf Aaldfours hebben we twee opties. De echte route, maar deze gaat langs de weg of via de dijk. Maar deze is wel 2 tot 3 km langer. Met twee paracetamol gaan we toch voor de dijk. Super geweldig. Wat was het prachtig. I heb echt van heel dichtbij kievieten gezien. Ik dacht dat ze veel groter waren, maar hij zijn kleine vogels. Ze waren erg agressief naar ons, wat we kwamen denk ik te dicht in de buurt van hun nest. Bij een veld met grutto's wachtte ons een prachtig schouwspel. Een roofvogel aasde op de eieren en kuikens. Hij werd toch belaagd door een zwerm van grutto's. Bijzonder om te zien.

Uiteindelijk bleek de route geen 15, maar nu bijna 21 km. Toen moesten we ook nog terugfietsen, tegen de wind in. Nu ik paracetamol had genomen had ik geen centje pijn. Het klauteren over hekken en zo is wel een ding. Aankleden, trap op lopen, zitten  is nog steeds flink pijnlijk. Maar fietsen, mits geen kuil of verhoging gaat goed, lopen ook wel, maar niet te ver en zwemmen wil prima. 

Op het menu vandaag stond ook nog nasi met tofu. Dat is nog wel een bewerkelijke maaltijd. De pindasaus brandde ook nog flink aan. Dat inductie koken is echt nog wel een ding voor mij. Ik heb daar niet een twee drie een talent voor.  Aanbranden betekent ook weer flink poetsen en daar zat ik nu echt niet op te wachtten. Het eten was overigens heerlijk. Maar daar hebben we nooit problemen mee. Sinds we suikervrij en puur eten, eten we fantastisch. Morgen hebben we weer een lunch van de nasi die over is en we maken 's avonds wraps van alle groenten die er nog zijn. We gaan met een bijna lege koelkast weer naar huis. Maandag roept het gewone leven weer. 

De mevrouw van het huisje kwam ook nog even. Ze was al twee dagen ons achterna aan het lopen voor schone theedoeken en zo. Ze zullen ons wel vreemde gasten vinden. We doen namelijk wel vaker dan 1 keer met onze handdoeken. Als we zouden willen kunnen we elke dag nieuwe krijgen. Maar dat vind ik onzin. Doe ik thuis ook niet. En al dat wassen, is zo slecht voor het milieu. Thuis willen we proberen om onze cv installatie zo lang mogelijk uit te laten. Dit in kader van de gasrekening.  Maar de eerlijkheid gebied dat we we ook de smaak te pakken hebben van hoe we nog meer kunnen besparen op gas. Wat dat betreft zijn MijnMaatje en ik aardig aan elkaar gewaagd. Als we iets bedenken, dan gaan we meestal beide er voluit voor.

De spreuk van vandaag is "Iedereen heeft ene talent. Het is een kwestie van in beweging blijven tot je het gevonden hebt." En de opdracht is: "Wat is je grootste talent en doe daar vandaag iets mee!"

Ja mijn grootste talent? Ik denk wel doorzetten en aanpakken. Maar als je zou vragen: "Waar word je blij van? " Dan is denk het antwoord. Iets maken, iets bedenken, creatief zijn....  Daar doe ik denk ik ook elke dag wel iets mee. Wat dacht je van de aangebrande pan schoonmaken met koffiedik bij gebrek aan een schuurspons? Ik had eens gehoord dat koffiedik werkt als een schuurmiddel. Het werkte inderdaad. 

Een ander talent is ook dat ik niet kan stoppen met waar ik mee bezig ben. Zelfs nu ik knikkebollend hang over mijn blog vind ik het lastig om er een eind aan te breien. Vandaar dat het geen blogje is vandaan, maar toch weer een BLOG.  Maar nu stop ik echt. We gaan naar bed: 21.30 uur. MijnMaatje hangt al knikkebollend als een oud manneke in zijn stoel en ik val ook bij boven mijn laptop in slap.
Morgen is er weer een dag! De laatste van deze Camino!