Camino Anders dan anders III Dag 25 Plezier hebben in wat je doet!

Een mooie spreuk van dag! Zeker na de zware spreuk van gisteren! "Het geheim van geluk ligt niet in te doen wat je plezier in hebt, maar plezier  te hebben in wat je doet!" Met als opdracht: Waar zie je vandaag tegen op? Wat heb je nodig om dat plezieriger te maken?

Plezier is vandaag heel makkelijk! Het is prachtig weer! Schitterend! Ik ben over de dijk lopend naar Witmarsum gegaan. Heb daar 45 minuten gezwommen. Beetje balen dat de rugslag niet wil. Maar dat zijn pine nuts als je kijkt naar wat wel goed gaat. Vervolgens op het terras het yoghurtje gegeten. Lekker verwarmd door de zon. Vervolgens weer over de dijk terug. De klok heeft dan 13.00 uur. 45 gezwommen en 11 km gelopen! Zo prachtig over de dijk. 

Zwemmen is een van mijn favoriete hobby's. We hebben als gezin vroeger ook veel gedaan. Mama smeerde broodjes en dan gingen we  rond de avond zwemmen en daar aten we 's avonds in het zwembad de broodjes. We gingen douchen en in de pyjama gingen we terug naar huis. Nu 50 jaar later zwemmen mijn broer, zus en ik nog wekelijks. Al wisten we dit eigenlijk heel lang niet van elkaar!

Nu zit ik weer voor het tiny house het blog te typen. Voor de 10de jaar op rij! Ik heb hier plezier in en aan de lezersaantallen te zien zijn er ook mensen die het leuk vinden om me te volgen. Ik vind het leuk om te doen en het voelt nooit als een opgave! 
Dit is zo'n bijzondere plek. Ik houd niet zo van termen als "de energie voelt goed" . Maar zo is het denk ik wel. In een hoor een een stoomboot toeter. Het kan toch niet waar zijn? Aan het einde van de sloot zie ik een vader en moeder meerkoet. Nog niet eerder gezien hier! Wel 10 x 7 kikkertjes, maar geen meerkoet in deze sloot. Als zij hun jongen voeden, dan maken ze een stoomboot geluid en best vrij hard. Als ik even een rondje doe over het erf hoor ik de jonge merels in het nestje in de nok. Wat leef je hier toch midden tussen de natuur. Dat is zo mooi. In de tuin komen de groenten aan. De witte bessen hangen in de knop. Nu moet ik ook wel zeggen, dat we in de jaren hiervoor ook nog nooit zo lang zulk mooi weer hebben gehad. Vorig jaar hebben we wel 3 keer een vracht hout gehad voor de kachel. Maar nu hebben we de houtkachel nog niet aan gehad en de verwarming staat op 16 graden. Maar het voelt hier steeds als 18 graden en 's nachts is het bijna te warm. 
In het huisje naast ons zijn gasten. Maar wel vreemd. Je ziet ze niet, maar hoort wel dat er mensen zijn. Ze hebben steeds hun rolgordijnen dicht. Zo jammer van het uitzicht. Maar ik tref ze helemaal niet. Dan kan natuurlijk treffen, dat zij weggaan en ik dan net al weg ben. Maar ik heb de indruk dat ze steeds binnen zijn. Jammer van zo'n fijne dag hier!

Ondertussen luister ik naar de live stream van de uitreiking van de Nationale Onderwijsprijs. Mijn school doet als een van de genomineerden mee. Het gaat om het Ontmoetingsplein. Spannend hoor. Ik weet niet of het proces er heen altijd als leuk zou omschrijven, maar het resultaat is geweldig geworden. Nu maar hopen, dat het wat wordt!  Rond 4 uur worden de winnaars bekend. Wij zijn het niet. Jammer! De andere school heeft iets met de buurt en lezen. Ja, dat scoort altijd hoger dan spelen op een plein!

De opdracht was vandaag: Waar zie je tegen op?  Eerlijk gezegd zag ik wel een beetje tegen het werk op. Ik merk dat ik het zo makkelijk los kan laten, dat ik bijna graven moet, hoe het ook al weer zat. Voor de derde keer draai ik de leerlingenaantallen uit. Het zijn er toch echt 85! Hoe komt het getal van 86 in de lucht???  Het vervolg van de opdracht is: "Wat doe je om het leuker te maken?". Op zich is mijn  werk niet vervelend. Eerlijk gezegd doe ik het graag. Maar dan wel met mate en gevarieerde opdrachten.  Altijd aan staan is me slecht bekomen. Dus even afwisselen met een haakwerkje of zo.

Dan belt MijnMaatje. Even om te horen hoe deze "topdag" was. Nu heel goed. Ik brand los met ervaringen. Dan zegt hij: "Ik moet je wel wat zeggen...." aan zijn toon hoor ik hoe laat het is. Het is onvoorstelbaar, maar er is een vader van een van onze kinderen van een school in onze loopbaan overleden. 58 jaar jong. Het is onvoorstelbaar. Zomaar plotseling! Ik ben er stil van. Verdrietig. Zijn arme vrouw, oud een collega van ons.  Deze Topdag verliest zijn gouden randje.....

Stevig loop een paar flinke ronden over het erf. Wat een balen en wat een verdriet voor zijn vrouw. Zo jong. Ik ben inmiddels de tel kwijt geraakt van mensen die de afgelopen weken uit onze kring ons ontvielen. Eigenlijk wekelijks.... Of hoort dit bij het ouder worden? Maar ik kan me niet heugen dat ik zo vaak zoveel weken achter elkaar begrafenissen heb of rouwkaarten schrijf. Schreef ik gisteren in het blog zo dapper over leven en sterven. Dit komt weer binnen. Ik schrijf vandaag mijn tweede rouwkaart. 

Ik pak me zelf weer op en ga nog even flink aan de bak wat betreft het werk. Rond 20.00 uur ben ik er voor vandaag mee klaar. Met eten doe ik het makkelijk. Ik eet even tussen de bedrijven door. MijnMaatje is er niet dus..  het is wel stil. Voor hoeveel mensen die plotseling alleen zijn, is het altijd stil...

Ik bedenk volgens de Vertellis spreuk van afgelopen vrijdag toch alvast maar weer hoe ik er morgen een TOPDAG van ga maken!  Je moet zelf zin geven aan je dag, toch!? Iets van vlaggen en een lijn?  Ik maak een stevig plan!!!

Bergen gist of gips om te zorgen dat de klei niet zo klont. Foto is niet zo mooi, want de lucht was echt hemels blauw

In de verte de witte bergen

De dijk,,....

De windmolen die we vanaf het huisje zien groeien. Nu met een vleugel.

Mijn gehaakte witte zeepnetje. Eindelijk is hij goed. Foto vertekent. Hij is 5 cm hoog. Priegelwerk. Alleen bij daglicht kan ik er mee aan de slag. Hier heb ik plezier in....