Camino Retraite Dag 6 Wind voor en wind tegen....

Het was me het nachtje wel. Gisteravond kwam de pake van de camping vlak voor het slapen gaan nog even een praatje malen. Hij kwam net uit Oeganda voor een familie bezoek en was verreist en vol van indrukken. Het werd een lang gesprek. De familiezorgen daar zijn groot. Zijn zwager daar  is pas overleden. Er zijn jonge kinderen uit een huwelijk en en nog een kind uit een tweede relatie. De man had er een groot bloemen bedrijf met 350 werknemers. Het ziet er naar uit dat dat geregeld is, maar voor de familie niet. De buurman  daar heeft een bedrijf met rozen. Die gaan meestal naar Rusland. Nu dus niet meer en alle mensen hebben ontslag. Ook zo’n 300. Alle het graan dat Oeganda nodig heeft komt normaal uit de Oekraïne. Hoe dat allemaal moet? Ze zijn de schade van de Corona nog niet te boven en nu dit. Voor de bevolking, waarvan er velen toch al zo arm zijn, vreselijk. Ik zucht al als de havermout van 59 naar 69 cent gaat. Geen opwekkend gesprek op de late avond. Maar bovendien werd ik erg koud.  Kreeg steenkoude voeten en deze kreeg ik vannacht niet meer warm. Hoe ik in slaap ben gekomen? 

Maar vanmorgen scheen de zon. Om 8 uur stond ik in mijn hardloop kleren naast de tent. Was na 35 minuten weer terug. Geen hele snelle tijd, maar wel al wat beter dan zondag. Ik raak de tel kwijt? Zondag?  Weer bij de tent dacht ik pas aan mijn oefeningen. In de zon heb ik ze alsnog gedaan. Meestal doe ik ze in bed. Dat werkt goed. Maar het lukte ook buiten. Dat is ook echt al een vooruitgang. . Mijn hartcohorentie zit nu gemiddeld al een paar weken tussen de 50 en de 70! In november vorig jaar was het tussen de 15 en de 20. Het gaat dus echt veel beter lichamelijk. Geestelijk is het nog wel een wankel evenwicht. Als ik maar trouw de magnesium slik en de oefeningen doe, gaat het goed. 

Ik zet koffie en maak een thermoskan met heet water. Neem het yoghurtje en pak het boek. Het tweede boek. De verloren kinderen van Diney Costeloe. Binnen no time  zit ik helemaal in het verhaal. Het is een afschuwelijk verhaal. Hoewel het een verhalend boek is, blijken er meer dan 150.000 kinderen na de Tweede wereld oorlog en ook daarvoor naar Australië te zijn gestuurd. Naar weeshuizen! Om zo te zorgen dat dit land meer blanken kreeg.... niet te geloven. Het is een boek waar een recent schreef” Als je er aan begint kun je het niet meer weg leggen!’ Dat klopt. Ik ben inmiddels halverwege. 

Rond 11 uur ga ik toch maar eens wat doen. Ik wilde met de bus naar Sneek, maar er is een estafette staking. Ik kom vandaag dus niet met de bus in Sneek. Dan maar de fiets. De zon schijnt en op de heenweg heb ik de wind tegen en terug de wind voor. 20 km is een eitje als je vaker fietst. Het is wel een gedoe als je alleen bent. Je moet overal aan denken. Een rok voor als het nog warmer wordt. De borstrok vooral het kouder wordt. Pasta als lunch. Nog twee wortels in stukjes gesneden. Thermoskan met koffie. Regenjas, powerbank... en dan ben ik eindelijk zover. Ik fiets heel relaxt weg. Er is een matig windje, dus het ritje is goed te doen.

In het bos bij Witmarsum rijd ik wel 3 x verkeerd.Hoe is het mogelijk. We komen er dagelijks... bij de afslag Bolsward pak ik ook de verkeerde weg. Ik kom uiteindelijk in Bolsward. Dat is geen probleem. Ik zit dromend op de fiets. Half in gedachten bij het gesprek van gisteravond en  half in het boek, beland ik in Sneek. Moet eigenlijk naar een toilet. Ik zie bordjes en volg deze en kom bij een haventje. Met toilet en bankje. Ik eet de pasta en een broodje met het boek. Koffietje erbij. Mmmm. Ik ben hier gekomen zonder plan. Wat nu? De kringloop. Helaas dicht. Ik kijk wat winkels, maar wordt een beetje depri van alle spullen.... niet goed voor mijn Retraite. Er blijkt een Museum te zijn. Deze is prachtig. Wel twee uur dwaal ik rond. Er is ook een kinderafdeling. Met een leslokaal. Met allerlei proefjes. Jammer dat het zover weg is, maar wat ontzettend leuk voor school.

Bij de entree hoorde ook een kop koffie. Ik drink de koffie weer met boek. Wat een verhaal.  Een moeder (weduwe) die onder dwang van een tweede man haar eerste kinderen in een tehuis laat plaatsen. Als ze bij zinnen komt blijkt ze adoptie papieren te hebben ingevuld. Het gaat om een meisje van 5 en een van 8. Ik zie dan gelijk kinderen van deze leeftijd van school voor me. Jeee, dat volwassen mensen dit bedachten. 

Na het museum loop ik nog even door Sneek. Ga langs de Waterpoort. Hoewel goed weer beloofd, is de lucht dreigend. Hoe komt het toch dat het me steeds lukt om zo langs de grenzen te gaan?  Ik besluit om richting huis te gaan. Wind voor! Ik ben bijna Sneek uit of het gaat toch plenzen. Ik zie een snackbar en besluit gauw daar naar binnen te gaan. Bestel alleen een frietje, klein, zonder majo. Heb geen zin in een plumb Spa rood of zo. Gelukkig heb ik het boek. Ik zit wel een uur. Als ik op kijk zie ik aan de auto’s dat er geen ruitenwissers worden gebruikt. Ik pak gauw alles in en vertrek. Na 500 meter begint het weer te plenzen. In 2 minuten ben ik helemaal zeiknat. Gelukkig heb ik wel een regenjas. En ook gelukkig, ik heb mijn teva’s aan. Die drogen ten minste snel. Lang verhaal kort, 20 km in de regen is een vreselijk ding! Bij de camping pak ik uit de tent wat ik nodig heb om te douchen. Wat een geluk dat mijn dikke kringloop badlaken droog is. Ik douche uitgebreid, nee geen 30 minuten, maar 4. Maar dat is wel de dubbele tijd die ik normaal gebruik. Moet een keer kunnen toch?

Rozige beland ik in de kantine/ huiskamer. Soep al klaar. In plaats van witte bonen had ik per ongeluk witte bonen in tomatensaus gepakt in de winkel bij het boodschappen doen. Nu komen ze goed van pas. Deze samen met sla en nog een stukje brood, heerlijk! Na het eten lees ik weer. En zo komt het dat ik om 21.30 uur nog dit blog aan het typen ben. Nu warm, droog en rozige. Straks nog even een poosje lezen! Een goede twee dag alleen.