Camino Retraite Dag 7 Een stevige bries

Vanochtend heb ik iets gedaan wat ik de afgelopen 15 jaar of zo niet meer heb gedaan, namelijk eerst mijn boek uitgelezen! Tien voor 9 had ik het uit en ik had echt eerst een tijdje nodig om bij te komen van het verhaal. Zomaar kinderen laten emigreren naar Australië. Het is niet te geloven, maar waar gebeurd!  Ik ga naar het toiletgebouw voor tandenpoetsen en zo en ik maak een kop koffie. Deze drink ik buiten voor de tent in de zon. Met jas aan, maar goed, de zon schijnt. Het is een dag met een vaag plan.Ik wil eigenlijk naar Exmora. Moet langs Witmarsum, want de witte bonen zijn gisteren op gegaan. Dus heb ik geen lunchsalade. Terwijl ik me klaarmaak om te gaan, komt de beppe van de campingfamilie er aan. Ze zijn sinds maandag terug, maar ik had haar nog niet gezien. Ze vertelde over het bezoek aan Oeganda. De tegenstellingen, arm, rijk, schoon, vuil, mooi en lelijk. De stad van 30 miljoen mensen en het natuurpark waar ze de enige gasten waren. Dat mensen het leven nemen zoals het komt. Ik kan er wat van leren. We hebben het over de inflatie. Ze is heel nuchter. “Kun je het betalen? Zit er dan niet overin. Als je je steeds zorgen maakt over wat komt, leef je ook vandaag al in stress. Wat ik kan veranderen daar werk ik aan mee en wat buiten mijn vermogen ligt laat ik los. Hoe vreselijk ik het ook vind voor mij bijvoorbeeld neefjes in Oeganda. We helpen waar we kunnen, maar wat niet kan, kan niet!” 

Wat een levensles op mijn 3de dag van  de retraite. Ze vraagt ook hoe ik de nacht ben door gekomen. Heel goed is mijn antwoord. Niets gemerkt van de regenbuien en het enorme onweer? Ze had aan mij gedacht vannacht. En ik? Niets gemerkt, helemaal niets gemerkt! 

Rond 12 uur vertrek ik. Via Witmarsum naar Exmora is mijn vage plan. In Witmarsum haal ik twee broodjes. In de winkel  is het druk. Voertaal Pools, Duits, Engels ....Tientallen werklieden van het bouwwerk naast de winkel halen hun middag hap. Cola, brier, croissants  chocola en  chips. Hebben ze een zwaar lichamelijk beroep en eten ze zo slecht. Bovendien is het duur en daar gaat hun zuur verdiende geld. Nog afgezien van de gezondheidsschade. Ik zie het en laat het los, ik kan het immers niet veranderen? Maar met bier op de steigers......

Als ik op de fiets wil stappen zie ik pas hoe dreigend de lucht is.  Gitzwart. Ik ben nog geen 100 meter op pad of het plenst. Ik zie zoals gewoonlijk als de nood hoog is, een afdak en schuil tot d bui over is. Na een 15 min fietsen ziet de lucht weer zwart. Exmora en mogelijk geen plek om te schuilen? Ik zie onder een een helder blauwe hemel Makkum liggen en met deze stevige bries ben ik in 15 minuten in Makkum. Dan is ook hier de lucht zwart, maar bij de brug is een schuilplaats. Een prachtig plekje voor lunch. Ik eet de lunch en begin aan mijn 3 de boek deze retraite. Terwijl het giet, zit ik droog en lees. Het boek is leuk en als het droog is verkas ik naar een bankje buiten in d zon. Na een uur is het wel genoeg. Ik was op weg naar de Kunstroute, immers. Ik ben Makkum aan de oostzijde al weer uit, terwijl ik denk aan een sanitaire stop. In de haven van Makkum is een toilet gebouw. Ik fiets maar weer terug. Nadeel van Friesland is dat buiten plassen een opgave is. Met mijn paarsroze jas ben ik in dit landschap van heinde en verre zichtbaar. Ik keer en plas in het gebouw met een giga vislucht.... Ik wil het stadje niet meer door met de hobbelige straten. In eens bedenk ik me, dat ik eigenlijk het strand van Makkum nog nooit heb gezien. Ik besluit de tentoonstelling te laten voor wat het is en ik koers op het strand aan. Daar aangekomen, weet ik niet wat ik zie. Zo’n prachtig strand. Bijna een Spaanse baai. Een strak blauwe lucht, prachtige wolken, geel zand, uit de wind.... surfers, windmolens. Geweldig. Diep onder de indruk zoek ik een bankje. Ik zit wel 20 minuten te kijken. Ik maak koffie en drink het genietend met een brokje chocola. Het is heerlijk warm, de regenjas uit, jack uit, broek uit, shirt uit. Zo zit ik wel 1,5 uur in de zon. Ondertussen het boek er weer bij. Tot het uit is. Verdwaasd kijk ik op mijn horloge: 15.30 uur. 

Via Exmaora rijd.ik terug. Ik bekijk nog even de tentoonstelling. De werken staan hier in de tuinen van de inwoners. Er is veel beeldhouwwerk bij. Mooi, maar ik houd meer van schilderwerk. Of glas werk. Twee kunstenaars uit Pingjum exposeren  hier ook. Het was leuk, maar ik had er niet speciaal om heen hoeven te gaan. Maar wat een geluk van het strand in Makkum. Komen we hier al drie jaar, nog nooit de moeite genomen om dar te kijken. Zo mooi.

Thuis type ik in zon, die weer uitbundig schijnt het blog. Ik heb ontdekt hoe dit offline kan. Straks even de foto’s erbij en klaar is het weer voor vandaag. Ik moet nog koken. Wel een gedoetje als je alleen bent. Met zijn tweeën eet je wat, maar het werk is hetzelfde  Maar ik maak het snel klaar en eet het dan heerlijk buiten op! Boek 4 heb ik inmiddels. Dus straks lekker een lezen. Dat me dit weer lukt! Wat een bijzondere dag deze bijna laatste Retraite dag alleen! Wat was het strand een cadeau! 

J

B