Aankomen in Santiago
Toch elke keer weer speciaal! Ik kijk er naar uit! Voel me emotioneel, maar niet genoeg om in huilen uit te barsten. Ik merkte het ook aan de pelgrims in het hostel gisteren! Het einde komt inzicht! De stemming is uitgelaten! Er wordt veel gelachen en gepraat! Mensen beseffen dat hun tocht ten einde loopt! Het begin van het gewone leven vangt weer aan! Je moet weer plannen maken voor de tijd na de Camino. Hoewel we het heerlijk vonden, merken we dat de drukte toe neemt! Zonder reservering ergens naar toe lopen is spannend! Het kan nog wel, maar zeker nu met z’n drieën is het lastig!
46 Dagen zijn onderweg! Is wel een hele tijd! En er komen voor ons nog 9 bij!
Vanochtend waren we om 7.45 uur al aan de wandel! Het laatste stuk vanuit O Pedrouzo is niet het mooiste stuk van de route! Maar de eerste 10 km gelukkig nog wel. We lopen door een prachtig stuk bos! Dan door wat dorpjes en dan eindeloos door Santiago!
In het bos dachten we eerst dat er een mars etappe aan de gang was! Het bleek een groep te zijn die gisteren ook al in onze buurt liep! Toen ik er aan ontsnapte bleken we bijna alleen te lopen! Maar ook in Santiago was het erg rustig! We liepen grotendeels alleen!
De drukte viel erg mee achteraf! Ook in het pelgrims bureau was het rustig! Vandaag zijn er maar 2200 pelgrims aangekomen. Je moet vooraf al je gegevens al invullen en dan zijn er 20 wachtenden en misschien 10 mensen achter de balie. Valt erg mee, dus! Voor het kleed in de Huiskamer van het Jacobsgenootschap maken we weer de traditionele foto! Nu met Dochterlief erbij!
We wilden graag naar de kerk! Maar de rij was zo extreem lang, dat we niet zijn gegaan!
Andere jaren zouden we alles op alles zetten. Maar nu staan in de rij……… MijnMaatje kan het niet geloven toen ik zei dat de mensen voor de kerk stonden te wachten. Hij negeerde de rij en liep naar de deur, om daar te ontdekken dat mensen zelfs nog niet in de kerk mochten!
Niet te geloven. Of het is het stroomlijnen van de drukte!
Vanavond zijn we gegaan voor een Menu del Dia. We konden niet koken in de herberg. Het menu: Galicische soep, ouderwets gebraden kip en een flan na! Met spa rood en brood! €12,00! De Galicische soep spreekt tot de verbeelding! Overal zien we de stronken staan. Uitgegroeide boerenkool of een soort palmkool.
Wat brengt nu zo’n grote tocht? Lastig om direct te zeggen! Het is leven in het klein! Weinig kleding, weinig spullen, geen afspraken! Dat maakt het leven simpel! Enerzijds is de Camino simpel! Slapen lopen en eten! Maar anderszijds ook ingewikkeld! Waar slaap ik? Is er genoeg ruimte? Zijn er winkels? Zijn er winkels open? Regent het? Is de route wel goed? Heb ík genoeg stroom in mijn mobiel! Het betekent dus voortdurend schakelen!
Ik weet wel als ik zo de jaren bekijk, dat lengtes van routes, niet meer van belang zijn! Wat je eet ook eigenlijk niet! Regen ook niet! Lopen moet je toch! Het gaat meer om het nemen van de dingen, zoals ze zijn! Een mooie les toch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten