Was het nog naar vanmorgen dat we vertrokken uit de herberg van A Caridad? Het lijkt wel een eeuw geleden!
Van Camino vriendin Diaan ontvingen we de spreuk: “ Het mooie zal zich op het juiste moment ontvouwen! Ik geloof, ik vertrouw en ik ontvang!”
Wat was het het een mooie dag! In verband met het “vertragen” hebben we weer tijd voor het kustpad! Voor vandaag hebben we een hotel geboekt! Ik kijk er naar uit! Op de plaatjes lijkt het geweldig! Witte lakens en met ontbijt! Maar dat ontdekken we later!
De meeste pelgrims lopen van Navia naar Ribadeo! Wij lopen van A Caridad, 10 km na Navia, tot aan Tapia de Casariego. Ongeveer 10 km. Een eitje, toch? De Camino loopt in een lijn langs dorpjes en wegen. De kustroute gaat door akkers en weilanden. Deze stoppen een halve meter voor de rotsen. De kleuren zijn adembenemend! We genieten uitbundig van al deze pracht! We tokkelen langzaam door de velden. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel foto’s heb gemaakt! De kust is natuurlijk niet strak, dus je loopt steeds naar de kust, dan weer terug naar de route en dan weer naar de kust en dat een keer of 5. Soms komen mensen achter ons aan! Kijken zelf niet en komen dan tot de ontdekking dat ze fout zitten! Uiteraard niet fout, maar een andere route! In paniek snellen ze zo snel mogelijk weer terug naar de weg, niet wetend wat ze missen! We zien we pelgrims! Als het er 25 zijn geweest is het veel. Maar op het kustpad zien we niemand! Ik merk nu pas dat ik eindelijk tot rust kom. Andere Camino’s had ik luisterboeken nodig of mensen als afleiding! De uren kunnen lang duren tijdens het wandelen! Twee jaar na mijn burn-out kan ik lopen zonder afleiding. Kan ik lopen, zonder denken. De cirkel van betrokkenheid en de cirkel van invloed kan ik hanteren. Ik heb geen invloed op de oorlog, voel me wel betrokken en doe in het klein wat ik kan. Hetzelfde over milieu zaken. Als ik alle blikjes en afval zou opruimen hier, dan deed ik een kilometer per dag! Ik doe wat ik kan. Kopen geen extra plastic zakken, ruimen ons afval goed op, ik douche niet te lang en kopen in de winkel zoveel mogelijk zonder extra zakjes. Dat is mijn bijdrage! De rest laat ik los! Ik heb ook geleerd dat mijn gedachten zijn als bellen van de bellenblaas … ze komen en ze vervliegen! Wat er echt toe doet komt wel terug! Ik geloof, ik vertrouw en ik ontvang!
In deze mindsetting lopen we de 18 km! Ze gaan als een trein. We komen Brigitte, de Duitse vrouw, nog tegen. We sliepen in dezelfde herberg bij Pinera del Pria. Ze is veel sneller als ons. Blijkt dat zij met de regen samen met anderen een appartement heeft gehuurd! Heeft drie dagen rust genomen en gaat er weer tegen aan. Aan is: 40 km vandaag! Verder word ik op mijn wenken bediend! Geen andere pelgrims! Heerlijk rustig!
Rond 13:00 uur komen we in Tapia! We zoeken het adres van het hotel! Een heerlijke lange middag in een mooi stadje lokt!
Klein foutje blijkt het! We hebben het hotel voor deze nacht(met ontbijt blijkt achteraf) voor 40 euro. Maar Booking.com zet bij mij de voordeligste altijd bovenaan. Je moet dan wel goed opletten waar het hotel staat! Daar heb ik even niet naar gekeken! We zijn net bij een bar en besluiten koffie te drinken en een plan de campagne te maken. Door zo’n foutje laten we deze heerlijke dag niet vergallen. Bij de koffie nemen we samen om het leed te verzachten een joekels broodje kipschnitzel! Dit broodje, sorry brood, blijkt maar €2,00 te kosten! Dat kan eigenlijk niet waar zijn! Wat is het leven van de kip dan waard?
Het hotel blijkt 7,5 km verder op te zijn! In de middel off know were. We besluiten inkopen te doen en te zorgen dat we iets te eten hebben voor vanavond en morgenvroeg!
Vol goede moed gaan we rond 14:00 uur weer op pad! We hebben zoveel geluk! De zon schijnt maar is niet warm! Heerlijk wandelweer! Dan komen ons 3 pelgrims achterop met een onbekende vlag! Uiteraard raken we aan de praat! Het blijken Oostenrijkers te zijn en ze lopen nu hun laatste etappes! Wat begon als een soort weddenschap monde uit via Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk en nu Spanje als een echte Camino! Het zijn aardige mannen! Wat een geluk dat ze net in onze middagdip verschijnen! Voor we het weten zijn we bijna bij de herberg! Dan zien we het kerkje aan de zee op een rots! We herkennen het! Hier hebben we in de kou en mist de vorige keer gegeten in 2018! Het uitzicht is fenomenaal! Dan krijgen we het toetje! Het mooiste strand tot nu toe ontvouwt zich voor ons uit! Adembenemend! Wat een cadeautje! We genieten met volle teugen van dit schouwspel! De vorige keer liepen we hier in de mist! Prachtig is het nu met zon!
Dan blijkt dat onze herberg 500 meter verderop ligt! Ik weet dat ik de vorige keer dacht: “ Als je hier toch mag overnachten.” Het ziet er zo mooi uit! Wat een geluk toch! Nog zeker een paar uurtjes zitten we onder de overkapping in de zon bij het hotel! Wat een einde van de heerlijke dag.
Ps. Alles is volmaakt! Witte stijve lakens, joekelse badlakens, koelkast, bubbelbad. In het kader van onze footprint gebruiken we alleen de kleine handdoeken. Ook de koelkast laten we uit! Alleen de bar is dicht en we kunnen zelfs geen water warm maken! Bij onze avondmaaltijd drinken we water! Doen we anders toch ook? Maar een kop thee of cafeïne vrije koffie…. Mmmm. Er moet iets te wensen blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten