Een pelgrim laat het vertrouwde achter en gaat op reis naar onbekende bestemmingen.
En onbekend klopt. Ik ken Bolsward helemaal niet. Ooit hebben we eens een keer in drie dagen de Elfstedentocht gefietst. Uiteraard zijn we door 11 steden gekomen. Maar echt gezien, dus niet.
Als ik eerder eens een advertentie zag van een hotelaanbieding in Bolsward, dan dacht ik"Wie gaat daar nou voor zijn plezier zitten?" Ik neem mijn woorden in. Het is een schattig, liefelijk, schitterend stadje. Met een prachtig centrum. Knus en vriendelijk. Mensen groeten zo hartelijk. Voor dat ik bedacht heb om te groeten klinkt het al "goeie" wat klinkt als koeie. Echt opvallend...
Normaal zitten we met veel mensen in een herberg. De verschillende talen zijn dan niet van de lucht. Gesprekken, lichtvoetig en soms zeer diepgaand, kenmerken de pelgrimsreis. Nu zitten we stil, heel stil, met zijn tweetjes in ons huisje. Noflik is het goede Friese woord, betekent zoiets als de overtreffende trap van genoeglijk. Geen koude, tochtige herberg dit jaar. Geen ziepig straaltje douche, maar een douche waar ik niet goed onder durf, omdat er zoveel knoppen op zitten. Het enige geluid is mijn getik op de toetsen van de laptop, waar MijnMaatje zich aan stoort.
We zijn vanmorgen begonnen met mijn gebruikelijke ritueel: de ochtend wandeling. Sinds de Camino en de fietsvakantie van vorig zomer, waarin we elke morgen om 6.30 uur opstonden, sta ik elke morgen tussen 6.30 en 7.00 uur op. Dat lukt goed. Ik heb ontdekt dat het heerlijk wandelen is zo 's morgens vroeg. De bedoeling is dan, om 's avonds ook op een vaste tijd naar bed te gaan en dan wel vroeg wel te verstaan. En dat lukt, om met schooltermen te praten, nog, niet. Het schijnt beter voor je slaap te zijn. Maar voor iemand die het een half leven heeft gedaan op 2, 3 uur slaap, is nu een nacht van 6 uur al een verdubbeling!
Vervolgens hebben we de fietst gepakt en gewapend met koffie, zelf gemaakte koek en een bak salade zijn we richting Waddenzee gegaan. En het is echt bizar: in Bolsward nog wat last van mijn ogen, en bij zee, gewoon over. Niet benauwd, geen zere ogen... geen jeuk. Hoe dichter bij zee en minder de klachten. En bij het strand van Harlingen, nooit geweten trouwens dat daar strand is, wel een uur op een bankje zitten ademen..... Nu mag ik helemaal niet mopperen, want eigenlijk heb ik maar een week van die erge klachten gehad.
We genieten van deze dag, die ging van Bolsward, naar Zurich, Harlingen, Arum, Burgwerd en weer richting Bolsward. 45 km.
Maar dat was nog niet alles, want we hebben bij een bioboer ook nog melk gehaald. Lopend met een bak in de rugzak en gevuld met melk dragend in de hand. Nog weer 5 km erbij.
Van de melk maken we yoghurt. Vinden we zo heerlijk. En dat is dan weer toch anders dan anders. Yoghurt maken op de Camino....
Maar alles is in deze tijd anders. We zien dat het zelfs in Harlingen, waar alle terrassen uiteraard dicht zaten, het bijna niet lukt om afstand te houden. Hoe moet dat in de vrede als alles weer open gaat. Maar alles dicht laten kan ook niet... dan blijft er geen horeca over. Hoe het allemaal moet?
Misschien wordt ons, iedereen, deze tijd ook wel geven om ons te bezinnen. Het leek steeds alles kan, alles moet, maar alles wat kan, hoeft niet goed te zijn. Het leven biedt zo in quarantaine ook rust en verstilling. Ruimte voor bezinning, wat doet er eigenlijk echt toe...
Deze reis zal een reis worden, anders dan anders... maar dat maakt het tot een Camino. We zijn op reis en we weten niet hoe de reis zal gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten