Aan een picknickbank achter de herberg in Deba schrijf ik dit blog. Mijn gezelschap is een Italiaanse vrouw en een Duitse jonge. Het is warm en ik had geen zin in een menu del dia. Daarom een stokbrood gekocht met zak salade en kaas. Ook nog een bak aardbeien en yoghurt. Ik wilde ook nog bananen. Maar die waren alle verpakt. Ik zag een verpakking met 2 slechte en 3 goede. Ik vroeg bij de kassa of ik er drie mocht voor een euro of zo. Dat mocht niet en vervolgens kwakt de casierre de hele zak in de prullenbak. Ik stond met open mond. Ik geen bananen en anders hadden zo nog wat verdient aan 3. Onbegrijpelijk. En zo zit ik dan met mijn bak waar ik de salade in maak en mijn tas met boodschappen en niet te vergeten mijn theedoek aan de picknick tafel. Het lijkt zwaan kleef aan. Ik zat er alleen en vervolgens schoof Lianne uit Italië aan. Ze had een fles bier en chips. Dan is leven zonder oordeel zo lastig. Ze heeft lange zwarte haren en oogt jong. Als je dichterbij komt zie er grijze doorheen. Later komen uit haar tas een zak gedroogde abrikozen en havermout. Daar maakt ze samen met water een prutje van. Ze werkt als ze geld nodig heeft. En anders reist ze. Dan schuift een Duitse jongen aan. Hij moet nog 25 worden. Hij bezorgt pakjes op de fiets in Wurstburg. En nog later schuift Maria aan, een Belgische vrouw die Frans spreekt. Ze heeft een kilo kaas gekocht en deelt een kwistig van. Heerlijke kaas! En ook nog zoute pinda’s. Maar ik had al dorst en heb nu nog meer dorst. Maria hoorde gisteravond dat haar vader een hartinfarct heeft gehad. Ze maakt de reis van haar leven en wat nu. Tijdens het eten belt haar zus dat het beter gaat en Maria verder kan lopen. Ik maak van mijn stuk stokbrood een broodje gezond met kaas, ei, sla. De sla delen we. Dan maak ik in mijn nieuwe magnetronbak een toetje van de aardbeien en de yoghurt.
Het is een heftig gesprek in 4 talen, maar erg leuk. Voor ik het weet is het 8 uur. Ik was van plan het blog te schrijven, maar daar komt niets van zo. Daarom ga ik toch maar naar binnen en probeer hier te schrijven. Ook dat valt niet mee, want iedereen zit beneden in de ontvangst te appen. Alleen daar door de WiFi het goed. Ga toch nog maar even lopen en omdat de herberg in een gedeelte van het station is, zie ik de daagjes mensen wachten op de trein. Het is er zwart van de mensen. Ook in de herberg zie je mensen met verbrande gezichten en verbrande kuiten. Het was een hele warme dag.
Ik heb een goede nacht gehad. Ik denk dat ik een beetje extra onderzoek was i.v.m. Marihuana rokende kamer genoten. Ik had het eerst niet in de gaten. Op onze zaal lagen alleen Maria en ik. De andere bedden waren niet in gebruik in mijn optiek. Ik snapte ook niet goed dat booking.com aangaf dat het hostel vol was. Maar rond een uur of 2 verschenen de kamergenoten. Ze deden heel zachtjes dat wel. Maar toen ik om 5 uur naar de wc moest, zaten de ramen dicht. Dus het waren Spanjaarden. Maar ik stond tegen de rook aan. Geen gewone rook, maar heel zoet. Bedwelmend zoete lucht. Ik hoorde later dat het marihuana was.
Vanmorgen in het hostel was een ontbijt. Alleen geserveerd om 8 uur. Ik had alles klaar staan, zodat ik zo weg kon. Het ontbijt bestond uit een sinaasappel 4 noten, twee geroosterde broodjes en een kop koffie. Prima maar voor mij niet zo veel. De broodjes doen natuurlijk niets. Maar goed.
Daarom liep ik al met al wel pas om 8.30 uur. En het was meteen warm. De route was prachtig, maar erg zwaar 1000 meter klimmen en 750 meter dalen. Mijn Fitbit geeft aan dat ik 3100 cal.verbruik. Maar volgens mij alleen geldende voor vlakke einden. Ik ben benieuwd wat dan het verbruik is voor dit soort etappes. Halverwege kom ik door een klein stadje zie een klein winkeltje dat open is. Ik koop een liter fles mineraal water en drink het in een keer op. Wat een temperatuur. De vorige keer liep ik de route in de stromende regen. Door de zon is het een totaal andere belevenis.
Als ik rond twee uur even rust op een berg bij een boerderij gaat de telefoon. MijnMaatje skypt. Het is toch niet te geloven. In 2012 had ik een Nokia, met een fototoestel en op een computer waar je een euro in deed maakte ik een verslag.
Nu skyp je onderweg. Thuis ziet MijnMaatje middels de virtuele kuisheidsgordel exact waar ik ben. Niet te geloven toch?
En weer een prachtige spreuk in deze context: “De liefde is zichzelf genoeg. Maar ik denk dat niets genoeg is voor de liefde. “ Paul Claudel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten