De herberg hebben we in 2019 ook gehad. Bij een soort ziekenhuis, bejaardentehuis. Kloosterlingen leiden het tehuis.
De herberg is eenvoudig, maar schoon. De douche in tegenstelling tot gisteren heerlijk warm. Het Franse echtpaar, dat loopt in ons ritme, moet niets van de kerk hebben. Zij hebben een kamer gehuurd.
Het is weer heel warm. Ik denk wel 30 graden. Dan ben ik niet zo’n loper. Zeker nu de knie af en toe ook op speelt. Daarom vertrekken we vroeg. Voor 7 uur zijn we op weg. Het eerste stuk weer in het donker, maar als het natuurgebied begint, waar de route doorheen loopt, is de zon net over de berg. Ik loop nog wel met handschoenen en jas. Maar na een uur kunnen de jas en de handschoenen uit. Eigenlijk heb ik de verkeerde kleren mee. Het is vaak koud. Maar deze Camino tot nu toe: warm. Gisteren heb ik mijn armen wat verbrand. Bijna de hele tijd in de schaduw gezeten, maar desondanks. Vandaag maar gelopen in mijn zwarte isohemd. Heeft lange mouwen en is minder dik dan het andere shirt. De sjaal en bril zijn het enige fleurige aan mij.
Ondanks het spirituele begin van onze Camino dit jaar in Sevilla, vandaag de tweede keer een spiritueel moment misschien. De kloosterlingen zijn zo druk met hun patiënten dat de pelgrims op het tweede plan staan. Ik begrijp het! Voor Manuel, hospitalero niet. Hij staat helemaal aan! Maar niet op het spirituele vlak. Nu ben ik natuurlijk ook anders op pad dan 10 jaar geleden! De vervelende situatie op school was toen vers en rauw. Bovendien kun je denk ik maar een keer je eerste Camino lopen! Ik heb heel veel gehad aan die eerste Camino’s. Het heeft me verder gebracht in mijn persoonlijke ontwikkeling. Het heeft me doen kennismaken met allerlei mensen en ideeën. Heb er meer van geleerd en het heeft me meer gebracht dan ik had kunnen bedenken. Wat een geluk dat dit op je weg komt: Te bedenken dat de Spanjaarden waar we zaterdagavond mee spraken niet eens van het bestaan van de Camino op de hoogte waren. Je houdt dit toch niet voor mogelijk!
Dit jaar is natuurlijk anders. Nu we beiden niet meer werken en alle tijd van de wereld hebben, staan we toch anders in deze reis. De druk om op te schieten is weg. Tijd speelt geen rol. Een dag meer of minder doet er niet toe. Doordat ik thuis nog eigenlijk geen hooikoorts had, vergeet ik eigenlijk dat ik hier ook voor mijn gezondheid ben. Vorig jaar in Friesland maakte ik een keer de fout om te denken dat we wel even naar vrienden konden gaan. Ik voelde me prima. Na 2 uur was ik ziek. Pas toen we bijna weer bij Pingjim waren was de benauwdheid over. Het is nu 17 april. Normaal gingen we op deze dag weg. En rond 20 mei gingen we weer naar huis. Dat was eigenlijk te vroeg. Maar ik vond dat het niet langer kon i.v.m. het werk. Gisteren wenste iemand ons nog een fijne vakantie! Dat is voor buitenstaanders ook zo. De foto’s laten dit beeld ook zien. En natuurlijk bof jij dat ik in plaats van thuis ziek te zijn, nu hier zo kan genieten van de Camino.
We verkassen naar een café dat nu open gaat. Daar komt Ian bij ons zitten. Hij komt uit Engeland. Engelsen treffen we hier weinig. Hij loopt een week. We komen aan de praat. Hij blijkt op de Camino del Norte gelopen te hebben met de zanger van een van de bands van zaterdag! Wat een toeval!
Het is wel weer genoeg vandaag! We beeld bellen nog even met de kinderen en dan moeten we alweer eten.
Waar blijft zo’n lange middag?
Link voor de film
Geen opmerkingen:
Een reactie posten