zondag 1 mei 2016

De achttiende dag van Llaines naar Cueres 25 km

Na een goede nacht in de herberg van Llaines, een oud treinstation, troffen wij bij het ontbijt Cor weer. Er waren allemaal kamers van 4 bedden. Je hebt dan geen idee wie in huis is. Cor is de man die heeft mee gedaan aan de opnames van Kruispunt. Na de dag van opnames had ik hem nog niet weer getroffen. MijnMaatje had hem ook nog niet getroffen. We hebben gezellige samen ontbeten in de herberg en we hebben nagepraat over zijn ervaringen. Het was voor hem een geweldige ervaring. We zullen de opnamen wel zien op 22 en 29 mei. 
Er zijn best wel wat pelgrims onderweg. En we zien steeds wel bekende mensen. Maar het groepje dat loopt is zo klein en veel mensen zijn erg op zichzelf. Lopen ook bewust deze Camino om zo meer rust te hebben. De herbergen zijn ook niet ingericht op contact, zoals op de Camino Frances. Als je van wat conatc houdt is dat wel jammer.
Om half negen vertrekken we. We willen proberen om te Ribadesella te komen, dat is wel bijna 30 km. Eigenlijk veel te ver. Er is volgens het routeboek geen herberg die open is. Volgens de Eroski app wel en wel in Cueres. We starten zonder jas en de zon schijnt heerlijk.
We beginnen stevig en lopen zeker een kleine drie uur goed door. Dat lukt, omdat het vrij vlak is. Dan maak je ook wel wat kilometers. Steeds zien we de zee, dan weer bergen, dan weer kleine weggetjes, heel veel afwisseling. We zijn dan ook in een ommezien in Naves. Daar is alles in voorbereiding voor een prosessie. Er liggen bladeren op de grond en er zijn altaren ingericht. Helaas hebben we geen tijd om de prossesie te bekijken, want het ziet er niet naar uit dat dit direct begint. Na een half uurtje en een goede kop koffie, lopen we verder. Ook dit gaat weer voortreffelijk. We lopen langs landelijke onverharde weggetjes. En dan ineens belanden we in een klein dorpje met een hardloop wedstrijd. Er zijn veel mensen op de been en tussen alle toeschouwers in eten we een broodje. Dan lopen we weer verder. We laveren tussen de toeschouwers door. Er rijdt een auto met een sirene achter de eerste loper. Het rondje is erg kleine en het kabaal dus niet van de lucht.
We proberen bewust om de twee uur te rusten en te eten. Mijn voeten doen wel zeer, maar niet zo dat ik een paracetamol nodig heb. Het is ook eigenlijk te gek dat je alleen zou kunnen lopen met paracetamol. Je lichaam geeft niet voor niets aan dat het pijn heeft. Het laatste stukje is op en af en we lopen over keien. Dat schiet niet zo op, maar is voor mijn voeten beter. 
Het is eigenlijk ongekend. Ik ben niet zo sportief.  Beweeg altijd wel, maar heel gewoon. We zijn er nog niet en laat ik de dag niet prijzen voor het avond is, het gaat eigenlijk heel goed. Heb wel last van mijn voeten, maar als ik om me heen kijk, hebben toch heel veel mensen klachten. Zeer knieën, last van de rug, schouders of heupen. Ik tokkel toch steeds maar door. Het gaat niet snel, maar als een dieseltje ga ik voort. Er moeten geen gekke dingen gebeuren, maar ik denk dat ik het wel ga redden. Het aantal dagen is niet helemaal toereikend. Dus wel moeten maar eens gaan kijken welke stukjes we gaan versnellen door met de bus of trein te gaan. We hoorden vandaag dat de route vlak voor Gijon en twee etappes daarna niet zo mooi zijn. Industriegebied. Misschien moeten we deze dan maar overslaan. 
Inmiddels is het na drieën. We lopen al uren voor mijn gevoel en vrij stevig. Volgens het boek hebben we er al 25 km opzitten. Dat valt me reuze mee. Ineens staan we voor een herberg. Deze stond niet in het boek. Hij gaat pas om 4 uur open, maar de tuin ziet er zo uitnodigend uit. We besluiten hier te blijven. In ieder geval een poosje hier te rusten. We zien om 4 uur wel of er plek is. Er is ook een kappeletje bij. Het is zeer afgelegen en erg rustig. We dommelen zo een half uurtje in de zon. Er verschijnt ook een Ierse man. Ook hij besluit te blijven. Even na vieren verschijnt de herbergierster. En ja er is plek. Het is een Duitse mevrouw. Samen met haar man heeft ze hier 4 jaar geleden een herberg geopend. Het is een nieuw gebouwd huis. Haar man is gepensioneerd. Ze kunnen 8 pelgrims herbergen. Het is een prachtige plek en ze zijn het hele jaar open. Dat begint ze nu wel zwaar te vallen en vanaf deze week zijn ze op de onderdak dicht. En in september runnen vrienden van hun de herberg. 
Ik neem een lange douche en zit nog een hele poos lekker te borduren in de tuin. MijnMaatje vind het wat minder. De koeien hebben bellen om en inderdaad het gerinkel is niet van de lucht. Hij kan na een dag lopen het eigenlijk niet meer horen.......
We eten bij hun in woonkamer. Een lekkere soep, salade en gehaktballetjes en een stuk taart na. Na de maaltijd is er een dagsluiting in hun kapel. We zingen een Taize lied. En de man des huizes leest een Ierse pelgrimsbede. Mooi om dit zo samen met elkaar te doen. Dit mis ik wel op deze Camino. Een mooi moment om de dag mee af te sluiten.

De herberg in LLaines.

Vissen die vanuit zee landinwaarts zwemmen. Heel bijzonder om te zien. Je moet goed kijken om ze te zien.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten