donderdag 5 mei 2016

De tweeëntwintigste dag van Cadavedo naar Luarca 16 km


Terwijl ik schrijf is er een geweldige ruzie gaande. Tenminste ik denk dat het een woordenwisseling is. Dat weet je immers nooit precies met Spanjaarden. Ze praten altijd erg heftig. Er is namelijk een Spaanse pelgrim die zijn sokken en zijn onderbroek in de magnetron aan het drogen is. We zitten net bij de tafel om ons een kop thee te maken. De gedachte dat ik nu een glas water moet zetten in de magnetron waar net twee Spaanse zweetsokken en een onderbroek uit komen doet me griezelen. De hospitalero ontploft zo'n beetje. En het gaat hard tegen hard.
We zitten we een in privaat alberge en ik vind het prima. Goede bedden, nette wc's. De afgelopen nacht was ook goed, maar een erg klein en erg koud. Het water kwam van de muren. De slaapzak had ik helemaal om mijn hoofd heen getrokken. We lagen op een twee persoonsbed en ik kon heerlijk tegen MijnMaatje aan kruipen. Er was een ontbijt met heerlijke koffie, toostjes met jam en Magdalena's (Spaanse koeken). Om 8 uur lopen we. Het is wat bewolkt maar toch lopen we in korte broek en na een kwartier in het t shirt. De route is kort (15 km) en ik vind het prima. Even een middagje niets doen is ook lekker.  Als we ergens goed fout lopen zien we Paul, de Nieuw Zeelandse man weer. Zijn ouders zijn als jonge mensen ( zonder ouders) na de Tweede Wereldoorlog naar Nieuw-Zeeland gegaan. De reis werd betaald door de gemeente waar je ging wonen. Je moest er twee jaar werken en dan was je vrij om te gaan en staan waar je wilde. Zijn ouders hebben elkaar daar getroffen en zijn er getrouwd. Zijn vrouw is overleden aan een melanoom. Ze wilden de Camino samen lopen en de reis was helemaal door zijn vrouw voorbereid. Hij loopt nu de route die zijn vrouw gepland heeft. Hij heeft haar as bij zich. Steeds strooit hij wat uit. De laatste 100 km van de route lopen zijn kinderen met hem mee. Het is wel een verhaal.
Vandaag treffen we voor het eerst een kerk die open is. We gaan naar binnen en zien toch wel wat bijzonders. Geen gouden altaar en zo, maar prachtige eenvoudige moderne schilderingen. De akoestiek is er super. Het Taize lied dat we bij de Duiste herberg hebben geleerd zing ik hier. Het klinkt echt heel bijzonder mooi. Paul kent het lied ook. Maar ik ken de tekst niet goed. Half Duits en half Engels. Op internet vind ik later de juiste tekst

In the Lord I'll be ever thankfull
In the Lord ll wil rejoice
Look to God, do not be afraid.
Lift up your voices, the Lord is near.

We kunnen er om 12.00 uur zijn. Dat halen we niet helemaal en rond 14.15 uur schrijven we ons in. Het laatste stukje door de stad is ons de weg gewezen door een Spaans meisje. Ze sprak Engels en vond het leuk om ons naar de herberg te brengen. 
Ik douche me eens lekker uitgebreid en maak mijn toiletten schoon. De spullen hebben wat gelekt en alles pikt. MijnMaatje is heel flink en wast zelfs de wandelshirts. Na instructies van mij dat hij ze niet te erg mag uitwringen. Dat kan hij namelijk heel goed en dan zijn de shirts wel twee je zo groot geworden.  Met als gevolg dat alles nu alles druipnat uit het raam hangt. We hopen maar dat het morgen droog is. 
We lopen wat rond in het stad Luarca. Een vissersplaatsje. Het is vloed en je ziet het water van de zee de rivier inlopen. Bijzonder. Aan de kade drinken we ergens wat. Daar treffen we Tom en Tilly. Tom komt uit Ierland en Tilly uit Duitsland. Tom loopt met zijn zwager. Die is hij vandaag kwijt geraakt. Hij krijgt een appje. Maar weet niet waar zijn zwager dan is. Met onze app Maps.me komen we er achter dat hij in een dorp eerder al is gestopt en daar heeft gewacht. Hij is daar weer met een Duitse jongen Kevin, die vannacht bij ons in de herberg sliep. Het wordt zo langzamerhand toch een beetje weer de Camino Frances. Gisteravond hebben we met elkaar gegeten in een restaurantje. We waren met 8 mensen. Het was erg gezellig. Tilly vertelt dat ze nu twee jaar weduwe is. Haar man was de liefde van haar leven. Hij is zo van de ene op de andere dag overleden. Heeft geen afscheid kunnen nemen. Ze mist hem enorm. Ze heeft onderweg de beide Ierse heren ontmoet en loopt nu met hun op. Dat doet haar goed, zegt ze. Het leven gaat verder, maar de kleur is uit het leven weg. De mannen zorgen ervoor dat het allemaal wat lichter lijkt. Ze heeft foto's op haar mobiel en ik moet alles zien. Foto's van haar man en van de kleinkinderen, het graf, de bloemen op het graf. Luisteren alleen is genoeg. Ik weet ook niet goed wat te zeggen. Hoeft geloof ik ook niet.
Als we terug lopen treffen we ook nog de Spaanse Ontdekkingsreiziger die ik eerder met MijnHerbergmaatje heb ontmoet. Het was de route naar Geumes. De regendag. Zijn tijd zit er op en hij gaat terug naar huis. Volgend jaar doet hij het laatste stuk. Het is wel een dag met verhalen....







4 opmerkingen:

  1. Hoi Frida,

    Wat heerlijk om zo jullie verhaal/ ervaringen op de Camino del Norte te kunnen volgen! Ik blijf genieten!
    Lieve groet, Etty

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een prachtige schilderingen!!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Beate

      Elke dag is weer genieten en soms wat afzien. Maar na een warme douche en een goed maal is alles weer oké!

      Verwijderen
  3. Dag Etty

    Fijn dat je onze verhalen kunt waarderen. Je weet zelf hoe bijzonder de Camino kan zijn! Het is elke dag weer een feestje!

    Groetjes!

    BeantwoordenVerwijderen