dinsdag 3 mei 2016

De negentiende dag van Cuerres naar La Isla 24 km

Vanochtend weer gewekt door een heerlijk zonnetje. Na een lekker ontbijt met veel koffie en toast met jam liepen we om 8 uur al met een korte broek door de velden. Prachtige omgeving. Het lijkt om het Peakdisdrict in Engeland, groene weiden met muurtje en met grijze huizen. Soms als je weer naar de bergen kijkt lijkt het weer meer Oostenrijk. Het gekke is dat je bergen, weiden en zee zo direct bij elkaar hebt. De strook tussen de zee en de bergen is hier maar ongeveer 2 kilometer. Het verhaal van Brigiita en Manfred die na de pensionering van Manfred hier een kleine herberg zijn begonnen, speelt steeds door mijn hoofd. Ze hebben hun huis in Duitsland verkocht en hier een nieuw huis laten bouwen. Ik zou dat ook wel willen. Ze zijn wel het hele jaar open. Dat is wel een opgave. Ik las in hun gegevens dat ze ongeveer 750 pelgrims per jaar ontvangen.  Er zijn dagen dat ze niemand hebben en dagen dat ze er acht hebben. 
De route vandaag is erg afwisselend. Prachtige weiden, bergen, zee, strand, bergpaadjes. Maar ik denk dat de route wel veel langer was dan in het boekje staat. Door de afwisseling valt de last met mijn voeten wel mee. We troffen vandaag een Nederlands meisje Aafke. Ze loopt al vanaf Vezelay, maar heeft nog elke dag last van haar kuiten en loopt 's avonds als een puiguin. Zelfs na 1300 km gaat dit dus niet over. 
We komen rond 10 uur in Ribadesella. Het is een feestdag, omdat 1 mei op een zondag was heeft iedereen vandaag nog vrij. Tot ons geluk treffen we een winkeltje, waar we brood en wat fruit kunnen kopen. Het heerlijke van deze Camino is, dat er altijd plek genoeg, is zodat je heel rustig aan kunt doen.  We eten uitgebreid een broodje bij de haven van Ribadesella. Dan kuieren we langs de boulevard en nemen aan het eind een kuitenbijterje naar een dorpje verderop. Via schattige landweggetjes komen we in een piepklein badplaatsje. Er wordt door een paar jongeren wat gesurfd, maar de golven zijn daar eigenlijk niet hoog genoeg voor. We proberen via het strand verdere te lopen. Dat gaat niet want we komen niet over de geulen heen. In de on is het warm, maar in de schaduw koud. We nemen op een terrasje een cola en een aqua con gaz. We krijgen er een schaaltje pinda's bij. En dat voor drie euro. We zitten een uurtje in de zon en doen niets. Dit gaat me steeds beter af. Niets doen. Gewoon zitten en de zon op mijn gezicht. Ik denk aan niks, ik hoef ook niks. Het lukt me zelfs om mijn borduurwerk in de rugzak te laten zitten. Maar zo als altijd: het venijn zit in de staart. Langs een ellenlange wandeling, prachtige overigens, door groene weiden en de zee soms een meter naast ons lopen we wel 2 uur voordat we op de plek van bestemming zijn. En tot overmaat van ramp: de herberg gesloten. 
Inmidels ben ik niet zo ontspannen meer. De voeten doen zeer. En ik heb er nu genoeg van. Het is bijna 5 uur. 's Is wel welletjes voor vandaag. We kijken nog eens beter op de app, het iBook en de kaart en komen tot de ontdekking dat we verder moeten. Kreunnnnnnnnnnn
Gelukkig blijkt dat verder niet zo ver te zijn, na tweehonderd meter zijn we er denken we. Er is plek in de herberg, maar voordat je er in bent. En dame van zeker negentig voert het bewind over het herberg. Het inschrijven gebeurt uiterst minutieus. Ik schrijf, maar krijg bij alle Spaans commentaar. Aangezien ik dit geweldig begrijp is dit een enorme operatie.
Feinje: voornaam??? Holland? Pie, wat is pie nu....,ik begrijp er niets van. Het blijkt te voet te zijn.
Ik schrijf een v voor vrouw, maar dat moet een f zijn....
Na 10 minuten ben ik klaar. Dan mag MijnMaatje en hetzelfde ritueel vind nogmaals plaats. MijnMaatje heeft er aardigheid in. Het hangt de onnozele hals uit en de dame verbetert hem aan alle kanten. Nu mogen we naar binnen denk ik. Nou mooi vierde gedacht. Inmiddels zijn er 3 Spanjaarden aangekomen ook zij moeten zich inschrijven. Dit gaat met hetzelfde ceremonieel. We zitten gelukkig en we hebben een bed en dus nu de tijd. Na een half uur zijn ook de Spaanse heren klaar. Ze zijn net zo oud als onze eerste leerlingen uit onze eerste groepen. 1981 en 1982... Wat worden we oud.
De dame gaat naar binnen en ik wil haar volgen. Dat is de bedoeling niet.  Ze komt terug met een jas aan en een wandelstok en sommeert ons op onze spullen te verzamelen. In ganzenpas gaan we in een optocht door het dorp. De dame vinnig tikkkend met haar stok, MijnMaatje wandelend naast haar en daarachter sjokkend de 3 Spaanse jongens die zichtbaar problemen hebben met het lopen en daar nog verder achter aan: ik......
Na 10 minuten zijn we bij een gebouw dat de herberg blijkt te zijn. Kwalificatie: Spartaans. De douche is warm, je moet deze wel zelf vasthouden. Je mag niet te lang, want anders stroomt het voetenbadje over. De bedden zijn om van te griezelen. Ben ik net van de bedbugs af. Het is niet anders. Ik moet wel iets overwinnen om mij op het bed neer te vleien. Een voordeel: het wassen met de wasmachine is gratis. En aangezien ik sinds vorige week zondag niet meer gewassen heb is me dit heel welkom. 
Na een uur zijn we gedoucht en hangt de was wapperend in de zon. 
En wij zitten heerlijk op een terras achter een vino tinte samen met Aafke, die ons al haar Franse Camino avonturen vertelt.  





De was wappert!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten