Het weer is erbarmelijk. Het is de eerste keer dat we echt een regendag hebben. Het grote voordeel is dat het nooit langer dan twee dagen kan duren, want morgen is de laatste wandeldag.
De kat en de berken zorgen voor veel klachten en ik heb het zelfs benauwd. Ik baal er wel van, want de route is prachtig. Maar niet voor herhaling, in dit tijdstip van het jaar, vatbaar. Jammer. En juist hier staan veel prachtige huizen te koop voor een herberg........ Ik heb nog een prednison en besluit deze maar te nemen. Na een half uur gaat het redelijk. Ik loop als een speer de berg op. Heb de hele dag geen last van de voeten. Dat is zeer praktisch, want we maken een lange dag. 25 km. De eerste twee uur zijn om voor we het weten. De omgeving is schitterend. Dan besluiten we voor een breek, want we zien een bushokje met bankje en kunnen dus droog zitten. En zo installeren we ons. Poncho uit, rugzakken af. We zitten nog niet of we zien twee mensen aan komen. En het blijken de twee Nederlandse broers te zijn die ik op mijn eerste dag alleen heb getroffen. Ze maken kennis met MijnMaatje. Ze weten het verhaal nog. Je ontmoet bijna geen Nedelanders, dus de mensen die je tegen komt onthoud je wel. Na een kwartier vangen we weer aan. We lopen zo ongemerkt en al pratend weer 2,5 uur weg. Dan ontdekt een van de heren dat zijn hak los licht. Alleen in Arzua, een grote stad is een schoenmaker, met hun geweldige lange benen, voeren zij het tempo op om in Sobrados een taxi naar Arzua te nemen en een schoenmaker te zoeken.
Wij doen het rustiger aan, maar nemen wel de weg. We hebben geen zin meer aan modderpoelen. We belanden na een stevige pas om 15.45 uur in het klooster. Voorportaal van het klooster wel te verstaan. En gesloten.... tot 16.30 uur. Daar staan we helemaal doorweekt. Uiteraard is er een bar en we gaan naar de bar om te wachten tot 16.30 uur.
Na een kop het thee is het dan zo ver en we spoeden ons naar het klooster. In de beschrijving staat WiFi en twee kachels. Dat blijken volgens mij twee straalkachels te zijn. De beschrijving zeer Spartaans is weer van toepassing. Er is een mopje onderweg: drie sterren Spartaans. Er is een keuken, maar gezien de uitstraling ontneemt me dit alle lust tot het zelfmaken van een kop thee. Er is een Spanjaard in de keuken en deze worstelt met een kaas. De kazen van de streek hebben de omvang en vorm van een vrouwenborst. Tiet.... Zegt MijnMaatje. En wijst naar mijn borst. Non, non, we krijgen een verhandeling dat tieten kazen toch veel, kleiner zijn. En tiet schijnt echt de benaming van de kaas te zijn. Spontaan snijdt hij een stuk af en we moeten beide proeven. Hij blijkt een 'chef' te zijn. Hij heeft zijn eigen soep in een plastic zak bij zich. Ook daarvan biedt hij spontaan wat aan. Dit gaat ons te ver gezien de hoeveelheid. We bieden hem wat aan van onze chocola en daar schudt hij meerjarig het hoofd over.
We liggen weer op zaal met het Russische echtpaar, Vladimir en Helena. Die vinden deze Camino nu te gortig worden. Te koud en te nat. Het is inderdaad nu wel heel erg behelpen. Er staat een straalkachel in onze kamer. Stinkende sokken en shirts hangen er over. Door mijn hooikoorts heb ik geen geur en dat is deze nacht, maar goed ook. Er is geen raam. Tja, het pelgrimsleven gaat niet over rozen.
Het klooster is erg oud. Er groeit in de kerk allemaal onkruid en het water van de regen komt door het dak. Om dit allemaal te betalen is denk ik onmogelijk. De akoestiek is er echter nog steeds geweldig. Ik heb een lied gezongen en later opgenomen. De iPhone, over handig voor. Klinkt prachtig.
Hoewel de douches er vreselijk uitzien, zijn ze warm en dat is al een voornaam ding. De versper kunnen we bijwonen. Er is een speciaal nieuwe moderne kerkzaal gemaakt. Daar brandt de verwarming heerlijk. De broeders zijn wisselend van leeftijd. De jongsten in de twintig en de oudste..? 80? We krijgen een liedboek, maar hebben geen idee waar ze zijn. Het zingen is niet zuiver en je krijgt er door de taal niet alles van mee. Maar het heeft sfeer en ik proef de intentie. Her is geweldig om hieraan te mogen proeven. Ik neem het bed voor lief deze keer. Ik had van een vorige herberg een bedhoezen meegenomen en deze doe ik er over. Op hoop van zegen, deze laatste nacht. In Santiago zoeken we een prive hostel met lakens.
De klok gaat en het licht gaat uit. Het 22.00 uur! De dag is voorbij.
Vladimir en Helena
Geen opmerkingen:
Een reactie posten