vrijdag 6 mei 2016

De drieëntwintigste dag van Luarca naar Navia 22 km

Gisteravond hebben we heerlijk gegegeten met Paul de Nieuw Zeelandse man. Hij doet vrijwilligerswerk in Vietnam in weeshuizen. Hij is altijd leerkracht geweest en leert kinderen daar nu Engels. Teruggekomen in de herberg bleken we bijna de laatsten te zijn. Iedereen lag al plat. Een slaapzaal van 24 bedden. Goed geventileerd en ik lag bij het raam en heb de hele nacht het raam opengehouden.  Dus om 21.30 uur lagen wij dus ook al in bed. Ik heb nog even gelezen, want ik vond nog een Nederlands boek. Mijn iBooks van de bieb zijn alweer verdwenen, dus een gewoon boek is erg welkom.
De tocht vandaag is eigenlijk 32 km. Dat is mij teveel. MijnMaatje zou graag de afstand eens uit willen proberen, maar ik denk dat hij dan alleen de Camino moet gaan.  Het probleem is dat er tussendoor geen herberg is en zo belanden wij in een Pension in Navia. En wij niet alleen, want bij het eten zaten wel 20 pelgrims aan de eettafels. Het was een gewoon menu del dia, maar erg goed. Een heerlijke soep, een geweldige hoeveelheid suddervlees met een soort gebakken aardappeltjes en een vlam( Carmel toetje) toe. Samen met Paul de Nieuw Zeelander en Siggi een Duitse man hebben we gegeten. Erg gezellig. Mijn hoofd tolt wel van het Engels en Duits.
Vandaag begonnen wij in regen, maar gelukkig een beetje miezerig. na een uurtje hadden we de poncho weer uit. Het is wel warm, dus met een jas aan onder de poncho is te heet. We lopen stevig door en maken volgens mij veel te veel kilometers. De bewegwijzering is niet overal even goed. We belanden door de nieuw aangelegde snelweg boven op een berg en met een grote slingerweg moeten we weer naar de beneden. Als we eindelijk in een dorpje komen zijn we al drie uur aan het lopen en blijken we ongeveer op de route 10 km verder te zijn. Nu loop ik niet hard, want ik maak graag foto's en kijk graag om me heen. 
Ik zie dat de appelbomen eindelijk uit beginnen te komen. Er bloeit al van alles hier in Spanje, maar er zit nog een bloem in de appelbomen. Voorzichtig zie je wat bloempjes een poging doen om uit te komen. De aardappels staan al bijna dicht. De eerste nieuw ingemaakte kuilbulten hebben we al weer gezien en de mest die erna  op moet al weer geroken. De primula's bloemen in de bermen. Ze groeien hier in het wild. De kleuren zijn niet zo sprekend als in Nederland, maar erg mooi fleuren ze de hagen met stenen op. Je ziet hier in het wild allerlei kamerplanten. Ik weet de naam niet maar ik zal een foto bij het blog neerzetten, misschien dat iemand de plant herkent. Ik zie ook allerlei cactussen in de tuinen staan en veel vetplanten. Wijlen ome Jan zou zeggen: het is me hier veel te groen. Inderdaad er schijnt hier wel zo'n 1200 ml op jaarbasis te regenen. De regen zal ook de komende dagen aanhouden. Als het maar niet de hele dag regent vind ik het prima. We hebben ook al uitzonderlijk mooie dagen gehad.
Ondanks de regen is er aldoor zoveel te zien. Bij elk huis hebben ze een voorraad schuur. Ook zal ik daar een foto van bijvoegen. Ik heb elke dag wel een paar op de foto gezet. Ze staan op stenen zuilen met daarop platte ronde stenen. Eerst vraag ik me dan af waar deze schuurtjes voor zijn. De wind kan er onderdoor en ik dacht eerst dat ze als oude zomerhuizen dienen. Misschien is het hier zomers wel erg warm. Bij navraag blijken het dus voorraadschuurtjes te zijn, waardoor de bouw geen ratten en muizen bij het graan en de mais kunnen komen. Sommige mensen drogen nu hun was er onder en ik zag vandaag er een auto ons parkeerde staan. 
Ondanks dat de route niet erg lang was waren we rond 15.00 uur in het pension. Een prachtige kamertje met bedden met lakens. Dat is wel heerlijk. Na een dutje en een hete douche beland ik met mijn borduurwerk rond 17.00 uur in de bar naast het pension. Het regent pijpenstelen, dus een wandeling door het stadje laat ik graag aan mij voorbij gaan. MijnMaatje is er niet. Ik bestel een cafe con leche grande en borduur weer een aantal plaatsnamen bij mijn borduurwerk. Ik ben nu bij Santander. Dus bijna halverwege. Langzamer hand komen er meer pelgrims en is MijnMaatje ook terug van boodschappen doen. Het lijstje is elke dag het zelfde sinaasappels, bananen, brood, kaas, chocola, pinda's( de laatste 2 dingen niet dagelijks, het lukt ons om hier wat langer mee te doen). En ja MijnMaatje draagt de boodschappen. Verschil moet er zijn. Daarom eten we altijd als eerste de sinaasappels en de bananen. Die zijn het zwaarst. Hij was ook op zoek naar een nieuwe bril. Hij is op zijn leesbril gaan staan en deze kon daar niet zo goed tegen. Ook is hij op zoek naar een nieuwe stekker voor zijn iPhone. Ook dat is nog niet gelukt. 
De rest van middag voeren we gesprekken met de andere pelgrims over het verschil tussen de Camino del Norte en de Camino Frances. Ik geef  aan dat ik het spirituele zo mis. Iemand zegt: Op de Camino Frances ontkom je niet aan de spiritualiteit, deze is daar overal. Mensen steken elkaar aan of ze nou willen of niet. Op de Camino del Norte draag je zelf de verantwoordelijkheid over de spirituele beleving. En ik geloof wel dat dat zo is. En dat het daarom ook een bewuster proces is.
Zodra ik weer in het pension ben krijg ik een appje van MijnHerbergmaatje2. Zij heeft de Nederlands tekst van het Taize lied wat nu al dagen door mijn hoofd zingt: 

In de Heer vind ik heel mijn sterkte,
In mijn God de vreugdezang
Gij die mijn bevrijding bemerkt
Op u vertrouw ik en ken geen angst.

Ben nu de wijs even weer kwijt, heb de noten wel en zal morgen de melodie weer opzoeken. Kijken of ik het lied ook in het Nederlands kan zingen. Ik stop er naar weer mee. Het was wel een beetje een hak op de tak verhaal. Maar het gesnurk van MijnMaatje is niet van de lucht en draagt niet bij tot inspiratie. Hij heeft duidelijk te zwaar getafeld vanavond. Het is maar goed voor de mede pelgrims dat wij een eigen kamer hebben vannacht.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten