donderdag 21 april 2016

De achtste dag van Portugalete naar Castro-Urdiales 23,4 km

Na een wat rommelige avond waar we bijna geen maaltijd konden bemachtigen,we belanden bij de Telepizza, stonden we rond kwart voor acht bij de bushalte. Een kwartier te vroeg, maar je weet het hier maar nooit in Spanje. Er kwam een bus. Deze ging maar La Arena, maar het nummer was anders dan dat degene in het informatiehokje had gezegd. Ook de tijd was anders. Maar dat mocht de pret niet drukken. We belanden ook niet in La Arena, maar in het dorpje erna. We waren er doorheen, voordat we het in de gaten hadden. Het was een stralend morgen. De berichten waren op de tv bij het ontbijt in de herberg vreselijk. Maar aan het weer  valt nu eenmaal niets te doen. Elk droog uur stemt tot dankbaarheid. Zoals wij de Camino doen, zou dankbaarheid de boventoon moeten voeren. We zijn gezond. Hebben nog geen mankementen. Hebben het erg gezellig met elkaar, MijnHerbergmaatje en ik. We zijn gezond, ons lijf is sterk, we hebben genoeg geld. Daar sta ik soms te weinig bij stil. Gisterenavond aten wij al mopperend onze pizza. Op plastic stoelen onder tl lampen. De gezelligheid was ver te zoeken.  De bestelde pizza werd in stukken voor ons gesneden. En het bestek was een servetje. Er was in het hele stadje geen plaatsje te vinden om een avondmaaltijd te kopen. Wel overal de kleine hapjes: pintos. Maar we wilden na de dag regen gewoon een fatsoenlijke warme hap. Die bleek er niet te zijn en zo kwamen we bij de Telepizza. 7 euro voor een maaltijd is natuurlijk niets. Terwijl ik aan het nadenken was wat ik met mijn laatste twee stukken pizza zou doen, nog opeten of meenemen, kwam er een jonge vrouw binnen met haar kind op de buik. Ze vroeg om geld. In het redelijk welvarend ogende stadje valt dit wel rauw op je lijf. Bedelen gebeurd wel meer, maar om 21.00 uur 's avonds met kind is wel wat anders. We boden haar onze stukken pizza aan, die ze aannam. Ook van een andere gast kreeg ze wat. Van de baas van de zaak kreeg ze voor het kind een ballon. Je weet de geschiedenis niet, maar het voelt niet goed. Het maakt wel uit waar je wieg heeft gestaan. 
Met deze beschouwingen starten we onze wandeling. Gisteren zijn we gestrand, omdat er geen herberg bleek te zijn in Pobena. 
Vandaar dat we vandaag dit stuk met de bus deden en nu vol goede moed langs de kust lopen. Na twee dagen stad was dit heerlijk. Hoewel de berichten erg slecht zijn, is het erg zonnig en al gauw lopen we in ons shirt. Een prachtige route en na twee en half uur belanden we in de eerste bar. De café con leche kan ik niet meer zien. Dus nu een stevige cafe americano. Dat likt het meest op Holandse zwarte koffie. Vervolgens lopen we in een dal en moeten een kort, maar afschuwelijke klimmetje maken. De rest van de weg is een eitje, qua klimmen. Maar de lengte. We hebben er dan al drie en half uur op zitten en moeten dan nog drie uur lopen. Mijn voeten beginnen per stap meer zeer te doen. Het is afzien. Ik kan dus beter klimmen en dalen, dan kilometers met straf tempo vlak lopen. Helemaal uitgeput belanden we in de herberg municipale. Spartaans is de kwalificatie. We worden door Ganese jongen ingeschreven. MijnHerbergmaatje krijgt terwijl ze een praatje met hem maakt een bord spagettie. Na mijn powernap krijg ik een kop thee. We zitten samen om een grote tafel in de ontvangst ruimte. Celos de Ganees maakt liters thee. Steeds meer mensen schuiven aan. Een Portugese dame, de Oostenrijker, Mario, ik weet nu zijn naam. Een Nederlands meisje, een Duiste jongen en een oudere Franse meneer die we eerder hebben getroffen! De Japanner blijkt er ook te zijn en deze ligt al te slapen. Zijn ritme is wat verkeerd. Hij staat om 4 uur op. Begint gelijk met lopen. Komt vroeg in de herberg, waar meer dan genoeg plaats is. Slaapt de hele middag en avond. En maakt 's nacht iedereen wakker. Hij doet zijn best om zachtjes te doen, maar dat lijkt niet helemaal te lukken. 
Eindelijk komt het Camino gevoel van de Frances een beetje boven.  De aantallen pelgrims stellen niets  voor. Maar een praatje met elkaar en een vriendelijk herbergier doet wonderen. 
En de dag is helemaal compleet als het lukt om een menu del dia te krijgen. Samen met het Nederlandse  meisje dat gestart is in Bilbao eten we. Het is gezellig. We wisselen verhalen uit. De waard is hier ook weer erg aardig. 
O, ja, het voorspelde slechte weer? Niets van gemerkt. Heb zelfs nog even in de baai gebadderd met mijn voeten in de zee. Het was een goede dag!








Naast de herberg: de arena voor stierengevechten.

In de herberg naast mijn bed.






3 opmerkingen:

  1. Hoi Frida,
    zou ie het nu doen??
    want ik heb al een paar keer iets geplaatst, om je een buen camino te wensen!
    ik volg je reis hoor en ben best wel een beetje (gezond) jaloers!! heel bijzonder en ook weer een andere tocht zo daar langs de zee...
    Hoop dat ie nu gelukt is en op je blog blijft staan, lieve groet van Diaan!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heerlijk om te lezen. Ben jaloers, het weer lijkt echt stukken beter dan wat wij deze week lijken te krijgen in Denemarken. Morgenvroeg ga ik met Anna in de trein richting Denemarken. De rest volgt met de auto. Gelukkig niet in een tent maar van herberg naar herberg. Het weer lijkt zo bar en boos te worden dat de fietstassen uitpuilen van regenpakken, sjaals, mutsen en handschoenen.
    Veel plezier, geniet ervan!
    groeten Trix

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag Diaan en Paul, dank voor jullie vriendelijke woorden. Inderdaad we genieten erg.
    Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen