De laatste spreuk:."Waar liefde woont is het veilig thuiskomen!"

En wat vinden we thuis: een mooie bos tulpen van de hulp. In mijn lievelingskleur.
En een prachtige Spreuk van onze Camino vriendin.

Wat moet ik daar nu nog aan toevoegen? Dank je wel Diaan! Super attent.

En nog een prachtige bos van opa en oma! Voor ons huwelijksjubileum! Schitterend. 

De eenentwintigste dag van Port naar huis 2 uur vliegen en 14 km gelopen

En nu de laatste dag. Het valt niet mee. Aan de ene kant wil ik niet naar huis, maar wetende dat het moet, mag het nu ook direct wel. Maar we zullen toch echt tot 19.10 uur moeten wachten. 

Daarom eerst nog een dagje Porto. Het natuurlijk ook geen straf.  

Ik ben helemaal in de war met de tijd. Ik word om gewoon om 7 uur wakker, maar dan is het hier nog 6 uur. Daarom probeer ik nog een uurtje te pakken. Het slaapmasker is heerlijk, want ik kan gewoon doen of het nog midden in de nacht is. Rond 8 uur pak ik nog even een douche. Er is een miezerig straaltje. De druk is hopeloos. Maar het water is warm. Voor de spiegel, voor mijn haar, moet ik bijna op mijn knieën. Het zijn natuurlijk Portugese afmetingen. De mensen zijn echt kleiner, maar veel mensen zijn te zwaar. Hoe ze dat dan doen met de afmetingen. De mevrouw van het hotel is zeker 20 jaar jonger en 40 kilo zwaarder dan ik. De kamer aanwijzen viel voor haar niet mee. 4 Trappen op maakte dat het zweet op haar voorhoofd stond, toen ze boven was. Ze stond naast ons te hijgen. Heel sneu. Het leven in Porto moet dan wel zwaar zijn, want het is hier echt op en af. Met een scootmobiel begin je hier niets. 

Op het bed, ontbijten we met de laatste yoghurtjes, havermout en bananen. We pakken de rugzakken in en gaan naar beneden. De rugzakken mogen we hier tot 4 uur stallen. Het loopt gewoon vreemd, zo zonder rugzak en stokken.

We gaan de stad in opzoek naar koffie. En wat een geluk. De zon schijnt en we vinden een terras in de zon. Daar drinken we de koffie en maken een plan de campagne. Ik zou het wel weten. Er zijn hier zoveel leuke winkels met sieraden en kunstvoorwerpen. Maar daar heeft MijnMaatje geen enkel geduld voor. Dus het worden kerken en per gratie de oude tram. In deze stad loopt nog steeds een nostalgisch trammetje. Aangelegd in 1905. Prachtig, we maken uiteraard een ritje. Ook de hoogste toren beklimmen we. Ik kom vandaag zo wel weer aan de zestig trappen. Maar zonder enige inspanning overigens. We bekijken ook nog kerk. Het bijzondere is dat je hier aan de zijkant etages hebt. Je kunt vanaf drie hoogtes de kerk in kijken. Het ziet er prachtig uit.

Porto is een boeiende stad, oud, grandeur, vervallen, hypermodern. Het heeft alles. We kopen rond de middag een broodje. Dat is in deze stad nog wel een dingetje. Volgens mij eten Portgugezen alleen gebak. Er ligt zoveel aan heerlijke koeken en taarten in de vitrines. En waar je kijkt zie je mensen met koffie en een lekker hapje.... Hartigheden maken me eigenlijk niet veel uit, maar zoete dingen.... 

MijnMaatje is standvastig en we nemen een volkoren broodje. Overigens ook heerlijk. We hadden er niets op, maar dat was geen probleem. her was gewoon een heerlijk fris bakkersbroodje. We lopen kilometers door de stad.  Door de toren hebben we een prachtig uitzicht over de binnenstad. Geweldig. De toren is honderd meter hoog. En het weer is super. Je hebt veruitzichten. Zonnig en niet te warm. Na de toren lopen we nog een keer naar de brug. Daar hebben we gisteren de onderkant van de genomen, nu gaan we bovenlangs. Ik zal een foto bijvoegen om het te laten zien. Een belevenis. Dan lopen we door het zuidelijk deel van de stad. Hier zijn de portkelders. We zien onder andere Sandeman, met de zwarte cape. We lopen door allerlei prachtige steegjes. We treffen een groenteboer die vent met prachtige groente. Ik wijs naar de wortels en vraag of ik er twee kan kopen. Dat kan voor 30 cent. Prachtige grote winterpenen. En ze smaken zo zoet en zo heerlijk. Net als de grote paprika's hier. Die zijn ook zo lekker en de trostomaten ook.

We lopen weer richting de rivier. Dat betekent weer dalen en dan gaan we langs de onderkant van de brug, tja en dan moet je weer klimmen.

We zien allerlei jonge mensen in Harry Potterkleding. Die grote zwarte capen die ze in de film ook om hadden. Het blijkt dat J.K. Rowling de schrijfster van Harry Potter hier aan de universiteit heeft lesgegeven. Een boekenwinkel tegenover de u universiteit staat model voor haar boek. Je kunt deze winkel voor 4 euro bekijken. Koopje een boek dan krijg je je geld terug. Er staat zeker een rij van 50 meter voor de winkel. We besluiten om maar niet te gaan. De winkel er naast is ook voorzien van een oud winkel interieur. Daar gaan we wel even naar binnen. Leuke, prachtige design spulletjes en notstalgische huishoudspullen, prachtige blikjes vis. Heel mooi. Ik kan hier wel uren blijven, maar MijnMaatje staat al weer buiten en ik sjok er weer achter aan. Ik trakteer me binnenkort op een dagje Arnhem. Heb geen enkele passende rok, jurk of korte broek. Lekker gewoon evennrustig op m'n gemak.

We lopen zo langzamerhand weer richting hotel om de rugzakken te halen. Onderweg kopen we weer een paar broodjes. We nemen de metro naar het vliegveld. MijnMaatje maakt zich zorgen. Zijn mobile  heeft de laatste stroomrestjes. En onze tickets staan op zijn mobiel. Gelukkig zit mijn powerbank nog vol. Een hele geruststelling en voor dat we kunnen inchecken staat de stroom alweer op dertig procent en zijn de zenuwen weer tot bedaren. Op het vliegveld aan beland, maak ik eerst de broodjes klaar met de laatste eieren, tomaat en het blikje tonijn. De sinaasappel voorzien we van snijstreepjes. Dan moet het mes waar we deze tocht zulke goede maatjes mee zijn geworden, in de rugzak van MijnMaatje. Hij kan natuurlijk ook in de prullenbak, maar je raakt toch gehecht aan zo'n mes. Hij was zo heerlijk scherp. De rugzak van MijnMaatje gaat met de wandelstokken met de gewone bagage mee. De flessen met water maken we leeg en dan brengen we de ene rugzak weg. We gaan door de douane. Dat vind ik altijd even spannend, maar deze keer is er een vriendelijke dame. Het is zo gepiept en dan gaan we opzoek naar de gate. Deze is nog niet bekend. We gaan ergens zitten en nemen de broodjes. Ze smaken fantastisch. Zeker zo lekker als alle heerlijke koeken die mij de hele dag achtervolgden.

Nog een paar uurtjes vliegen en het zit er op. We kijken terug op een geweldige Camino. Zulk fantastisch weer. Een prachtige route en geen enkel lichamelijk ongemak. We voelen ons gezegende mensen. Dankbaar voor deze belevenis.

Elke dag heb ik weer iets kunnen schrijven. In principe doe ik het voor mezelf. Vind het erg leuk om de belevenissen nog eens weer na te kunnen lezen. En weer na te genieten. Ik zie aan de statistieken van het blog dat dagelijks tussen de 60 en 70 mensen kijken. Daar schrijf ik niet voor, maar het is wel leuk om reacties te krijgen. Van Camino vrienden, van familie, van collega's. We horen dat mensen genieten van de verhalen en van de films van MijnMaatje. Het zo ook nog een stukje meebeleven. Dat is mooi.

Een klein doel was om te proberen zonder oortjes te gaan slapen. Dat doel is gelukt. Het doel om het eten een beetje in de hand te houden is beter gelukt dan ik vooraf had kunnen bedenken. Soms even wat improviseren, maar het is goed gelukt. We hebben ook met volle teugen genoten, als het niet lukte om zelf wat te maken, van de menu del dia's. 80/20 Regel. Ik denk dat we ook nog wat zijn afgevallen. Dat had niet gehoeven. Dit is voor het eerst. Is me nog niet eerder overkomen op de Camino. Na deze weken moeten we nu proberen om op gewicht te blijven. Ik moet niet nog dunner worden. 

Wat heb ik ook genoten van het geschenk van mijn collega's: het zakje met de spreuken. De ene keer lukte de spreuk beter dan de andere keer, maar het gaf stof tot nadenken en stof tot gesprekken. Erg bijzonder dat sommige dagen de spreuken zo goed pasten. En ik trok ze gewon spontaan. Ik zal er thuis iets moois van maken. Ik ga ze inlijsten of zo. 

En nu bijna thuis en weer richting het gewone leven. Dat gewone leven dat ook na deze Camino weer anders zal zijn dan ervoor. De rugzak zit weer vol met nieuwe ervaringen, nieuwe ideeën en nieuwe inzichten.   Het was weer een hele belevenis! 

Spreuk van de dag: "Het leven is (be)leven."

Een van de laatste spreuken is: leven is beleven. Na de afgelopen weken kunnen wij wel zeggen, dat het leven beleven is geweest voor ons. De rugzak is minimaal gevuld met het hoognodige. De rest zien we wel. 's Morgens niet weten waar je 's avonds gaat slapen. Je weet niet waar je voet langs zal gaan. Elke stap is een verrassing en elk uitzicht geeft een nieuwe blik. En hoewel we een paar gedeelten al een keer gelopen hebben, door ander weer, een andere herberg en andere mensen toch een nieuwe ervaring.  Het bijzondere vind ik steeds weer, dat alles toch altijd weer goed kwam. Zie die dag dat de herberg dicht zat en we zo door iemand naar de volgende herberg werden gebracht. Dat geeft ook vertrouwen. Je kunt je leven laten leiden door angst. De angst voor het onbekende. Dat is jammer, want het ontneemt je juist zoveel mooie ervaringen. Mooie belevingen. En soms ook mindere mooie belevingen, maar ook daar neem je ook weer wat van mee. Spelen op safe is vertrouwd. Maar je doet je zelf ook te kort denk ik. Altijd naar hetzelfde vakantieplekje, verbreed je horizon niet. Door alle ervaringen ga je ook beter begrijpen hoe de dingen in elkaar zitten en kun je genuanceerder naar het leven kijken. 

Soms is het ook lastig dat beleven. Gisteren gingen we uit eten. Wel een simpel voorbeeld, maar ede,plarisch bedoeld. Ons werd aangeraden het bekende gerecht uit Porto te bestellen: francinhna, brood, met spek, met varkensvlees, met kaas en een ei er op. Eigenlijk ga ik toch liever voor iets bekends, iets wat ik zeker weet, dat ik het lekker vind. Maar als je nooit wat probeert, dan leer je ook geen nieuwe dingen eten. Eigenlijk zouden ze in zo'n wereldstad een buffet moeten maken van allerlei plaatselijke gerechten. Het echtpaar dat naast ons zat gisteravond,  had een maaltijdsoep met spek, witte bonen en garnalen. Leek me ook lekker. 

De mevrouw van het hotel  is 24 uur per dag beschikbaar. Haar wereld is niet groter dan het hotel. Ze kon ons eigenlijk niet eens vertellen hoe de ticket voor de metro werkte, (Verwonderen.......) hoe kan het dat je in zo'n kleine wereld leeft. Toen we weggingen vertelde ze dat ze op haar 23ste gevraagd was om naar Nederland te komen. Ze durfde toen niet, bang voor het afscheid. "Nu ben ik te oud," zei ze. " Was ik maar gegaan. Nu zit ik 24 uur per dag vast in het hotel." We stonden in de werkkamer. Letterlijk de werkkamer. Stapels met lakens, dekbedden, een strijktafel, wapperende lakens op het balkon. Hier stonden de rugzakken gestald deze dag. Elke dag hetzelfde ritme en hetzelfde patroon. Maar misschien is dit voor sommige  mensen ook genoeg. Iedereen mag hierin ook zijn eigen weg volgen. door de gesprekken met gasten kan je wereld ook worden verbreed. 

Een pelgrim vertelde me dat ze onderweg langs een klein schooltje was gekomen. Ze had voor het hek staan kijken. De directeur was naar haar toegekomen en gevraagd of ze niet binnen wilde komen. Elke dag vroeg hij een pelgrim om de kinderen te vertellen over het land van herkomst. We hebben het schooltje gezien. MijnMaatje heeft zelfs foto's gemaakt van de ramen. Daar hing namelijk in alle talen Goedendag. Dat vonden we zo bijzonder. De directeur van de school had aan haar verteld dat hij de kinderen niet overal mee naar toe kon nemen, maar door de pelgrims te laten vertellen kon hij de kinderen laten kennismaken met de wereld. De wereld krijgt dan betekenis. Kinderen doen ervaringen op door kennis te maken met mensen uit allerlei landen. Met allerlei verhalen over hun leven en hun beroep.  Had ik dit maar geweten toen we voor de school stonden. Ik had graag met deze man willen praten. Zijn verhaal willen horen. Wat een vorm van benutten van kansen.

Ik associeerde de spreuk eerst met leven is beleven. En voor mij is beleven er op uit gaan, ervaringen op doen. Later bedacht ik ook dit.  Beleven kan ook zijn: betekenis geven. Zie het voorbeeld van de directeur van het voorbeeld hierboven. En dan kan je leven beperkt zijn in de ruimte, maar je kunt wel betekenis geven aan het leven. Mee te leven met anderen, te delen met anderen, betekenisvol te zijn. Dat hoeft niet met grote dingen te zijn, maar een luisterend oor is ook belangrijk. Dat kan je natuurlijk in je hotel wel vorm geven.   Dat weet ik vanuit de herberg ook. Als ik zie hoe mensen genieten in de herberg. Van de rust. Van elkaar, voor het eten dat wij proberen met liefde voor elkaar te maken. Gewoon tijd hebben voor een ander. Dit maakt mijn leven ook weer rijker. 

Als je genuanceerd kijkt naar leven is beleven, denk ik ook aan de reis die we gemaakt heb op de fiets van Nieuweschans naar Praag via de Elbe. Een reis met zoveel indrukken van het landschap en de cultuur. Dan denk ik ook aan de reizen naar Roemenië met de jongeren van onze kerk. Wat een ervaringen en indrukken. Je ondergaat ze, maar je maakt zelf ook indrukken. Als ik dan denk hoe blij de kinderen waren met hun speeltuinen. De lachende gezichtjes. Je wenst iedereen zulke belevingen toe. Maar het zit ook in het kleine. Het genieten van een schoon fris laken. Een warme douche, een lekkere soep.

Genieten is ook beleven. Genieten van de zon, de warmte, je uitzicht. Soms overkomen je de dingen of komen ze spontaan op je pad. Je kunt het aan een ander overlaten. Dan moet je maar zien wat het leven je brengt. Maar om nou alleen op dat beleven te gaan zitten wachten, lijkt mij persoonlijk te weinig. Ik denk dat je zelf ook een actieve rol zou moeten nemen. Uit het leven halen wat er in zit. Kansen grijpen om het leven niet zomaar aan je voorbij te laten gaan. 

Spreuk van de dag: "Met beide voeten op de grond, kom je geen stap vooruit!"

Nog een mooie spreuk voor op de valreep. Ik kom niet aan alle spreuken toe jammer genoeg. Heb zo veel spreuken meegekregen. Soms is een dag al zo vol dat ik aan schrijven en denken niet toe kom. Zoals vandaag met zo'n busreis, komt er van bezinning niet veel. In de bus heb ik de neiging om veel te dutten.

De spreuk van vandaag: Met beide voeten op de grond, dat is toch een mooi begin. Zeker als je kijkt vanuit het gegeven, dat een praktische en pragmatische instelling je verder helpt. Zaken die je aanpakt, moeten ook behapbaar zijn. Begin met kleine dingen en als het dan lukt, ga je voor de volgende stap. Aan mijn cursisten leer ik dat ook. Stel doelen, maar begin met kleine haalbare doelen. Je ziet dat mensen veel te veel in een keer willen. Dan wordt het doel miet gehaald en haakt men af.  

Ik zie het ook wel in het tv programma "ik vertrek!". Ik vind het prachtig om te zien hoe mensen hun droom achterna gaan. En gniffelend zitten MijnMaatje en ik op de bank te kijken naar alle tegenslagen. Vanaf de bank weten we precies hoe het niet moet. We vragen ons af hoe ket kan dat mensen zo alle realiteit uit het oog verliezen en beginnen aan iets, waarvan je eigenlijk op voorhand weet dat het niet gaat lukken. 

Met onze andere manier van eten had ik althans maar een doel. Niet meer aankomen en uitzoeken of inderdaad suiker verslavend werkt. En voor de zekerheid zei ik tegen mezelf, het wordt een 3 jaren plan. Of safe spelen! De kans op terugval is anders veel te groot. De eerste weken gebeurde er ogenschijnlijk niets. Maar we aten lekker en langzamerhand merkte ik dat ik geen honger meer had overdag. Anders had ik de hele dag trek. Pas na een maand of drie zei MijnMaatje:" Zou het kunnen dat je wat dunner wordt..." Dat bleek inderdaad het geval te zijn. Afvallen had ik helemaal uit mijn hoofd gezet. Dat was echt een station te ver. Niet groeien kwam eerder in de buurt. 

Ik noem het ook geen dieet. We eten anders. Ik weet ook dat we vanaf nu dit altijd zo moeten doen, want met de oude levenswijze zijn we zo weer terug bij af. 

En inderdaad, ik ben verslaafd aan suiker. Ik hoef maar een normaal hapje chocola te nemen, of een een koekje met suiker, dan wil ik er nog een. Bij chocola valt het het meest op. Als een stuk zware pure chocola neem is een stuk genoeg, neem ik mijn favoriete hazelnootmelk chocola, dan is een reep nog niet genoeg. Heel bijzonder! 

Maar nu terug naar het thema: Met beide voeten op de grond...... Zowel MijnMaatje als ik, maar eigenlijk MijnMaatje nog meer dan ik, spelen altijd op safe. Hij Sal bijvoorbeeld zijn mobiel niet opgebruiken qua stroom als hij nog niet in de herberg is. De app Maps Me van Google werkt alleen als je mobiel het doet. Is je stroom op, dan werkt hij uiteraard niet. En dan heb je geen kaart. Hij heeft allang uitgezocht waar we langs moeten ect, ect. Maar voor de zekerheid, de app nog achter de hand. We lopen dus zelden verkeerd, eigenlijk dus nooit. En zo gaat het met bijna alles.

Voor Dochterlief hadden we een oude goede fiets gekocht. Ik had er foto's van gemaakt, want je kunt nooit weten. Inderdaad fiets gestolen. Laat ze nou in de stad de fiets weer vinden? Maar Dochterlief moet wel bewijzen dat de fiets van haar is. Met de foto's in de hand kreeg ze de fiets zo van de politie terug. 

Maar soms houd je je zelf door zo met de beide voeten op de grond te staan, ook in de tang. Er is geen ruimte voor iets spontaans. Je ziet al overal beren.........

Gewoon eens dingen doen, omdat je ze leuk vind. Niet altijd kiezen voor verstandig of praktisch. En dan moet ik denken aan de mensen van " Ik vertrek! " ze gaan gewoon. Ze doen gewoon. Ik kan er soms zo jaloers op zijn. Gewoon doen....  Ik weet zeker dat je dan ook vooruit komt. Misschien anders dan gedacht. Maar staan blijven waar je staat, helpt je niet altijd verder.

De twintigste dag van Santiago met de bus naar Porto 4 uur! En toch nog 16.334 stappen

Met een hele donkere lucht boven ons verlaten we Samtiago. Ik denk bijna gelukkig maar. Dat maakt het afscheid van de Camino, de stad en deze dagen makkelijker. Als het stralend weer is valt dit niet mee, dan is de wens om te blijven nog sterker. 

Inmiddels slaat de regen ongenadig op de bus. Gelukkig zitten we droog en hoeven we niet te lopen. Wat hebben we ongelooflijk veel geluk gehad. Achtien dagen goed weer en 1 dagje een bui.

Als we de foto's nog eens door kijken lijkt het bijna een eeuwigheid te zijn. Voor mij de kortste Camino tot nu toe. Het zij zo. Het is te hopen dat de hooikoortsperiode die nog rest, mee zal gaan valllen. Het is nu echt noodweer. Maar wij zitten hoog en droog in de bus. Klaar voor een rit van drie uur naar Porto.

Vannacht goed geslapen volgens de Fitbit. Wel acht uur en 45 minuten. Het grappige is dat ik denk dat ik veel wakker heb gelegen. Er liepen om 2 uur vannacht nog groepen jongelui door de straat joelen. Ze riepen in koor een spreuk, maar wat kon ik niet verstaan. Ik heb nog even gekeken, omdat ik benieuwd was hoe dit georganiseerd was. Het was gewoon een schoolaangelegenheid met pubers met rugzakjes en uniformen. Misschien een 40 uurs loop of zo. Vervolgens nog een keer wakker geweest omdat ik dacht dat de douche lekte. Ik ging even kijken, maar zag niets. Sinds ik een keer bijna  brand in de herberg heb meegemaakt controleer ik van alles. Terug in mijn kamer blijkt het de regen te zijn. Het viel letterlijk met bakken uit de lucht. Ben gewoon weer in slaap gevallen. Ik werd nog een keer wakker van mezelf, omdat ik lag te krabben aan mijn voet. We hebben gisteren soep uit een pakje gehad. Daar zou het aan kunnen liggen. 

Toen ik vanmorgen wakker werd zag ik dat de broekspijpen van MijnMaatje over de noodverlichting heen hingen. Niets van gemerkt. Hij heeft geen slaapmasker. Nu hij merkt hoeveel beter ik er van slaap, wil hij er ook wel een. Maar ik heb voordat we weggingen nergens een voor hem kunnen vinden. Zonder Fitbit zou ik denken dat ik een hopeloze nacht had gemaakt. Ergens is het belachelijk, maar wat verandert je mindsetting door het weten of je wel of niet goed hebt geslapen. Anders had ik de hele dag gedacht van hoe red ik het vandaag met zo weinig slaap. Met meer dan acht uur slaap mag ik toch niet mopperen. Mijn doel om deze Camino in te slapen zonder oortjes, is helemaal, op een nachtje na, gehaald. De laatste dagen had ik geen keus, want de oortjes zaten onder de gesmolten boter. Die had ik ergens nog van mee genomen en in mijn handtas gedaan. Uiteraard vergeten dat ik ze er in had gedaan en de puinhoop was vreselijk. Ik kon veel papiertjes e.d. wegdoen. De tas heb ik gewassen, maar mijn oortjes zijn gesneuveld. Dat probleem loste zichzelf dus op.

Rond 8.30 uur staan we op en ik neem nog even een lekkere douche. Ik pak mijn rugzak in. Met buikpijn en weemoed. Nog een dagje. Vind het wel leuk om in Porto te kijken, maar het rekt het afscheid wel. We hebben ook wel eens gelopen tot vrijdagavond en dan zaterdag om 6 uur 's morgens met het vliegtuig. Had ook gekund. Dat is weer het andere uiterste. 

Vanmorgen voor de laatste keer een Camino "mug met kaneel " gemaakt. We peuzelen hem lekker op. Het is altijd wel een hele hap. Met een bak koffie erbij, zijn we klaar voor de dag.

De rugzakken zetten we in de kelder en we lopen nog een keer naar de Pilgrimsoffice. De man van de securiti kent ons inmiddels en we mogen zo door lopen. In de Huiskamer is het druk. Er zijn wel 7 pelgrims, 2 vrijwilligers en wij dus.  Ik zit naast een man uit Zutphen. Hij is op 5 maart vertrokken op de fiets vanuit Nederland. Gezien zijn postuur, zal dit vast niet mee gevallen zijn. Hij is nog aan het denken of hij terug zal fietsen of dat hij met de bus terug zal gaan.

Hij heeft problemen op zijn werk en problemen thuis. Hij hoeft niet niet meer naar huis/kan niet meer terug naar zijn thuis. Dat is in deze tocht hem wel duidelijk geworden. Het eind van alles is in zicht. En hoe verder? De tijd zal het leren. Dat is me ook nogal wat. We hebben nog een poosje gepraat over afscheid nemen en nieuwe kansen krijgen. Een bijzonder gesprek.

MijnMaatje sprak met een echtpaar en hun zoon van 16. Ze zijn samen begonnen in Porto. De man loopt nu naar Genève. Vrouw en zoon gaan naar huis. De man heeft behoorlijk last van de onderkant van zijn voeten. Blaren en warmte-uitslag. Ik vertel hem dat hij zijn sokken niet elke dag moet wassen, als hij wollen sokken heeft. Dat de wasmiddelen ook kunnen zorgen voor de warmte-uitslag. 

De vrouw heeft een scheenbeenontsteking. We kennen het probleem. Maar dit jaar zijn we begenadigd  overal door heen gerold. Geen enkele blaar en ook geen scheenbeen-of achillesproblemen. Maar ook niets geen last van spierpijn of stramme benen. Ik weet van vorig jaar dat ik elke keer opgang moest komen als ik wilde lopen. Het mindere gewicht en de magnesium hebben geholpen. 

Omdat mijn fotoverzameling gekoppeld is, zag ik nog een foto van vorig jaar. Ik zal hem straks plaatsen om het verschil te laten zien. 

In de bus eten we de salade. Lekker even zo'n hapje. Het is wel een idee om de salades in de een zakje te doen. Ze moeten niet gaan lekken, anders heb je een probleem.

Door het vele weken trekken heb ik inmiddels een heel systeem met handigheidjes ontdekt.

Ik heb bijvoorbeeld altijd een mes bij mee. Handig om een broodje te snijden of een sinaasappel te eten. Ik had nu een plastic potje van vitamine tabletten mee, daarin had ik poeder voor oploskoffie gedaan. In een herberg heb ik deze een keer gevuld met wat er stond en ik heb zelf een potje gekocht en deze in mijn eigen pot gedaan en de rest weer in de herberg laten staan. Ik had van huis theezakjes meegenomen en af en toe aangevuld met wat ik onderweg vond. Het lekker als het kan een kop thee te zetten. 

Ik had altijd twee sporken. Dat is een lepel aan het ene uiteinde en aan het andere uiteinde een vork. Deze ben ik bij het fietsen kwijt geraakt. Bij de Action heb ik een setje van 6 stevige plastic messen, vorken en lepels gekocht. Daar had ik nu twee lepels en vorken van mee. Wogen maar een paar gram. MijnMaatje heeft onderweg nog een kurkentrekker gekocht. Hij staat wel op zijn glaasje wijn en deze is hier altijd met kurk. Bij China Bazaar. Voor een euro of zo. Blijkt dus ook heel handig te zijn. 

Ik heb voor deze Camino kussenslopen genaaid. Die bleken zeker in Portugal erg handig. De laatste etappes in Spanje hadden we wat luxere herbergen en daar kreeg je een kussensloop bij. Ik had andere jaren ook vaak zelf een theedoek bij me. Deze gebruik ik voor van alles en nog wat. BIjvoorbeeld voor het picknicken. Ik weet ook precies wel kant ik altijd op de tafel leg en hoe ik deze vouw. Ik kan veel hebben, maar ik griezel van picknicktafels en bankjes. 

Heb ook een probleem met vloeren. MijnMaatje loopt overal op sokken en blootje voeten. Ik vind dit vreselijk. Heb mezelf gisteren overwonnen toen ik op het terras mijn schoenen en sokken uit had en naar de wc moest. Ik ben op blote voeten gegaan, want ik had geen zin om mijn schoenen weer aan te doen. Heb wel eerst heel goed gekeken toen ik de wc inging hoe de vloer er uit zag. Toen ik het vertrouwde ben ik verder gegaan. Doordat ik vaak open wondjes aan mijn voeten heb ben ik wat huiverige voor ontstekingen. Maar ik vond het een hele overwinning van mezelf. 

Het inpakken van de rugzak is inmiddels zo handigheid geworden, zodat ik blindelings de spullen kan vinden. Wat schilt dat een tijd bij het opruimen of zoeken. Je kunt wel eens tegen dat mensen met name uren aan het krummelen zijn met hun rugzak. Geeft lawaai en kost veel tijd. Heb een tas voor de kleren en en zak voor sokken en ondergoed en zo. Helemaal onderin doe ik de vuile was. Daar de slaapzakken,  dan de tas met kleren, dan het tasje met ondergoed, daarop de toilettas. En daar bovenop een tas met eten als het nodig is. Ik weet ook hoelang ik met mijn toiletartikelen kan doen. De beste uitvinding van mezelf vind ik dat ik altijd een tube vette handcreme gebruik als body crème. Ik douche elke dag tijdens de Camino, al was dat dit jaar niet nodig, want ik heb bijna niet gezweet, maar je dat dan douchet, daar heeft mijn huid behoorlijk van te lijden. De vette handcreme op basis van vaseline in een tube van 100 ml blijkt bij mij goed te werken. Ben voor veel spullen allergisch, maar dit kan ik goed hebben en kan ook door de douane zonder problemen. 

Na vier!! uur rijden we Porto binnen. Het is dan een uur vroeger dan in Spanje. Het is 16.00 uur als we inchecken in ons hotel. We dachten dat het een hostel was, maar het blijkt een hotel te zijn. De kamerprijs is €21,00, maar dan hebben we ook wat. Een prachtige twijfelaar, een dakraampje, dat na veel morrelen open wil, de deur die spontaan open gaat en in kleuren die in de zestiger jaren van de vorige eeuw niet zouden misstaan. Maar met witte lakens en witte handdoeken. 

Er is geen keuken.  Op het bed eten we nog een broodje en gaan dan de stad in. Een prachtige stad, met veel hoogte verschillen. Je moet hier niet slecht ter been zijn, dan ben je aan huis gekluisterd. We bezoeken de rivier en de bruggen, drinken koffie in het zonnetje, eten ergens wat. We raken aan de praat met een Engels echtpaar, dat de 65 verjaardag van de man viert. Uiteraard staat de tv aan en is er voetballen op. Het echtpaar had speciaal deze bar uitgezocht, zodat ze lekker konden zitten en tv konden kijken. En zo zitten we samen te genieten van een Portugees hapje. Een laag friet, worstjes, een lapje varkensvlees, daarop brood, daar op ei en daarover heen gesmolten plakken kaas. Het lijkt wel "kapsalon" dat eet Zoonlief graag. De ober zei tegen ons, als je verstandig bent bestel je er maar een en neem je ook een salade erbij. Dat doen we de ook.  Zoë ten we samen uit het bord salade en uit het bord "kapsalon" . Hoewel het water me in de mond loopt, bij het opnoemen van de toetjes, zijn we verstandig. MijnMaatje besteld koffie en ik op zijn aandringen fruit. Het is een ontspannen avond. We gaan zo weer naar ons hotel, want hoewel het nu half negen is op de klok is het voor ons natuurlijk half tien.

De dag is helemaal goed, want Dochterlief appt dat ze haar gestolen fiets heeft gevonden. Ze is direct naar de politie gegaan en heeft de fiets gerevindiceert. Handig als je een opleiding voor rechten doet.  En warempel: ze mocht hem gelijk meenemen. Deze mensen hadden hem op Markplaats gekocht. Wat een verhaal! Maar goed, het scheelt weer een nieuwe fiets. 

De negentiende dag Santiago 10 km en 16.345 stappen

Vandaag een lekker ontspannend dag in Santiago. Het blijft altijd leuk. Eerst slapen we eens lekker uit. Tot wel 8.30 uur. Daarna ontbijten we in de keuken. We hebben zelf yoghurtjes en een banaan. Bij de spullen to share liggen enkele aardbeien en twee appels. We maken een lekker yoghurtje van. O, wat smaakt dat goed. Ik verlang wat dat betreft weer naar huis. Een lekkere frittata of broccoli met zalm. Het water loopt in mijn mond. We eten hier uitstekend, daar niet van. Gisteren ter ere van onze huwelijksdag een menu del dia. Een tortilla, kip met fritjes, aardbeien met een klodder room als toetje. Met brood en wijn. Ook niet mis zou je zeggen.

Ik paste gisteren de wandelbroek van MijnMaatje. Deze is hem veel te groot, maar bij gebrek aan een nieuwe had hij deze toch maar mee als reserve. Ik had precies zo een. Exact dezelfde maat. Ik kan twee handen tussen de knoop en mijn buik doen. Doorsnee is denk ik 18 tot 20 cm. Mijn nieuwe wandelbroek is deze dagen ook behoorlijk uitgelopen of ik ben toch nog afgevallen. Dat zou ook nog kunnen. Dat gebeurde andere jaren nooit. Ik heb wel opgelet, maar heb best goed gegeten. Als je meer dan 20 km per dag loopt kan dat niet alleen op een worteltje. 

The Lasr Stamp is zo'n heerlijke herberg. Witte lakens, lekkere warme douches en een goed voorziene keuken. Dat maakt het leven gewoon lux. We genieten er van. Ik merk dat ik hier vrolijk word.

Vanmorgen gaan we eerst naar de Engelse mis. We krijgen een liturgie en dat is al bijzonder. Het maakt dat we nu goed kunnen volgen wat er gebeurt. Dat geeft zou dienst een extra dimensie. Bovendien is het in een zijkapel. Dat is kleiner en intiemer. Zuster Katharin, volgens mij een Ierse non opent de mis. Dan gaat een Argentijnse jonge priester voor. De overdenken ging over de tekst " Ik ben de Weg, de waarheid en het leven. niemand komt tot de Vader dan door mij." De uitleg was erg plastisch en hij nam een hap van de hosti en zei volgens mij echt: "Nu eet ik Jezus." Hij maakte er kauw bewegingen bij.  Het kan aan mijn gebrek aan Engels liggen of aan de zijne. De mensen Pelgrims waren tot tranen toe geroerd.

Daarna was er een gebed en wie dat wilde kon zijn intensie uitspreken. Ook dat gebeurde. Een heel ontroerend moment. Je werd uitgenodigd ter communicie. Ik kon niet goed volgen of je nou macht of niet mocht. In de grote kathedraal wordt altijd zo expliciet gezegd dat de mis voor katholieken is. En als je niet katholiek bent, ben je niet welkom. Je mocht ook gaan voor de zegen. Dat heb ik gedaan en ik vond het een mooi moment als afsluiting voor deze Camino. Erg ontroerend. Ik weet niet waarom, maar ik moest wel huilen. Na afloop van de mis kreeg iedereen een hand. Dat zijn wij ook wel gewend, maar in de grote kathedraal is er natuurlijk ook geen beginnen aan. Hier in de kleine setting kan dit wel. Het is echt nog een heel jonge vent en super bevlogen.

Bij de Pilgrimsoffice trof ik zuster Katherine nogmaals. Ze bedankt ons voor onze komst en nodige ons uit voor de Engelse huiskamer. Misschien dat er morgenvroeg tijd voor is. We waren nu op weg naar de Nederlandse Huiskamer. Het Engelse genootschap is meer gericht op de religie en het Nederlandse meer op het pelgrimeren in brede zin. Bij ons tref je geen nonnen aan.

We wilden ook de Compostela halen, maar MinnMaatje vond de rij te lang. Wachttijd een kwartier of zo. Daarom een bakje koffie in de huiskamer. Daar troffen we verschillende mensen en het was een gezellig moment. (Zie ook de spreuk van de dag!)

Dan gaan we in de kathedraal kijken en we zijn geluksvogels, we zien nog net dat de pruformo wordt gezwaaid. Te bedenken dat er pelgrims naar huis gaan zonder deze te zien. En wij zien hem elke keer wel een keer of 2 a 3.

Vervolgens naar de winkel voor een broodje en dan ligt de middag voor ons. Ik had er niet aangedacht dat de winkels tussen 14.00 en 17.00 uur dicht zijn. Dus een ander programma dan maar. We kijken eerst bij de Pilgrimsoffice, daar is de wachttijd nu een half uur. Te lang en onverrichterzake keren we weer richting de binnenstad. 

Daar gaan we het Pelgrimsmuseum bezoeken. Elk jaar hebben we tijd voor een ding. Zo hebben we vorig jaar een rondleiding om de kathedraal gehad. Maar nu dus het museum. Een heel mooi museum en goed te volgen, omdat er ook Engelse bordjes met uitleg waren. Anders mis je wel heel wat achtergrond informatie.

Daarna nog even lekker een uurtje op een terras. Ik doen mijn wandelschoenen uit en zit in blote voeten en hempje op het terras. Heerlijk zomer weer. Ik doe mijn best weer voor een spreuk. En deze werd me vandaag in de schoot geworpen.

Rond 5 uur mocht ik los. De winkels weer open en ik ben een uurtje lekker alleen op pad geweest. MijnMaatje houdt niet van winkelen. Ik wil wat voor de kinderen halen en een nieuwe ring. De anderen zijn helaas allemaal te groot. Als ik over twee jaar nog zo ben, dan laat ik ze smaller maken. Het anders eten is een project voor 3 jaar hebben MijnMaatje en ik afgesproken. Gedragsverandering beklijft niet zomaar. Dat vraagt een lange adem. Het worden een nieuwe ring, een armbandje paars en blauw, een nieuwe hanger van een boomsilout( vertegenwoord de innerlijke reis) en een paars Camino t shirt. De meeste t shirts zijn blauw met geel. Maar toen ik deze zag. 

We koken zelf deze keer, na het zware menu del dia, lijkt het me beter om even de regie zelf te nemen bij het eten. We maken een uiensoep uit een pakje aangevuld met een ui, paprika en wortel. ( En ja ik heb nu weer jeuk aan mijn voet. Er zat suiker in en kleurstoffen. Het kijkt me wel duidelijk) En een salade en gelijk ook maar een salade voor morgenmiddag als we met de bus naar Porto gaan. 

En na het eten moeten we weer naar het Pilgrimsoffice. We worden bestraft, de wachttijd is nu 45 minuten. Ik kan een glimlach niet onderdrukken.........Na een uur lopen we richting herberg. We vieren de Compostela met en tapas buffetje, dachten we. Nou dat ging niet door. Een groep jongeren was aan het koken en de fles olijf olie die nog vol was toen we weggingen, was nu leeg. En de keuken blauw van de rook van het bakken. We doen een poging om er even de zitten. Maar mijn nieuwe Santiago  shirt gelijk te laten besmeuren door etensgeuren gaat me te ver. En zo liggen we om 22.00 uur in het heerlijke bed met de witte lakens......we mogen nog weer een nachtje.

Spreuk van de dag: Volg je dromen ....

Gisteravond heb ik het zakje met spreuken, maar eens helemaal leeg gehaald. Nog niet alle spreuken zijn door mij getrokken. We hebben nu nog maar 4 dagen en ik dacht ik wil in iedere geval de handgeschreven spreuken hebben gehad. Ik vond er onder andere "Volg je dromen, ze weten de weg" en " Droom niet over je leven, maar leef je droom." Deze schoof ik weg, want dit zijn zo'n gewetensspreuken voor mij. Ik zou dit zo graag willen, maar wat moet ik dan schrijven. Allerlei redenen waarom dit niet gaat. En vervolgens erbij schrijven dat als ik oud ben er spijt van krijg en zo.. Lijken me zulke open deuren.  En jouw droom leven op het verdriet van een ander ligt me ook niet zo. Dus met deze spreuk doe ik maar niks dacht ik gisteren.

Maar toen.......

Vanmorgen gingen we naar de Huiskamer van de Lage Landen in de Pilgrimsoffice om een kopje koffie te drinken. Dit vinden we altijd erg leuk om te doen. Even bij praten. Toen we er waren schoven ook anderen binnen. Een familie met kinderen leek het. Bij nader inzien bleek het om een een familie te zijn die terug werd gebracht naar het vliegveld. De jonge vrouw die ze bracht vertelde dat ze een Casa Familia ( een familie huis ) was begonnen in Melide. Ongeveer 60 km voor Santiago op de Camino Frances. Mijn aandacht is dan meteen gewekt. Ze waren nu nog bezig met het opknappen van het huis. Ze wilden niet in allerlei boekjes. Hadden eigenlijk ook niet zoveel met de Camino, maar wilden gasten ontvangen en dienstbaar zijn voor mensen die op hun pad kwamen. 

Bij het andere gezin waren drie kinderen. Een baby van een maand of 3, een jongetje van 4 en een meisje van 6. Het meisje van 6 begon een gesprek met mij. Wie ik was, waar ik woonde, wat ik deed. Ze vroeg ook wat de betekenis was van woorden op haar jurkje: Next Topmodel. Leg dat dan maar eens uit. Ze keek me glazig aan bij mijn uitleg. Ik dacht meteen dat mijn lesgevend vermogen in de vakantie met sprongen achter uit was gegaan. Ze kreeg ook een koekje aangeboden. Deze sloeg ze af, " Ja" zei  ze tegen mij "Wij eten geen suiker! Wij eten puur. Ik word Natuurlijk opgevoed."  Voor alle duidelijkheid, in de vorm van een Natuurlijke opvoeding. Ze kreeg ook thuisonderwijs. Het grappig was dat ik van dit kind een hele verhandeling kreeg over wat puur eten is en waarom dit zo belangrijk is. Maar heel erg grappig was dat ze tegen mij zei: " Maar andere mensen snappen dit niet! " Hoewel ik zei dat ik het volkomen begreep, schudde ze haar hoofd meewarig. "Nee, hoor, andere mensen snappen dit niet." Wat is dit toch jammer. Ben je zo jong en zit je al vol vooroordelen over hoe mensen denken en dat terwijl je ouders dus allerlei pogingen doen om je natuurlijk op te voeden. Met de voeding zal dit wel lukken, maar psychisch loopt dit nu al spaak en dan ben je nog maar 6.  Oké,ik merk hier een overtuiging bij mezelf. Nu mijn nieuwe doel toepassen: "Verwonderen, geen oordeel..."

Ik raakte ook aan de praat met de jonge vrouw van de Casa Familia. Ze vertelde dat ze al haar tijd een aandacht wilde besteden aan het opvoeden van haar 5! kinderen. Ze gaf ze zelf les. Ze bestonden van giften en donaties van mensen die bij hun verbleven. Ook dat vond ik erg bijzonder, want ik weet vanuit mijn werk van de herberg, dat dit een dagvullend programma kan zijn. En dan 5 kinderen groot brengen en deze ook nog zelf een paar uur per dag lesgeven. Verwonderen......!!

Ze vertelde dat ze eerst een jaar hadden gereisd. Er begon mij een lichtje te branden. Ik heb bij toeval vorig jaar een blog ontdekt over homescholing en een familie die met 5 kinderen aan het reizen was. In Noorwegen of zo. Blijkt dit nu deze familie te zijn. Dat is toch wel heel bijzonder. Ik heb met zoveel plezier haar blog gelezen. Mensen die zo hun droom achterna gaan. Niet gehinderd door allerlei beren op de weg. Gewoon gaan en zien wat op hun pad komt. Met 5 kinderen wel te verstaan. Ik vind dit zo geweldig. Dat mensen zo kunnen gaan voor hun droom. Op mijn vraag hoe ze dit financieel deden, gaf ze antwoord dat ze leefden van giften. En als dat niet meer ging kon ze altijd nog les we gaan geven. Ze was docent Engels. Ze leven hun droom vertelde ze.

Dat zouden we natuurlijk ook kunnen doen. We kopen een huis in Spanje of Frankrijk. Gaan vroeg met prepensioen en gaan voor een donativo mensen ontvangen. Dan komt de droom voor een herberg dichterbij. 

Maar wat een bijzondere ervaring dat dit verhaal dat ik bij toeval op internet ontdekte en met zoveel plezier heb gelezen, nu zo tijdens de Camino op mijn weg komt. Een betekenis?

En ook zo grappig dat ik met een kind in aanraking kom die mij dezelfde "levenswijze" uit de doeken doet die ik ook al een tijdje probeer te volgen. Een bijzondere ochtend. 

De spreuk waarin niets mee kon, krijgt zomaar in eens betekenis. 

De achttiende dag van Finesterre naar Cee 13,2 km en 18.805 stappen

Na een lekkere nacht word ik rond 7 uur wakker. Het bioritme is inmidels zo afgestemd dat ik vanzelf op dat tijdstip wakker wordt. Vandaag is het de laatste wandeldag en we hoeven maar een klein stukje. Ik draai me nog eens om en val weer in slaap. Door het slaapmasker denk ik tot de laatste minuten dat het nog nacht is. Ik had jaren eerder zo ding moeten kopen, wat had me dat een slapeloze uren bespaard. Rond 8.30 verlaten we de herberg.

We lopen vandaag naar Cee en pakken daar de bus. Je kunt ontbijten in de herberg, maar het menu is tostados en naranja (sinaasappelsap verse geperst, dat wel). Te samen voor €8,00. We besluiten ergens een kop koffie te drinken en dan op het strand te ontbijten. De koffie halen we in een bar met uitzicht op zee. Ik had mijn lange broek aan gedaan, maar doe hem hier al uit. De zon schijnt prachtig en we nemen de tijd. Als we de bus maar halen om 15.00 uur in Cee, dan is het prima. We kopen twee lekkere bruine broodjes. deze zie je noot hier en toevallige op deze feestdag vinden we zo'n lekker broodje. Een uurtje later eten we deze aan het strand op. Een mooi begin van onze 32 jarig huwelijks jubileum. Zou er ons nog 32 jaar gegeven zijn? Wat ons betreft wel. We beseffen dat dit zo hier wel een cadeautje is. Als ik thuis niet ziek zou zijn, dan waren we hier nu vast niet geweest. Elk nadeel heb zijn voordeel, om met Johan Cruif te spreken. Straks komen we weer thuis, met een super conditie. Geen medicijnen gebruikt. Niets moeten afbouwen straks. Het is te hopen dat het hooikoorts seizoen wat achter de rug is, wat mij betreft. Ik ben nu wel vroeger thuis dan andere jaren. Heb nu nog wel even zware weken voor de boeg. Schoolkamp, nog 40 werkstukken nakijken. Het is te hopen dat het qua gezondheid gaat mee vallen. Anders toch nog maar een paar weekendjes strand inplannen. 

Dat we de hele tijd samen konden gaan, is natuurlijk ook super. We zijn ook een Nederlands stel tegen gekomen. Dit is hun normale vakantie. Als ze maandag weer naar huis gaan, is de koek voor hun de tijd voor dit jaar al weer op.

Na het ontbijt vervolgen we onze wandeling rustigjes naar Cee. Twee uur goed door lopen en dan zijn we er. Maar ik wil het moment nog even rekken en doe zeer langzaam aan.  We komen de man van de Azoren ook nog tegen. Hij loopt ook richting Cee en zal daar ook de bus pakken. 

Uiteraard zijn we veel te vroeg in Cee. We eten een broodje in het park voor het strand in de zon. MijnMaatje houdt niet echt van strand en eten op het strand is een brug te ver.

Het is echt heerlijk weer. Je kunt in de zon zitten, zonder dat het te warm is. Op een terrasje pakken we nog een koffie en een mineraal water. We krijgen er een lekker hapje bij. Met suiker, maar vooruit. Het blijkt met elkaar €3,00 te zijn. Het kost hier ook werkelijk niets. Lekker in het zonnetje schrijf ik nog wat. Ik begin wat achter te lopen met de spreuken. Door de pech van gisteren moest ik twee keer schrijven. Elke keer kost het me wel een uur. Maar dat is geen probleem. Ik houd er van om zo de herinnering aan deze reizen vast te houden. MijnMaatje maakt films. Is daar de hel dag druk mee. Door dat we allebei nu eennieuwe IPhone hebben zijn de foto's ook van betere kwaliteit. Ik maak maar weer een boek van de reis en een boekje met de mooie foto's van MijnMaatje. Misschien moet ik alle teksten ook maar een bundelen. 5 Jaar Caminoverhalen of zo.

Wat treffen we het met het weer. Ik denk dat ik zeker wel 15 dagen mijn korte broek heb aan gehad. Stel je voor dat ik dit broekje niet had gekocht. Nu is hier zo dat in elk zichzelf respecterend dorp een China bazaar is. Daar verkopen ze ook wel korte broeken.

Dit weer is toch wel uniek. Ik ken ook Camino's met ander weer. Door het weer misschien, lijkt deze Camino Finesterre ook niets op de vorige van 4 jaar terug. We herkennen wel wat, maar de sfeer is totaal anders. Ook hebben we andere herbergen. Wat wel opvalt is dat het veel drukker is geworden. 

Dan is het toch nog gauw 15.00 uur. We lopen richting de bus. Het wordt een rit van zeker twee en half uur. We zien elke baai vanaf Finesterre tot aan de afslag naar Santiago. Het is warm in de bus. De airco staat niet aan. Maar er zitten veel oudere Spanjaarden in de bus en deze roepen met hun jassen aan: frio, frio. (koud)

Vanmorgen heeft MijnMaatje weer geboekt in The Last Stamp. Het inmiddels voor ons bekende kamertje in de nok is vol. We hebben wel een twee persoonsbed en een eigen hokje. Het voordeel is op de tweede verdieping. Maar ook weer met heerlijk witte lakens. Morgen nemen we een day off. Kunnen we lekker uitslapen en vrijdag ook. Er is een fijne keuken, dus we kunnen ook zelf wat maken. Nu eerst 2 uur "bussen"  naar de herberg. MijnMaatje heeft een app en we komen door zulke leuke plekjes in Santiago. Erg grappig, allerlei steegjes en trappetjes. We gaan eerst douchen en kijken welke kleren nog enigszins toonbaar zijn. Na drie weken niet wassen is er niet veel meer fris.

Dan gaan we een menu del dia doen! Het is per slot van rekening ook een feestdag.

Spreuk van de dag: "Erger u niet, verwonder u slechts,"

Het is bijzonder hoe het toch kan, dat ik een spreuk trek en dat deze,  die dag dan zo van toepassing is. Ga je er je dan naar gedragen of wat is dit? Ik ben opgegroeid in een sfeer waarin het heel duidelijk was, wat goed was, wat normaal gedrag was en hoe als het hoorde. En alles wat er van afweek, was niet goed. Het was erg makkelijk, je hoefde bijna niet te denken. Toch voelde ik als kind al, dat deze denkwijze niet veel ruimte laat aan mensen die er anders over denken. Ik ging vaak in de verdediging.en kreeg dan nogmaals een slag harder op mijn kop. "Dit is de werkelijkheid" werd er dan bij gezegd. En ik dacht voor dat ik überhaupt iets wist van psychologie of filosofie "Dat is jou werkelijkheid, maar er is ook een andere werkelijkheid." 

Ik ben dus allergisch voor overtuigingendie geen ruimte laten. En toch komen deze zaken dan toch als een boemerang weer naar je terug. Ik ken de spreek, maar o wat kost hij me soms een moeite. 

Ik leer aan studenten van opleidingen bij gespreksvaardigheden: Laat OMA thuis(opvatting, mening en aannames). En toch ga ik dan zelf soms weer zo ongenadig voor de bijl.

En hoe komt het toch dat mensen je zo in je allergene zone kunnen gaan zitten. Ik heb het niet vaak, omdat ik me zelf hier in train. Ik laat me leiden door "Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is."  

Op deze Camino treffen we een Nederlands stel. De man zit zo in mijn allergene zone, dat het gewoon belachelijk is. Ik weet het en toch. Ik onttrek me aan het gesprek daar waar het kan. MijnMaatje die met iedeeen praat is zich van geen kwaad bewust en is tegen iedereen even hartelijk en vriendelijk. Zo ok tegen deze mensen.

Hij heeft een rugzak die veel te zwaar en te groot is.(Moet de man toch zelf weten...... keer het om: Tjee als je toch zo sterk bent,..)

Ze hebben een laptop mee voor een blog voor de kinderen en die laptop weegt wel 2 kilo, wat een gesleep( Wat een moed, ik zou er nooit aan beginnen.... Keer het om: Je oefent zo wel je spieren en wat een moeite doet hij om zijn kinderen op de hoogte te stellen. Of zit hier een jaloers adertje onder het gras: die van ons lezen mijn blog niet eens....)

Rolt de slaapzakken op op de grond in het halletje voor de beide deuren van de slaapzalen en iedereen struikelt erover. ( Ik griezel van de vloer van de herberg, mijn slaapzak op deze vloer en ik moet er 's avonds weer inliggen, mijn maag draait zich nu al om. Keer het om: Wa fijn als je zo makkelijk kunt zijn, dat je hier geen last van hebt. Dan leef je wel makkelijker......)

Ze eten elke dag om 5 uur aardappels, groenten en vlees. Echte Nederlanders....(Wat een bekrompen gedoe, laat je verrassen door de dag en waar je zin in hebt.... Keer het om: Orde en regelmaatbremgen mensen uiteindelijk meer. Bovendien van aaardappels en groente wordt je niet dik, zoals wij die alleen maar liflafjes en andere verkeerde dingen aten.)

De man fluit de hele dag. Aan het fluitje weet je al dat zij in de herberg zijn. ( dat je fluit is prima, maar niet-bindend mij in de buurt. Als ik een fluitje wil horen zoek ik dit zelf wel op op You Tube..... Keer het om: Wat fijn dat iemand de hele dag vrolijk is......... beter dan sikkeneurige mensen.Daar wordt ze zeker niet vrolijk van.) het is maar te hopen dat zij deze blog niet lezen....

De spreuk komt goed van pas. Het code woord is dus: Verwonder u slechts....

Deze moet ik maar naar oud Joods gebruik op mijn voorhoofd schrijven: " Verwonder u slecht..." 

De zeventiende dag van Muxia naar Finesterre 28 km en 42.856 stappen

Had ik de blog klaar, is hij op de een of andere manier verdwenen. Ik had hem geschreven op Cap de Finesterre terwijl we daar wachten op de zonsondergang. Ik had een mooie foto van MijnMaatje gemaakt terwijl hij in blote bast lag te zonnen. En dat om 20.30 uur 's avonds.

Maar alles is verdwenen. Jammer, maar ik zal een nieuwe poging doen. Ik heb dit een keer eerder gehad, dat oom alles weg was. Het is wel balen.

Vanmorgen zijn we 8.15 uur vertrokken uit Muxia. Niet van de punt maar vanaf de berg. Dan zou het 27 km zijn naar Finesterre en dat was het ook bijna precies. We lopen het eerste stuk direct eigenlijk langs de kust. Heel grappig, want het voetbalveld van Finesterre ligt ook direct langs het strand. Een prachtige groene grasmat. En daarachter 10 meter strand en dan de zee. De natuur heeft hier niet te lijden onder de zee, zoals je dat in Nederland wel zit. Van die kleine scheef staande bomen.

Hier bloeit alles welig en is het gras erg mooi groen.

We lang zeker zo'n 12 km door weiden, akkers en bossen. De boeren zijn druk. Ze kuilen in en poten aardappels. We moeten een keer in de berm springen, omdat een boer langs kwam scheuren met een voorlader. Een Veenhuis uit Nederland dus. Ze rijden hier echt onbenullig hard. Je zou denken dat ze met wat meer respect om zouden gaan met pelgrims. Deze brengen toch nog wel wat geld in het laatje zou je zeggen. 

Voor de rest is het stil. Af en toe een vogel. Deze zijn hier weinig, want in de eucalyptusbossen zijn geen vogels, hebben we ontdekt. Ergens bij een bushokje eten we een broodje en doe ik min korte broek aan met een 't shirt met korte mouwen. Het is inmiddels prachtig weer en met een briesje van zee een heerlijke wandeldag. Dan vervolgen we de route weer. Af en toe uitzicht op zee, het is prachtig.

En zo zijn we rond 12 uur in Lires. Het eerste stadje dat we tegen komen. Het blijkt een vakantiegehucht te zijn, met wel 1 bar en 10 huizen.  Daar drinken we dan een kopje koffie. Misschien dat bij het strand dat hier praya heeft en in Noord Spanje playa, wel een bar is. Ik kan me het niet voorstellen, want het strandseizoen is hier nog niet begonnen. Verderop is nog een bankje en daar eten we onze salade die MijnMaatje gisteravond heeft gemaakt. Kikkererwten met tomaat en tonijn. In een plastic zakje met een zipper erop.nHij weet steeds met datgene wat er is aan kruiden en olie een heerlijke salade te maken.

Het gaat er goed in, zo in het zonnetje. Ik heb een beetje last van mijn voet, want ik had gisteren ontzettende jeuk en heb mijn voet kapot gekrabd. Het gaat zo goed hier, mijn eczeem is over. Ik dacht dat het kwam door de wollen sokken. Ik wil thuis opzoek gaan naar dunne wollen sokken. Het is het proberen waard. Nu bedacht ik me dat ik de avond ervoor een yoghurtje heb gehad met allerlei kleur en smaakstoffen. Er zat wel geen suiker in en ook geen vet, maar met de wereld andere zaken er wiel in.   We eten hier ook over het algemeen erg puur. Ook dat dus is een proberen waard. Iets eten met kleurstoffen en kijken hoe het gast met mijn voet. Voor de rest gaat het qua wandelen uitstekend. Onze conditie is super. Ik weet van andere jaren dat ik altijd eerst moest liggen als we aan kwamen en moest douchen. Dat ik dan wat bij trok. Dat is nu absoluut niet aan de orde. Ik moet heel vaak 's avonds mijn bed nog op maken. Ik zag zelfs op de filmpjes die MijnMaatje maakt, dat ik soepeler loop. We eten natuurlijk goed en  elke morgen nemen we de magnesium tabletten. Voor de meeste Duitse mensen die we ontmoeten vanzelfsprekend. De oefeningen schieten er wat bij in, nu alles zo goed gaat. 

Heel grappig is dat nu ook pelgrims ons te gemoed lopen. Wij hebben de keuze gemaakt om eerst naar Muxia te gaan en daarna naar Finesterre. Er Ijn ook mensen die het het omgekeerd doen en die komen wij nu tegen. Als je gewoon loopt zie je misschien een stuk of 10 pelgrims voor of achter je lopen zo over de dag heen. Nu ze je tegemoet  lopen zie je pas goed hoeveel mensen er onderweg zijn. Er zijn verschillende bij die we kennen. 

Rond 15.30 uur zijn we bij de herberg. Dezelfde als 4 jaar terug. We gaan naar de winkel en doen boodschappen. We eten een lekkere salade met een broodje gezond. Er is ook havermout en daar zijn we blij mee. Die kun je op zoveel verschillende manieren gebruiken.

Na het eten lopen we naar de herberg municipal. Daar krijgen we onze Compostela. In Muxia hebben we er ook een gekregen. En we krijgen nog een in Santiago. Wel 3 nemen we deze keer mee naar huis. Met de 4 die ik al heb en mijn Compostela van het Franciscus jaar heb ik er dan 8.

Rond 19.30 uur vertrekken we naar de Cap. Dat is nog wel weer 5 km lopen. Maar de avond is prachtig en we zitten wel een uur in de zon. Echt het einde van de wereld, dachten de pelgrims vroeger. We maken prachtige foto's. Het is echt geluk hebben begrijpen we, want meestal is het weer niet zo goed. Een heel bijzonder moment dus!

Spreuk van de dag: Ik kan elk moment kiezen voor de liefde.

Als je zoals ik nu dagen achter elkaar met spreuken bezig bent, lijkt het wel of de wereld bestaat uit spreuken. Net zo wanneer je zwanger bent, dan zie je overal zwangeren.

In deze dagen van de spreuken, zie ik overal spreuken. Ik had eigenlijk een andere spreuk getrokken. Daar ben ik nog over aan het nadenken. Ik zocht naar wat achtergrond informatie over deze spreuk. Die gaat over " Wat je vast houdt raak je kwijt....".  Een spreuk die wat meer nadenktijd vraagt. Gaat dit over mensen, over spullen....

Ik kwam toen  op een site, waar je een dagelijkse inspiratiespreuk kan ontvangen. De eerste kreeg ik gelijk: "ik kan elk moment kiezen voor de liefde". Op een prachtige paarse kaart. Ook toevallig? Er stond bij dat je altijd een kaart krijgt waar je aan toe bent....  Hier word ik blij van....  Liefde ontvang je dacht ik altijd. Aan MijnMaatje uitdelen is niet moeilijk. Dat is eenvoudig bij zo'n superman. 

"In liefde ontvangen en geboren" staat er op de geboortekaartjes van de kinderen. Ook gaat bijna vanzelf. De oerkracht van liefde voor je kinderen zit in mij vanaf het moment dat ik ze voor het eerst voelde bijna. Ik weet nog dat Zoonlief al was geboren en dat ik zwanger was van Dochterlief. Ik was bang dat ik niet genoeg liefde over zou hebben voor haar. Ik spraak erover met mijn oma. Zij had 13 kinderen. " Lieve schat" , zei ze,"Je hoeft de liefde niet te delen tussen twee kinderen. Je krijgt er gewoon nog zo'n portie liefde bij." 

Nog later begreep ik dat je ook dingen kunt doen uit liefde voor de ander. Voor het "andere..."  Het kiezen voor deze liefde maakt het leven extra waardevol! Het komt niet in de plaats van, maar het komt erbij. Wat een rijkdom! 

De zestiende dag van Hostal naar Muxia 27 km en. 39.572 stappen

Muxia is bereikt. Dat voletbtoch wel speciaal. Na een ingewikkelde nacht, met veel slaapgeluiden, staan we om 7.15 uur naast het bed. We moesten boven slapen, wantbwe waren de jongsten. Ik heb nog geruild met MijnMaatje, want het bed had maar aan een kant een vangrail. Hoewel ik thuis nooit het bed val, toch altijd spannend zo op de Camino.

Ik schrijf dit in de kerk in Muxia. de is in 2013 uitgebrand. Hetbaltaar is nagemaakt in doek. Je ziet het omdat het niet glimt, maar anders zie je het bijna niet. De geluiden van de zee dringen zachtjes door in de kerk. Het geluid van de golven is buiten enorm. De priester bereid zijn preek voor denk. Er is straks een dienst, naar dan moeten we nog wel een uur wachten. We zien het wel. 

We hebben nog een beetje pech, omdat het 1 mei is. Alle winkels zijn gesloten. We hebben eigenlijk niets meer. Daarom voor de tweede keer een desayunos. Alleen geroosterd brood, met een grote bak koffie. We moeten het ontbijtje halen in de bar ongeveer 750 meter van de alberge. Geen probleem, want het ligt toch op de route. Dan staan we om 7.45 uur voor de bar en het ontbijt is klaar. We hebben nog twee bananen en een sinaasappel voor onderweg gekocht. De weg is lang vandaag. Wel 27 km. Zover hebben we nog niet gelopen deze dagen. Maar na zoveel dagen van oefening moet dit wel gaan. Het is bewolkt en af en toe spat een regendrup op de straat. Niet genoeg om de poncho aan te doen. We lopen stevig door. De eerst uren tellen dan het meest. 0m 10 uur zijn we na een uur gelopen te hebben met een pelgrim van de Azoren bij een bar. We weten nu alles van zijn hobby's. Schilderen, radiopiraat, maar wel met een vergunning. Toen MijnMaatje vroeg of het illegaal was, flipte hij bijna. Maar goed, we zijn bij de bar en toen aan de koffie. Tot grote vreugde van MijnMaatje met een behoorlijk internetsnelheid. Zo kunnen we even appen met dochterlief die toevallig oneline is. 

Het wordt gelukkig wat warmer en ik kan alweer lopen zonder jas. Om 12 uur hebben we al bijna 18 km erop zitten. Er is een mooi picknick plaatsje in een dorpje en we nemen ons yoghurtje met banaan en havermout, ons laatste eitje, stukje chocola en de laats cashewnoten en de lunch zit er op.

Er zijn best de nodige pelgrims onderweg, al dunt het nu we richting Muxia gaan aardig uit. De meeste mensen kiezen toch voor Finesterre. Dat is bekender. Het weer is heerlijk en we lopen stukken door de bossen, maar ook langs wat gehuchtjes en weiden. Als het niet te warm is, gaat het lopen super. En zo belanden we rond 14.00 uur in een herberg, We krijgen zelfs een handdoek. Dat is ook wel een luxe.

Het internet is prima, dus ik kan ook wat foto's toevoegen. Omdat we de bus naar Porto willen vrijdag moeten we deze boeken. Gisteren lukte het niet met de app op het mobieltje. Hier hebben ze ook nog een ouderwetse computer. We boeken direct de terugreis en kunnen de reserveringen gelijk printen. Ook boeken we een hostel in Porto. We doen nog een poging voor het hostel waar we zijn gestart, maar die is vol. Dus maar een ander.  Nu dat geregeld is heeft MijnMaatje rust en gaan voor de laatste dagen. Er is een keuken in de herberg. Nu nog een winkel en dan zijn we klaar, er is warempel een bakkerij open en MijnMaatje gaat voor het laatste brood. Het stamkroeg heerlijk. Met een beetje monchou, maar ook zo is het lekker. In een ander klein winkeltje halen we wat spaghetti, een ui, een fles wijn en een sinaasappel. 

We moeten natuurlijk naar de landtong. Een kilometer buiten het dorp. We lopen via de haven, naar de kerk. Het is  prachtig en we zitten een poos op de rosten en genieten van de golven. In de kerk zitten we ook een poos, maar ik mag van de pastoor er niet schrijven. We gaan naar de herberg om te koken. Dat lukt nog niet, want er zijn meerdere voor ons. Drie jonge Korianen maken me toch een maaltijd. Een denk dat ze wel een kilo speklapjes braden. We krijgen allemaal wat. De eigenaar van d herberg komt verschrikt kijken wat er aan de hand is. De geur gaat door het hele pand.

Als zij klaar zijn is het tijd voor onze spaghetti. Met een blikje tomaten en een blikje tonijn wordt dit een lekker hapje. Na het eten maken we weer een salade. Met het brood en de yoghurtjes zal dat wel lukken toch aan Finesterre. Ook weer een lange tocht, we denken wel 30 km. Maar dat zal ook wel weer lukken. 

Nu nog even kijken naar de zonsondergang.