De twintigste dag van Santiago met de bus naar Porto 4 uur! En toch nog 16.334 stappen

Met een hele donkere lucht boven ons verlaten we Samtiago. Ik denk bijna gelukkig maar. Dat maakt het afscheid van de Camino, de stad en deze dagen makkelijker. Als het stralend weer is valt dit niet mee, dan is de wens om te blijven nog sterker. 

Inmiddels slaat de regen ongenadig op de bus. Gelukkig zitten we droog en hoeven we niet te lopen. Wat hebben we ongelooflijk veel geluk gehad. Achtien dagen goed weer en 1 dagje een bui.

Als we de foto's nog eens door kijken lijkt het bijna een eeuwigheid te zijn. Voor mij de kortste Camino tot nu toe. Het zij zo. Het is te hopen dat de hooikoortsperiode die nog rest, mee zal gaan valllen. Het is nu echt noodweer. Maar wij zitten hoog en droog in de bus. Klaar voor een rit van drie uur naar Porto.

Vannacht goed geslapen volgens de Fitbit. Wel acht uur en 45 minuten. Het grappige is dat ik denk dat ik veel wakker heb gelegen. Er liepen om 2 uur vannacht nog groepen jongelui door de straat joelen. Ze riepen in koor een spreuk, maar wat kon ik niet verstaan. Ik heb nog even gekeken, omdat ik benieuwd was hoe dit georganiseerd was. Het was gewoon een schoolaangelegenheid met pubers met rugzakjes en uniformen. Misschien een 40 uurs loop of zo. Vervolgens nog een keer wakker geweest omdat ik dacht dat de douche lekte. Ik ging even kijken, maar zag niets. Sinds ik een keer bijna  brand in de herberg heb meegemaakt controleer ik van alles. Terug in mijn kamer blijkt het de regen te zijn. Het viel letterlijk met bakken uit de lucht. Ben gewoon weer in slaap gevallen. Ik werd nog een keer wakker van mezelf, omdat ik lag te krabben aan mijn voet. We hebben gisteren soep uit een pakje gehad. Daar zou het aan kunnen liggen. 

Toen ik vanmorgen wakker werd zag ik dat de broekspijpen van MijnMaatje over de noodverlichting heen hingen. Niets van gemerkt. Hij heeft geen slaapmasker. Nu hij merkt hoeveel beter ik er van slaap, wil hij er ook wel een. Maar ik heb voordat we weggingen nergens een voor hem kunnen vinden. Zonder Fitbit zou ik denken dat ik een hopeloze nacht had gemaakt. Ergens is het belachelijk, maar wat verandert je mindsetting door het weten of je wel of niet goed hebt geslapen. Anders had ik de hele dag gedacht van hoe red ik het vandaag met zo weinig slaap. Met meer dan acht uur slaap mag ik toch niet mopperen. Mijn doel om deze Camino in te slapen zonder oortjes, is helemaal, op een nachtje na, gehaald. De laatste dagen had ik geen keus, want de oortjes zaten onder de gesmolten boter. Die had ik ergens nog van mee genomen en in mijn handtas gedaan. Uiteraard vergeten dat ik ze er in had gedaan en de puinhoop was vreselijk. Ik kon veel papiertjes e.d. wegdoen. De tas heb ik gewassen, maar mijn oortjes zijn gesneuveld. Dat probleem loste zichzelf dus op.

Rond 8.30 uur staan we op en ik neem nog even een lekkere douche. Ik pak mijn rugzak in. Met buikpijn en weemoed. Nog een dagje. Vind het wel leuk om in Porto te kijken, maar het rekt het afscheid wel. We hebben ook wel eens gelopen tot vrijdagavond en dan zaterdag om 6 uur 's morgens met het vliegtuig. Had ook gekund. Dat is weer het andere uiterste. 

Vanmorgen voor de laatste keer een Camino "mug met kaneel " gemaakt. We peuzelen hem lekker op. Het is altijd wel een hele hap. Met een bak koffie erbij, zijn we klaar voor de dag.

De rugzakken zetten we in de kelder en we lopen nog een keer naar de Pilgrimsoffice. De man van de securiti kent ons inmiddels en we mogen zo door lopen. In de Huiskamer is het druk. Er zijn wel 7 pelgrims, 2 vrijwilligers en wij dus.  Ik zit naast een man uit Zutphen. Hij is op 5 maart vertrokken op de fiets vanuit Nederland. Gezien zijn postuur, zal dit vast niet mee gevallen zijn. Hij is nog aan het denken of hij terug zal fietsen of dat hij met de bus terug zal gaan.

Hij heeft problemen op zijn werk en problemen thuis. Hij hoeft niet niet meer naar huis/kan niet meer terug naar zijn thuis. Dat is in deze tocht hem wel duidelijk geworden. Het eind van alles is in zicht. En hoe verder? De tijd zal het leren. Dat is me ook nogal wat. We hebben nog een poosje gepraat over afscheid nemen en nieuwe kansen krijgen. Een bijzonder gesprek.

MijnMaatje sprak met een echtpaar en hun zoon van 16. Ze zijn samen begonnen in Porto. De man loopt nu naar Genève. Vrouw en zoon gaan naar huis. De man heeft behoorlijk last van de onderkant van zijn voeten. Blaren en warmte-uitslag. Ik vertel hem dat hij zijn sokken niet elke dag moet wassen, als hij wollen sokken heeft. Dat de wasmiddelen ook kunnen zorgen voor de warmte-uitslag. 

De vrouw heeft een scheenbeenontsteking. We kennen het probleem. Maar dit jaar zijn we begenadigd  overal door heen gerold. Geen enkele blaar en ook geen scheenbeen-of achillesproblemen. Maar ook niets geen last van spierpijn of stramme benen. Ik weet van vorig jaar dat ik elke keer opgang moest komen als ik wilde lopen. Het mindere gewicht en de magnesium hebben geholpen. 

Omdat mijn fotoverzameling gekoppeld is, zag ik nog een foto van vorig jaar. Ik zal hem straks plaatsen om het verschil te laten zien. 

In de bus eten we de salade. Lekker even zo'n hapje. Het is wel een idee om de salades in de een zakje te doen. Ze moeten niet gaan lekken, anders heb je een probleem.

Door het vele weken trekken heb ik inmiddels een heel systeem met handigheidjes ontdekt.

Ik heb bijvoorbeeld altijd een mes bij mee. Handig om een broodje te snijden of een sinaasappel te eten. Ik had nu een plastic potje van vitamine tabletten mee, daarin had ik poeder voor oploskoffie gedaan. In een herberg heb ik deze een keer gevuld met wat er stond en ik heb zelf een potje gekocht en deze in mijn eigen pot gedaan en de rest weer in de herberg laten staan. Ik had van huis theezakjes meegenomen en af en toe aangevuld met wat ik onderweg vond. Het lekker als het kan een kop thee te zetten. 

Ik had altijd twee sporken. Dat is een lepel aan het ene uiteinde en aan het andere uiteinde een vork. Deze ben ik bij het fietsen kwijt geraakt. Bij de Action heb ik een setje van 6 stevige plastic messen, vorken en lepels gekocht. Daar had ik nu twee lepels en vorken van mee. Wogen maar een paar gram. MijnMaatje heeft onderweg nog een kurkentrekker gekocht. Hij staat wel op zijn glaasje wijn en deze is hier altijd met kurk. Bij China Bazaar. Voor een euro of zo. Blijkt dus ook heel handig te zijn. 

Ik heb voor deze Camino kussenslopen genaaid. Die bleken zeker in Portugal erg handig. De laatste etappes in Spanje hadden we wat luxere herbergen en daar kreeg je een kussensloop bij. Ik had andere jaren ook vaak zelf een theedoek bij me. Deze gebruik ik voor van alles en nog wat. BIjvoorbeeld voor het picknicken. Ik weet ook precies wel kant ik altijd op de tafel leg en hoe ik deze vouw. Ik kan veel hebben, maar ik griezel van picknicktafels en bankjes. 

Heb ook een probleem met vloeren. MijnMaatje loopt overal op sokken en blootje voeten. Ik vind dit vreselijk. Heb mezelf gisteren overwonnen toen ik op het terras mijn schoenen en sokken uit had en naar de wc moest. Ik ben op blote voeten gegaan, want ik had geen zin om mijn schoenen weer aan te doen. Heb wel eerst heel goed gekeken toen ik de wc inging hoe de vloer er uit zag. Toen ik het vertrouwde ben ik verder gegaan. Doordat ik vaak open wondjes aan mijn voeten heb ben ik wat huiverige voor ontstekingen. Maar ik vond het een hele overwinning van mezelf. 

Het inpakken van de rugzak is inmiddels zo handigheid geworden, zodat ik blindelings de spullen kan vinden. Wat schilt dat een tijd bij het opruimen of zoeken. Je kunt wel eens tegen dat mensen met name uren aan het krummelen zijn met hun rugzak. Geeft lawaai en kost veel tijd. Heb een tas voor de kleren en en zak voor sokken en ondergoed en zo. Helemaal onderin doe ik de vuile was. Daar de slaapzakken,  dan de tas met kleren, dan het tasje met ondergoed, daarop de toilettas. En daar bovenop een tas met eten als het nodig is. Ik weet ook hoelang ik met mijn toiletartikelen kan doen. De beste uitvinding van mezelf vind ik dat ik altijd een tube vette handcreme gebruik als body crème. Ik douche elke dag tijdens de Camino, al was dat dit jaar niet nodig, want ik heb bijna niet gezweet, maar je dat dan douchet, daar heeft mijn huid behoorlijk van te lijden. De vette handcreme op basis van vaseline in een tube van 100 ml blijkt bij mij goed te werken. Ben voor veel spullen allergisch, maar dit kan ik goed hebben en kan ook door de douane zonder problemen. 

Na vier!! uur rijden we Porto binnen. Het is dan een uur vroeger dan in Spanje. Het is 16.00 uur als we inchecken in ons hotel. We dachten dat het een hostel was, maar het blijkt een hotel te zijn. De kamerprijs is €21,00, maar dan hebben we ook wat. Een prachtige twijfelaar, een dakraampje, dat na veel morrelen open wil, de deur die spontaan open gaat en in kleuren die in de zestiger jaren van de vorige eeuw niet zouden misstaan. Maar met witte lakens en witte handdoeken. 

Er is geen keuken.  Op het bed eten we nog een broodje en gaan dan de stad in. Een prachtige stad, met veel hoogte verschillen. Je moet hier niet slecht ter been zijn, dan ben je aan huis gekluisterd. We bezoeken de rivier en de bruggen, drinken koffie in het zonnetje, eten ergens wat. We raken aan de praat met een Engels echtpaar, dat de 65 verjaardag van de man viert. Uiteraard staat de tv aan en is er voetballen op. Het echtpaar had speciaal deze bar uitgezocht, zodat ze lekker konden zitten en tv konden kijken. En zo zitten we samen te genieten van een Portugees hapje. Een laag friet, worstjes, een lapje varkensvlees, daarop brood, daar op ei en daarover heen gesmolten plakken kaas. Het lijkt wel "kapsalon" dat eet Zoonlief graag. De ober zei tegen ons, als je verstandig bent bestel je er maar een en neem je ook een salade erbij. Dat doen we de ook.  Zoë ten we samen uit het bord salade en uit het bord "kapsalon" . Hoewel het water me in de mond loopt, bij het opnoemen van de toetjes, zijn we verstandig. MijnMaatje besteld koffie en ik op zijn aandringen fruit. Het is een ontspannen avond. We gaan zo weer naar ons hotel, want hoewel het nu half negen is op de klok is het voor ons natuurlijk half tien.

De dag is helemaal goed, want Dochterlief appt dat ze haar gestolen fiets heeft gevonden. Ze is direct naar de politie gegaan en heeft de fiets gerevindiceert. Handig als je een opleiding voor rechten doet.  En warempel: ze mocht hem gelijk meenemen. Deze mensen hadden hem op Markplaats gekocht. Wat een verhaal! Maar goed, het scheelt weer een nieuwe fiets.