donderdag 4 mei 2017

Spreuk van de dag: Volg je dromen ....

Gisteravond heb ik het zakje met spreuken, maar eens helemaal leeg gehaald. Nog niet alle spreuken zijn door mij getrokken. We hebben nu nog maar 4 dagen en ik dacht ik wil in iedere geval de handgeschreven spreuken hebben gehad. Ik vond er onder andere "Volg je dromen, ze weten de weg" en " Droom niet over je leven, maar leef je droom." Deze schoof ik weg, want dit zijn zo'n gewetensspreuken voor mij. Ik zou dit zo graag willen, maar wat moet ik dan schrijven. Allerlei redenen waarom dit niet gaat. En vervolgens erbij schrijven dat als ik oud ben er spijt van krijg en zo.. Lijken me zulke open deuren.  En jouw droom leven op het verdriet van een ander ligt me ook niet zo. Dus met deze spreuk doe ik maar niks dacht ik gisteren.
Maar toen.......
Vanmorgen gingen we naar de Huiskamer van de Lage Landen in de Pilgrimsoffice om een kopje koffie te drinken. Dit vinden we altijd erg leuk om te doen. Even bij praten. Toen we er waren schoven ook anderen binnen. Een familie met kinderen leek het. Bij nader inzien bleek het om een een familie te zijn die terug werd gebracht naar het vliegveld. De jonge vrouw die ze bracht vertelde dat ze een Casa Familia ( een familie huis ) was begonnen in Melide. Ongeveer 60 km voor Santiago op de Camino Frances. Mijn aandacht is dan meteen gewekt. Ze waren nu nog bezig met het opknappen van het huis. Ze wilden niet in allerlei boekjes. Hadden eigenlijk ook niet zoveel met de Camino, maar wilden gasten ontvangen en dienstbaar zijn voor mensen die op hun pad kwamen. 
Bij het andere gezin waren drie kinderen. Een baby van een maand of 3, een jongetje van 4 en een meisje van 6. Het meisje van 6 begon een gesprek met mij. Wie ik was, waar ik woonde, wat ik deed. Ze vroeg ook wat de betekenis was van woorden op haar jurkje: Next Topmodel. Leg dat dan maar eens uit. Ze keek me glazig aan bij mijn uitleg. Ik dacht meteen dat mijn lesgevend vermogen in de vakantie met sprongen achter uit was gegaan. Ze kreeg ook een koekje aangeboden. Deze sloeg ze af, " Ja" zei  ze tegen mij "Wij eten geen suiker! Wij eten puur. Ik word Natuurlijk opgevoed."  Voor alle duidelijkheid, in de vorm van een Natuurlijke opvoeding. Ze kreeg ook thuisonderwijs. Het grappig was dat ik van dit kind een hele verhandeling kreeg over wat puur eten is en waarom dit zo belangrijk is. Maar heel erg grappig was dat ze tegen mij zei: " Maar andere mensen snappen dit niet! " Hoewel ik zei dat ik het volkomen begreep, schudde ze haar hoofd meewarig. "Nee, hoor, andere mensen snappen dit niet." Wat is dit toch jammer. Ben je zo jong en zit je al vol vooroordelen over hoe mensen denken en dat terwijl je ouders dus allerlei pogingen doen om je natuurlijk op te voeden. Met de voeding zal dit wel lukken, maar psychisch loopt dit nu al spaak en dan ben je nog maar 6.  Oké,ik merk hier een overtuiging bij mezelf. Nu mijn nieuwe doel toepassen: "Verwonderen, geen oordeel..."
Ik raakte ook aan de praat met de jonge vrouw van de Casa Familia. Ze vertelde dat ze al haar tijd een aandacht wilde besteden aan het opvoeden van haar 5! kinderen. Ze gaf ze zelf les. Ze bestonden van giften en donaties van mensen die bij hun verbleven. Ook dat vond ik erg bijzonder, want ik weet vanuit mijn werk van de herberg, dat dit een dagvullend programma kan zijn. En dan 5 kinderen groot brengen en deze ook nog zelf een paar uur per dag lesgeven. Verwonderen......!!
Ze vertelde dat ze eerst een jaar hadden gereisd. Er begon mij een lichtje te branden. Ik heb bij toeval vorig jaar een blog ontdekt over homescholing en een familie die met 5 kinderen aan het reizen was. In Noorwegen of zo. Blijkt dit nu deze familie te zijn. Dat is toch wel heel bijzonder. Ik heb met zoveel plezier haar blog gelezen. Mensen die zo hun droom achterna gaan. Niet gehinderd door allerlei beren op de weg. Gewoon gaan en zien wat op hun pad komt. Met 5 kinderen wel te verstaan. Ik vind dit zo geweldig. Dat mensen zo kunnen gaan voor hun droom. Op mijn vraag hoe ze dit financieel deden, gaf ze antwoord dat ze leefden van giften. En als dat niet meer ging kon ze altijd nog les we gaan geven. Ze was docent Engels. Ze leven hun droom vertelde ze.
Dat zouden we natuurlijk ook kunnen doen. We kopen een huis in Spanje of Frankrijk. Gaan vroeg met prepensioen en gaan voor een donativo mensen ontvangen. Dan komt de droom voor een herberg dichterbij. 
Maar wat een bijzondere ervaring dat dit verhaal dat ik bij toeval op internet ontdekte en met zoveel plezier heb gelezen, nu zo tijdens de Camino op mijn weg komt. Een betekenis?
En ook zo grappig dat ik met een kind in aanraking kom die mij dezelfde "levenswijze" uit de doeken doet die ik ook al een tijdje probeer te volgen. Een bijzondere ochtend. 
De spreuk waarin niets mee kon, krijgt zomaar in eens betekenis. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten