Daarom eerst nog een dagje Porto. Het natuurlijk ook geen straf.
Ik ben helemaal in de war met de tijd. Ik word om gewoon om 7 uur wakker, maar dan is het hier nog 6 uur. Daarom probeer ik nog een uurtje te pakken. Het slaapmasker is heerlijk, want ik kan gewoon doen of het nog midden in de nacht is. Rond 8 uur pak ik nog even een douche. Er is een miezerig straaltje. De druk is hopeloos. Maar het water is warm. Voor de spiegel, voor mijn haar, moet ik bijna op mijn knieën. Het zijn natuurlijk Portugese afmetingen. De mensen zijn echt kleiner, maar veel mensen zijn te zwaar. Hoe ze dat dan doen met de afmetingen. De mevrouw van het hotel is zeker 20 jaar jonger en 40 kilo zwaarder dan ik. De kamer aanwijzen viel voor haar niet mee. 4 Trappen op maakte dat het zweet op haar voorhoofd stond, toen ze boven was. Ze stond naast ons te hijgen. Heel sneu. Het leven in Porto moet dan wel zwaar zijn, want het is hier echt op en af. Met een scootmobiel begin je hier niets.
Op het bed, ontbijten we met de laatste yoghurtjes, havermout en bananen. We pakken de rugzakken in en gaan naar beneden. De rugzakken mogen we hier tot 4 uur stallen. Het loopt gewoon vreemd, zo zonder rugzak en stokken.
We gaan de stad in opzoek naar koffie. En wat een geluk. De zon schijnt en we vinden een terras in de zon. Daar drinken we de koffie en maken een plan de campagne. Ik zou het wel weten. Er zijn hier zoveel leuke winkels met sieraden en kunstvoorwerpen. Maar daar heeft MijnMaatje geen enkel geduld voor. Dus het worden kerken en per gratie de oude tram. In deze stad loopt nog steeds een nostalgisch trammetje. Aangelegd in 1905. Prachtig, we maken uiteraard een ritje. Ook de hoogste toren beklimmen we. Ik kom vandaag zo wel weer aan de zestig trappen. Maar zonder enige inspanning overigens. We bekijken ook nog kerk. Het bijzondere is dat je hier aan de zijkant etages hebt. Je kunt vanaf drie hoogtes de kerk in kijken. Het ziet er prachtig uit.
Porto is een boeiende stad, oud, grandeur, vervallen, hypermodern. Het heeft alles. We kopen rond de middag een broodje. Dat is in deze stad nog wel een dingetje. Volgens mij eten Portgugezen alleen gebak. Er ligt zoveel aan heerlijke koeken en taarten in de vitrines. En waar je kijkt zie je mensen met koffie en een lekker hapje.... Hartigheden maken me eigenlijk niet veel uit, maar zoete dingen....
MijnMaatje is standvastig en we nemen een volkoren broodje. Overigens ook heerlijk. We hadden er niets op, maar dat was geen probleem. her was gewoon een heerlijk fris bakkersbroodje. We lopen kilometers door de stad. Door de toren hebben we een prachtig uitzicht over de binnenstad. Geweldig. De toren is honderd meter hoog. En het weer is super. Je hebt veruitzichten. Zonnig en niet te warm. Na de toren lopen we nog een keer naar de brug. Daar hebben we gisteren de onderkant van de genomen, nu gaan we bovenlangs. Ik zal een foto bijvoegen om het te laten zien. Een belevenis. Dan lopen we door het zuidelijk deel van de stad. Hier zijn de portkelders. We zien onder andere Sandeman, met de zwarte cape. We lopen door allerlei prachtige steegjes. We treffen een groenteboer die vent met prachtige groente. Ik wijs naar de wortels en vraag of ik er twee kan kopen. Dat kan voor 30 cent. Prachtige grote winterpenen. En ze smaken zo zoet en zo heerlijk. Net als de grote paprika's hier. Die zijn ook zo lekker en de trostomaten ook.
We lopen weer richting de rivier. Dat betekent weer dalen en dan gaan we langs de onderkant van de brug, tja en dan moet je weer klimmen.
We zien allerlei jonge mensen in Harry Potterkleding. Die grote zwarte capen die ze in de film ook om hadden. Het blijkt dat J.K. Rowling de schrijfster van Harry Potter hier aan de universiteit heeft lesgegeven. Een boekenwinkel tegenover de u universiteit staat model voor haar boek. Je kunt deze winkel voor 4 euro bekijken. Koopje een boek dan krijg je je geld terug. Er staat zeker een rij van 50 meter voor de winkel. We besluiten om maar niet te gaan. De winkel er naast is ook voorzien van een oud winkel interieur. Daar gaan we wel even naar binnen. Leuke, prachtige design spulletjes en notstalgische huishoudspullen, prachtige blikjes vis. Heel mooi. Ik kan hier wel uren blijven, maar MijnMaatje staat al weer buiten en ik sjok er weer achter aan. Ik trakteer me binnenkort op een dagje Arnhem. Heb geen enkele passende rok, jurk of korte broek. Lekker gewoon evennrustig op m'n gemak.
We lopen zo langzamerhand weer richting hotel om de rugzakken te halen. Onderweg kopen we weer een paar broodjes. We nemen de metro naar het vliegveld. MijnMaatje maakt zich zorgen. Zijn mobile heeft de laatste stroomrestjes. En onze tickets staan op zijn mobiel. Gelukkig zit mijn powerbank nog vol. Een hele geruststelling en voor dat we kunnen inchecken staat de stroom alweer op dertig procent en zijn de zenuwen weer tot bedaren. Op het vliegveld aan beland, maak ik eerst de broodjes klaar met de laatste eieren, tomaat en het blikje tonijn. De sinaasappel voorzien we van snijstreepjes. Dan moet het mes waar we deze tocht zulke goede maatjes mee zijn geworden, in de rugzak van MijnMaatje. Hij kan natuurlijk ook in de prullenbak, maar je raakt toch gehecht aan zo'n mes. Hij was zo heerlijk scherp. De rugzak van MijnMaatje gaat met de wandelstokken met de gewone bagage mee. De flessen met water maken we leeg en dan brengen we de ene rugzak weg. We gaan door de douane. Dat vind ik altijd even spannend, maar deze keer is er een vriendelijke dame. Het is zo gepiept en dan gaan we opzoek naar de gate. Deze is nog niet bekend. We gaan ergens zitten en nemen de broodjes. Ze smaken fantastisch. Zeker zo lekker als alle heerlijke koeken die mij de hele dag achtervolgden.
Nog een paar uurtjes vliegen en het zit er op. We kijken terug op een geweldige Camino. Zulk fantastisch weer. Een prachtige route en geen enkel lichamelijk ongemak. We voelen ons gezegende mensen. Dankbaar voor deze belevenis.
Elke dag heb ik weer iets kunnen schrijven. In principe doe ik het voor mezelf. Vind het erg leuk om de belevenissen nog eens weer na te kunnen lezen. En weer na te genieten. Ik zie aan de statistieken van het blog dat dagelijks tussen de 60 en 70 mensen kijken. Daar schrijf ik niet voor, maar het is wel leuk om reacties te krijgen. Van Camino vrienden, van familie, van collega's. We horen dat mensen genieten van de verhalen en van de films van MijnMaatje. Het zo ook nog een stukje meebeleven. Dat is mooi.
Een klein doel was om te proberen zonder oortjes te gaan slapen. Dat doel is gelukt. Het doel om het eten een beetje in de hand te houden is beter gelukt dan ik vooraf had kunnen bedenken. Soms even wat improviseren, maar het is goed gelukt. We hebben ook met volle teugen genoten, als het niet lukte om zelf wat te maken, van de menu del dia's. 80/20 Regel. Ik denk dat we ook nog wat zijn afgevallen. Dat had niet gehoeven. Dit is voor het eerst. Is me nog niet eerder overkomen op de Camino. Na deze weken moeten we nu proberen om op gewicht te blijven. Ik moet niet nog dunner worden.
Wat heb ik ook genoten van het geschenk van mijn collega's: het zakje met de spreuken. De ene keer lukte de spreuk beter dan de andere keer, maar het gaf stof tot nadenken en stof tot gesprekken. Erg bijzonder dat sommige dagen de spreuken zo goed pasten. En ik trok ze gewon spontaan. Ik zal er thuis iets moois van maken. Ik ga ze inlijsten of zo.
En nu bijna thuis en weer richting het gewone leven. Dat gewone leven dat ook na deze Camino weer anders zal zijn dan ervoor. De rugzak zit weer vol met nieuwe ervaringen, nieuwe ideeën en nieuwe inzichten. Het was weer een hele belevenis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten