Spreuk van de dag: "Het leven is (be)leven."

Een van de laatste spreuken is: leven is beleven. Na de afgelopen weken kunnen wij wel zeggen, dat het leven beleven is geweest voor ons. De rugzak is minimaal gevuld met het hoognodige. De rest zien we wel. 's Morgens niet weten waar je 's avonds gaat slapen. Je weet niet waar je voet langs zal gaan. Elke stap is een verrassing en elk uitzicht geeft een nieuwe blik. En hoewel we een paar gedeelten al een keer gelopen hebben, door ander weer, een andere herberg en andere mensen toch een nieuwe ervaring.  Het bijzondere vind ik steeds weer, dat alles toch altijd weer goed kwam. Zie die dag dat de herberg dicht zat en we zo door iemand naar de volgende herberg werden gebracht. Dat geeft ook vertrouwen. Je kunt je leven laten leiden door angst. De angst voor het onbekende. Dat is jammer, want het ontneemt je juist zoveel mooie ervaringen. Mooie belevingen. En soms ook mindere mooie belevingen, maar ook daar neem je ook weer wat van mee. Spelen op safe is vertrouwd. Maar je doet je zelf ook te kort denk ik. Altijd naar hetzelfde vakantieplekje, verbreed je horizon niet. Door alle ervaringen ga je ook beter begrijpen hoe de dingen in elkaar zitten en kun je genuanceerder naar het leven kijken. 

Soms is het ook lastig dat beleven. Gisteren gingen we uit eten. Wel een simpel voorbeeld, maar ede,plarisch bedoeld. Ons werd aangeraden het bekende gerecht uit Porto te bestellen: francinhna, brood, met spek, met varkensvlees, met kaas en een ei er op. Eigenlijk ga ik toch liever voor iets bekends, iets wat ik zeker weet, dat ik het lekker vind. Maar als je nooit wat probeert, dan leer je ook geen nieuwe dingen eten. Eigenlijk zouden ze in zo'n wereldstad een buffet moeten maken van allerlei plaatselijke gerechten. Het echtpaar dat naast ons zat gisteravond,  had een maaltijdsoep met spek, witte bonen en garnalen. Leek me ook lekker. 

De mevrouw van het hotel  is 24 uur per dag beschikbaar. Haar wereld is niet groter dan het hotel. Ze kon ons eigenlijk niet eens vertellen hoe de ticket voor de metro werkte, (Verwonderen.......) hoe kan het dat je in zo'n kleine wereld leeft. Toen we weggingen vertelde ze dat ze op haar 23ste gevraagd was om naar Nederland te komen. Ze durfde toen niet, bang voor het afscheid. "Nu ben ik te oud," zei ze. " Was ik maar gegaan. Nu zit ik 24 uur per dag vast in het hotel." We stonden in de werkkamer. Letterlijk de werkkamer. Stapels met lakens, dekbedden, een strijktafel, wapperende lakens op het balkon. Hier stonden de rugzakken gestald deze dag. Elke dag hetzelfde ritme en hetzelfde patroon. Maar misschien is dit voor sommige  mensen ook genoeg. Iedereen mag hierin ook zijn eigen weg volgen. door de gesprekken met gasten kan je wereld ook worden verbreed. 

Een pelgrim vertelde me dat ze onderweg langs een klein schooltje was gekomen. Ze had voor het hek staan kijken. De directeur was naar haar toegekomen en gevraagd of ze niet binnen wilde komen. Elke dag vroeg hij een pelgrim om de kinderen te vertellen over het land van herkomst. We hebben het schooltje gezien. MijnMaatje heeft zelfs foto's gemaakt van de ramen. Daar hing namelijk in alle talen Goedendag. Dat vonden we zo bijzonder. De directeur van de school had aan haar verteld dat hij de kinderen niet overal mee naar toe kon nemen, maar door de pelgrims te laten vertellen kon hij de kinderen laten kennismaken met de wereld. De wereld krijgt dan betekenis. Kinderen doen ervaringen op door kennis te maken met mensen uit allerlei landen. Met allerlei verhalen over hun leven en hun beroep.  Had ik dit maar geweten toen we voor de school stonden. Ik had graag met deze man willen praten. Zijn verhaal willen horen. Wat een vorm van benutten van kansen.

Ik associeerde de spreuk eerst met leven is beleven. En voor mij is beleven er op uit gaan, ervaringen op doen. Later bedacht ik ook dit.  Beleven kan ook zijn: betekenis geven. Zie het voorbeeld van de directeur van het voorbeeld hierboven. En dan kan je leven beperkt zijn in de ruimte, maar je kunt wel betekenis geven aan het leven. Mee te leven met anderen, te delen met anderen, betekenisvol te zijn. Dat hoeft niet met grote dingen te zijn, maar een luisterend oor is ook belangrijk. Dat kan je natuurlijk in je hotel wel vorm geven.   Dat weet ik vanuit de herberg ook. Als ik zie hoe mensen genieten in de herberg. Van de rust. Van elkaar, voor het eten dat wij proberen met liefde voor elkaar te maken. Gewoon tijd hebben voor een ander. Dit maakt mijn leven ook weer rijker. 

Als je genuanceerd kijkt naar leven is beleven, denk ik ook aan de reis die we gemaakt heb op de fiets van Nieuweschans naar Praag via de Elbe. Een reis met zoveel indrukken van het landschap en de cultuur. Dan denk ik ook aan de reizen naar Roemenië met de jongeren van onze kerk. Wat een ervaringen en indrukken. Je ondergaat ze, maar je maakt zelf ook indrukken. Als ik dan denk hoe blij de kinderen waren met hun speeltuinen. De lachende gezichtjes. Je wenst iedereen zulke belevingen toe. Maar het zit ook in het kleine. Het genieten van een schoon fris laken. Een warme douche, een lekkere soep.

Genieten is ook beleven. Genieten van de zon, de warmte, je uitzicht. Soms overkomen je de dingen of komen ze spontaan op je pad. Je kunt het aan een ander overlaten. Dan moet je maar zien wat het leven je brengt. Maar om nou alleen op dat beleven te gaan zitten wachten, lijkt mij persoonlijk te weinig. Ik denk dat je zelf ook een actieve rol zou moeten nemen. Uit het leven halen wat er in zit. Kansen grijpen om het leven niet zomaar aan je voorbij te laten gaan.