De spreuk van vandaag: Met beide voeten op de grond, dat is toch een mooi begin. Zeker als je kijkt vanuit het gegeven, dat een praktische en pragmatische instelling je verder helpt. Zaken die je aanpakt, moeten ook behapbaar zijn. Begin met kleine dingen en als het dan lukt, ga je voor de volgende stap. Aan mijn cursisten leer ik dat ook. Stel doelen, maar begin met kleine haalbare doelen. Je ziet dat mensen veel te veel in een keer willen. Dan wordt het doel miet gehaald en haakt men af.
Ik zie het ook wel in het tv programma "ik vertrek!". Ik vind het prachtig om te zien hoe mensen hun droom achterna gaan. En gniffelend zitten MijnMaatje en ik op de bank te kijken naar alle tegenslagen. Vanaf de bank weten we precies hoe het niet moet. We vragen ons af hoe ket kan dat mensen zo alle realiteit uit het oog verliezen en beginnen aan iets, waarvan je eigenlijk op voorhand weet dat het niet gaat lukken.
Met onze andere manier van eten had ik althans maar een doel. Niet meer aankomen en uitzoeken of inderdaad suiker verslavend werkt. En voor de zekerheid zei ik tegen mezelf, het wordt een 3 jaren plan. Of safe spelen! De kans op terugval is anders veel te groot. De eerste weken gebeurde er ogenschijnlijk niets. Maar we aten lekker en langzamerhand merkte ik dat ik geen honger meer had overdag. Anders had ik de hele dag trek. Pas na een maand of drie zei MijnMaatje:" Zou het kunnen dat je wat dunner wordt..." Dat bleek inderdaad het geval te zijn. Afvallen had ik helemaal uit mijn hoofd gezet. Dat was echt een station te ver. Niet groeien kwam eerder in de buurt.
Ik noem het ook geen dieet. We eten anders. Ik weet ook dat we vanaf nu dit altijd zo moeten doen, want met de oude levenswijze zijn we zo weer terug bij af.
En inderdaad, ik ben verslaafd aan suiker. Ik hoef maar een normaal hapje chocola te nemen, of een een koekje met suiker, dan wil ik er nog een. Bij chocola valt het het meest op. Als een stuk zware pure chocola neem is een stuk genoeg, neem ik mijn favoriete hazelnootmelk chocola, dan is een reep nog niet genoeg. Heel bijzonder!
Maar nu terug naar het thema: Met beide voeten op de grond...... Zowel MijnMaatje als ik, maar eigenlijk MijnMaatje nog meer dan ik, spelen altijd op safe. Hij Sal bijvoorbeeld zijn mobiel niet opgebruiken qua stroom als hij nog niet in de herberg is. De app Maps Me van Google werkt alleen als je mobiel het doet. Is je stroom op, dan werkt hij uiteraard niet. En dan heb je geen kaart. Hij heeft allang uitgezocht waar we langs moeten ect, ect. Maar voor de zekerheid, de app nog achter de hand. We lopen dus zelden verkeerd, eigenlijk dus nooit. En zo gaat het met bijna alles.
Voor Dochterlief hadden we een oude goede fiets gekocht. Ik had er foto's van gemaakt, want je kunt nooit weten. Inderdaad fiets gestolen. Laat ze nou in de stad de fiets weer vinden? Maar Dochterlief moet wel bewijzen dat de fiets van haar is. Met de foto's in de hand kreeg ze de fiets zo van de politie terug.
Maar soms houd je je zelf door zo met de beide voeten op de grond te staan, ook in de tang. Er is geen ruimte voor iets spontaans. Je ziet al overal beren.........
Gewoon eens dingen doen, omdat je ze leuk vind. Niet altijd kiezen voor verstandig of praktisch. En dan moet ik denken aan de mensen van " Ik vertrek! " ze gaan gewoon. Ze doen gewoon. Ik kan er soms zo jaloers op zijn. Gewoon doen.... Ik weet zeker dat je dan ook vooruit komt. Misschien anders dan gedacht. Maar staan blijven waar je staat, helpt je niet altijd verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten