De laatste dag

We kunnen eventueel uitslapen. Er is geen pelgrim en er wacht geen klus of zo. Maar we zijn toch allemaal vroeg wakker. We eten nog een lekker ontbijten en besluiten nog een kleine wandeling als afscheid te maken. Wat geniet ik van dit landschap. Zo mooi glooiend en zo afwisselend. Niet alleen het landschap, maar ook de rust en de eenzaamheid.  De natuur met de mooie vlinders, de uil die je hier elke avond hoort. Het is hier nog zo mooi. De koeien de grazen en soms zo over de heg naar je kunnen kijken. Ik kan hier wel wonen.

Een Caminovriendin heeft een huis gehuurd in Spanje en heeft daar nu een herberg. Misschien ook iets voor ons. Kopen is definitief, maar huren… dan kun je ook bekijken of het je bevalt.

Thuis gekomen haalt Yvonne de laatste boodschappen. Etty en ik poetsen en maken een salade voor morgen voor de terugreis. Alles in de herberg glimt. Behalve de ramen. Ik krijg ze maar niet streeploos gezeemd. De volgende keer neem ik mijn eigen trekker en zweem mee.

We harken et blad in de tuin en vegen de stoepjes. Alle spullen van ons zelf slepen we uit elke uithoek van de herberg. Mijn schilmes en schort, de stafmixer en de slaplanten.

Vanavond komen er nog drie pelgrims. Een Frans echtpaar en ene Zwitserse man. Aardige, vriendelijke mensen. We hebben geanimeerde gesprekken. Ze spreken ook een beetje Engels en de Zwitser spreekt ook Duits. Dat maakt dat we alles goed kunnen volgen.

Vandaag eten we pompoensoep met een courgette. Heerlijk en dat vonden de pelgrims ook. Samen met een wrap en een bieten salade weer een prima maal. Het is erg gezellig aan tafel en dat maakt dat we om 9.00 uur pas aan de afwas zijn. We poetsen alles weer tot het glimt.

Alles wat we kunnen inpakken is ingepakt. De spullen voor het ontbijt staan klaar. De schone lakens liggen in stapeltjes klaar voor de kamers. De pelgrims willen graag vroeg weg en willen om 7.00 uur ontbijt. Wij vinden het prima.

Het zit er weer op. Jammer!  Tot een volgend jaar

Eindelijk pizzaaaa....

Vandaag staan er geen pelgrims in het boek. Dat betekent vandaag een relatieve rust.

Edith, de pelgrim van gisteren, heeft genoten van de herberg. De sfeer, het eten, haar bed….de douche. Het was een bijzondere ontmoeting en wat leer ik hier ook weer van. De kijk op de wereld en op mensen wordt zo verbreed. Wat zijn de levens van mensen verschillend. We zwaaien haar uit. Een vrij vogeltje onder de zon…. Zo beschrijft haar dochter haar, in een gedichtje dat ze kreeg bij haar start van haar Camino.

Omdat het  verblijf tegen het einde loopt, willen we zo langzamerhand gaan opruimen en schoonmaken. Maar als we dat nu al doen, is het zaterdag weer smerig. De spinnen hebben de weg naar binnen goed gevonden. En in ganzenpas rukken de spinnen op. De grootste webben halen we nu al vast weg. De ramen wassen we nu ook al. Maar morgen gaan we echt los.

Ik maak de douche alvast schoon. De glazendouchewand zet ik in de week met schoonmaak azijn. Idem de tegels. Ik val bijna flauw van de lucht.  En mijn werkwijze leidt me van het een in het ander, de kalk in de douche, de vuilnisbakken, de deksel van de vuilnisbakken, De binnenkant van de wasmanden, de afvalbakken onder het aanrecht. Lekker fris met ouderwetse groene zeep op natuurlijke basis. De wasbakken, de bak onder de centrifuge, de lampen boven de wasbakken enz. Ik geloof dat ik dit werk elke dag wel kan doen. Het is bijna een vorm van meditatie dat poetsen. Maar het huis en de omgeving werken ook mee.

Voor we het weten is het 14.00 uur. Tijd voor de lunch. We zitten in de zon en ik val pardoes in slaap tussen twee happen salade in. Elke dag sta ik tussen 6.30 uur en 7 uur op. Dat lukt goed, maar overdag is het wel steeds doorgaan. Tot een uur of negen. We nemen wel de tijd voor het koffie en de lunch. Vandaag nog een restje rijst van gisteren, met bramen, appels, ananas, peer, rozijnen met fromage blanc en geitenkaas. Erg lekker.

We merken dat het kouder begint te worden. De nachten en ochtenden zijn koud. Overdag is het weer heerlijk. Eind van de middag moeten de vesten weer aan.

De tuin sproeien we nog elke dag, maar doordat de warmte maar kort is, hoeven we niet zoveel water te geven.  De preiplanten doen het goed en ook mijn slaplantjes staan er mooi bij. We zoeken noten en deze doen het goed. Binnen no time hebben we een emmer vol. Lekker hoor! We ontdekken nu dat er ook rozenbottels zijn. Je kunt daar ook jam van maken. Daar hebben we helaas geen tijd meer voor. Maar dat idee blijft wel in mijn hoofd. Samen met het wasmiddel en de eigen gemaakte tandpasta.  

We halen ook nog bij een buurhuis lavendel en bij nog een huis verderop, rapen we stoofperen. Samen met de noten en bramen toch weer een fikse wintervoorraad.

Vandaag gaan we echt voor de pizza. Er moet natuurlijk niet onverwacht nog iemand komen. Daarom blijft Yvonne thuis en halen Etty en ik boodschappen en pizza. We komen bij de pizza bakker. Het is niet te geloven: gesloten op donderdag.  Goede raad is duur. Dan maar terug naar de Aldi voor een pizza uit de koeling. Dan bedenk ik me dat Yvon had gezegd, spoor over en na 100 meter rechts. Dat is hier niet. We doen nog een poging en ja……een prachtige pizzeria. Het ruikt er heerlijk. Ik kies een pizza quartare  formage en Etty en Yvonne nemen een pizza vegatarian. We sjeesen door de heuvels snel naar huis en dan gaan we los…..pizza!!!!

Een schitterende wandeldag

Na de drukke dagen met pelgrims, vandaag geen pelgrim, dachten we. We hebben 6 bedden te verschonen. De luiken zijn klaar en de klussenlijst is ook bijna afgestreept.
Wat ons bindt is natuurlijk  wandelen. Daarom besluiten we als de was in de machine zit, geen pelgrim zich meldt, dat we ons trakteren op een lange wandeling. We nemen een broodje mee en water voor thee. De velden worden zichtbaar groener. De omgeving is zo glooiend. De lucht is prachtig blauw. We overleggen om naar Mont Chabois te lopen. Dat is een kerkje op een heuvel en van heinde en verre zichtbaar. Daarna trakteren we ons op een pizza in Lormes is het plan. De pizza die we vorige week zijn misgelopen. Zo gezegd, zo gedaan.

We genieten. Maar we plukken ook nog bramen, want zo voor de gein alleen op pad, past natuurlijk niet. We halen een tas met noten en we plukken nog een kilo bramen. Het weer is heerlijk. De zon schijnt en er is een frisse bries. Fijn voor de pelgrims, zo’n dagje.
We eten ons broodje op het bankje bij de kerk en kijken de omgeving af. Ik voel me in dit gebied zo heerlijk. Dan wandelen we weer naar huis. We besluiten al wandelend, dat we nog een paar klusjes doen en dan nog even lekker genieten in de zon. Dan gaan we rond een uur of 6 de pizza’s halen. We kijken hier naar uit. De vorige week was de pizzeria gesloten plotseling. Ging onze pizza niet door. Wat waren we teleurgesteld

De tocht is ongeveer 8,5 km en rond 14.30 uur zijn we weer thuis. We zitten net met een kop thee of de bel gaat. Een pelgrim? Het lijkt er op. De vrouw wil niet in de herberg. Ze komt uit Nederland en heeft alleen maar in de tent geslapen tot nu toe. We bieden haar thee aan en een toetje van gisteren. Ze geeft aan dat ze pech had met winkels en geld. Ik bied haar daarom ook maar het restant rijst en bonen van gisteren aan. Met nog een ei en komkommer. Ze smult en valt er op aan alsof ze in geen dagen heef gegeten. Uiteraard komt dan het verhaal. Problemen met haar zoon, haar dochters uit huis. Ze heeft 5 dagen voor ze ging besloten om te gaan. In het kader van privacy gaat het verhaal te ver. Einde van het liedje is dat ze ook blijft slapen. Ze zit alleen op het bankje voor de herberg te genieten. Van de zon, van de plek….. gewoon genieten. Daar gaat de pizza…… Ik ben zo moe, ik val als een blok in slaap op de stoel en krijg het verhaal niet eens mee.
Deze mevrouw werkt niet. Ze doet vrijwilligerswerk bij een hospice. Mooi dankbaar werk. Ze vertelt er over.

We maken een groentesoep, van oud brood een pizza,  warmen de rijst van gisteren op en ik wilde een tortilla maken. Maar deze mislukt. Hij werd  niet droog aan de bovenkant. Jammer. Maar we hebben genoeg. Want we hebben ook nog een salade met warempel wat tomaten uit de tuin.
Ik heb gisteren slecht geslapen. Ik stuitte toevallig op een filmpje van een moeder die ziek was een doe een wensdag kreeg. Zo ontroerend en zo teder gefilmd. Ik huil de hele film. Ik loop de hele dag met nog rond met dit gevoel. Raar hoor, komt vanmiddag deze vrouw die in de hospice werkt. Met veel verdrietige verhalen. Wonderlijk.

Het blijkt ook nog dat ze jarig is vandaag. En dan helemaal alleen op pad en slapen in een tent en niet op een camping….. wat weer een verhaal.

De wifi doet het zo erbarmelijk. Ik wist niet dat ik zo vaak iets opzoek of iets van internet nodig heb. Wat een gedoe. Ik zit nu in de kleine herberg. Daar werkt het en daarom load ik dan dit blogje daar maar op.

Een drukke pelgrimsdag in de herberg

Vanmorgen hebben we onze Oostenrijkse pilger uitgezwaaid. Hij loopt voor de 2 de keer 700 km. Vorige jaar ook al een stuk en volgend jaar doet hij het laatste stuk. Dan heeft hij er 2100 km op zitten. Als hij weg is, halen we zijn bed af, doen gauw de afwas en gaan dan gepaard met plastic zakken op zoek naar bramen.
Het is een stuk van 7 km en we doen er wel 2 uur over. Dan hebben we 2 kilo bramen en een kleine zak met noten. Maar bovenal hebben we genoten van de prachtige omgeving. Le Chemin ligt op een heuvel en je kunt alle kanten uit kijken. De omgeving is geel, afgewisseld met groene rijen bomen.
Om elf uur zijn we thuis. We drinken gauw koffie en gaan vervolgens aan de slag. Ik was de ramen, Etty schildert een kozijn. Yvonne doet de was en maakt een bed op. We staan op het punt om te beginnen met het schilderen van de luiken of de eerste pelgrims zijn er. Het is inmiddels weer heel  warm.  In de ochtend is het nog fris. Midden op de dag heet en vanavond bij het diner weer fris. Je merkt dus goed dat het later in het seizoen is.
Maar de pelgrims proberen de warmte van de middag voor te zijn. Ze gaan vroeg op weg en dat betekent ook vroeg in de herberg. Op zich niet erg, maar pelgrims willen dan graag praten en hebben allerlei vragen. En ze willen ook 's morgens weer vroeg weg.

Er komen vandaag 6 pelgrims. 1 Nederlandse man, 2 Franse mannen, een Nederlands echtpaar en een Duitse man. Ze zijn er allemaal vroeg. Rond drie uur zitten we met negen mensen aan de thee en koffie. Het is een wirwar van talen. Gelukkig zijn de luiken af. Tussen de bedrijven door maken we ook nog jam. Het lukt ook nog om voor het eten de tuin te voorzien van water. Als dat na de maaltijd moet, is het donker.
We hadden bedacht dat we wel chinees konden eten. Met 6 Nederlanders zou dat wel leuk zijn.  Het lukt ons wonderwel om Chinese tomatensoep te maken en gado gado als hoofdgerecht. Met alle potjes en zakjes hier in de herberg wordt de kans van slagen groot. In de tuin is een prei groot genoeg om in de soep te kunnen. Is er tenminste iets uit de tuin bij. Samen met de pinda’s en de pindasaus, kroepoek en zoetzuur is het echt een lekkere maaltijd.

Het Nederlandse echtpaar loopt vanuit Nederland  en is nu net 29 dagen onderweg. Het viel niet mee om in Noord Frankrijk overnachtingsplaatsen te vinden. Die ervaring had de Nederlandse man ook. Hij is zonder routeboek op pad gegaan. Niet handig met de slechte internet verbindingen hier op het platteland. Dan wordt het zo wie zo erg lastig.

De maaltijd is een groot succes. De mannen eten stevig en alles is aan het eind van de maaltijd is schoon op. Dat is ook fijn. Hebben wij morgen geen restjes en kunnen gewoon een broodje eten.
Wat zijn de mensen blij met het pelgrimeren en de plaats in de herberg hier.

Na de maaltijd en een fikse afwas, zitten we uitgeblust aan de keukentafel. Ik moet nog het een en ander doen voor school. Maar de wifi laat ons zitten. Vervelend, geeft wat extra gedoe. Maar ja, het is niet anders…….

Rentmeesterschap maar dan in het Duits: wat is dat?

Vanmorgen gingen de eerste pelgrims om 7 uur aan het ontbijt. Dat betekent om 6.30 uur opstaan. Het weer is heerlijk. Lekker fris en met een vest aan kun je prima even buiten wat doen. We merken goed dat de tuin niets oplevert. Alle groenten zijn weer op. Daarom moeten we naar Corbigny. Ook is het elastiek van een van de bedhoezen geknapt. Er is geen elastiek meer in huis. Maandagmorgen een brei- of naaiwinkeltje open is onwaarschijnlijk, maar we proberen het toch. Het elastiek vinden we uiteindelijk in de Atac, een dure grote supermarkt. Inderdaad 1,5 meter elastiek voor €5,50 is ook duur. Om 11 uur zijn we weer in de herberg. Alleen boodschappen doen vraagt al een halve morgen. Dus gelijk koffietijd bij terugkomst. Van mijn "hermandeeg" heb ik gisteren een clafoutis gemaakt. Met een lepel fromage blanc net een gebakje. Ik denk dat het trouwens geen clafoutis is, maar een omgekeerde appeltaart. Maar ik weet niet hoe dit heet. We nemen het bij de koffie. Lekker hoor!  Goed gelukt. Het brood wat ik gebakken heb is niet gelukt. Ik had alleen maar havermout en speltmeel. Dit zijn te zware melen. De cake is ingezakt.

Dan verven we elk een luik.  Ze worden super mooi! Ik hark ook wat blad bij elkaar.  Wat een frustratie dat ik de witte kiezelstenen niet goed blad vrij krijg. Hoe moet je dit nu doen? Als je het blad te diep opharkt krijg je op de composthoop veel stenen. In een tuin met al veel stenen niet handig. De tuin is met de droogte een bron van frustratie. Geen opbrengst en elke dag sjouwen met water. Wat een gedoe. En dus om de twee a drie dagen boodschappen doen. Het enige wat nu een beetje komt zijn de tomaten. Maar deze zijn te klein om nu al te oogsten. We hebben hier ook wel eens gezeten terwijl we elke dag tomatensalade aten of tomatensoep. Of courgettesoep, courgettetaart, zoetzuur van courgette, courgette boter. Nu zie ik in de tuin 2 armzalige courgettes.

Nu we steeds pelgrims hebben, hebben we ook weer wat restjes. Je wilt niet te weinig hebben, maar ook niet te veel. We hebben wel een heel brood over. Tussen de middag eten we voor nood hartige wentelteefjes. Ze smaken super. We besluiten om van oud brood een pizza bodem te maken. We belegen deze met broccoli, ui en paprika en veel soorten kaas. De enige pelgrim smult. En wij ook.

Morgen komen er 5 pelgrims. Dan moeten we goed aan de bak. De ene pelgrim van vandaag is al 20 dagen onderweg. Heeft veel alleen gelopen. Dat merk je gelijk, de behoefte aan een gesprek is dan groot. Gelukkig spreekt hij Duits. Hij is leraar geweest in filosofie, ethiek, religie en psychologie. Genoeg gespreksstof dus. Gewoon een praatje in Duits gaat me prima af, maar mijn woordenschat wordt beperkter als het over ethische kwesties gaat. Is het verantwoord om eten weg te gooien?  Dan vragen gesprekken veel energie.  Bijvoorbeeld Rentmeesterschap over de aarde, maar dan in het Duits: wat is dat? Ik weet inmiddels eekhoorn in het Frans, er lopen hier twee, ecureuil. Als je hoort hoe ze heet hier uitspreken, dan herken ik het woord eekhoorn er wel in. Zo leren we elke dag wat erbij.

na de afwas, maken we nog een avondwandelingetje. De avond zon kleurt de lucht prachtig rood. Gisteren en eergisteren was de volle maan zo prachtig. Nu is de horizon rood. Ik voeg foto's toe!

Rentmeesterschap: Gutsverwalter

Als rentmeesters van de schepping dienen we ons dat terdege te realiseren:

Als Verwalter der Schöpfung müssen wir uns das zu Herzen nehmen. 

Een warme zondag....

Het is de gewoonte om op zondag naar de Laude te gaan in de basiliek in Vezelay. De Basiliek Sainte-Marie-Madeleine van Vézelay, een belangrijk bedevaartsoord in de middeleeuwen, etappe voor de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, troont op de heuvel van dit mooie dorpje in Yonne, Bourgogne. Dat betekent om 7.15 uur in de auto. De nonnen zingen daar zo prachtig. Het is elke keer een bijzondere ervaring. Vandaag waren er wel 12 pelgrims die de zegenbede kregen. Elke keer ontroerend mooi. je wordt ook altijd uitgenodigd om de ikoon van Madelene te bekijken en er voor te knielen of een kruis voor te slaan. Op zich heb ik daar niet zoveel mee. Maar de uitnodiging om op het koor te komen en dan tussen de nonnen te zijn is geweldig. Het klink daar dan zo fantastisch.

Om 10 uur zijn we terug in de herberg. Het is 25 km rijden, langs slingerende weggetjes, heuvel op en heuvel af. Dat kost gewoon een half uur.
Terug in de herberg zijn de gasten van gisteren er nog. Ze hebben lang geslapen en staan klaar om te gaan wandelen. We zwaaien ze uit en we gaan dan ontbijten. In de zon, die overigens steeds warmer wordt. Ik hark afgevallen bladeren, we verven een luik, ik was wat ramen en we doen wat was. Allemaal op een zondagstempo. Dan krijgen we bezoek van een oude herbergier. Hij wil op bezoek bij Arna en Huberta. Hij is erg sneu dat hij ons treft. Hij reist alleen en doet uitvoerig zijn camino verhaal. We pakken ons breiwerk er maar bij. 

Hij vertrekt om 15.00 uur en wij eten dan als lunch de restjes van gisteren. Ik ruim vervolgens mijn kleren op. daar had ik bij mijn fietstocht en mijn Camino Via del Plata geen last van. Ik had ook niets bij me. Maar nu wel... Tja en het is de tijd van het grote verkleden. 's Morgens lange broek, kluskleren, korte broek, jurkje  en 's avonds weer de omgekeerde volgorde.

Vandaag hebben we drie pelgrims. De laatste kon ons niet vinden en om 19.15 uur schuift ze bij ons aan de tafel. Een gemêleerd gezelschap, een Franse dame. Een Nederlandse wiskunde leraar die per 1 september is gepensioneerd en nu al 29 dagen loopt vanuit Nederland( ??? hoe dit kan) en een Nederlandse vrouw op de fiets. Een bijzonder mens. Met een ukelele in haar fietstas. Ze blijkt een verslavingsarts te zijn. Ze zingt voor ons twee liedjes. Erg bijzonder. Elke avond is dit weer een verrassing. Het wordt een geanimeerd tafel gesprek. De pelgrims geniet zichtbaar en wij dus ook. Zo vliegen de dagen voorbij. Nog 5 dagen en dan gaan we weer naar huis...... weer terug naar het gewone leven, dat nooit meer gewoon is...

O, ja de stroom.... vroeg iemand? Niets meer aan de hand. We kloppen het af.

The day after

Wat een dag gisteren! Bek af belanden we in bed. Ik val als een blok in slaap. Ik wil elke dag om 7 uur opstaan. Was eigenlijk benieuwd of dat zou lukken vanmorgen na een dag als gisteren. Maar 6.15 uur ben ik al wakker. Ik besluit om wakker te blijven, want we staan om 6.30 uur op. De pelgrims willen om 7 uur eten en dan vroeg vertrekken in verband met de warmte. Om 8 uur zwaaien we de laatste 2 pelgrims uit. Deze lopen tegengesteld, ze gaan naar Vezelay. We gaan lekker een rondje wandelen, het is heerlijk fris en de dauw piept boven de heuvels uit. Ze bekijken de notenbomen. Als we geluk hebben kunnen we misschien voor vrijdag nog wat vinden. We zien aan de bomen dat ze er al hangen met barsten in de schillen. Wie weet.
Als we terug zijn drinken we een lekker bakje en we leren Yvonne haken.De eerste jaren leerden we haar lossen en vaste. Vorige jaar al stokjes en nu leert ze halve stokjes en een soort granny score haken. Een goede leerling. Ik ben inmiddels door mijn halve bol wol voor een omslag doek heen, Waarschijnlijk heb ik nog een nodig, want ik denk niet dat ik hier een hele omslag doek mee kan maken.
Van alle restjes maken we een lekkere lunch. Dan komt buurvrouw Loes voor een praatje en dan is het ook al weer bijna tijd voor de thee. We zijn nog aan de thee of de pelgrim van vanavond komen al. Ze komen met de auto en gaan nu nog een rondje maken. Het zijn eigenlijk geen echte pelgrims. Formeel mogen ze geen gebruik maken van de herberg. Wij zijn vrijwilligers en geen chambre d'hotes. Maar goed, soms gaan dingen zoals ze gaan.
Aangekomen blijkt er weer een heel verhaal achter te zitten. De man is een van de le pere de famille. Deze gaan elk jaar 3 dagen pelgrimeren rond Vezelay en komen dan ook een nacht bij de herberg. Ze nemen dan tenten mee en staan in de tuin.  Soms wel 50 mannen. Dit jaar is hij in de herberg geweest met zijn zoon van 22. Dat heeft zo'n indruk op hem gemaakt, dat hij deze ervaring ook wil delen met zijn vrouw.
Van allerlei restjes maak ik een tomatensoep. Yvonne maakt wraps en Etty een lekker toetje. Met een verdwaalde peer uit de tuin en bramen uit de berm. Lekker hoor!
Rond 7 uur gaan we aan tafel in de tuin. Het is nog heerlijk weer. De vrouw van de man is erg onder de indruk. Van de herberg en de omgeving. Ze hebben de Notre Dame zien branden van uit hun appartement. Het gesprek is heel bijzonder. Ze hebben een druk gezin Ze heeft zich net alten omscholen en doet eind deze maand examen om een potterbakker school te beginnen. Ze glimt van oor tot oor als ze hierover vertelt. Ze vindt het eten ook erg bijzonder. Ze vertelt dat ze het belangrijk vindt dat ze voor haar kinderen echt moet koken. Ze besteed er ook heel veel tijd aan. Het bijzonder om te horen hoe mensen hun leven inrichten en hoe ze denken over leven en werken. Een bijzondere avond.
het was een lekkere relaxte dag. Wat aangerommeld in de herberg. De restjes verwerkt. Vuilnisbakken gelegd en de tuin gesproeid. gewoon een lekker dagje.
Morgenvroeg gaan we om 8 uur naar de mis in Vezelay. Ik kijk er naar uit. De nonnen zingen zo mooi. Elk jaar krijg ik er weer kippenvel van. Bijzondere momenten!

Pelgrimage Le pere  klik hier voor de link van het tv programma

Mijn slaplantjes. ‘Mm

Aan de druivenpluk

Er staat ons vandaag een heavy dagje te wachten. Druivenplukken en 6 pelgrims, waarvan een glutenfree. Dat wordt me wel wat.
Vandaag gaan we namens de eigenaren van de herberg helpen druivenplukken bij vrienden van hun. Dan komen deze mensen ook hier helpen. We moeten om 8 uur in Vezelay zijn. We staan om 7 uur klaar, want het is een half uurtje rijden. Dan gaat met gillend kabaal de pieper af van het brandalarm. Er zijn hier zoveel punten met stroom en verwarming. De twee cv ketels op zolder, een cv ketel/ boiler beneden, de waterkokers. En net zo onverwacht als het begonnen is stopt het ook weer. We gaan toch maar weg. Ergens zit het me niet lekker. Ik heb zelf alle ruimten gecontroleerd. Volgens de BHV richtlijnen. Nergens warmte of rook. Als je dan toch weg gaat, blijf je bang dat je iets over het hoofd hebt gezien. Daarom bellen we de eigenaren ook maar. Halverwege de morgen horen we dat hun dat ook vaker overkomt.
Zo zijn we dus iets later dan 8 uur in de wijngaard. Daar staat Martin al klaar met nog wel 10 andere "mannen". We zijn de enige vrouwen en laten ons niet kennen. De wijngaard ligt op een helling. Met twee man doe je een rij druiven. De een aan de ene kant en de ander aan de andere kant. De oogst is niet zo overvloedig als andere jaren. Ik pluk twee grote emmers druiven per rij. De emmers worden opgehaald door een van de mannen en ze worden in abkken gedaan die op een soort shoffel staan.  Je staat de hele tijd krom, want de druiven hangen onderaan. Ik begin in een fleece jack, daarna in t shirt, dan in een hempje en dan in een oud overhemd van Manlief. Per ronde wordt het warmer. Om half elf is het pauze. Er is koffie en een lekker broodje van de bakker. De kinderen van de plaatselijke school helpen ook mee. Gepaard met een emmertje en een schaartje, doen ze flink hun best. Samen hebben ze 12 kratten geknipt.Een respectabele hoeveelheid. Ze nemen een emmer druiven mee naar school om daar te persen. Een jongetje van 7 spreekt al een aardig woordje Engels. De school geeft early bird Engels. Leuk hoor om te zien hoe jonge kinderen dan al met je kunnen praten. Ze vertellen wie ze zijn en vragen hoe ik heet.
Rond half een gaan we naar het huis van Martin. Zijn vrouw heeft samen met haar schoonmoeder een lunch gemaakt. Een hele grote plaat pizza van de bakker, twee grote courgette taarten zelf gemaakt, twee groten schalen couscous. Als toetje een clafoutis en een St Jeantaart. Als we willen beginnen met eten gaat Anne staan en spreekt een gebed uit. alle mannen springen om hoog en slaan kruizen. Niemand uitgezonderd. Dan begint de maaltijd. Wat een gezellige boel
Om 13.45 uur gaan we weer aan de bak. We hebben afgesproken dat we tot 15.00 uur blijven helpen, omdat we dan weer naar de herberg moeten voor de pelgrims. Druivenplukken is mooi en erg gezellig. Er hangt veel romantiek om heen. Maar het is gewoon ordinair hard werken en zweten. Ik druip van het zweet en zie niets meer, omdat zweet me in de ogen drupt. De helling wordt steeds steiler. Ik ben van mijn oude bergschoenen in de ochtend al een zool verloren en ik verlies nu de tweede zool. Het laatste stuk doe ik op mijn oude teva's. Ik glibber en glijdt. De druiven zijn zo rijp, dat als je verkeerd knipt het sap je in je gezicht spuit.  Mijn handen zijn zwart van zand en kleverige van het sap van de druiven.   Maar wat is het leuk om zo samen deze klus te klaren.
Van Anne de vrouw van Martin krijgen we een doos met wijn van vorig jaar. Nou die komt wel op. We bekijken nog hun pers en dan spoeden wij ons naar de herberg.
De eerste pelgrims zitten al fris gewassen in de tuin. Het tweede paar komt net zwetend binnen. Wat is het warm om te lopen. Ik douche me gauw en lig even 10 munten gestrekt op bed. Dat is eigenlijk niets voor mij, maar ik ben afgeserveerd en het koken moet nog beginnen.
Voor 9 mensen een drie gangen menu is nog wel een dingetje en de herberg heeft een naam hoog te houden. Er is niets in de tuin, dus met de groenten van de Aldi maken we een heerlijk glutenfree meal. We hebben een heerlijke kerriesoep met wortel, courgette en doperwten.
Dan gebakken aardappeltjes met bietensalade, ijsberg sla en een goed gelukte frittata van broccoli.
Als toetje bramen met fromage blanc. De pelgrims genieten. We raken aan de praten met een dame. Ze vertelt stukje bij beetje dat ze 3 pleeg kinderen heeft van dezelfde moeder. Details gaan hier te ver, maar verbijsterd luisteren we naar haar verhaal. Wat maak je als kind( en pleegouder) wat mee.
Dan is de dag nog niet ten einde, want de tuin moet nog water hebben. Ik kijk nog even naar mijn sla plantjes. Ze doen het super. Kunnen thuis zo in de potten. De prei komt ook goed aan. Nu nog het verhaal en met dat ik bezig ben horen we weer dat er een groep uit de meterkast klapt. Dat heeft nu maar even voorrang. Het is bijna een cliffhanger.

De tweede grote klussendag

Jammer genoeg weer geen pelgrims. Maar morgen weer 6 en de ervaring leert dat je dan ook altijd weer aanlopers hebt. Mensen die zich niet melden, maar dan zo komen. 

Wat  zijn we gewoonte dieren. We zijn helemaal uit ons doen, omdat we de keuken niet in kunnen. De tomettes zijn  nog lang niet droog. Bij het aanrecht en het fornuis liggen nieuwe tegels. Volgens mij zijn deze geglazuurd. De lijnolie ligt er nog bovenop. We vegen het met een doek wat af en leggen er matjes op. Maar we glibberen er over. Je moet er niet aan denken dat je hier uitglijdt met hete pannen of zo. Door deze toestand eten we in de gite. We genieten van onze fromage blanc met appel en bramen. De dag nemen we door en we maken een werkplan. De lijnolie is op en de halve salon moet nog. dat moet snel gebeuren wat vrijdag krijgen we 6 pelgrims en we eten daar. Maar het weer is momenteel zo goed, dat we misschien wel buiten kunnen eten. dan heeft de salon niet zo'n haast.

In alle vroegte gaan Yvonne en ik naar Corbigny voor lijn olie en alvast wat boodschappen. Een pelgrim is glutenintolerant. We bedenken een gluten vrij menu. De soep is dan een probleem. Maar anders een eiersalade of zo als voorafje.

We eten maar aardappels. Als je zelf moet koken als glutenvrije pelgrim is rijst gewoon makkelijk. Een broodje is dan ook lekker.  We moeten maar overleggen hoe ernstig deze pelgrim het heeft. We hebben speltbloem gehaald.

Thuis bij de herberg is Etty in de stress. Voor een visum aanvraag moet haar paspoort plotseling naar Nederland. Ze heeft afgesproken met een koeriersdienst dat ze het pakje komen halen. Wel lastig wat de herberg heeft geen adres. Etty geeft nadrukkelijk door dat de koerier moet bellen. Yvonne en ik poetsen de bovenlichten. Dat zijn ramen in het plafond. Ze heb je extra licht op de overloop en in de kamers. het  zijn er 10 stukjes. Ze werken als een luikje. We moeten eerst op zoek naar een klink. dat lukt. In de schuur bij de extra klink vind ik een klein klinkje dat precies past. Gepaard met stofzuiger, trap en spons en zeem ga ik aan de slag.Yvonne vind het maar niks.  Daar helpt ze door alles aan te geven. Het is best hoog. Ik heb gelukkig geen hoogte vrees. Bij het schoonmaken van deze ramen heb je er van je werk. Wat zijn ze smerig! Na paar uurtjes poetsen blinken ze ons tegemoet. Ondertussen maakt Etty zich zorgen om de koerier. En terecht blijkt! Ze belt er achter aan. De koerier kon ons niet  vinden. Maar heeft ook niet gebeld. Na wat gebel en allerlei optie te hebben besproken, besluit ze om deze dan maar per aangetekende post te verzenden. Dat moet voor half vijf gebeuren. Het is al over 16.00 uur als we hier toe besluiten. Etty en Yvonne stuiven weg in de auto naar de post in Corbigny. Dan ben ik helemaal alleen in dit doodstille dorpje. Je zult het beleven dat een pelgrim net uitgerekend nu komt. Er staan zes luiken in de tuin. 3 Bedden liggen onopgemaakt, omdat de matrashoezen gewassen moeten worden. De afwas staat op het rek te drogen. De stofzuiger en ragebol liggen op de overloop. Er hangen drie vloerkleden over de poort. Wat een bende.

Ik besluit de ramen maar af te maken. In de slaapzaal zijn 3 hoge dakramen. De onderste gaat, maar de bovenste 2... Met een ragebol en een theedoek en op het puntje van de trap lukt het me om ze te poetsen. Ik ben bijna klaar als ik me verstap op de trap. Niet zo'n slim plan om dit te doen als je alleen bent. Het gaat gelukkig net goed.

Ik begin alles maar alvast op te ruimen. Als er een pelgrim komt is de slaapzaal tenminste netjes.

Met een brede glimlach komt Etty terug. Haar paspoort is onderweg naar Nederland. We buffelen nog even door en om 7 uur maak ik wraps en bietensalade. 

We maken alvast aardappelen voor morgen. Morgen gaan we helpen druiven plukken. Mensen helpen elkaar hier. We nemen de honneurs waar voor Arno en Huberta. Dan komen mensen hun ook helpen.

En voor we het weten is het alweer 9 uur. Wat een dagje!

De grote klussendag

Er zijn vandaag geen pelgrims. Dan is de drang om op te staan ook niet zo groot. Maar mijn goede voornemen is na de zomervakantie, dat ik elke dag om 7 uur op wil staan. Ik werd om 5 uur wakker. Dat is wat te vroeg en bovendien is het dan nog erg koud. Om 7.15 uur word ik opnieuw wakker. Ik ga heel zachtjes uit mijn bed om de andere herbergiers niet te storen. Deze liggen ook nog op een oor.
Ik ga naar beneden en begin gauw aan de weekinfo van school. Hij was al grotendeels klaar, dus het is een kwestie van afwerken. Heel erg fijn dat de wifi het goed doet. Dankzij mijn maatje.  Maar het is raar. Ik heb wifi op mijn telefoon en laptop. Yvonne wel op haar laptop, Etty op haar Ipad. Maar niet op de telefoons. Wonderlijk.
Als de weekinfo klaar is, ga ik de preiplanten bekijken. Ze zien er fris uit. Ik geef ze, nu het nog fris is, nog een portie. Ik loop ook de andere plantjes bij langs. Dan zijn mijn mede herbergiers wakker. We plukken wat bramen voor het ontbijt en kraken wat walnoten. Samen met het fromage blanc een lekker ontbijt.
Na het ontbijt gaan we aan de bak. Er wordt geschuurd, gelakt, bieten gekookt, kussens gemaakt, was gedraaid enz, enz. Wat zijn we druk. Vanavond staan er weer geen pelgrims in het boek. Jammer. We besluiten om de keuken ook aan te pakken. We wachten tot 6 uur. Zijn er geen aanlopers, dan oliën we de tomettes en gaan in een volgend dorp pizza eten.
We lopen rond een uur of vijf de route af. Ondertussen plukken we bramen. We komen geen pelgrim tegen. Dan gaan we fiks aan de slag met de keuken. We kunnen dan morgen tot rond de middag niet in de keuken. Yvonne heeft al voorwerk verricht.  Alle spullen die we nodig hebben staan in de salon. We oliën met ons drieën de vloer, na deze eerst gezogen en de gesopt te hebben. Als we klaar zijn, glimmen de tomettes ons tegemoet. Wat ziet het er mooi uit. De rest van de herberg is een bende.
Morgen moet de andere helft van de salon ook nog. De lijnolie geurt ons tegemoet en de geur is niet van mijn handen te krijgen.
Als we klaar zijn, doffen ons even op en rijden een dorp verder. 8 km, maar het is de Morvan. Berg op en bergje af, bochtje, hagen. 8 Kilometer is dan een fikse onderneming.
In Lormes aan gekomen, is de teleurstelling heel groot. De pizza bakker heeft een dagje vrij.........
Wat nu. Een warme hap zit er niet in. Want we hebben geen formuis. Ook in de rest van het dorp, behalve in het chique hotel, valt niets te halen. De Casino, een klein buurtsupertje, is nog open. Maar heeft geen brood. Wel chips, pinda;s en bananen. Teleurgesteld rijden we terug naar huis. We besluiten om op onze tenen een ei te bakken. We halen uit de vriezer brood en een paar blikjes uit de voorraadkast. Samen met de chips en chocola gaan we ons te buiten. Het is heerlijk weer en we zitten nog lang buiten! Wat een dag! Wat hebben we gewerkt! De lijst met klusjes, wordt al behoorlijk korter.

Levende have

Vanmorgen was het een drukte van belang. Alle pelgrims de deur uit begeleiden... Het is een schitterende frisse morgen. De lucht is strak blauw en de zon staat laag en tipt net boven de berg uit. Het is zo prachtig.
Een van de pelgrims kan de afstand naar Saint Reverien niet volhouden. Dat is vanaf hier 31 km. Er is een herberg in Corbigny, het volgende stadje. Maar dat is een kleine 13 km. Dat is eigenlijk te weinig. Hij vraagt om een taxi. Nu moeten wij naar de markt voor preiplanten, dus de pelgrim brengen we maar weg. Vervolgens gaan we zelf naar de markt. Een prachtig marktje. Met levende have: kippen, eenden.... Maar ook gebraden haantjes, kaas en noem maar op.  We verbazen ons er over en ook over de hardhandigheid Ik koop een koffiefilter. Je hoeft dan geen papieren filters te gebruiken. Ik kende et fenomeen, maar hierop de mark lag deze.
Ook wordt er knoflook verkocht. Gevlochten strengen. Maar ook bossen. Van buurvrouw Carla hoorde ik dat deze erg lekker zijn. Daarom dit jaar een streng en 2 kilo bossen knoflook.  Manlief is er dol op. De vorige twee strengen hebben we tot februari gebruikt. Sinds mijn werkzaamheden in de de herberg breng ik altijd strengen knoflook mee naar huis. We eten het graag
Ik koop ook een stuk witte zachte melkkaas.  Ik betaal wel,  maar vergeet het mee te nemen. Erg dom. Bij de, Let op: nederlandse kaasboer, kopen we een stukjes kaas kaas. We mogen proeven. Mmmmm  Etty koopt nog een prachtige boodschappen mand. Bij de kraam van de preien zijn ook slaplanten. Ik koop er 12 voor thuis. Drie verschillende soorten. Ik kon ze in Nederland niet meer krijgen. We komen ook een kist appels. Die gaan er in de herberg ook wel doorheen. Bepakt en bezakt lopen we over de markt. We komen onze pelgrims weer tegen. Maar ook pelgrim Max uit Zwitserland, die van ons een lift heeft gehad.. Hij trakteert ons op koffie.  Hij waardeerde onze rit zeer. Zo zitten we in een zacht zonnetje op een terras. Max vertelt ons dat hij erg ontroerd was over de muziek die de 's ochtends bij het ontbijt laten horen. Hij at later omdat hij met ons mee reed. Het zijn Gregoriaanse gezangen. Ik moet zeggen dat ik zelf er ook ongelooflijk geraakt door wordt. Zeker als we het live horen bij de nonnen in Vezelay. Hij was ook erg onder de indruk van de aanpak van de herberg qua betaling. We werken via Donativo. Je betaalt wat je kunt betalen. Als je wat meer geeft, kan iemand, met minder geld ook meedoen. Een christelijke gedachte, die er volgens hem niet dik bovenop lag.
Na een half uurtje, Max zat duidelijk op zijn praatstoel, gaan we weer verder. We moeten ook nog aan de bak in de herberg. Er staan geen pelgrims in het boek, maar ze kunnen natuurlijk wel komen.
Bovendien de klussenlijst is ook nog lang niet af.
Thuisgekomen eten we een broodje en stropen de mouwen op. In mijn geval: Ik doe mijn lange broek uit en mijn korte broek aan. De preiplanten roepen. Ik maak 50 gaten. dat lijkt makkelijk maar is hier een heel ding. met een dikke hamer en een stok maak ik de gaat. Onder het timmeren van het wijsje"Mieke heeft een lammetje". Ik maak drie keurig regeltjes.
De prei planten zet ik in het water. Knip een stuk van de wortels af en zet ze in het gaatje. Ik giet er water bij en laat het gaatje open. Pas als ze zijn aangekomen, mag het gaatje gevuld worden met grond. Er moet ook nog mest bij, maar dat kan ik niet vinden. Ik zet de slaplanten in plastic wortelbakjes. Ik kweek ze hier verder op en dan kunnen ze thuis in potten

Dan belt Mijnmaatje. We buigen ons samen over internet. Wat een gedoe is dat. Het werkt niet goed. Ik krijg mails niet binnen. Mijn share point synchroniseert niet goed. Waardeloos. Kost veel tijd en gedoe.

Yvonne schuurt luiken, Etty, later helpt Yvonne ook,  zet de tomettes in de herberg in de lijnolie. Het ruikt een uur in de wind. Maar de tegels glimmen. We kunnen al wat klusjes afstrepen.

Tegen een uur of zes blijkt er geen pelgrim binnen te komen. We maken een salade en in de oven bakken aardappelblokjes. Lekker hoor!  Mijn eigen gemaakte formage blanc is wat dun, daar maak ik maar een smoothie van. Maar is ook wel lekker, maar niet zo lekker als de eigen gemaakte yoghurt.

Na het eten lopen we nog een eindje. We kijken of de noten al rijp zijn dat is niet het geval, maar we vinden nog wel weer nieuwe druiven. We zien de zon onder zakken. De lucht kleurt diep rood. Weer een schitterend gezicht. De derde dag is voorbij.

De eerste bramen jam

Hoewel de bedden in de herberg prima zijn en de omgeving heel erg stil, heb ik vannacht niet zo goed geslapen. Gelukkig had ik een luisterboek. Mijn goede voornemen om op 7.00 uur op te staan lukte heel erg goed, want ik was om 5.30 uur echt al wakker.

We hebben eerst de pelgrims uitgezwaaid. Vervolgens even een kort rondje gewandeld.  De bramen vallen ondanks de droogte erg mee. Ze zijn wel klein, maar wel erg lekker. We plukken weer 2 zakken vol. Vandaag maar een paar jammetjes maken.

Terug gekomen van de wandeling bekijken we de werklijst en gaan aan de slag. Ringen maken aan de gordijnen. Dat is een fiks gepruts, want de haakjes passen niet goed. Er moeten 76 gedaan worden. We besluiten vanavond alle pelgrims er 5 te geven. Dan zijn we gauw klaar(Inderdaad! Etty bracht het als een grap en ze hielpen allemaal mee. Ze zijn nu bijna klaar.)

Ik voel me niet fit, ben druk met school, druk met de herberg, druk met wennen en heel erg verkoufen. Ik neem een hooikoortspil. Deze helpt echt niet. Dus het is gewoon een verkoudheidje. Vervelend. De akkevietjes met school zijn ook vervelend.  Niet aangekomen mails, zoekgeraakte rapporten, nog allerlei kleine klusjes. Het vervelende is dat de wifi het heel slecht doet. Ik krijg mijn laptop ook niet op mijn hotspot. Gelukkig mag ik op de hotspot van Etty. Maar het geeft wel erg veel gedoe.
Vandaag komen er  8 pelgrims. Dat betekent naast de klussen ook druk met een maaltijd voor wel 11 personen. Je grijpt niet zomaar uit de tuin, dus moeten we vandaag ook boodschappen doen. Dat  is 10 km rijden en dus 20 totaal. Om de middag zijn we terug. Etty en Yvonne beginnen met het schuren van de luiken en ik maak 8 potjes bramenjam. Dan komen de eerste pelgrims al. De naaispullen die ik al klaar gezet had ruimen we weer op. Ik maak tussen de bedrijven door een “Herman” een vriendschapsbrood. Ik had ik al mee genomen uit Nederland. Zonder suiker, eieren en zonder gluten. Ik heb weer een klaar gemaakt voor het gistingsproces en van een gedeelte cake gemaakt. Deze is goed gelukt. Ook geprobeerd fromage blanc te maken. Weet nog niet of het gelukt is. 
Het menu van vandaag is; pompoensoep, gebakken aardappelblokjes, boontjes, salade en een quinche. Als toetjes weer een fromage blanc met bramenjam.  De pelgrims zijn vol lof. We hebben een Frans echtpaar, een Duitse man, een Zwitserse man, een Nederlands echtpaar, een Franse vrouw en een Australische man. Een gemêleerd gezelschap. De gesprekken gaan in het Frans, Engels en Duits. Ik ben om 21.00 uur helemaal munt. Ik lees nog gauw de mails en ik taai af. Morgen een beter verhaal.

Naar de herberg

Na een ongelofelijk hectische week, met veel werk op school, zorg om familie en onze hulp en de eerste lesdag op de Pabo, is het zover... Weer naar de herberg. Wat kijk ik er naar uit. En ik niet alleen. Mijn mede hospitaleros zijn er ook weer helemaal klaar voor.
Na 2 reizen met een rugzak en fietstassen dit jaar heb ik de kans waargenomen en heb heerlijk 2 kratten ingepakt met veel, erg veel kleren. Voor koud weer en voor warm weer. Voor netjes en voor klussen. De nachten zijn al erg koud. Dus gepaard met bedsokken en een flanelletje hoop ik dat ik de nachten warm door kom. Gisterenmorgen zijn we rond half acht vertrokken. Het is wel en heel eind. Maar inmiddels kennen we de route goed. Ook Etty heeft een stuk gereden. dat was erg prettig. Kon ik toch nog een stukje breien.

Hoe dichter we bij de herberg kwamen, hoe geler dat de omgeving er uitziet. Bij de herberg aangekomen, zien we pas goed erg het is. Alles is geel. In de groentetuin staan wat bietjes, enkele pompoenen en verder niets......  Vorig jaar hebben we dagen doorgebracht met jam maken, sap koken en noem maar op. En nu, het is dramatisch. In Nederlands is het droog, maar alles is hier verschroeid....  Nu hoeven we hier er niet van te leven, maar alles je dit vroeger over kwam betekent het gewoon een winter niet te eten.

We merken het vandaag gelijk. We krijgen 3 pelgrims en we hebben uit de tuin alleen een kleine courgette. De rest is van de winkel of uit blik. Er is geen sla meer, dus er is geen salade.
Maar goed, morgen naar de winkel voor sla, uien, feta enzo.

Vandaag beginnen we met het uitzwaaien van Arno en Huberta, nadat we de klussenlijst hebben doorgesproken. Daarna de wandelschoenen aan en gaan we even het vertrouwde rondje maken. We genieten van het uitzicht, anders groen, maar nu geel en groen. Als je niet te goed kijkt kun je denken dat het gele velden met graan zijn. Het zal een rustig dagje worden, want er staan geen pelgrims in het boek. Kunnen we lekker een dag bij komen van de reis.

Thuis gekomen drinken we een kop koffie. Ik zet een haakwerkje op om in de pauzes aan te werken. Het is even puzzelen, maar het lukt. Daarna begint het te regenen. Het regent zeker wel 3 uur. Gestage pijpenstelen. Saai, maar voor het land heel goed. We maken de restjes van gisteren op en dan is het klaar. Uiteindelijk druppelen er drie druipnatte pelgrims binnen. Elke keer passen we het menu wat aan. Met wat extra blikjes en wat extra soep en een frittata krijgen we toch een goed maal op tafel. Het is een geanimeerd gesprek aan tafel, Frans en Duits is de voertaal. Een pelgrim loopt vanuit Koblenz en is al zestig dagen onderweg. Ze is lerares en heeft een een sabbatsjaar.Dus nog 60 /70 dagen te gaan. De andere pelgrim komt vanaf Parijs. Dat is 10 dagen, maar deze loopt gemiddeld 35 km. De jonge man heeft zijn eerste dag achter de rug. Hij wil kijken of dit wat voor hem is. Misschien loopt hij dan nog een keer naar Santiago.

We eten vroeg en zijn dus vroeg klaar met de afwas. De routine moet even op gang komen, maar we zijn zo langzamerhand een op elkaar afgestemd team. We maken nog een wandelingetje: even de berg af en weer om hoog. Toch een andere vorm van inspanning dan fietsen. Zo de eerste herbergdag zit er er op.
Sinds de vakantie heb ik besloten om elke morgen om 7 uur op te staan. Tot nu toe is dat aardig gelukt. Ik ben een nachtbraker, maar de andere vrouwen houden van vroeg naar bed en vroeg op staan. Ik sliep vorige jaren wat later en stond vaak ook wat later op. Maar nu beter ik mijn leven. Vroeger opstaan maakt misschien ook dat ik makkelijker in slaap val. Een ding helpt: de wifi is verschrikkelijk.