Een warme zondag....

Het is de gewoonte om op zondag naar de Laude te gaan in de basiliek in Vezelay. De Basiliek Sainte-Marie-Madeleine van Vézelay, een belangrijk bedevaartsoord in de middeleeuwen, etappe voor de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, troont op de heuvel van dit mooie dorpje in Yonne, Bourgogne. Dat betekent om 7.15 uur in de auto. De nonnen zingen daar zo prachtig. Het is elke keer een bijzondere ervaring. Vandaag waren er wel 12 pelgrims die de zegenbede kregen. Elke keer ontroerend mooi. je wordt ook altijd uitgenodigd om de ikoon van Madelene te bekijken en er voor te knielen of een kruis voor te slaan. Op zich heb ik daar niet zoveel mee. Maar de uitnodiging om op het koor te komen en dan tussen de nonnen te zijn is geweldig. Het klink daar dan zo fantastisch.

Om 10 uur zijn we terug in de herberg. Het is 25 km rijden, langs slingerende weggetjes, heuvel op en heuvel af. Dat kost gewoon een half uur.
Terug in de herberg zijn de gasten van gisteren er nog. Ze hebben lang geslapen en staan klaar om te gaan wandelen. We zwaaien ze uit en we gaan dan ontbijten. In de zon, die overigens steeds warmer wordt. Ik hark afgevallen bladeren, we verven een luik, ik was wat ramen en we doen wat was. Allemaal op een zondagstempo. Dan krijgen we bezoek van een oude herbergier. Hij wil op bezoek bij Arna en Huberta. Hij is erg sneu dat hij ons treft. Hij reist alleen en doet uitvoerig zijn camino verhaal. We pakken ons breiwerk er maar bij. 

Hij vertrekt om 15.00 uur en wij eten dan als lunch de restjes van gisteren. Ik ruim vervolgens mijn kleren op. daar had ik bij mijn fietstocht en mijn Camino Via del Plata geen last van. Ik had ook niets bij me. Maar nu wel... Tja en het is de tijd van het grote verkleden. 's Morgens lange broek, kluskleren, korte broek, jurkje  en 's avonds weer de omgekeerde volgorde.

Vandaag hebben we drie pelgrims. De laatste kon ons niet vinden en om 19.15 uur schuift ze bij ons aan de tafel. Een gemêleerd gezelschap, een Franse dame. Een Nederlandse wiskunde leraar die per 1 september is gepensioneerd en nu al 29 dagen loopt vanuit Nederland( ??? hoe dit kan) en een Nederlandse vrouw op de fiets. Een bijzonder mens. Met een ukelele in haar fietstas. Ze blijkt een verslavingsarts te zijn. Ze zingt voor ons twee liedjes. Erg bijzonder. Elke avond is dit weer een verrassing. Het wordt een geanimeerd tafel gesprek. De pelgrims geniet zichtbaar en wij dus ook. Zo vliegen de dagen voorbij. Nog 5 dagen en dan gaan we weer naar huis...... weer terug naar het gewone leven, dat nooit meer gewoon is...

O, ja de stroom.... vroeg iemand? Niets meer aan de hand. We kloppen het af.