De laatste dag in de herberg

Weemoedig vangen we vandaag de arbeid aan. De Zwitserse pelgrims vertrekken om 7.30 uur.  We zwaaien ze uit. De bedoeling is dat ze helemaal naar Santiago lopen. Ik vind het erg flink wat dat is vanaf hier nog een heel eind.

Om 8.15 uur zitten we in de auto om boodschappen te doen. We eten voor onderweg, boodschappen voor in de herberg. Zaterdag en zondag is het nog erg druk in de herberg. Maar niet meer voor ons want wij gaan op weg naar huis. Nu het afscheid nemen dichterbij komt, wil ik ook wel gelijk naar huis. Als het toch moet, dan maar gelijk.

Na het boodschappen doen, rijden we nog gauw naar een weggetje waar bramen zijn. We plukken de laatste porties. Het is de bedoeling om elk nog een portie bramen mee te nemen naar huis.

De bramen groeien na de regen als kool en zijn erg dik en zoet. Dus de bakjes zijn zo vol. 

Tijdens de koffie bekijken we de route nog eens goed. De heenreis hebben we er 12 uur over gedaan. Dat moet korter kunnen. We kijken nog eens goed en zien dat we via een andere weg er 8.5 uur over kunnen doen. Ik schrijf de route helemaal uit met de wegnummers erbij.

Na de koffie gaan we d'r an. Alle spullen van ons zelf opruimen, herberg poetsen, de laatste was, nog wat bakken van de bramen. En we hebben ook nog 3 mensen: 1 pelgrim en 2 gasten. Mensen die vroeger eens de Camino hebben gelopen. 

Voor de laatste keer bedenken we een lekker menuutje. Onze favoriete kerriessoep, gebakken aardappelen met rode kool, salade en warps. En als toetje: uiteraard iets met bramen.

We noteren de laatste overdrachts punten. Onder andere dat de route niet goed in bepaalde boekjes staat. De pelgrim van vandaag heeft zich ook flink verlopen. We horen steeds dat hetzelfde punt problemen geeft. 

Dan stropen we de mouwen op en gaan aan de slag. We poetsen en we boenen tot alles spik en span ziet. Etty poetst de ramen van de auto's, zodat we door de blinkend schone ramen weer goed de weg zien. Yvonne bakt nog een bananebrood. Etty bakt een taart met bramen voor Huberta en Arno en een taart voor de gasten van vanavond. Het ziet er allemaal heerlijk uit.

We plukken nog een paar bakken bramen, omdat de andere bramen zijn gebruikt voor de taarten. En dan gaan we voor de laatste keer koken. De gasten zijn erg vriendelijk en het is aan tafel erg gezellig. Elke keer vinden de gasten de herberg en de maaltijd geweldig. En daar doe je het tenslotte voor. 

En zo komt aan de laatste dag ook een eind.

De een na laatste dag alweer

Vanmorgen was het koud na de regenbui van gisteren. Het was bewolkt. Onze pelgrim vertrok om 8.15 uur en zo liepen we om 8.30 uur al voor een wandeling rond Le Chemin. Het is hier prachtig. Een glooiend landschap van weiden en af en toe een akker. Het lopen gaat op en af. Het is fris en dat loopt lekker. Ik heb in het begin wat last van mijn achillessen, maar na verloop van tijd gaat dit over. Gelukkig maar, er zit verbetering in. Heb nog een half jaar de tijd en dan roept de Camino weer. 

Thuis gekomen maken we een begin met de overdrachtslijst. Elke keer schiet ons weer wat te binnen. Varierend van lekkerij tot aan de melding van de Flixbus die vanuit Auxerre vertrekt. Dat is heel handig voor pelgrims om te weten. Dat stop je bijna in Vezelay.

Na deze schitterende wandeling lunchen we met pasta met bramen en geitenkaas. Ik vind hem heerlijk, maar niet iedereen is ervan gecharmeerd. Na de lunch doe we een kort dutje om dan nog even fli k de handen te laten wapperen. In eens staan er onverwacht 2 pelgrims voor de duur. Ze hebben de voice mail in gesproken. Wij hebben niets mee gekregen. Maar er plek genoeg in de herberg. 

We zouden eenvoudig eten. Wat restjes van gisteren, maar nu moeten we natuurlijk serieus aan het werk. We besluiten tot nog wat uiensoep erbij te maken, warps, met aardappelen en kaassaus met snijbiet, stukje bramen taart met fromage blanc. 

De pelgrims komen uit Zwitserland en zeer vriendelijk. Ze zijn bescheiden. Sommige pelgrims kunnen erg beslag op je leggen, maar deze mensen vermaken zichzelf. De maaltijd is erg gezellig. Deze pelgrims hebben ook al een keer vanuit huis (bij Basel) naar Santiago gelopen. Nu lopen ze via Dion naar Vezelay en dan richting Santiago. Ze zijn rond de 60. Ik vind het erg flink. Het is hier erg heuvelachtig en herbergen zijn niet vanzelfsprekend. Dat vraagt wel veel inspanning. 

De maaltijd verloopt erg gemoedelijk en plezierig. Na de afwas zitten we nog even uit te blazen. Het dri ga tot ons door dat morgenavond alweer de laatste avond is. We zullen morgen de herberg nog eens lekker poetsen. We gaan nog boodschappen doen en wat spulletjes halen voor de reis en wat lekkers voor het thuisfront.

Een hele warme elfde dag

Vandaag nog druk met het uitzwaaien van de pelgrims. Al met al hadden we toch 6 pelgrims voor het ontbijt. Deze hebben we voorzien van brood en nog wat wentelteefjes. 

Daarna ben ik met de pelgrim met voetproblemen naar Corbigny gereden. Daar was markt. Wat een drukte. Ik weet niet of dit een jaarmarkt is of dat dit wekelijks zo gaat. Maar wat een drukte. De pelgrim met voetproblemen was wat chaotisch. Was haar telefoon nog kwijt. Ik zag me al weer naar de herberg rijden, maar gelukkig lag deze onder de stoel in de auto. 

Ik kon bij het station gelukkig parkeren en kon zo het stadje in. Er is een pootje van mijn bril af en voor dat we terug rijden, moet deze wel weer klaar.  Maar gelukkig bleek het een schroefje te zijn.

Bij de Weldom een soort Welkoop heb ik betere kwasten gehaald. Dan kunnen we er even tegen aan.

Het wordt warm, erg warm. Er waait een warme wind. Binnen is het beter toeven. We schuren en schilderen een paar luiken. Dat gaat met de de nieuwe kwasten heel goed.

Er komen geen geplande pelgrims. Daarom doen we het rustig aan. We maken een maaltijd van allerlei restjes en eten vroeg. Daarna gaan we naar Guipy. Daar stond vorig jaar een herberg te koop. Hij bleek inmidels verkocht te zien. Nu we er naar toe gaan, zien we dat er een nieuw dak op is gemaakt en allemaal nieuwe kozijnen zijn geplaatst. Wat het gaat worden is nog niet duidelijk.

Thuis face time ik nog even met manlief en dan is deze dag al weer voorbij.

De twaalfde dag

Wat was het warm vannacht. Onze koele slaapzalen was vannacht erg warm. Normaal is het er heerlijk koel en kun je lekker onder je dekbed slapen. Nu warm.....

Vanmorgen hadden we geen pelgrim en konden we uitslapen dus rond een uur of half negen zaten we pas aan het ontbijt. Het aftellen tot zaterdag begint. We maken een lijstje van wat er allemaal moet gebeuren of wat mee moet naar huis. De reis naar huis is best wel lang. De heenreis hebben we er 12 uur over gedaan. We willen nu proberen nu via Trier naar Euskirchen  en daar naar Keulen.

Vrijdag willen we de herberg poetsen en dan zaterdag morgen vroeg naar huis.

Vandaag echter genieten we nog weer een heerlijke dag in de herberg. Yvonne en ik beginnen met het controleren van de wijnranken. De druiven waren toen we kwamen nog erg klein. Je kon nog niet goed zien aan welke struik wat kwam of niet kwam. We moeten alle ranken na lopen en kijken waar wat aan zit. Zit er niets aan, dan komt er een kaartje aan de struik en gaat deze straks gerooid worden. Het blijkt een eenvoudig klusje te zijn. Per rij zien we of de ranken goed zien. Bij 5 rijen is geen druif te zien. Aan 3 rijen groeien een paar trosjes. En aan de rest groeien behoorlijk wat trosjes. Ze zijn deze anderhalve week flink gegroeid. Als dat nog een paar weken zo door gaat, groeien ze nog flink door.

Daarna gaat Yvonne sausen, Etty gaat verven en ik hark het blad. Er meldt zich een pelgrim. Dat betekent dat we serieus moeten koken. We besluiten om een uiensoepen met een broodje te maken, snijbiet met kaassaus, pasta, salade en een suikervrije bramentaart. 

Dat betekent dat we nieuwe partij bramen moeten plukken. Dat is geen probleem. Deze groeien hier in overvloed. De zon verdwijnt en we wandelen het pad de heuvel af. In een ommezien hebben we weer drie zakken vol.  Voor een taart vanavond las toetje en morgen voor een salade. Het wordt een heerlijk diner. 

De pelgrim blijkt een Belg te zien die op de fiets naar Santiago gaat. Hij heeft vorig jaar de westelijke route gedaan en doet oostelijke route. Deze is heel wat zwaarder dan de westelijke. Hij heeft nu acht dagen gedaan en heeft nog 3 weken voor de boeg. Het lijkt mij ook wel wat. Op de fiets is het vast niet zo warm als lopend.

Inmiddels is het hier wel het weer, het onweert en het regent, dat is voor de tuin erg goed. Deze kan wel een bui gebruiken. We horen het in de schoorsteen druppen, maar zien regens water.

We hopen maar dat het mee valt.

Dag tien....

Het was een warme dag. Heel erg warm. Zo warm dat ik werkelijk vanmiddag op apegapen lag.  Na een poos op bed in de koude "salon" en daarna een kop koffie met veel cafeïne ging het weer een beetje.

In de keuken zitten Etty en Yvonne achter een hoornaar aan. Elke avond hebben we er een in de keuken. Onder de veranda waar ik zit hoor ik er ook een vliegen. Het is weer heel warm. In zit hier om 21.45 uur in een helmpje achter de iPad. Het is bijna helemaal maan. Er zijn wat wolken, maar hier en daar een ster te zien. In deze twee weken hebben we nog niet een keer binnen gegeten. Dat is wel een unicum. Ik heb dit nog niet eerder meegemaakt hier.

We hadden een helemaal al aardig dag achter de rug. Vanmorgen namen we afscheid van het Frans Duitse stel. Dat zat niet helemaal god. Ze waren zo emotioneel. Ze hebben heel erg genoten van deze dagen hier in de herberg, maar waren nu erg triest. Wat voor geschiedenis zit hier achter zit? Het verhaal laat me niet los. Heb er vannacht van gedroomd.

Twee Nederlandse mannen hebben we naar Corbigny gebracht. Een man had blaren en de volgende etappe is 31 km. Dat is dan wel erg veel. Met de rit naar Corbigny kort je deze etappe 13 km af. Ook een Nederlandse dame ging mee. Ze heeft last van de viet. De klachten lijken op hielspoor. Ze haalde ibroprufen. En zo reden we dus met zijn vijven om 9.15 uur naar Corbigny.

Na de koffie ben ik begonnen met het schuren van een Luik. Geen goede kwast. Geen terpentine. Wel with spirit, maar ik weet niet op dat spiritus is. Ik heb een nieuwe bus verf. Deze kan ik dus niet zomaar verprutsen. Kom er op internet nog niet goed achter. Morgen eerst maar eens naar de Franse Welkoop voor een betere kwast. 

Het luik is klaar en uiteindelijk viel het niet tegen. Het was toen in middels al weer tijd voor de lunch. En het werd warm........ Vreselijke die arme pelgrims. Het is te warm. Vandaag de komkommersoep van gisteren koud gegeten. Heerlijk een prima recept. Daarna genoten van een heerlijke bruine boterhammen met kaas. Dat had ik in geen week gehad. Er waren steeds restjes die op moesten. Ik let wel erg op wat ik eet. En kom hier van al dat werken zeker niet aan. Maar na al de restjes waren deze boterhammen met tomaten uit de tuin en kaas uit Nederland als een feestmaal.

De middag heb ik stilzittend door gebracht met wat kleine klusjes. Ik was te warm. Heb wat was opgevouwen en aardappels geschild.  We verwachtten voor het avondeten 8 mensen. Uiteindelijk zijn twee niet op komen dagen en 1 persoon bleek in St Jean pied de Porte te staan. Dat gebeurt toch nog steeds.

In verband met de warmte hadden we een lichte groentesoep. Dat ging er goed in. Vervolgens aardappels uit de tuin. Kool uit de tuin. Heerlijk met gember en kerrie. Boontjes uit de winkel. Tomaten uit de tuin met morzarella. Een heerlijke quiche met broccoli. De pelgrims hebben gesmuld. De mevrouw met hielspoor moest huilen. Ze moet waarschijnlijk stoppen. Dat is toch altijd zo heftig voor mensen. Ik kan het me na mijn eigen achillesblessure ook wel voorstellen. Juist aan tafel komen de emoties. 

Etty had de osawacake gemaakt. Op een bordje samen met een schep fromage blanch en een schep bramenjam een heerlijk toetje. Het zag er ook erg mooi uit. 

Morgen brengen we de pelgrim met de zere voet naar Tannay. We zien het wel.

Zitten we net met elkaar om 22.30 uur nog even uit te puffen horen we, Hallo, hallo..... En via de salon, onze slaapzaal verschijnt een onbekende vrouw. Het blijkt een van de verwachtte pelgrims te zijn. Helemaal de weg kwijt geraakt. Het is een sterke dame, want het is inmiddels al twee uur donker. Het laatste stuk naar de herberg voert langs een eenzaam weggetje van wel 3 à 4 km, smal zandpad. Overdag al lastig, maar nu helemaal. Ze is vrij nuchter. Met wat soep komt ze bij en binnen een half uur staat ze onder de douche en ligt ze in bed.

De negende dag

Het is een zeldzaam mooie zwoele zomeravond. Het is een heerlijk warme avond. We eten buiten en na de afwas (21.15 uur) is het nog zo warm dat we zonder jas buiten kunnen zitten. Het is wel al bewolkt, maar tussen de wolken zien we de sterren. Niet zo helder als eerder deze week. 

Het Duits Franse stel is nog een dagje gebleven. De man wordt begin oktober geopereerd. Hij ziet er erg tegen op en hij zat ook er terneer geslagen in de stoel onder de boom. Het blijkt niet echt een stel te zijn. De vrouw is vroedvrouw, maar werkt niet op dit moment. Ze lopen vaker samen. Haar man weet het wel, maar zijn vrouw weet het niet.

In alle vroegte zijn we met elkaar naar Vezelay gereden voor de laude. Het gezang is prachtig. Het is de orde van de Verrijzenis. Ik begrijp nu pas waarom ze steeds U zij de glorie zingen. Maar het is een ervaring. 

Na de de dienst maken we voor de Franse vrouw glutenvrije pannenkoeken met fruit. Zij wordt hier zo blij van. De restje van de dag plukt ze voor ons bramen en zo moeten we voor nood in de loop van deze heerlijke zomerse zondag 6 kilo bramenjam maken.

We besluiten om zelf een klein rondje te lopen door Anthien en plukken zelf ook nog wat bramen, maar ondertussen wordt het warmer. Het laatste stukje is weer klimmen omhoog naar Le Chemin. Bezweet en munt van de warmte arriveren we weer in de herberg. Er ligt nog een komkommer die nodig weg moet en ik maak er gauw een soepje van. Het Frans Duitse stel heeft geen eten en daarom lunchen ze mee. We hebben een omelet met snijbiet gemaakt. We eten de snijbiet met rijst als een salade. Er is ook nog brood wat al wat ouder is. Daar maken we een geroosterde boterham met gesmolten kaas van.  Het is gezellig, maar mijn ogen vallen dicht. Ik vlei me in de tuin met mijn luisterboek en ben wel twee uur onder de pannen.

Er hadden 7 pelgrims gereserveerd en er kwamen nog twee aan lopen. Dus uiteindelijk zaten we met z'n twaalven aan tafel. Het koken was wel even buffelen. Een groep met 12 mensen voorzien van een maaltijd en het liefst glutenvrij is wel even nadenken.

We besluiten een frittata te maken. Dat is een soort omelet in een taartvorm. Je hoeft geen bodem te hebben. Het lukte wonderwel. Van de bramen en appels hebben we een taart gemaakt. En voor onze glutenvrije mevrouw hadden we een biscuitbodem gemaakt. Het eten was heerlijk en er was genoeg. Er was een klein restje soep over en een paar blaadjes sla.

We begonnen om 17.30 uur met het koken en zijn net om 19.30 uur klaar. De pelgrims waarderen het maal zeer. Er wordt flink gegeten. 

Bij het toetje zette de Franse dame het pelgrimslied Ultrea in. Ik ken de tekst van het couplet niet goed, maar het refrein wel. Eigenlijk zouden ze hier de tekst even moeten uittypen en lamineren. Dan kan je dit vaker doen.

Het gezelschap is zeer gemêleerd. Vrouwen en mannen, Fransen, Duitsers en Nederlander. Ieder met zijn verhaal.

Tijdens de afwas zei iemand dat het best wat minder zou mogen. Zeker met dat glutenvrije eten halen we veel werk op onze hals. Gewoon zeggen dat het niet kan, was zijn motto. Toen ik zei dat hij zelf zich eens in deze positie moest verplaatsen of een van zijn kinderen. Dat je ergens komt en vervolgens mensen zeggen: " Je bent niet welkom. Het is ons te veel werk." Met name de Nederlanders verbazen zich over onze inzet. 's Morgens herberg schoonmaken, middags vrij en 's avonds wat koken. We leggen uit dat dat niet helemaal zo werkt.

Gelukkig waren er sterke mannen bij! Zij hebben geholpen met de luiken te lichten. Dus morgen kunnen we aan de slag met luiken. Van de bramen hebben we voorlopig wel genoeg.

Alweer de achtste dag....de tijd vliegt

De pelgrim van gisteren wilde graag om 8.30 uur ontbijten. Dat betekende uitslapen. Heerlijk. Ik kan de laatste tijd zo super goed slapen. In het boek over suikervrij eten, die ik onderin mijn haaktas terug vond gisteren, las ik dat slaapproblemen ook veroorzaakt worden door het gebruik van suiker. Dat zou best kunnen, want ik slaap de laatste weken uitstekend. Dit in tegenstelling tot eerder. 

Om 9.30 uur vertrok de pelgrim met haar vader. Ze had zo genoten van het bezoek aan de herberg.

Het is gewoon niet voor te te stellen hoe het bezoek aan deze plaats de mensen raakt. Ik vind het ook een heerlijke plek en beschouw het als een groot voorrecht dat ik hier mag zijn.

We stonden al klaar om boodschappen te gaan doen in Corbigny. Omdat we vandaag glutenvrij gaan koken, moesten we speciaal meel halen. Gelukkig is glutenvrij in het Frans sans gluten. Dat begrijp ik zelfs. Dus dat moet in de winkel geen problemen geven.

We reden met een slakkengangetje naar het stadje. Hier komen steeds auto's van rechts en we hoorden een eng verhaal over ongelukken op deze wegen, dus we doen rustig aan.

Op de terugweg zagen we zulke mooie struiken met bramen. We konden ze niet laten hangen. En zo hebben we weer anderhalve kilo, goed voor 6 potten jam, geplukt. Thuis gekomen hebben we de laatste restjes van het diner van 15 personen gegeten als lunch. Ik kijk echt uit na een dikke boterham met kaas. Die heb ik in geen dagen gehad. Maar er ligt ook nog een komkommer. Daar moeten we ook nog wat mee. Groente is hier erg duur in de winkel. Maar ook de vele arbeid die in de tuin gaat zitten, maakt dat je respectvol om gaan met alles.  Iets om laten komen is er niet bij. Morgenmiddag maar koude komkommersoep. Lang leve internet. Recepten zijn nooit een probleem.

Na de afwas en het opruimen van de herberg heb ik heerlijk onder de boom een powernap genomen. Na een uurtje pitten, hebben de laatste matrashoes afgemaakt. Omdat ik niet meer stof wilde gebruiken, is het van een kant bijna een patchwork plaatje geworden. Maar ook deze hoes is nu klaar.

Etty en Yvonne hebben in de tuin gewerkt.

Rond 16.00 uur verschenen onze nieuwe pelgrims. Zij Frans en hij Duits. Yvonne heeft op intentie gisteren een lekker glutenfpvrije soep uitgezocht. En een glutenvrije roerbakschotel met snijbiet en broccoli met kikkererwten. We hadden een heerlijke maaltijd. De hoeveelheden zijn soms wel wat lastig. We koken ongeveer 40 gram rijst per persoon en we houden nog weer over. Etty heeft mijn spinaziecake uitgeprobeerd, met het glutenvrije meel wilde dat geweldig. 

In ieder geval hadden we een heerlijke glutenvrije maaltijd. Wat genoten de pelgrims. Ze vinden het geweldig om zo te eten. Uit de tuin, veel groeten, gezellige buiten aan de mooi gedekte tafel. Altijd vinden ze dit zo bijzonder. En dat maakt het ook zo dankbaar om te koken. de grote vaat nemen we dan voor lief. 

De pelgrims zijn niet fit en willen heel graag nog een dagje blijven. Ze vinden het hier zo mooi en zo rustig. Uiteraard kan dat.  In mijn achterhoofd denk ik wel gelijk: redden we dat met het glutenvrije meel. Ik moet twee ochtenden pannenkoeken bakken en voor morgenavond ook nog weer iets bedenken. Toen we hoorden dat ze graag nog een nachtje bleven, zag ik Yvonne gelijk in de soeppan kijken. Daar zat nog net een eenpersons portie in. Voordat er weer werd opgeschept hebben we deze gauw naar de keuken gebracht. Van de spinazie cake kunnen we ook nog verschillende plekken snijden. Dat gaat wel lukken dus. Straks ons nog maar eens buigen over het menu voor morgen.

Wat heeft de Camino me al veel gebracht. Afgezien van het lopen en het pelgrimeren,

waar ik erg van geniet, heb ik zoveel geleerd. Mijn talen, leven in eenvoud, creatief koken, koken zonder vlees en pakjes. De ontmoetingen. Nieuwe vrienden: Etty en Yvonne. Gewoon heel veel goede dingen. 

De reden voor de Camino was niet leuk, maar uiteindelijk kan ik dankbaar zijn voor wat het mee heeft gebracht.

De zevende dag

Na de stress van gisteren beloofden we vandaag ons zelf een rustdag. Er stonden geen pelgrims geboekt. We hoefden niet te wassen. Het huis is nog kraakhelder. En het lijstje met klusjes loopt niet  weg. Er is genoeg te eten, dus we hoeven niet te koken. 

Daarom leek het ons leuk om eens een Bazosous te kijken. Een dorpje verder op. MaarCalvinistisch als we zijn, voelt dat niet helemaal goed. Zomaar op een morgen een terrasjes pakken. Daarom bedachten we dat we eerst wel brammen zouden kunnen plukken om de route die we begin deze week gelopen hadden. Dan doen we toch wat nuttigs. 

En zo zatten we om 9.00 uur al in de auto, nadat we het Franse oudere echtpaar hadden uitgezwaaid. Ze hadden zo iets leuks geschreven in het gastenboek: verzorgd door prinsessen en gegeten als koningen. Toch erg leuk om te lezen.

Gewapend met een grote afwasteil en plastic zakken gingen wij op weg naar de bramen. Maar wat een pech, alle heggen zijn gesnoeid en daar gaan de lekker bramen. We stonden echt even raar te kijken. Twee dagen geleden nog grote heggen met bramen en nu een kale gesnoeide chaos.

We besloten om maar richting Bazousos te rijden in de hoop nog ergens een ongesnoeide heg te treffen. Via het kerkje dat we vanuit Le Chemin kunnen zien liggen, Mont Sabot, rijden we naar het doel van vandaag. En zo zien we gelukkig na een paar km weer heggen en nu met bramen. We plukken weer een kilo of 3. Goed voor 10 potten bramenjam.

Op het terras van de familie Grenout drinken we om half elf een een kopje koffie. We genieten van de zon, die heerlijk van temperatuur is.

Eenmaal weer in de herberg beginnen Etty en Yvonne aan de bramenjam. In verband met de beloofde rustdag vlie ik me zelf in de tuinstoel van Yvonne. Maar  dat voelt toch niet zo goed. Dus bedenk ik mij hoe ik van de restjes stof een hoes voor mijn herbergiersmatras zou kunnen maken. Dat denken doe ik  in de luie stoel. Als ik weet hoe het zou moeten, kan ik het niet laten om stof te pakken. Na wat meten en leggen kan ik zonder extra stof de hoes maken en ik besluit toch maar wat te gaan zomen alvast.

Rond half drie zijn Etty en Yvonne zover dat we kunnen lunchen. Vanmorgen zijn we al start met ieder twee toetjes van gisteravond. Nu nemen we een wrap en een bakje bietensalade. Na de lunch vallen mijn ogen dicht. Ik word om 17.00 uur met een schok wakker en dan arriveren er toch nog een pelgrim en haar vader. We drinken samen thee. Ze zijn diep onder de indruk van de herberg en de omgeving.

Het diner vanavond is een makkie. Soep van gisteren, groene salade van gisteren, bietensalade van gisteren, wrap van gisteren, gebakken aardappeltjes de tuin en een rijstepap toe(van de rijst van gisteren).

De rijstepap is nog wel even spannend, want dit kan zo aanbrandden. En als het  langduurt ik slecht mijn aandacht erbij houden.  Maar het resultaat mag er zijn, de rijstepap in kleine schaaltjes met bramenjam en een wentelteefje van restjes stokbrood op een bordje ernaast. Een prachtig gezicht.

Onze pelgrim ziet er erg dun uit en het toetje is wel machtig. Daarom doen we na het hoofdgerecht even een breek en gaan onze pelgrims het dorpje Le Chemin verkennen. Yvonne leidt de pelgrim en haar vader door het dorp. Etty en ik wassen gauw af. 

Daarna maken we het toetje soldaat en drinken een kopje "slaapthee" . Ondertussen melden zich twee pelgrims voor morgen, glutevrij. Dat wordt nog wel even een leuke uitdaging. Het mooiste is alle mensen gewoon hetzelfde kunnen eten. Daar gaan we voor. Yvonne is al internet aan het afzoeken naar ideeën, want er ligt ook al gesneden snijbiet klaar. We gooien natuurlijk niets weg, dus de snijbiet moet ook verwerkt worden. En zo is het toch weer zo half elf.

De zesde dag

Vanmorgen waren we allemaal vroeg uit de veren. 15 mensen voorzien van een ontbijt en nog 7 picknicks verzorgen, is een hele klus.  Er passen ongeveer 7 pelgrims in de keuken van de herberg, dus er werd in etappes ontbeten. De 7 vriendinnen wilde ook graag wat voor tussen de middag, dus zij kregen een half stokbrood met een omelet met kaas en spek. Die moesten natuurlijk gebakken worden. In St Jean paid dunPorte hadden Etty en ik dat vaker gedaan, maar we moesten er weer even in komen. We hadden wat over dus onze lunch bestond ook uit omelet met kaas en spek.

Elke keer is er bij de lunch wel een restje om weg te werken. Ik probeer tegen heug en meug om mijn suikervrije dieet vol te houden. Het suikervrije lukt wel, maar de porties is een ander verhaal. Ik schep, maar een keer op, maar er is wel veel om van op te scheppen. Gelukkige draven we de hele dag. Ik zal er wel het een en ander af lopen.

Rond half 10 had ik al 5 keer afgewassen. Ik de herberg doet de boiler het niet, zodat we met de vaat steeds naar de grote keuken moeten lopen.

We hadden ook 6 machines met was. Etty liep met de timer in de broekzak om elk half uur de volgende was in de machine te doen. Gelukkige was het stralend weer en kon de was zo op de lijn.Alle bedden moesten verschoont worden en er moesten 3 noodmatrassen worden opgeruimd. Omdat we nu ook konden zien of alle kussens voorzien waren van een zwarte hoes, zagen we dat nog 3 kussenslopen genaaid moesten worden. Dat klusje kwam ook nog op het lijstje vandaag. Na 15 pelgrims moesten de douche en de wc's  grondig worden gepoetst. Rond een uur of half een waren we klaar. De volgende ploeg kan weer komen. 

We installerende ons net met een picknick in de schaduw onder de boom toen de eerste pelgrims weer aan kwamen. Een ouder echtpaar van in de zeventig. Je zou ze het niet  geven. Na hun te hebben voorzien van een kop koffie, hebben we hun de douche gewezen. Er moesten nog een paar bedden worden voorzien van lakens, zodat om twee uur echt alles klaar was. 

Ik ben met de iPad met een luisterboek onder de boom gaan liggen. Moest even bijkomen. Van het boek heb ik niets gehoord en ik werd met een schok om 16.30 uur wakker. Na een snelle kop thee begonnen we met de maaltijd voor de komende avond. We zouden met 15 personen zijn. Ik heb 16 wraps gemaakt, Etty bietensalade en Yvonne soep. Er was nog rijst van gisteren, dus dat hebben we weer in schalen gedaan. Met een frisse groene salade en een snijbieten met kaassaus wordt het weer een heerlijke maaltijd. 

Maar helaas om 19.15 uur hebben  de andere 10 pelgrims zich nog niet laten zien. We bellen nog maar even naar Huberta. Het blijkt een foutje te zijn en zo zitten we met eten voor 15 mensen en zitten we uiteindelijke met 5 mensen aan tafel. Het Franse echtpaar is erg gezellig en we hebben een genoeglijke avond. 

Tja, de afwas is wat minder, want alles moet uit de schalen en in bakken. We eten nog wel 3 dagen warps en bietensalade. De soep vriezen we in. Het stokbrood ook. Daar maken we met een groep wel wentelteefjes van. Ook twee schalen rijst vriezen we in. We komen hier niet aan brood eten toe. Elke keer zijn er wel restjes te eten. 

Het voordeel van twee pelgrims is dat we ook maar twee bedden hebben te verschonen en ook maar twee ontbijtjes hoeven te verzorgen. 

De vijfde dag

Wat een dag, vandaag. maar we hebben het gered! We kunnen trots zijn op ons zelf.maar wat was het buffelen. Vanmorgen eerst een rondje door het huis om voor alle pelgrims een plek te creëren. We stonden al om 8 uur op de zolder om nog een bd te zoeken. We hadden 14 geboekte pelgrims. En natuurlijk verscheen vanmiddag nog een ongeboekte pelgrim. Uiteindelijk zaten we met 18 mensen aan tafel.

Maar voordat het zover was. In de herberg hebben ze nu i.v.m. De bedbugs het beleid dat iedereen een laken en dekbed heeft. Dat betekent dat er 14 bedden opgemaakt moesten worden.

Op de slaapzaal van 6 hebben we een extra bed gezet. Daar hebben we de vriendinnengroep van 7 dames ontvangen. Vervolgens een extra matras op de grond bij een twee persoonskamer. 

Vanmorgen heb ik 4 matrashoezen afgemaakt en nog een extra gemaakt voor een noodmatras. Deze kwam dus ook nog van pas. Voor de onverwachte gast hebben we op de overloop nog een bed bijgelegd. Etty en Yvonne hebben op spinwebben gejaagd. Verder alle ramen, lampen en spiegels extra gepoetst. Dat had nog wat voeten in de aarde, want we konden de spiritus niet vinden. Toen maar een scheut wodka in het water gedaan. Dat is er genoeg in de herberg i.v.m. het maken van likeur van de bessen uit de tuin. ( grapje) Maar rond 14.30 uur blonk de herberg ons tegemoet. 

Tijd voor een lunch en een lange síesta in het zonnetje.

De vriendinnengroep die kwam, waren helemaal munt van de hitte. Onder de boom in de tuin met verschillende kannen water kwamen ze weer wat bij. Ze waren helemaal verrukt van de slaapzaal. Het zag er ook prachtig uit.

In verband met de grote hoeveelheid mensen hebben we gekozen voor een veilig menu: kerriessoep, rijst, tomatenprutje, salade, zoetzuur uit de weck,  2 gróentetaarten en een bramentoetje. We hebben altijd nog thee na en daar heb ik de osawacake nog bij geserveerd. Het was een hele klus, maar het lukte allemaal goed en de mensen hebben heerlijke gegeten.

Logistiek moet je even góed nadenken hoe je alles snel en goed op tafel krijgt en ook niet onbelangrijk hoe je alles weer zo snel mogelijk afgewassen krijgt met de hand. 

We hadden alles van te voren klaargezet en extra water voor het spoelen klaar staan. 

Omdat de groep zo groot was hebben we buiten gegeten en dat was prachtig. Het was een schitterende avond. Mensen waren vriendelijk en behulpzaam. Een gemêleerd gezelschap van vrouwen en mannen, ouderen en jongeren.

Een pelgrim was vorig jaar ook in de herberg toen wij er warm.  Hij was toen net gestart  in Verzelay en vandaar uit naar Rome gelopen. En toen weer terug en dan weer naar Santiago en vervolgens weer naar hier. En morgen naar Vezelay en dat is dan zijn laatste pelgrimspag. Heel bijzonder.

Morgen hoeven we geen rijst te koken, want dat hebben we genoeg. Van het overgebleven stokbrood maken we morgenavond wentelteefjes. Met een bolletje ijs een lekker toetje!

De soep was schoon op. Dus ook de hoeveelheden verder goed ingeschat.

Maar veel pelgrims vandaag betekent morgenvroeg ook veel pelgrims bij het ontbijt. En de vriendinnengroep wil ook nog graag een picknick mee. Dus die moeten we morgenvroeg dan ook nog maken.

En natuurlijk 15 lakens, handdoeken, onderlakens en slopen. Het is maar goed dat ze morgen goed weer voorspellen, want we hebben niet nog een verschoning voor 15 bedden. Er komen morgen weer 10 mensen. O, ja er is een droger! Helemaal vergeten.

Het is genoeg voor vandaag, wat een dag.

De vierde dag

Het is hier in Le Chemin 's nachts stil, erg stil en erg donker. Om 22.30 uur gaan de twee lantarenpalen die het dorp rijk is uit. En daarna is het donker. In de verte zie je wat lichtjes van verdwaalde boerderijen.  Daarom slaap ik altijd goed. Bovendien is het om 7 uur nog donker. Ik slaap dan ook nog vaak als een blok. 

Vannacht liep dronken van de slaap tussen alle drogende was, mijn hoofd verstrikt tussen de theedoeken en slopen richting de wc. Ik schrok me een ongeluk. En raakte bijna in paniek. We waren immers vergeten dat de herberg een droger rijk is en in onze slaapruimte hangt de natte pruttel nog.

We wilden vanmorgen vroeg, toen onze pelgrim vertrokken was, zelf ook de wandelschoenen weer uitproberen. Maar door de donkere nacht moest Etty vanmorgen wel een half uur aan mijn bed trekken om me wakker te krijgen. Maar zo liepen we om 8 uur al langs de weggetjes rond de herberg. Het was een frisse morgen na de regen van gisteren. Langzamerhand brak de zon door. Een prachtige gezicht zo over de heuvels.

Zoals het goede herbergiers betaamd, verenigen we het aangename met het nuttige en liepen we met een plastic tasje richting de bramen. Bij het eerste stuk was de berm gemaaid en waren er bijna geen bramen, maar in het dorp verderop, waren er gelukkige weer genoeg. Na elk een kilo geplukt te hebben spoeden we ons weer huiswaarts om verder te werken aan de klussenlijst. Natuurlijk moest er ook bramenjam gemaakt worden en zo stonden er na een uurtje 11 potjes jam op het aanrecht. 

Dat staat hier gemakkelijk en het is niet moeilijk, maar wel veel werk. Jampotten zoeken en schoonmaken, bramen spoelen, koken, in de potjes doen, keuken schoonmaken en etiketten schrijven.

Ik heb tussen de bedrijven door nog gauw wat mails van mijn werk gedaan. Vervolgens hebben we heerlijk in de zon geluncht.  Na de lunch ben ik verder gegaan met het naaien en hebben Etty en Yvonne in de tuin gewerkt. De zo'n begon goed te schijnen en Yvonne heeft prachtige foto's gemaakt van de herberg.

Er hadden zich geen pelgrims gemeld en ik hoopte nog even door te kunnen werken aan de matrashoezen. Maar zoals het altijd gaat: om 6 uur melden zich nog twee Franse pelgrims. Dat betekent dat we a la minuut een nieuwe maaltijd bedenken. We zouden gaan voor de restjes, maar nu moet er echt wat op tafel.  We draaien onze hand er niet voor Gelukkige spraken ze een beetje Duits en zo is de communicatie gemakkelijk. 

Het is erg gezellig. Het zijn vriendelijke mannen en waarderen onze maaltijd goed. Na negenen gaan ze naar de herberg en wij duiken de keuken in voor de afwas. Er is nog veel rijst over en daarvan maak in nog een osawacake. Ik probeer suikervrij te eten en dat is hier altijd wel even goed nakijken. De osawacake die ik maak is suikervrij. In de herberg zijn altijd  genoeg spullen, zodat dit geen probleem is.

Inmiddels zit de cake in de oven en buigen wij ons over het menu van morgen en overmorgen. Zoals altijd, de ene nacht heb je niemand en de volgende nacht heb je er 10 en dan komen er nog 3 bij. Nu hebben we al 14 pelgrims op ons lijstje staan. Maar er kan nog zo zich iemand onverwacht melden. Dan hebben we wel een probleem met de bedden, want alles is nu bezet. We maken ons daar nu nog maar niet druk over. Mocht het zo zijn dan regelen we dat morgen wel weer. Er staan ons wel 2 zware dagen te wachten. Een dag met 14 en een dag met 10 pelgrims. Wat een was.........  Maar hopen dat het droog blijft.

En zo is ook deze dag weer ten einde.

De derde dag

Vanmorgen kon ik wat langer blijven liggen, want mijn mede herbergiers zijn vroege vogels en boden zich aan voor het verzorgen van het ontbijt. Om kwart over acht werd ik wakker. De eerste pelgrims waren al weg. De twee Duitse mannen waren nog wat aan het rommelen voor vertrek. 

Na een ontbijtje moest er natuurlijk weer gewerkt worden. 5 pelgrims geven wel het nodige werk. Weer waren vier machines met was. Het was een tegenvaller dat het regende. We hebben extra lijnen gespannen in onze "slaapzaal" en daar hingen de lakens en de theedoeken. Toen alles hing drong het tot ons door dat er ook nog een droger was. Doordat we zo gewend zijn om altijd de waslijn te gebruiken, hebben we dat helemaal over het hoofd gezien. We hebben alles maar laten hangen.

De regen is niet leuk, maar wel erg goed. Je ziet de natuur zich opfrissen. Het regent gestaag, maar er mag ook wel vallen. Alle watertanks zijn leeg.

Daarna zijn we naar Corbigny gereden. Toen Etty en ik vrijdag aan kwamen brandde al 30 km het brandstoflichtje. De laatste kilometers hebben we toen erg rustig gereden. Ik durfde nu ook niet alleen te rijden, want ik ben bang om halverwege ergens stil te komen staan.  Daarom is Yvonne nu achter ons aan gereden. Natuurlijk was er achteraf genoeg diesel om in Corbigny te komen. 

Na wat boodschappen gehaald te hebben, gaan we gauw weer naar de herberg. Daar wachten ons de  klusjes. Etty is beginnen met sauzen, Yvonne heeft de koelkast uitgesopt.  Ik ben begonnen aan het knippen van de stof voor extra matrashoezen.

Tegen die tijd dat we trek in een kopje thee kregen en net geïnstalleerd zaten onder de het afdakje voor de keukendeur, kwam onze pelgrim van vandaag er aan. Een jonge Fransman, die vanuit Trojes naar Santiago. Hij heeft nu zo'n 150 km gelopen en heeft nog wel 1800 voor de boeg. Hij kwam erg weinig mensen tegen en zit nu duidelijk om een praatje verlegen. Hij kwam net uit Krakau Polen waar hij de katholieke jongeren dagen had bezocht. Hij had er erg van genoten en vertelde er honderd uit over.

Een neefje van ons was ook geweest dus ik begreep gelukkig waar hij het over had. Hij bracht een zak bramen mee. Dus het dessert wordt iets met bramen.

De maaltijden zijn altijd hier een happening. Zelfs voor een pelgrim. Het menu van vanavond is kerriessoep met gember en worteltjes, courgette prutje, rijst, salade, spinaziecake, yoghurt en bramen. 

Vanavond hebben we van alle broodrestjes gebakken broodjes gemaakt, met olijfolie, pesto en kaas. Ook weer heerlijk.

Onze Franse  pelgrim, Christof, 21 jaar, kon heel goed Engels. Dan kun je goed met elkaar communiceren. We hadden een hele gezellige avond. Hij had een brede kijk op het leven. Leuk om dit zo te zien.

En zo zitten we om 21.30 uur na te blazen. Yvonne tekent weer de stempel, Etty breit. En ik schrijf weer het blog. Morgenvroeg als het droog is moeten we maar een rondje in de omgeving doen om bramen te plukken. Ik heb inmiddels 7 matrashoezen geknipt die genaaid kunnen worden. Dus weer genoeg te doen morgen.

De tweede dag

Het was vroeg op staan vanmorgen, want om kwart over zeven zaten we al in de auto om naar het ochtendgebed te gaan in de kathedraal in Vezelay. De kloosterlingen zongen prachtig. De akoestiek is zo goed. Het is elke keer weer genieten. Rond half tien waren we weer in de herberg en hebben we uitgebreid ontbeten. Vanavond krijgen we 5 pelgrims, dus er moet het nodige op tafel komen. De restjes zijn op, dus we kunnen naar hartelust van alles bedenken. Het menu wordt courgettesoep, want dat is al klaar. Vervolgens een hartige taart, salade, tomatenprutje en rijst. Met iets van yoghurt en fruit ter garnering. Thee na en dan is het weer klaar. 

De vliegen in de keuken doen alsof ze de baas zijn. Dus na het ontbijt, gaan Yvonne en ik alles wat maar vliegen aantrekt, schoonmaken of verwijderen. Ach en van het een komt het ander en na anderhalf uur blinkt de keuken ons tegemoet. Ook de keuken en de douche van de pelgrims nemen we nog even onder handen, tot dat hier ook alles blinkt. 

Daarna stort Etty zich op de overloop om de nieuwe vloer te beitsen. Yvonne en ik maken in de nieuwe douche de tegels sausvrij gemaakt. Een hels klusje. Na 5 minuten zweet ik als otter. We boenen  en boenen. Het valt niet mee, maar stukje bij beetje ziet de natte ruimte er beter uit.

Rond een uur  14.00 uur lunchen we en puffen we uit. We spreken af dat we na de lunch gaan doen alsof het zondag is en zo zitten we rond half vier weer relaxt aan de thee. We zitten nog niet of de eerste pelgrim meldt zich, na een kwartier de volgende twee en na weer een half uur de volgende twee. De rustige middag is voorbij. 

We hebben drie Nederlandse pelgrims en twee Duitse. Dat is makelijk, althans voor mij, om te communiceren. De jaren Camino beginnen de vruchten af te werpen en Engels en Duits is geen enkel probleem meer. Frans kan ik, als mensen rustig praten, verstaan. Une lit is een bed en dat is wel handig in de herberg.

Het is weer is helaas niet zo lekker. Het is bewolkt en je moet wel een vest aan. Vandaag waren we te druk met allerlei dingen en was het niet zo'n ramp dat de zon niet scheen.

Rond 17.30 uur beginnen we met koken. Voor 8 personen in andermans keuken is dat altijd wel even wennen. Er staat een nieuw groot fornuis met een heerlijke oven. Maar daar heb je natuurlijk niet veel aan als je het ding niet aan krijgt. Het is handig dat we met z'n drieën zijn. Samen komen we er wel. De soep is gelukkig klaar en dat scheelt alweer. We hebben hier twee soorten bodems. De een voor harige taarten en de ander voor zoete taarten. Dat is meer bladerdeeg. Uiteraard pakte ik een verkeerde. Dat was ook nodig, omdat van deze de houdbaarheidsdatum van deze dichter bij komt. Het resultaat was heerlijk en afgezien van de eieren, komt alles uit eigen tuin. De tomatensaus was even stressen. De tomaten waren heerlijk zacht en sappig, dus ik dacht dat het wel ging zonder ontvellen. Maar dat was niet zo. Daarom alles gepureerd en wat courgettes opnieuw gesneden en samen met een uitje gebakken en vervolgens door de gepureerde saus gedaan. Toen was het resultaat heerlijk. Met allerlei kruiden was het een saus waar de tomaten van eigen tuin goed te proeven was. 

Het is altijd moeilijk om te gokken wat mensen eten. Ik dacht 50 gram per persoon, want we eten er ook nog van alles bij. Dus ik deed er nog 100 gram extra bij en deze hebben we nu dus weer over. Weer een restje voor morgen. We maken er wel weer en soort "nasi" van.

De pelgrims smulden aan tafel. Het was erg gezellig en alle Nederlandse pelgrims deden hun best om ook de Duitse gasten goed bij het gesprek te betrekken. Na afloop werd met vereende krachten de vaat gedaan en zo rond half tien zaten we als herbergiers met thee en wij aan de tafel uit te blazen. De dag gaat weer als een zucht voorbij.