De negende dag

Het is een zeldzaam mooie zwoele zomeravond. Het is een heerlijk warme avond. We eten buiten en na de afwas (21.15 uur) is het nog zo warm dat we zonder jas buiten kunnen zitten. Het is wel al bewolkt, maar tussen de wolken zien we de sterren. Niet zo helder als eerder deze week. 

Het Duits Franse stel is nog een dagje gebleven. De man wordt begin oktober geopereerd. Hij ziet er erg tegen op en hij zat ook er terneer geslagen in de stoel onder de boom. Het blijkt niet echt een stel te zijn. De vrouw is vroedvrouw, maar werkt niet op dit moment. Ze lopen vaker samen. Haar man weet het wel, maar zijn vrouw weet het niet.

In alle vroegte zijn we met elkaar naar Vezelay gereden voor de laude. Het gezang is prachtig. Het is de orde van de Verrijzenis. Ik begrijp nu pas waarom ze steeds U zij de glorie zingen. Maar het is een ervaring. 

Na de de dienst maken we voor de Franse vrouw glutenvrije pannenkoeken met fruit. Zij wordt hier zo blij van. De restje van de dag plukt ze voor ons bramen en zo moeten we voor nood in de loop van deze heerlijke zomerse zondag 6 kilo bramenjam maken.

We besluiten om zelf een klein rondje te lopen door Anthien en plukken zelf ook nog wat bramen, maar ondertussen wordt het warmer. Het laatste stukje is weer klimmen omhoog naar Le Chemin. Bezweet en munt van de warmte arriveren we weer in de herberg. Er ligt nog een komkommer die nodig weg moet en ik maak er gauw een soepje van. Het Frans Duitse stel heeft geen eten en daarom lunchen ze mee. We hebben een omelet met snijbiet gemaakt. We eten de snijbiet met rijst als een salade. Er is ook nog brood wat al wat ouder is. Daar maken we een geroosterde boterham met gesmolten kaas van.  Het is gezellig, maar mijn ogen vallen dicht. Ik vlei me in de tuin met mijn luisterboek en ben wel twee uur onder de pannen.

Er hadden 7 pelgrims gereserveerd en er kwamen nog twee aan lopen. Dus uiteindelijk zaten we met z'n twaalven aan tafel. Het koken was wel even buffelen. Een groep met 12 mensen voorzien van een maaltijd en het liefst glutenvrij is wel even nadenken.

We besluiten een frittata te maken. Dat is een soort omelet in een taartvorm. Je hoeft geen bodem te hebben. Het lukte wonderwel. Van de bramen en appels hebben we een taart gemaakt. En voor onze glutenvrije mevrouw hadden we een biscuitbodem gemaakt. Het eten was heerlijk en er was genoeg. Er was een klein restje soep over en een paar blaadjes sla.

We begonnen om 17.30 uur met het koken en zijn net om 19.30 uur klaar. De pelgrims waarderen het maal zeer. Er wordt flink gegeten. 

Bij het toetje zette de Franse dame het pelgrimslied Ultrea in. Ik ken de tekst van het couplet niet goed, maar het refrein wel. Eigenlijk zouden ze hier de tekst even moeten uittypen en lamineren. Dan kan je dit vaker doen.

Het gezelschap is zeer gemêleerd. Vrouwen en mannen, Fransen, Duitsers en Nederlander. Ieder met zijn verhaal.

Tijdens de afwas zei iemand dat het best wat minder zou mogen. Zeker met dat glutenvrije eten halen we veel werk op onze hals. Gewoon zeggen dat het niet kan, was zijn motto. Toen ik zei dat hij zelf zich eens in deze positie moest verplaatsen of een van zijn kinderen. Dat je ergens komt en vervolgens mensen zeggen: " Je bent niet welkom. Het is ons te veel werk." Met name de Nederlanders verbazen zich over onze inzet. 's Morgens herberg schoonmaken, middags vrij en 's avonds wat koken. We leggen uit dat dat niet helemaal zo werkt.

Gelukkig waren er sterke mannen bij! Zij hebben geholpen met de luiken te lichten. Dus morgen kunnen we aan de slag met luiken. Van de bramen hebben we voorlopig wel genoeg.